หลานตัวน้อย เรียนป.5 วัย 10 ขวบ กลับมาบ่นๆ ว่า ครูให้ออกไปร้องเพลง และเต้นประกอบดนตรีหน้าชั้นเรียน
เก็บคะแนน คือหนูน้อยก็บ่นว่าไม่ชอบร้องเพลง ไม่ชอบร้องให้ใครฟัง เพราะเสียงแกเริ่มแตกแบบโตเป็นหนุ่มอ่ะค่ะ
เลยเป็นช่วงเก็บเนื้อเก็บตัว ตามประสาแตกพานวัยหนุ่ม

จขกท เลยรำลึกความหลัง ว่าสมัยเด็กๆ เราก็เคยผ่านวัยนี้ โดนครูบังคับเหมือนกันให้ออกไปร้องเพลงอะไรก็ได้หน้าชั้นเรียนคนละเพลง
ด้วยความที่เราเป็นเด็กเรียน ชอบเล่นดนตรีแต่ไม่ชอบร้องเพลงเลย ก็ไปขอครูนะ ว่าเปลี่ยนเป็นเล่นดนตรีแทนได้มั๊ย  ครูกลับตอบมาแบบไม่ถนอมใจเด็กเท่าไหร่ ประมาณนี้ "แค่นี้ก็อายแล้ว แค่ร้องเพลง จะอายอะไรนักหนา" (เอร่อ อายเพราะต้องทำสิ่งที่ไม่ถนัดต่อหน้าคนอื่นมากกว่าค่ะ ครู)
เลยร้องเพลงอ้อม สุนิสา  ----- " ถอยดีกว่า ไม่อาวววว ดีกว่า "   (ไม่มุขนะ ตอนนั้นร้องเพลงนั้นจริงๆ)
แบบแกนๆไป เพื่อนก็หัวเราะชอบใจ เพราะเพี้ยนได้ทั้งเพลง เป็นปมมาถึงทุกวันนี้ ว่าเราจะเกลียดคาราโอเกะ มีปาร์ตี้คาราโอเกะ จะไม่ถือไมค์เลย

คือ เราว่า ครูควรให้เด็กๆ มีทางเลือกในชีวิตมากกว่านี้นะ ในชม.ดนตรี-ศิลปะ
เช่น ถ้าไม่ร้องเพลง หนูๆจะมาแสดงอะไรแทนก็ได้ เล่านิทานประกอบภาพ เล่นหุ่นมือ เล่นดนตรี แสดงมายากล
มีอีกมากมายสารพัดที่เด็กๆจะสนุกและเรียนรู้ที่จะกล้าแสดงออกแบบไม่อายเพื่อน

ป.ล. จขกท ก็ไปคุยกับคุณครูของหลานค่ะ ตามไอเดียแบบนี้ ครูก็รับไปพิจารณาว่าจะเข้าไปดูในหลักสูตรการสอนให้ เพราะตามตาราง มันคือเด็กๆต้องร้องเพลง (-" หรือควรต้องคุยแบบไหนคะ