สวัสดีค่ะ ติดตามอ่านกระทู้พันทิปมานานแล้วค่ะ แต่เพิ่งสมัครเมื่อกี้ พอดีมีปัญหากับทางบ้านค่ะ
จริงๆหนูเป็นคนที่ทะเลาะกับแม่ค่อนข้างบ่อยนะคะ ไม่เข้าใจเหมือนกัน เรื่องเล็กๆก็ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ ทุกครั้งที่ทะเลาะกับแม่ ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหนก็จะร้องค่ะ แม่ด้วยบางทีแม่ก็ร้อง หนูก็รู้สึกผิดนะคะ แต่หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงทะเลาะกันได้บ่อยๆอีก
ทุกๆคนทะเลาะกับที่บ้านบ่อยมั้ยคะ?
อันที่จริงก็อยากจะมาระบายด้วยเหมือนกัน คือแม่หนูพูดคำหยาบ แบบชอบขึ้นเสียง gu meung (คำหยาบอื่นๆ ไม่มีนะคะ) คือหนูไม่ชอบอ่ะ ถึงหนูจะเป็นคนพูดหยาบอยู๋แล้วนะคะ แต่แบบแม่มาด่าด้วยการขึ้นเสียงแล้วใช้คำหยาบนี่หนูเสียใจค่ะ หนูเคยบอกแม่แล้ว แต่แบบแม่ก็ยังใช้อยู่อีก เคยพูดกับพ่อเรื่องนี้แล้วเหมือนกัน บางทีเวลาทะเลาะกับแม่แล้วพ่อก็จะเป็นคนเคลียให้ค่ะ หนูก็บอกความรู้สึกของหนูที่บอกแม่แล้วแม่อาจจะไม่เข้าใจไปให้พ่อฟัง พ่อก็รับฟังค่ะ
แต่ครั้งนี้พ่อไม่ฟังหนู...
คือวันนี้ตื่นมาตอนเช้า ซึ่งปกติก็เรียนทุกวันเดือนมีนาคมค่ะ หนูอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงไปรอชั้นล่าง น้องก็ตะโกนมาจากชั้นสองห้องนอนแม่ว่าให้ขึ้นมาหน่อย คือแม่นอนแบบไม่ไหวจริงๆค่ะ ดูแบบเพลียมาก เห็นบอกว่าทานยาของหมอซักคนไปเมื่อคืน ยาออกฤทธิ์แรง ให้เพื่อนมารับได้มั้ย หนูก็ได้เพื่อนมารับค่ะ
พอตอนเย็นก็พอดีว่ามีนัดกับเพื่อน ไปกินเที่ยวกันค่ะ เลยโทรไปบอกแม่ นึกว่าแม่จะหายแล้ว แต่เสียงไม่ค่อยดีเลยค่ะ แต่เนื่องจากแม่หนูเป็นคนไม่สบายบ่อยหนูเลยไม่ค่อยเครียดอะไร ตอนนั้นก็เลยบอกว่าจะให้พี่ที่เป็นญาติมารับกลับบ้าน จะไปกับเพื่อนเอง โทรไปนัดกับพี่เรียบร้อยค่ะ
ตอนใกล้เลิกพ่อก็โทรมาค่ะ บอกว่าแม่ไม่สบายให้กลับบ้านไปดูแล ตอนนั้นเถียงกับพ่อหน่อยๆค่ะ แบบแม่ก็เป็นแบบนี้บ่อย กลับไปแม่ก็นอนเฉยๆ (ตอนนั้นยอมรับว่าผิดค่ะ) พ่อก็พูดเหมือนว่าให้คิด เถียงกันหน่อยๆเรื่องที่หนูอยากเอารถมาขับเอง เนื่องจากเวลาเรียนไม่ค่อยตรงกับน้อง ทำให้แม่ลำบากเวลาขับรถรับ-ส่ง พ่อบอกให้คิดเองแล้วก็วางสายไปค่ะ เที่ยวก็อยากไป แม่ก็ห่วง รู้สึกผิด ก็เลยยกเลิกนัดค่ะ ให้เพื่อนที่ค่ายไปส่งที่บ้าน
พอกลับมาก็แม่นอนอยู่ค่ะ ยายข้างบ้านมาดูอาการ เห็นแม่นอนซมๆแล้วเป็นห่วงมากค่ะ หนูพยายามหาชื่อคลินิกชื่อยาที่แม่กินเข้าไป แต่แม่บอกว่าค่อยยังชั่วแล้ว ลุกไปเข้าห้องน้ำ ทานข้าวเล็กน้อย หนูก็นั่งเล่นไอแพดอยู่เก้าอี้หมุนข้างๆ (แม่นอนอยู่ที่โซฟาชั้นล่าง) เนื่องจากว่าหนูอยากเอารถไปขับเองค่ะ ก็เลยพูดกับแม่ว่า "แล้วพรุ่งนี้จะไหวมั้ยอ่ะ" แม่เงียบค่ะ หนูก็เลยบอกว่า "บางที(ชื่อตัวเอง)ก็เซ็งเหมือนกันนะ แบบตอบ(ชื่อตัวเอง)บ้างก็ดี"
คือบางทีเวลาปกติหนูถามอะไรแม่ก็ชอบไม่ตอบค่ะ ไม่เข้าใจเหมือนกัน คือแม่รำคาญ
แต่คือหนูก็ต้องการคำตอบนะเวลาถามอะไรไป...
แม่เงียบ หนูหันไปมอง แม่ก็ว่าอะไรซักอย่าง (จำไม่ได้) แล้วก็บอกว่าไม่อยากเห็นหน้า ไปไกลๆ...
เสียใจมากค่ะ ก็เอากระเป๋าแล้วเดินขึ้นห้องตัวเอง
ซักพักพ่อก็โทรมาค่ะ หนูรับสายแล้วบอกว่าไม่ไปเที่ยวแล้ว อยู่บ้านแล้วเนี่ย
พ่อบอกว่าแม่เสียใจ แม่ร้องไห้ ไม่เคยเห็นแม่ร้องแบบนี้มาก่อน
หนูก็บอกไปว่าหนูพูดอะไรยังไงไปบ้าง หนูไม่มีเจตนาจะว่าและรำคาญเลยซักนิดเดียวค่ะ
พ่อบอกว่าหนูผิด(หนูจำรายละเอียดไม่ค่อยได้แล้วค่ะ แต่พ่อพูดด้วยน้ำเสียงดีๆนะคะ ไม่หยาบ ไม่ขึ้นเสียง) ให้หนูสำนึกผิด
หนูก็บอกว่าหนูมั่นใจว่าหนูไม่ผิด ไม่มีเจตนาอะไรทั้งนั้น
มั่นใจว่าแม่คิดไปเอง แม่น้อยใจ แม่เอาไปคิดมาก อาจเพราะไม่สบายอยู่ด้วย
ซักพักพ่อก็บอกว่าก็ให้ไปขอโทษค่ะ แต่คงไม่ใช้ตอนนี้ แม่คงไม่อยากคุยด้วย
คุยๆไปๆมาๆเหมือนพ่อจะเข้าใจค่ะ แต่สุดท้ายก็ไม่เข้าใจหนูอยู่ดี
พ่อบอกให้สำนึกผิด แบบหนูผิดมากๆๆๆ หนูก็บอกค่ะว่ามั่นใจว่าไม่ผิด แต่ไว้จะไปเคลียกันว่าแม่เข้าใจคำที่หนูพูดผิดไป
หนูอยากให้พ่อเข้าใจความรู้สึกหนูบ้าง คิดแบบฝั่งหนูบ้าง แบบที่พ่อเคยทำ...
หนูกำลังพูดว่า หนูเข่าใจที่แม่เข้าใจคำพูดหนูผิด ตีความหมายผิด...
แล้วพ่อก็ตัดสายไปค่ะ ;-;
หนูก็ร้องไห้ แบบไม่มีใครเข้าใจค่ะ พ่อเคยเข้าใจหนูนะตอนที่ช่วยเคลียกันเวลาทะเลาะกับแม่
คือแม่เข้าใจผิด แม่ตีความหมายผิด น้อยใจ อาจเพราะไม่สบายอยู่
ที่สำคัญคือหนูไม่ได้มีเจตนาด่าว่ารำคาญเลยอ่ะ จริงๆเลย T^T
อยากให้ลองเข้าใจในมุมมองของหนูบ้าง... ความรู้สึกของหนู...
อยากให้เข้าใจกันบ้าง
หนูก็ตั้งใจค่ะว่าจะไปอธิบายให้แม่ฟัง แต่คงไม่ใช่วันนี้... ไม่รู้ว่าแม่จะเข้าใจมั้ย ไล่หนูกลับมามั้ย
หนูควรทำยังไงดีคะ? T^T
หนูเสียใจจริงๆนะคะ
เหมือนจะทะเลาะกับพ่อ เรื่องของแม่ ทำยังไงดีคะ?
จริงๆหนูเป็นคนที่ทะเลาะกับแม่ค่อนข้างบ่อยนะคะ ไม่เข้าใจเหมือนกัน เรื่องเล็กๆก็ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ ทุกครั้งที่ทะเลาะกับแม่ ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหนก็จะร้องค่ะ แม่ด้วยบางทีแม่ก็ร้อง หนูก็รู้สึกผิดนะคะ แต่หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงทะเลาะกันได้บ่อยๆอีก
ทุกๆคนทะเลาะกับที่บ้านบ่อยมั้ยคะ?
อันที่จริงก็อยากจะมาระบายด้วยเหมือนกัน คือแม่หนูพูดคำหยาบ แบบชอบขึ้นเสียง gu meung (คำหยาบอื่นๆ ไม่มีนะคะ) คือหนูไม่ชอบอ่ะ ถึงหนูจะเป็นคนพูดหยาบอยู๋แล้วนะคะ แต่แบบแม่มาด่าด้วยการขึ้นเสียงแล้วใช้คำหยาบนี่หนูเสียใจค่ะ หนูเคยบอกแม่แล้ว แต่แบบแม่ก็ยังใช้อยู่อีก เคยพูดกับพ่อเรื่องนี้แล้วเหมือนกัน บางทีเวลาทะเลาะกับแม่แล้วพ่อก็จะเป็นคนเคลียให้ค่ะ หนูก็บอกความรู้สึกของหนูที่บอกแม่แล้วแม่อาจจะไม่เข้าใจไปให้พ่อฟัง พ่อก็รับฟังค่ะ
แต่ครั้งนี้พ่อไม่ฟังหนู...
คือวันนี้ตื่นมาตอนเช้า ซึ่งปกติก็เรียนทุกวันเดือนมีนาคมค่ะ หนูอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงไปรอชั้นล่าง น้องก็ตะโกนมาจากชั้นสองห้องนอนแม่ว่าให้ขึ้นมาหน่อย คือแม่นอนแบบไม่ไหวจริงๆค่ะ ดูแบบเพลียมาก เห็นบอกว่าทานยาของหมอซักคนไปเมื่อคืน ยาออกฤทธิ์แรง ให้เพื่อนมารับได้มั้ย หนูก็ได้เพื่อนมารับค่ะ
พอตอนเย็นก็พอดีว่ามีนัดกับเพื่อน ไปกินเที่ยวกันค่ะ เลยโทรไปบอกแม่ นึกว่าแม่จะหายแล้ว แต่เสียงไม่ค่อยดีเลยค่ะ แต่เนื่องจากแม่หนูเป็นคนไม่สบายบ่อยหนูเลยไม่ค่อยเครียดอะไร ตอนนั้นก็เลยบอกว่าจะให้พี่ที่เป็นญาติมารับกลับบ้าน จะไปกับเพื่อนเอง โทรไปนัดกับพี่เรียบร้อยค่ะ
ตอนใกล้เลิกพ่อก็โทรมาค่ะ บอกว่าแม่ไม่สบายให้กลับบ้านไปดูแล ตอนนั้นเถียงกับพ่อหน่อยๆค่ะ แบบแม่ก็เป็นแบบนี้บ่อย กลับไปแม่ก็นอนเฉยๆ (ตอนนั้นยอมรับว่าผิดค่ะ) พ่อก็พูดเหมือนว่าให้คิด เถียงกันหน่อยๆเรื่องที่หนูอยากเอารถมาขับเอง เนื่องจากเวลาเรียนไม่ค่อยตรงกับน้อง ทำให้แม่ลำบากเวลาขับรถรับ-ส่ง พ่อบอกให้คิดเองแล้วก็วางสายไปค่ะ เที่ยวก็อยากไป แม่ก็ห่วง รู้สึกผิด ก็เลยยกเลิกนัดค่ะ ให้เพื่อนที่ค่ายไปส่งที่บ้าน
พอกลับมาก็แม่นอนอยู่ค่ะ ยายข้างบ้านมาดูอาการ เห็นแม่นอนซมๆแล้วเป็นห่วงมากค่ะ หนูพยายามหาชื่อคลินิกชื่อยาที่แม่กินเข้าไป แต่แม่บอกว่าค่อยยังชั่วแล้ว ลุกไปเข้าห้องน้ำ ทานข้าวเล็กน้อย หนูก็นั่งเล่นไอแพดอยู่เก้าอี้หมุนข้างๆ (แม่นอนอยู่ที่โซฟาชั้นล่าง) เนื่องจากว่าหนูอยากเอารถไปขับเองค่ะ ก็เลยพูดกับแม่ว่า "แล้วพรุ่งนี้จะไหวมั้ยอ่ะ" แม่เงียบค่ะ หนูก็เลยบอกว่า "บางที(ชื่อตัวเอง)ก็เซ็งเหมือนกันนะ แบบตอบ(ชื่อตัวเอง)บ้างก็ดี"
คือบางทีเวลาปกติหนูถามอะไรแม่ก็ชอบไม่ตอบค่ะ ไม่เข้าใจเหมือนกัน คือแม่รำคาญ
แต่คือหนูก็ต้องการคำตอบนะเวลาถามอะไรไป...
แม่เงียบ หนูหันไปมอง แม่ก็ว่าอะไรซักอย่าง (จำไม่ได้) แล้วก็บอกว่าไม่อยากเห็นหน้า ไปไกลๆ...
เสียใจมากค่ะ ก็เอากระเป๋าแล้วเดินขึ้นห้องตัวเอง
ซักพักพ่อก็โทรมาค่ะ หนูรับสายแล้วบอกว่าไม่ไปเที่ยวแล้ว อยู่บ้านแล้วเนี่ย
พ่อบอกว่าแม่เสียใจ แม่ร้องไห้ ไม่เคยเห็นแม่ร้องแบบนี้มาก่อน
หนูก็บอกไปว่าหนูพูดอะไรยังไงไปบ้าง หนูไม่มีเจตนาจะว่าและรำคาญเลยซักนิดเดียวค่ะ
พ่อบอกว่าหนูผิด(หนูจำรายละเอียดไม่ค่อยได้แล้วค่ะ แต่พ่อพูดด้วยน้ำเสียงดีๆนะคะ ไม่หยาบ ไม่ขึ้นเสียง) ให้หนูสำนึกผิด
หนูก็บอกว่าหนูมั่นใจว่าหนูไม่ผิด ไม่มีเจตนาอะไรทั้งนั้น
มั่นใจว่าแม่คิดไปเอง แม่น้อยใจ แม่เอาไปคิดมาก อาจเพราะไม่สบายอยู่ด้วย
ซักพักพ่อก็บอกว่าก็ให้ไปขอโทษค่ะ แต่คงไม่ใช้ตอนนี้ แม่คงไม่อยากคุยด้วย
คุยๆไปๆมาๆเหมือนพ่อจะเข้าใจค่ะ แต่สุดท้ายก็ไม่เข้าใจหนูอยู่ดี
พ่อบอกให้สำนึกผิด แบบหนูผิดมากๆๆๆ หนูก็บอกค่ะว่ามั่นใจว่าไม่ผิด แต่ไว้จะไปเคลียกันว่าแม่เข้าใจคำที่หนูพูดผิดไป
หนูอยากให้พ่อเข้าใจความรู้สึกหนูบ้าง คิดแบบฝั่งหนูบ้าง แบบที่พ่อเคยทำ...
หนูกำลังพูดว่า หนูเข่าใจที่แม่เข้าใจคำพูดหนูผิด ตีความหมายผิด...
แล้วพ่อก็ตัดสายไปค่ะ ;-;
หนูก็ร้องไห้ แบบไม่มีใครเข้าใจค่ะ พ่อเคยเข้าใจหนูนะตอนที่ช่วยเคลียกันเวลาทะเลาะกับแม่
คือแม่เข้าใจผิด แม่ตีความหมายผิด น้อยใจ อาจเพราะไม่สบายอยู่
ที่สำคัญคือหนูไม่ได้มีเจตนาด่าว่ารำคาญเลยอ่ะ จริงๆเลย T^T
อยากให้ลองเข้าใจในมุมมองของหนูบ้าง... ความรู้สึกของหนู...
อยากให้เข้าใจกันบ้าง
หนูก็ตั้งใจค่ะว่าจะไปอธิบายให้แม่ฟัง แต่คงไม่ใช่วันนี้... ไม่รู้ว่าแม่จะเข้าใจมั้ย ไล่หนูกลับมามั้ย
หนูควรทำยังไงดีคะ? T^T
หนูเสียใจจริงๆนะคะ