ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

ผมคิดถูกใช่ไหมครับ ที่ผมตัดสินใจโกหกว่าผมสบายดี กินดีมีสุขให้แม่ฟัง ทั้งๆที่ผมลำบากแทบตาย ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน เรื่องเงิน เรื่องสุขภาพ เรื่องแม่ป่วย จิปาถะ เปปัง
อยากระบาย อยากเล่าให้ใครซักคนฟัง ที่ไม่ใช่แม่ ก็หาไม่ได้
อยากกอด อยากร้องไห้ กับใครซักคน ก็ไม่มีโอกาส
คงเป็นความรู้สึกของความเก็บกด ของเด็กมหาลัยคนหนึ่งก้แค่นั่น


อย่างน้อยก็ได้มาระบายในพันทิพย์เรื่อยๆ พอให้ใจเย็นลงมั่ง
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ให้คนตัวเล็กได้บ่นครับ