หมอบอกเรามาตลอดว่าเราเสี่ยงคลอดก่อนกำหนด ให้ระวังให้มาก จนจิตตกไม่กล้าทำอะไร ได้แต่ภาวนาและบอกกับลูกทธกวันว่า อยู่ให้ร่างกายสมบูรณ์ก่อน ค่อยออกมานะลูก
จนมาถึง 37 สัปดาห์ หมอก็บอกว่าน้องพร้อมคลอดแล้ว ถ้าเจ็บท้องก็มาได้เลย
จริงๆก็เจ็บเตือนให้ลุ้นตลอด จนประสาทจะกิน แต่ก็ไม่เจ็บจริงซักที พอจะเริ่มถี่ๆ ทุก 5 นาที เราก็รอให้ครบ 1 ชม. ไม่หายแล้วค่อยไป รพ. ตามที่หมอแนะนำ แต่มันก็หายทุกที
กลายเป็นต้องกังวลกันทุกวัน
พอเมื่อวันเสาร์ ตื่นนอนมาก็มีมูกเลือดออก แต่ยังคงเป็นสีน้ำตาล ไม่ได้ร้อนใจอะไร รอให้มันเป็นสีชมพู เนื่องจากเมื่อวันพฤหัสฯ หมอเพิ่งกระตุ้นปากมดลูกให้ มันก็ทยอยออกมาเรื่อยๆ ทุกๆ 3-4 ชม. สามีเลยพาไปเดินเล่นห้างคลายร้อน จริงๆก็กะเดินให้ปากมดลูกเปิดนั่นแหละ
กลับมาคืนนั้นได้เรื่อง ท้องแข็งนอนไม่ได้เลย แต่ดันเป็นแข็งนาน ไม่ได้แข็งถี่ ไอเราก็กลัวลักจะได้ออกซิเจนไม่พอ
พอเช้ามา(วันอาทิตย์)เอ๊ะ ทำไมมันรู้สึกแฉะๆ ผิดปกติ ปรากฏว่ามูกข้นๆ เต็มผ้าอนามัยเลย ไปอาบน้ำดีกว่าเผื่อจะมีข่าวดี ซึ่งก็มีเลือดสดไหลออกมาจริงๆ
เลยบอกสามี เดี๋ยวเราไป รพ. กันดีกว่า แต่ก็ไม่รีบร้อน เพราะมันเพิ่งออก ขับรถไปชิวๆ แวะเติมแก๊ส ถึง รพ. ก็ยังไม่หาหมอนะ ไปกินข้าวก่อน แล้วลองเข้าห้องน้ำดูอีกที ออกมาเพิ่มแฮะ
ยังๆ ยังไม่ไป แวะไปเยี่ยมน้าที่วอร์ดศัลยกรรมก่อน แกเพิ่งผ่าตัดหัวเข่า จากนั้นจึงค่อยๆ พิรี้พิไรไปหาหมอ เพราะไม่อยากไปเก้อ ไปเก้อหลายรอบจนท้อถอย
ไปถึง ก็ตรวจปากมดลูก เพิ่งเปิดได้ 2 ซม. เลยติดเครื่อง nst ดูการบีบตัวของมดลูก ปรากฏว่านิ่งค่ะ ไม่เจ็บไม่แข็งเลย แหม!!! ทีตอนกลางคืนนี่แทบจะไม่ได้นอนทุกคืน
สรุป หมอให้กลับมารอที่บ้าน เค้าว่าท้องแรกมันนาน
เราก็เลยชวนสามีขับรถไปไหว้พระที่อยุธยา เดินเที่ยวซะเหนื่อย กลับมาแวะแมคโค กะซื้อของกินไปฝากแม่ เลยแวะเข้าห้องน้ำซะหน่อย คราวนี้เลือดออกมาสีแดงสด เยอะแยะอย่างกะ ปจด รอๆ ใจจดใจจ่อ หมอบอกรอเจ็บจริง หรือน้ำเดินเลยค่อยมา จะได้ไม่ต้องรอนาน รอก็พิรี้พิไร เข้าไปบ้านแม่
ปรากฏที่บ้านบ่นกันอุ้บ ปากมดลูกเปิดแล้ว ทำไมไม่ให้รอคลอดเลย เฮ้อ เราก็ลุ้นจนชักจะเครียด
สุดท้ายก็กลับบ้านมารอแบบพารานอยด์ คือมันก็มีเลือดออกเรื่อยๆนะ จนจะเป็นสีชมพูสดอยู่แล้ว
ตกกลางคืน อาการที่อยู่เป็นเพื่อนเราตลอดทั้งเดือนที่ผ่านมาก็กลับมาหาเรา ทั้งท้องแข้ง ทั้งปวดแบบปวด ปจด ผลุดลุกผลุดนั่งจนตี 3 เอาวะ เดี่ยวเช้ามืดค่อยบอกสามีแล้วกัน ขอนอนเอาแรงก่อน พอเช้าตื่นมาก็หายปวด คิดดูสิคะ มันช่างน่าน้อยใจ....
แต่มูกเลือดยังคงออก แม่สามี เดินมาคุยด้วย แล้วบอกว่า "อดทนนะลูก" คงเห็นเราพารานอยด์มาก
11 โมง วันนี้ ท้องแข็งเป็นปั้น หาได้หยุดหย่อนไม่ แบบไม่ถี่นะคะ นานหลายนาที เรากลัวลูกออกซิเจนไม่พอมากๆ เพราะเวลาท้องแข็งปั้นนานๆ แบบนี้ ซักพักนึงลูกเราจะดิ้นแบบอาละวาด โก่งไปโก่งมาแรงๆ ทุกครั้ง ก็พยายามหายใจลึกๆ ให้ลูก ห่วงเค้าจริงๆค่ะ
ขอเฮ้อ!!! อีกทีแล้วกัน ทำไมมันช่างยาวนานขนาดนี้ ไหนบอกคลอดก่อนกำหนด นี่ก็ 39w4d แล้ว ที่จริงก็ยังไม่ครบกำหนดคลอดหรอก แต่แหม... มันจะเจ็บทรมานยาวนานเหลือเกิน
กว่าจะคลอดอิชั้นจะหมดแรง ไม่ได้หลับได้นอน คลอดๆ ซะทีเถอะ บีบตัวแรงๆนะจ๊ะมดลูกจ๋า อิชั้นสงสารลูก คงอึดอัดน่าดู ออกมานอนที่นอนกว้างๆ ที่แม่ซื้อไว้ให้หนูดีกว่าเน๊อะ ^^
มันช่างยาวนาน กับการรอคลอด
จนมาถึง 37 สัปดาห์ หมอก็บอกว่าน้องพร้อมคลอดแล้ว ถ้าเจ็บท้องก็มาได้เลย
จริงๆก็เจ็บเตือนให้ลุ้นตลอด จนประสาทจะกิน แต่ก็ไม่เจ็บจริงซักที พอจะเริ่มถี่ๆ ทุก 5 นาที เราก็รอให้ครบ 1 ชม. ไม่หายแล้วค่อยไป รพ. ตามที่หมอแนะนำ แต่มันก็หายทุกที
กลายเป็นต้องกังวลกันทุกวัน
พอเมื่อวันเสาร์ ตื่นนอนมาก็มีมูกเลือดออก แต่ยังคงเป็นสีน้ำตาล ไม่ได้ร้อนใจอะไร รอให้มันเป็นสีชมพู เนื่องจากเมื่อวันพฤหัสฯ หมอเพิ่งกระตุ้นปากมดลูกให้ มันก็ทยอยออกมาเรื่อยๆ ทุกๆ 3-4 ชม. สามีเลยพาไปเดินเล่นห้างคลายร้อน จริงๆก็กะเดินให้ปากมดลูกเปิดนั่นแหละ
กลับมาคืนนั้นได้เรื่อง ท้องแข็งนอนไม่ได้เลย แต่ดันเป็นแข็งนาน ไม่ได้แข็งถี่ ไอเราก็กลัวลักจะได้ออกซิเจนไม่พอ
พอเช้ามา(วันอาทิตย์)เอ๊ะ ทำไมมันรู้สึกแฉะๆ ผิดปกติ ปรากฏว่ามูกข้นๆ เต็มผ้าอนามัยเลย ไปอาบน้ำดีกว่าเผื่อจะมีข่าวดี ซึ่งก็มีเลือดสดไหลออกมาจริงๆ
เลยบอกสามี เดี๋ยวเราไป รพ. กันดีกว่า แต่ก็ไม่รีบร้อน เพราะมันเพิ่งออก ขับรถไปชิวๆ แวะเติมแก๊ส ถึง รพ. ก็ยังไม่หาหมอนะ ไปกินข้าวก่อน แล้วลองเข้าห้องน้ำดูอีกที ออกมาเพิ่มแฮะ
ยังๆ ยังไม่ไป แวะไปเยี่ยมน้าที่วอร์ดศัลยกรรมก่อน แกเพิ่งผ่าตัดหัวเข่า จากนั้นจึงค่อยๆ พิรี้พิไรไปหาหมอ เพราะไม่อยากไปเก้อ ไปเก้อหลายรอบจนท้อถอย
ไปถึง ก็ตรวจปากมดลูก เพิ่งเปิดได้ 2 ซม. เลยติดเครื่อง nst ดูการบีบตัวของมดลูก ปรากฏว่านิ่งค่ะ ไม่เจ็บไม่แข็งเลย แหม!!! ทีตอนกลางคืนนี่แทบจะไม่ได้นอนทุกคืน
สรุป หมอให้กลับมารอที่บ้าน เค้าว่าท้องแรกมันนาน
เราก็เลยชวนสามีขับรถไปไหว้พระที่อยุธยา เดินเที่ยวซะเหนื่อย กลับมาแวะแมคโค กะซื้อของกินไปฝากแม่ เลยแวะเข้าห้องน้ำซะหน่อย คราวนี้เลือดออกมาสีแดงสด เยอะแยะอย่างกะ ปจด รอๆ ใจจดใจจ่อ หมอบอกรอเจ็บจริง หรือน้ำเดินเลยค่อยมา จะได้ไม่ต้องรอนาน รอก็พิรี้พิไร เข้าไปบ้านแม่
ปรากฏที่บ้านบ่นกันอุ้บ ปากมดลูกเปิดแล้ว ทำไมไม่ให้รอคลอดเลย เฮ้อ เราก็ลุ้นจนชักจะเครียด
สุดท้ายก็กลับบ้านมารอแบบพารานอยด์ คือมันก็มีเลือดออกเรื่อยๆนะ จนจะเป็นสีชมพูสดอยู่แล้ว
ตกกลางคืน อาการที่อยู่เป็นเพื่อนเราตลอดทั้งเดือนที่ผ่านมาก็กลับมาหาเรา ทั้งท้องแข้ง ทั้งปวดแบบปวด ปจด ผลุดลุกผลุดนั่งจนตี 3 เอาวะ เดี่ยวเช้ามืดค่อยบอกสามีแล้วกัน ขอนอนเอาแรงก่อน พอเช้าตื่นมาก็หายปวด คิดดูสิคะ มันช่างน่าน้อยใจ....
แต่มูกเลือดยังคงออก แม่สามี เดินมาคุยด้วย แล้วบอกว่า "อดทนนะลูก" คงเห็นเราพารานอยด์มาก
11 โมง วันนี้ ท้องแข็งเป็นปั้น หาได้หยุดหย่อนไม่ แบบไม่ถี่นะคะ นานหลายนาที เรากลัวลูกออกซิเจนไม่พอมากๆ เพราะเวลาท้องแข็งปั้นนานๆ แบบนี้ ซักพักนึงลูกเราจะดิ้นแบบอาละวาด โก่งไปโก่งมาแรงๆ ทุกครั้ง ก็พยายามหายใจลึกๆ ให้ลูก ห่วงเค้าจริงๆค่ะ
ขอเฮ้อ!!! อีกทีแล้วกัน ทำไมมันช่างยาวนานขนาดนี้ ไหนบอกคลอดก่อนกำหนด นี่ก็ 39w4d แล้ว ที่จริงก็ยังไม่ครบกำหนดคลอดหรอก แต่แหม... มันจะเจ็บทรมานยาวนานเหลือเกิน
กว่าจะคลอดอิชั้นจะหมดแรง ไม่ได้หลับได้นอน คลอดๆ ซะทีเถอะ บีบตัวแรงๆนะจ๊ะมดลูกจ๋า อิชั้นสงสารลูก คงอึดอัดน่าดู ออกมานอนที่นอนกว้างๆ ที่แม่ซื้อไว้ให้หนูดีกว่าเน๊อะ ^^