เหนื่อยกะชีวิต และคนรอบข้าง  ปัญหามันเกิดจากกระดาษแผ่นเดียวแท้ๆ  ขอเล่าย้อนไปถึงภูมิหลังนะคะ ดิฉันเกิดมาโดยที่พ่อแม่เลิกกัน แล้วตายายใด้เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กๆ ส่วนแม่ไปทำงานที่กรุงเทพ หลังจากนั้นไม่นาน แม่ก็มีสามีใหม่ ซึ่งพ่อเลี้ยงคนนี้หล่ะที่ส่งเงินมาให้ตายายใช้จ่าย สร้างบ้านให้อยู่ จนแม่มีน้องกับพ่อ น้องอยู่ที่กรุงเทพกับพ่อและแม่ ส่วนดิฉันก็อยู่ที่ต่างจังหวัดกับตาและยาย เมื่อก่อนดิฉันเข้าใจว่าตาและยายคือพ่อและแม่ของตัวเองด้วยซ้ำ จนถึงเวลาที่น้องจะต้องเข้าเรียนแม่เลยพาน้องทั้งสองมาเรียนที่ต่างจังหวัด โดยให้ตาและยายดูแล ส่วนแม่ก็กลับไปทำงาน และส่งเงินมาให้ไม่เคยขาด ถ้าหากถามถึงความสนิทสนมของเราและแม่นั้น บอกเลยว่าไม่เลย ดิฉันไม่เคยรู้สึกถึงความรักของแม่ที่มีต่อลูกจากแม่เลยจริงๆ
          ช่วงปิดเทอม ของทุกๆปีแม่จะมารับดิฉันและน้องๆไปอยู่ด้วยหนึ่งเดือน แม่บอกใครต่อใครว่า อยากหัดให้ลูกๆรู้ค่าความเหนื่อย อยากให้ทำงานเป็นจะใด้มีเงินส่วนตัวไว้ใช้จ่าย สามคนพี่น้อง แต่ก็ไม่ทราบว่าเพราะอะไร คนที่ออกไปทำงานกลับเป็นดิฉัน ทำงานกะญาติๆ พักเที่ยงกลับมากินข้าวก็จะมีงานรอ ซักผ้าทีละสองถึงสามตะกร้าใหญ่ๆ ซักมือจนหนังถลอก เนื้อแตกจากการขยี้ผ้า รวมถึงงานบ้านทุกอย่าง ส่วนน้องๆ ก็ออกไปช๊อปกับแม่  ลืมบอกคะว่าพ่อเป็นหัวหน้าคนงาน
ถ้าเราทำงานที่แม่สั่งเสร็จแล้วค่อยออกไปทำงานต่อใด้  ส่วนพ่อเลี้ยงเค้าจะวุ่นกะงานนอกบ้าน ส่วนงานในบ้านก็จะให้แม่จัดการ
           พอถึงตอนเรียนจบมอปลาย ตาและยายอยากให้ดิฉันเรียนต่อมหาลัย ตากลัวว่าดิฉันจะลำบาก ส่วนแม่ก็บอกตาว่าจะพาดิฉันมาสมัครเรียนที่กรุงเทพ เพื่อที่แม่จะใด้ดูแล แม่บอกตาว่า เด็กสมัยนี้ใจแตกกันเยอะ  อ้อ ลืมบอกอีกอย่างว่า พ่อจริงๆ เราไม่ใด้ติดต่อกันเลยคะ
                  เดี๋ยวมาต่อนะคะ ว่าจะเขียนสั้นๆ แล้วเชียว ยาวเลย