เราขอเล่าเหตุการณ์นี้หน่อยนะค่ะ เพื่อระบายความคับแค้นที่อยู่ในใจ
เหตุการณ์มีอยู่ว่า เราไปกินข้าวที่ร้านข้าวต้มและลืมโทรศัพท์ไว้เลยกลับไปเอาที่ร้าน
ซึ่งเด็กเสริฟบอกว่า โต๊ะข้างๆเป็นคนเอาไป
เราก็เลยเดินไปถามโต๊ะนั้นว่าเห็นโทรศัพท์ไหม
สองสามีภรรยาก็ตอบกลับมาว่า 'ไม่เห็น' เราก็บอกว่า ขอดูในกะเป๋าได้ไหมค่ะ คนเป็นเมียก็บอกว่า ได้เลยก็ค้นสิ
เราก็เลยบอกว่า ถ้างั้นหนูค้นนะค่ะ เราก็ค้นในกระเป๋าแต่ไม่เจอ ฝ่ายสามีก็เริ่มโวยวาย บอกว่า นี้มันเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลนะ
เราก็เลยบอกว่า อ้าว ก็เมียพี่อนุญาติให้ค้น ถ้าไม่อนุญาติหนูก็ไม่กล้าหรอกค่ะ เราเลยเดินกลับมาที่หน้าร้านอีก เพื่อถามยืนยันอีกครั้งว่าใครเอาไป
ซึ่งตอนแรกเราก็หวั่นใจ กลัวว่าเด็กเสริฟจะโกหกแล้วเอาไปเองรึเปล่า แต่เด็กเสริฟก็ยืนยันแล้วบอกว่า 'ลองให้เขาเปิดใต้เบาะมอไซด์สิพี่'
เราก็เลยเดินกลับไปบอกเค้าว่า พี่ช่วยเปิดเบาะมอไซด์ให้ดูหน่อยได้ไหมค่ะ พี่แกก็บอกกลับมาว่า นั่งแท็กซี่มา
เราก็เลยตอบกลับไปว่า แต่เด็กเสริฟยืนยันว่าพี่ขับมอไซด์มา
มันก็แสดงพิรุธโดยการโวยวาย และบอกว่าจะเช็คบิล บอกเมียให้ไปรอที่ถนน แล้วตัวเองเดินไปที่มอไซด์ (แล้วตอนแรกบอกนั่งแท็กซี่มา)้
เราก็เดินตามไป บอกว่า ให้ช่วยเปิดเบาะให้หน่อย เราพูดเสียงดังมาก ต้องการให้ได้ยินกันทั้งร้าน แต่มันก็ไม่สน ขึ้นมอไซด์แล้วขับไปเลย
ด้วยความที่เราเป็นผู้หญิง แล้วมันเป็นผู้ชาย อ้วน เตี้ย ดำ ดูหน้ากลัว เราก็ไม่กล้าไปกระชาก หรือดึงมันไว้ กลัวมันทำร้ายกลับ หือในกรณีที่มันมีปืน
มือนึงก็โทร 191 แต่ไม่ทัน ไม่มีคนรับ สุดท้ายมันก็ขับหนีไปได้
เราจะขับตามก็ไม่ทัน เด็กเสริฟก็วิ่งกลับมา บอกว่า มันเอาไปจริงๆพี่ ผมเห็น
แต่เหตุการณ์ตอนนั้น คือมีเราเป็นผู้หญิงคนเดียวไปยืนโวยวายมัน ไม่มีใครช่วยเด็กเสริฟก็ไม่กล้ามายุ่ง
ที่ทำได้แค่ขับรถไป สน. แจ้งความไว้ เราจำได้แค่ทะเบียนรถมันคือ วคร 385 กรุงเทพมหานคร
ตำรวจก็บอกว่า จะตามเรื่องให้ ...
ตอนนี้คือ เรื่องไม่ได้โทรศัพท์เราพอทำใจได้แล้ว แต่ว่า มันแค้นใจมาก ทำไมคนเราถึงได้เป็นแบบนี้ โกหกกันหน้าด้านๆ
ในสมัยนี้ สังคมเรามันน่ากลัว จนไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเหลือกันแล้ว ถึงแม้อยากจะช่วยก็คงไม่กล้า เราก็เข้าใจเด็กเสริฟอยู่
เรายอมรับว่า ส่วนนึงมันก็เป็นความผิดเราที่ลืมโทรศัพท์ แต่เหตุการณ์ทีเกิดขึ้น คือ มีพยาน รู้ว่าใครเอาไป แต่เอากลับมาไม่ได้
มันรู้สึกเสียใจจริงๆ ใครพอมีทาง มีคำแนะนำในการตามบ้างค่ะ โทรศัพท์นี้ปลงแล้วค่ะ แต่ถ้าไม่ก็คงดี แต่อยากแจ้งความ เอาความผิดมัน ให้มันมีคดีติดตัว
ปล. ไม่รู้จะแท็กอะไรบ้าง แท็กผิดก็บอกนะค่ะ
ปล. ตลอดการตามนี้เราพูดเสียงดังมาก เพื่อต้องการให้คนอื่นได้ยินด้วย แต่ด้วยความที่มันดึกมากแล้ว คนที่ยังกินอยู่ก็น้อย
โดนขโมยโทรศัพท์ไปต่อหน้าต่อตา วคร 385 กรุงเทพมหานคร ขอประจานมัน
เหตุการณ์มีอยู่ว่า เราไปกินข้าวที่ร้านข้าวต้มและลืมโทรศัพท์ไว้เลยกลับไปเอาที่ร้าน
ซึ่งเด็กเสริฟบอกว่า โต๊ะข้างๆเป็นคนเอาไป
เราก็เลยเดินไปถามโต๊ะนั้นว่าเห็นโทรศัพท์ไหม
สองสามีภรรยาก็ตอบกลับมาว่า 'ไม่เห็น' เราก็บอกว่า ขอดูในกะเป๋าได้ไหมค่ะ คนเป็นเมียก็บอกว่า ได้เลยก็ค้นสิ
เราก็เลยบอกว่า ถ้างั้นหนูค้นนะค่ะ เราก็ค้นในกระเป๋าแต่ไม่เจอ ฝ่ายสามีก็เริ่มโวยวาย บอกว่า นี้มันเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลนะ
เราก็เลยบอกว่า อ้าว ก็เมียพี่อนุญาติให้ค้น ถ้าไม่อนุญาติหนูก็ไม่กล้าหรอกค่ะ เราเลยเดินกลับมาที่หน้าร้านอีก เพื่อถามยืนยันอีกครั้งว่าใครเอาไป
ซึ่งตอนแรกเราก็หวั่นใจ กลัวว่าเด็กเสริฟจะโกหกแล้วเอาไปเองรึเปล่า แต่เด็กเสริฟก็ยืนยันแล้วบอกว่า 'ลองให้เขาเปิดใต้เบาะมอไซด์สิพี่'
เราก็เลยเดินกลับไปบอกเค้าว่า พี่ช่วยเปิดเบาะมอไซด์ให้ดูหน่อยได้ไหมค่ะ พี่แกก็บอกกลับมาว่า นั่งแท็กซี่มา
เราก็เลยตอบกลับไปว่า แต่เด็กเสริฟยืนยันว่าพี่ขับมอไซด์มา
มันก็แสดงพิรุธโดยการโวยวาย และบอกว่าจะเช็คบิล บอกเมียให้ไปรอที่ถนน แล้วตัวเองเดินไปที่มอไซด์ (แล้วตอนแรกบอกนั่งแท็กซี่มา)้
เราก็เดินตามไป บอกว่า ให้ช่วยเปิดเบาะให้หน่อย เราพูดเสียงดังมาก ต้องการให้ได้ยินกันทั้งร้าน แต่มันก็ไม่สน ขึ้นมอไซด์แล้วขับไปเลย
ด้วยความที่เราเป็นผู้หญิง แล้วมันเป็นผู้ชาย อ้วน เตี้ย ดำ ดูหน้ากลัว เราก็ไม่กล้าไปกระชาก หรือดึงมันไว้ กลัวมันทำร้ายกลับ หือในกรณีที่มันมีปืน
มือนึงก็โทร 191 แต่ไม่ทัน ไม่มีคนรับ สุดท้ายมันก็ขับหนีไปได้
เราจะขับตามก็ไม่ทัน เด็กเสริฟก็วิ่งกลับมา บอกว่า มันเอาไปจริงๆพี่ ผมเห็น
แต่เหตุการณ์ตอนนั้น คือมีเราเป็นผู้หญิงคนเดียวไปยืนโวยวายมัน ไม่มีใครช่วยเด็กเสริฟก็ไม่กล้ามายุ่ง
ที่ทำได้แค่ขับรถไป สน. แจ้งความไว้ เราจำได้แค่ทะเบียนรถมันคือ วคร 385 กรุงเทพมหานคร
ตำรวจก็บอกว่า จะตามเรื่องให้ ...
ตอนนี้คือ เรื่องไม่ได้โทรศัพท์เราพอทำใจได้แล้ว แต่ว่า มันแค้นใจมาก ทำไมคนเราถึงได้เป็นแบบนี้ โกหกกันหน้าด้านๆ
ในสมัยนี้ สังคมเรามันน่ากลัว จนไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเหลือกันแล้ว ถึงแม้อยากจะช่วยก็คงไม่กล้า เราก็เข้าใจเด็กเสริฟอยู่
เรายอมรับว่า ส่วนนึงมันก็เป็นความผิดเราที่ลืมโทรศัพท์ แต่เหตุการณ์ทีเกิดขึ้น คือ มีพยาน รู้ว่าใครเอาไป แต่เอากลับมาไม่ได้
มันรู้สึกเสียใจจริงๆ ใครพอมีทาง มีคำแนะนำในการตามบ้างค่ะ โทรศัพท์นี้ปลงแล้วค่ะ แต่ถ้าไม่ก็คงดี แต่อยากแจ้งความ เอาความผิดมัน ให้มันมีคดีติดตัว
ปล. ไม่รู้จะแท็กอะไรบ้าง แท็กผิดก็บอกนะค่ะ
ปล. ตลอดการตามนี้เราพูดเสียงดังมาก เพื่อต้องการให้คนอื่นได้ยินด้วย แต่ด้วยความที่มันดึกมากแล้ว คนที่ยังกินอยู่ก็น้อย