จากข่าวนั้นเลยครับ บอกตรง ๆ ผมอ่านแล้ว ติดตามแล้ว ยิ่งจิตตก ขนลุกกับความชั่วช้า รู้สึกแย่มาก ๆ เลยครับ
ตัวผมเอง ตอนเด็ก ๆ เคยทั้งโกรธ ทั้งงอน ทั้งน้อยใจ ทั้งโมโห ทั้งขึ้นเสียงใส่ แต่สุดท้ายก็ต้องง้อ แล้วก็เสียใจที่ทำไม่ดีกับท่าน
อ่านข่าวแล้ว สิ่งที่ฆาตกรคนนั้นโกรธแค้นพ่อแม่ มันดูจิ๊บจ๊อยเล็กน้อยมากกับสิ่งที่ผมเจอยิ่งนัก
พ่อแม่ผมทั้งดุด่า ตี แถมไม่เคยซื้ออะไรแพง ๆ ให้ แม้ว่าจะสอบเข้ามหาลัยดี ๆ ได้ก็เถอะ เพราะพ่อแม่ไม่มีตังค์
แต่ฆาตกรคนนี้... ผมไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งจูงใจที่ชัดเจน... แต่ว่ามันจะต้องเป็นสิ่งจูงใจระดับไหนกันเชียว ถึง "วางแผน" ฆ่าพ่อแม่ และน้อง ได้ลงคอ
พวกเมายาบ้าฆ่าแม่ก็นับว่าเลวแล้ว...
พวกโกรธวู่วาม ก่องข้าวน้อยฆ่าแม่ โมโหชั่ววูบ ก็นับว่าเลวยิ่งกว่า...
แต่นี่ เลือดเย็น กินหมูกะทะด้วยกัน แล้วพยายามวางยานอนหลับ สำรวจกล้องวงจรปิด... นี่มันวางแผนกันชัด ๆ
ผมเคยสงสัยว่า ในช่วงชีวิตของมนุษย์คนหนึ่ง การที่ใครสักคนได้ "ฆ่าคน" เขาคิดอะไรก่อนหน้านั้น แล้วหลังจากนั้นเค้าคิดอะไร
แต่ไม่เคยมีความคิดในหัวเกี่ยวกับเรื่องการฆ่าพ่อแม่ เพราะผมไม่คิดว่าในสังคมไทยจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น นอกจากกรณีพวกเมายาบ้า หรือพวกวู่วาม
แต่แล้ววันนี้ก็มาถึง และมาถึงอย่างน่ากลัวกว่าที่ใคร ๆ คิด
ผมไม่อยากพูดถึงประเด็นการเลี้ยงดูของพ่อแม่ในอดีต พ่อแม่ดุด่า ว่า ตี ตามใจ ยังไง มันก็ไม่ถึงต้องตอบแทนท่านแบบนี้
ผมไม่ได้มาอวดสรรพคุณว่าตัวเองดีเลิศเลออะไร แค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่เคยโกรธพ่อแม่ตามประสาชีวิตวัยรุ่น
เคยตีน้อง แล้วตอนหลังก็เสียใจ ขับรถชนแมว ยังนอนไม่หลับไปหลายคืน เคยชูกำปั้นขู่พ่อ (เพราะว่าพ่อตีแม่) แต่ก็ได้แต่ชูค้างไว้อย่างนั้น
กลับมาที่ประเด็นฆาตกร... บ้านผมอยู่ใกล้ ๆ บ้านฆาตกรคนนั้น ผมเลยยิ่งจิตตกไปใหญ่ แม้ว่าไม่เคยเห็นหน้าค่าตา แต่ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมได้สูดลมหายใจ ใช้อากาศหายใจในพื้นที่ใกล้เคียงกับไอ้คนที่คิดวางแผนพ่อแม่ตัวเองด้วยเหตุผลงี่เง่า... บอกตรง ๆ ผมรังเกียจ
อย่าหาว่าผมเพ้อเลยนะครับ ผมเองเจอพ่อแม่ทำร้ายจิตใจสมัยเด็ก ๆ มามาก แต่ตอนนี้โตแล้ว จึงต้องขอบคุณท่านที่มอบบทเรียนและทักษะชีวิตให้ผมรู้จักเผชิญโลกนี้อย่างกล้าหาญ ตอนนี้พวกท่านแก่แล้ว ผมจะไม่รื้อฟื้นอดีต ผมรักพวกท่านมาก พวกท่านเองก็รักผมภูมิใจในตัวผม
ใครที่คิดจะโกรธพ่อโกระแม่ โปรดอย่าทำแบบนั้นเลยนะครับ ท่านรักและเป็นห่วงเราในแบบที่ท่านคาดหวัง อาจจะไม่ตรงกับมโนสำนึกหรืออย่างในหนังในละคร
สุดท้าย... มันอายุ 19 แล้ว ใครจะว่าผมไงก็ช่าง นั่นมันไม่ใช่เด็กแล้วนะ... ผมขอสาปส่งมันครับ
แด่ทุกท่านที่รักคุณพ่อรักคุณแม่ครับ
ถามโง่ ๆ ถามตรง ๆ ถามจากใจเลยนะครับ คุณโกรธพ่อโกรธแม่มากแค่ไหน ถึงลงมือฆ่าพวกท่านได้ลงคอ...
ตัวผมเอง ตอนเด็ก ๆ เคยทั้งโกรธ ทั้งงอน ทั้งน้อยใจ ทั้งโมโห ทั้งขึ้นเสียงใส่ แต่สุดท้ายก็ต้องง้อ แล้วก็เสียใจที่ทำไม่ดีกับท่าน
อ่านข่าวแล้ว สิ่งที่ฆาตกรคนนั้นโกรธแค้นพ่อแม่ มันดูจิ๊บจ๊อยเล็กน้อยมากกับสิ่งที่ผมเจอยิ่งนัก
พ่อแม่ผมทั้งดุด่า ตี แถมไม่เคยซื้ออะไรแพง ๆ ให้ แม้ว่าจะสอบเข้ามหาลัยดี ๆ ได้ก็เถอะ เพราะพ่อแม่ไม่มีตังค์
แต่ฆาตกรคนนี้... ผมไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งจูงใจที่ชัดเจน... แต่ว่ามันจะต้องเป็นสิ่งจูงใจระดับไหนกันเชียว ถึง "วางแผน" ฆ่าพ่อแม่ และน้อง ได้ลงคอ
พวกเมายาบ้าฆ่าแม่ก็นับว่าเลวแล้ว...
พวกโกรธวู่วาม ก่องข้าวน้อยฆ่าแม่ โมโหชั่ววูบ ก็นับว่าเลวยิ่งกว่า...
แต่นี่ เลือดเย็น กินหมูกะทะด้วยกัน แล้วพยายามวางยานอนหลับ สำรวจกล้องวงจรปิด... นี่มันวางแผนกันชัด ๆ
ผมเคยสงสัยว่า ในช่วงชีวิตของมนุษย์คนหนึ่ง การที่ใครสักคนได้ "ฆ่าคน" เขาคิดอะไรก่อนหน้านั้น แล้วหลังจากนั้นเค้าคิดอะไร
แต่ไม่เคยมีความคิดในหัวเกี่ยวกับเรื่องการฆ่าพ่อแม่ เพราะผมไม่คิดว่าในสังคมไทยจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น นอกจากกรณีพวกเมายาบ้า หรือพวกวู่วาม
แต่แล้ววันนี้ก็มาถึง และมาถึงอย่างน่ากลัวกว่าที่ใคร ๆ คิด
ผมไม่อยากพูดถึงประเด็นการเลี้ยงดูของพ่อแม่ในอดีต พ่อแม่ดุด่า ว่า ตี ตามใจ ยังไง มันก็ไม่ถึงต้องตอบแทนท่านแบบนี้
ผมไม่ได้มาอวดสรรพคุณว่าตัวเองดีเลิศเลออะไร แค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่เคยโกรธพ่อแม่ตามประสาชีวิตวัยรุ่น
เคยตีน้อง แล้วตอนหลังก็เสียใจ ขับรถชนแมว ยังนอนไม่หลับไปหลายคืน เคยชูกำปั้นขู่พ่อ (เพราะว่าพ่อตีแม่) แต่ก็ได้แต่ชูค้างไว้อย่างนั้น
กลับมาที่ประเด็นฆาตกร... บ้านผมอยู่ใกล้ ๆ บ้านฆาตกรคนนั้น ผมเลยยิ่งจิตตกไปใหญ่ แม้ว่าไม่เคยเห็นหน้าค่าตา แต่ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมได้สูดลมหายใจ ใช้อากาศหายใจในพื้นที่ใกล้เคียงกับไอ้คนที่คิดวางแผนพ่อแม่ตัวเองด้วยเหตุผลงี่เง่า... บอกตรง ๆ ผมรังเกียจ
อย่าหาว่าผมเพ้อเลยนะครับ ผมเองเจอพ่อแม่ทำร้ายจิตใจสมัยเด็ก ๆ มามาก แต่ตอนนี้โตแล้ว จึงต้องขอบคุณท่านที่มอบบทเรียนและทักษะชีวิตให้ผมรู้จักเผชิญโลกนี้อย่างกล้าหาญ ตอนนี้พวกท่านแก่แล้ว ผมจะไม่รื้อฟื้นอดีต ผมรักพวกท่านมาก พวกท่านเองก็รักผมภูมิใจในตัวผม
ใครที่คิดจะโกรธพ่อโกระแม่ โปรดอย่าทำแบบนั้นเลยนะครับ ท่านรักและเป็นห่วงเราในแบบที่ท่านคาดหวัง อาจจะไม่ตรงกับมโนสำนึกหรืออย่างในหนังในละคร
สุดท้าย... มันอายุ 19 แล้ว ใครจะว่าผมไงก็ช่าง นั่นมันไม่ใช่เด็กแล้วนะ... ผมขอสาปส่งมันครับ
แด่ทุกท่านที่รักคุณพ่อรักคุณแม่ครับ