ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมรุ่นพี่หรือคนเก่าๆ ถึงกั๊กความรู้หรือหวงงานหวงความรู้ไว้ทำเอง

เมื่อก่อนก็ว่ามันจะกั๊กไว้ทำไม เสียงาน เสียเวลา หมด คนอื่นทำไม่เป็นแล้วใครจะช่วย บลาๆๆ จนทำงานไปได้ซักพัก จึงถึงบางอ้อ   อีพวกรุ่นน้องรุ่นใหม่ๆหลายคน(ไม่ใช่ทุกคน) พอความรู้งานประสบการณ์งานเริ่มจะทันกัน(หรือคิดเอาเองว่าทันกัน) เริ่มคิดว่าตัวเองเก่ง ก็ออกลาย  จากเคยไหว้กลายเป็นมองไม่เห็น  จากเคยเรียกพี่กลายเป็น ไอ้พี่....อีพี่....   จากที่เคยฟังที่สอนกลายเป็นดื้อคิดเองเออเอง สอนไม่เชื่ออีก(ถ้าถูกคงไม่เป้นไร แต่นี้ดื้อไปจนเสียงาน)   จากที่เคยเคารพกลายเป็นดุด่า สวนกลับ   ข้ามหัว มองไม่เห้นหัว  บางทีมีมายืนสั่งงาน  มาพูดแทนหัวหน้า  หรือแทงข้างหลังคนที่เคยสอนงาน  เล่นเอามึนไปเลย  จนหลังๆรุ่นพี่เจอรุ่นน้องๆ จากที่เป็นกันเองต้องวางมาด  ต้องข่มบ้าง ต้องกั๊กความรู้สอนไม่หมด(มันจะได้คอยพึงเราและเกรงใจ)  ต้องกั๊กงานไว้ทำเอง  ต้องทำตัวดุ บ้าง เพื่อกันอีพวกนี้ข่ม กดหัว  กลายเป้นงั้นไป  ไม่ได้ต้องการถึงขนาดว่าต้องมาพินอบพิเทานอบน้อมหรอก แค่ไม่มากดขี่เหยียบย่ำกันก็พอแล้ว  เราเริ่มเข้าใจแล้วว่าสังคมทำงานมันเป็นแบบนี้     ใครเจอเหมือนเราบ้าง   หรือ ผมเข้าใจอะไรผิด

เชื่อว่าคนดีดี ก็คงมี แต่ที่เจอมาเจอแต่ประเภทที่เล่ามาทั้งนั้นเลย