***คือ..ผมโดนมอเตอไซค์รับจ้างฉกเงินไป 1,000 ครับ อยากเล่าให้ทุกคนฟังเป็นอุทาหรณ์***
ยอมรับจริงๆ ว่าผมมักจะไว้ใจคนโน้นคนนี้ ผมไม่เข้าใจเลยว่าพ่อ แม่ เพื่อน จะกลัวโจรอะไรนักหนา จะกลัวของหายอะไรขนาดนั้น ถ้าเราไม่ละเลยจริงๆ คงไม่หายหรอก แต่วันนี้ผมโดนเองแล้วครับ สัญญาว่าจะไม่ไว้ใจใครง่ายๆอีก
ขอบคุณวินมอไซต์
ๆที่ทำให้ผมโตเป็นผู้ใหญ่อีกขั้นนึง และขอสาปแช่งให้กรรมตามสนองมันโดยเร็วครับ
เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมกำลังจะไปสถานีโดยสารหมอชิตใหม่ หลังจากที่ลงจากสถานี bts หมอชิตแล้ว ปกติผมต้องต่อมอไซต์ราคา 60-70 บาทไปสถานีรถ
และครั้งนี้ก้เหมือนเดิมที่ผมเรียกวินมอไซต์ที่จอดอยู่ให้ไปส่งสถานีหมอชิต วินมอไซต์แถวหน้าสุดรีบโยนบุหรี่ที่ยังดูดได้ครึ่งเดียวทิ้ง กระตือรือล้นที่จะไปส่งลูกค้าอย่างผมมาก
ตั้งแต่รถเริ่มออก ผมสังเกตเห็นหมวกกันนอคอยู่ที่ตะกร้าหน้ารถแต่พี่วินไม่ใส่
"ขอหมวกกันนอคให้ผมใส่ได้มั้ยครับ ขึ้นมอไซต์แล้วไม่ใส่ มันไม่ชินหัว" ผมขอหมวกกันนอคใส่ พลางเอะใจว่าพี่เขาจะมีไว้ทำไม ถ้าไม่ใส่
"กลัวหรอ ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไม่ใส่เป็นเพื่อน" พี่วินตอบกลับมาอย่างเป็นมิตร ผมแปลกใจมากๆ แต่ไม่เป็นไรขี้เกียจพูดต่อ ไม่ใส่ก็ไม่ใส่ ผมหัวเราะให้คำพูดของพี่วินแล้วจับเบาะแน่น เพราะพี่คนนี้ขับเร็วมาก
ตลอดทาง พี่วินคนนี้คุยกับผมดีมาก ชวนคุย เรียนไหน บ้านอยุ่ไหน ไปรถกี่โมง แล้วเค้าก้เล่าเรื่องเค้าให้ฟัง ว่าเค้าสู้งาน ทำงานผ่อนรถกระบะ ผ่อนมอไซต์มือสอง รู้สึกภูมิใจมาก "แม้เงินจะน้อยๆแต่เราก้ภูมิใจที่เราซื้อมันมาเอง น้องรู้มั้ย เงิน 10,000 นึงถ้าเราหามาด้วยกำลังของเราเอง มันมีค่ามากๆเลยล่ะ"
ผมรู้สึกประทับใจมอไซต์คันนี้มาก อัธยาศัยดี พูดดี ชวนคุยตลอดทาง ทำให้ผมเผลอคิดในใจว่า "ถ้าเรียกค่ารถซัก 80 บาท ผมก้เต็มใจจะให้ด้วยความ โดยไม่ต่อราคาละกัน"
ตลอดทางที่นั่ง ผมสงสัยว่าทำไมเค้าขับรถมาทางแปลกๆวะ คือมันมืดๆ และไม่คุ้นกับทางที่เราเคยมาเลยแฮะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ชวนคุยสนุกดี คงเป็นทางลัดอีกทางนึงมั้ง
สุดท้าย เค้าก้มาจอดส่งผมตรงถนนมืดๆ ไร้ผู้คน ห่างจากทางเข้าหมอชิต เค้าให้เหตุผลว่า
"พี่ส่งตรงนี้เนาะ เดินไปใกล้ๆ"
ผมจึงคิดในใจ
"ช่างมันเหอะ คงไม่มีไรหรอก"
"เท่าไหร่ครับพี่"
ผมถามอย่างเป็นมิตร
พี่วินตอบ
"380 ครับ!!!"
เค้าทำเสียงเหมือนเล่นๆ ผมก้หัวเราะพลางเปิดกระเป๋าตังค์ควักแบงก์ร้อยรอเงินทอน แล้วถามอีกครั้งด้วยเสียงเป็นมิตร
"ฮ่าๆ เอาดีๆครับพี่ เท่าไหร่ๆ"
"380 ครับ ราคานี้ราคาเหมา ปกติเวลานี้คนเค้าไม่วิ่งกันหรอกน้อง น้อยกว่านี้ก็ไม่ไหวละครับ" พี่วินตอบเสียงแข็ง ทั้งๆที่ตอนนี้ 4 ทุ่ม
ผมคิดในใจ "ไอ้
ยยยยยยยยยยยยยย เหมาบ้าไรวะ มอไซต์ งี้กุนั่งแทกซี่ดีกว่ามั้ย"
ทันใดนั้นผมก็มองไปที่หน้าคนขับวินมอไซต์ซึ่งมีแสงสีส้มๆมืดๆไกลๆจากสถานีส่องมาให้เห็น
เอาจริงๆจากใจนะครับ "หน้า
โคตรโจรรรรรรร"
ผมรู้แล้วล่ะครับว่าผม "อาจจะ" กำลังโดนมันโกงแน่ๆ
ต่อรองกับมันอยู่สักพัก ผมขอจ่าย 100 เดียว ให้เหตุผลว่าผมไม่มีเงินกลับบ้าน
แต่มันไม่ยอมครับ สุดท้ายมันขอ 300 แล้วจบเลย
"น้องจ่าย 300 จบเลย พี่ให้ได้แค่นี้จริงๆ"
วินาทีนั้นผมอยากจะวิ่งหนีสุดแรงเกิดเลยล่ะครับ แต่ด้วยสัมภาระที่หนัก ด้วยสถานการณ์ที่เปลี่ยวและมืด ผมกลัวมากเลยครับ กลัวจนหัวของผมมันว่างเปล่า กลัวจนไม่รู้จะทำไง กลัวมันมีมีด กลัวมันมีปืน ผมควรจะหนียังไงดีครับ ถ้าผมวิ่งหนี ผมหนีไม่รอดแน่ๆ ของก้หนัก ผมอาจจะตายไม่ก้น่วมเพราะโดนมันแทง หรือไม่ก็ยิง
ยอมรับตรงๆนะครับ ตอนนั้นความโง่ผมพุ่งเต็มร้อย ผมหยิบแบ้ง 1,000 จากในกระเป๋ายื่นให้ หวังว่ามิตรภาพที่เกิดขึ้นเมื่อกี้คงเป็นของจริงบ้างแหละ
"อย่างน้อยเอาไป 300 แล้วกูรอด ก้โอเค" ผมคิดในใจ
ผมถามคำถามที่ไม่ควรถามที่สุดในโลกกับไอ้โจรนั่นว่า "พี่มีทอนมั้ยครับ"
ความกลัวผมพุ่งสุดละครับ หัวผมว่างเปล่า ในใจก้ภาวนา "ทอนกุเถอะ ทอนกุเถอะ"
และแล้วก้เปนอย่างที่คาดครับ ไอ้โจรรีบบึ่งรถหนีอย่างเร็ว ทิ้งผมไว้ข้างหลังยืนมองตามด้วยสมองอันว่างเปล่า แม้แต่เลขทะเบียนผมยังคิดไม่ออกเลยครับ ว่าผมควรจะดูไว้เพื่อแจ้งตำรวจ
ยอมรับว่าผมผิดจริงๆที่ไว้ใจยื่นแบงค์พันให้โจร ไม่ทันคิดจริงๆครับ หรือจะพูดอีกอย่างว่าสติสตางค์ไม่เหลือละครับตอนนั้น
ตอนนี้เหตุการณ์ผ่านมาชั่วโมงกว่าแล้ว สิ่งที่ผมคิดได้ตอนนี้มีแค่ต้องแชร์เรื่องนี้ให้คนเห็นมากที่สุด ก่อนที่จะมีผู้เคราะห์ร้ายมากกว่านี้เท่านั้นเอง..
"วินมอไซต์ @สถานี bts หมอชิต"
12/3/57
วินมอไซต์หมอชิตฉกเงินผมไป 1,000 นึง จึงอยากมาแชร์ให้อ่านเป็นอุทาหรณ์ครับ
ยอมรับจริงๆ ว่าผมมักจะไว้ใจคนโน้นคนนี้ ผมไม่เข้าใจเลยว่าพ่อ แม่ เพื่อน จะกลัวโจรอะไรนักหนา จะกลัวของหายอะไรขนาดนั้น ถ้าเราไม่ละเลยจริงๆ คงไม่หายหรอก แต่วันนี้ผมโดนเองแล้วครับ สัญญาว่าจะไม่ไว้ใจใครง่ายๆอีก
ขอบคุณวินมอไซต์
เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมกำลังจะไปสถานีโดยสารหมอชิตใหม่ หลังจากที่ลงจากสถานี bts หมอชิตแล้ว ปกติผมต้องต่อมอไซต์ราคา 60-70 บาทไปสถานีรถ
และครั้งนี้ก้เหมือนเดิมที่ผมเรียกวินมอไซต์ที่จอดอยู่ให้ไปส่งสถานีหมอชิต วินมอไซต์แถวหน้าสุดรีบโยนบุหรี่ที่ยังดูดได้ครึ่งเดียวทิ้ง กระตือรือล้นที่จะไปส่งลูกค้าอย่างผมมาก
ตั้งแต่รถเริ่มออก ผมสังเกตเห็นหมวกกันนอคอยู่ที่ตะกร้าหน้ารถแต่พี่วินไม่ใส่
"ขอหมวกกันนอคให้ผมใส่ได้มั้ยครับ ขึ้นมอไซต์แล้วไม่ใส่ มันไม่ชินหัว" ผมขอหมวกกันนอคใส่ พลางเอะใจว่าพี่เขาจะมีไว้ทำไม ถ้าไม่ใส่
"กลัวหรอ ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไม่ใส่เป็นเพื่อน" พี่วินตอบกลับมาอย่างเป็นมิตร ผมแปลกใจมากๆ แต่ไม่เป็นไรขี้เกียจพูดต่อ ไม่ใส่ก็ไม่ใส่ ผมหัวเราะให้คำพูดของพี่วินแล้วจับเบาะแน่น เพราะพี่คนนี้ขับเร็วมาก
ตลอดทาง พี่วินคนนี้คุยกับผมดีมาก ชวนคุย เรียนไหน บ้านอยุ่ไหน ไปรถกี่โมง แล้วเค้าก้เล่าเรื่องเค้าให้ฟัง ว่าเค้าสู้งาน ทำงานผ่อนรถกระบะ ผ่อนมอไซต์มือสอง รู้สึกภูมิใจมาก "แม้เงินจะน้อยๆแต่เราก้ภูมิใจที่เราซื้อมันมาเอง น้องรู้มั้ย เงิน 10,000 นึงถ้าเราหามาด้วยกำลังของเราเอง มันมีค่ามากๆเลยล่ะ"
ผมรู้สึกประทับใจมอไซต์คันนี้มาก อัธยาศัยดี พูดดี ชวนคุยตลอดทาง ทำให้ผมเผลอคิดในใจว่า "ถ้าเรียกค่ารถซัก 80 บาท ผมก้เต็มใจจะให้ด้วยความ โดยไม่ต่อราคาละกัน"
ตลอดทางที่นั่ง ผมสงสัยว่าทำไมเค้าขับรถมาทางแปลกๆวะ คือมันมืดๆ และไม่คุ้นกับทางที่เราเคยมาเลยแฮะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ชวนคุยสนุกดี คงเป็นทางลัดอีกทางนึงมั้ง
สุดท้าย เค้าก้มาจอดส่งผมตรงถนนมืดๆ ไร้ผู้คน ห่างจากทางเข้าหมอชิต เค้าให้เหตุผลว่า
"พี่ส่งตรงนี้เนาะ เดินไปใกล้ๆ"
ผมจึงคิดในใจ
"ช่างมันเหอะ คงไม่มีไรหรอก"
"เท่าไหร่ครับพี่"
ผมถามอย่างเป็นมิตร
พี่วินตอบ
"380 ครับ!!!"
เค้าทำเสียงเหมือนเล่นๆ ผมก้หัวเราะพลางเปิดกระเป๋าตังค์ควักแบงก์ร้อยรอเงินทอน แล้วถามอีกครั้งด้วยเสียงเป็นมิตร
"ฮ่าๆ เอาดีๆครับพี่ เท่าไหร่ๆ"
"380 ครับ ราคานี้ราคาเหมา ปกติเวลานี้คนเค้าไม่วิ่งกันหรอกน้อง น้อยกว่านี้ก็ไม่ไหวละครับ" พี่วินตอบเสียงแข็ง ทั้งๆที่ตอนนี้ 4 ทุ่ม
ผมคิดในใจ "ไอ้
ทันใดนั้นผมก็มองไปที่หน้าคนขับวินมอไซต์ซึ่งมีแสงสีส้มๆมืดๆไกลๆจากสถานีส่องมาให้เห็น
เอาจริงๆจากใจนะครับ "หน้า
ผมรู้แล้วล่ะครับว่าผม "อาจจะ" กำลังโดนมันโกงแน่ๆ
ต่อรองกับมันอยู่สักพัก ผมขอจ่าย 100 เดียว ให้เหตุผลว่าผมไม่มีเงินกลับบ้าน
แต่มันไม่ยอมครับ สุดท้ายมันขอ 300 แล้วจบเลย
"น้องจ่าย 300 จบเลย พี่ให้ได้แค่นี้จริงๆ"
วินาทีนั้นผมอยากจะวิ่งหนีสุดแรงเกิดเลยล่ะครับ แต่ด้วยสัมภาระที่หนัก ด้วยสถานการณ์ที่เปลี่ยวและมืด ผมกลัวมากเลยครับ กลัวจนหัวของผมมันว่างเปล่า กลัวจนไม่รู้จะทำไง กลัวมันมีมีด กลัวมันมีปืน ผมควรจะหนียังไงดีครับ ถ้าผมวิ่งหนี ผมหนีไม่รอดแน่ๆ ของก้หนัก ผมอาจจะตายไม่ก้น่วมเพราะโดนมันแทง หรือไม่ก็ยิง
ยอมรับตรงๆนะครับ ตอนนั้นความโง่ผมพุ่งเต็มร้อย ผมหยิบแบ้ง 1,000 จากในกระเป๋ายื่นให้ หวังว่ามิตรภาพที่เกิดขึ้นเมื่อกี้คงเป็นของจริงบ้างแหละ
"อย่างน้อยเอาไป 300 แล้วกูรอด ก้โอเค" ผมคิดในใจ
ผมถามคำถามที่ไม่ควรถามที่สุดในโลกกับไอ้โจรนั่นว่า "พี่มีทอนมั้ยครับ"
ความกลัวผมพุ่งสุดละครับ หัวผมว่างเปล่า ในใจก้ภาวนา "ทอนกุเถอะ ทอนกุเถอะ"
และแล้วก้เปนอย่างที่คาดครับ ไอ้โจรรีบบึ่งรถหนีอย่างเร็ว ทิ้งผมไว้ข้างหลังยืนมองตามด้วยสมองอันว่างเปล่า แม้แต่เลขทะเบียนผมยังคิดไม่ออกเลยครับ ว่าผมควรจะดูไว้เพื่อแจ้งตำรวจ
ยอมรับว่าผมผิดจริงๆที่ไว้ใจยื่นแบงค์พันให้โจร ไม่ทันคิดจริงๆครับ หรือจะพูดอีกอย่างว่าสติสตางค์ไม่เหลือละครับตอนนั้น
ตอนนี้เหตุการณ์ผ่านมาชั่วโมงกว่าแล้ว สิ่งที่ผมคิดได้ตอนนี้มีแค่ต้องแชร์เรื่องนี้ให้คนเห็นมากที่สุด ก่อนที่จะมีผู้เคราะห์ร้ายมากกว่านี้เท่านั้นเอง..
"วินมอไซต์ @สถานี bts หมอชิต"
12/3/57