ทุกวันนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวผมเองอยู่ในโลกคู่ขนานกับโลกของคนอื่นเข้าไปทุกที ผมพยายามจะทำความเข้าใจคนอื่น แต่เหมือนว่าความคิดผมมันแปลกแยกออกไป โลกของผมค่อยๆวิ่งห่างออกไปจากคนอื่นเรื่อยๆ
แม้จะมีเพื่อนที่พอจะเข้าใจกันบ้าง แต่มันก็เป็นเหมือนแค่ทางเล็กๆขีดมาตัดเชื่อมระหว่างสองโลกเข้าด้วยกัน อันที่จริงแล้วผมก็ยังไม่เข้าใจเพื่อนที่ผมสนิทในหลายๆเรื่อง และคิดว่าเพื่อนผมก็คงไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมตัดสินใจทำไปในหลายๆอย่างที่ผ่านมา
ไม่เข้าใจว่าคนที่ทุกข์ใจทำไมต้องไปกินเหล้า ผมเคยลองดื่มมันจนเมาครั้งหนึ่ง สุดท้ายมันก็แค่ทำให้ผมพูดระบายอะไรออกมามากกว่าเดิมนิดหน่อยเท่านั้นเอง แต่สุดท้ายทุกอย่างก็เหมือนเดิม (มีอย่างนึงที่เปลี่ยนไปคือตังค์ในกระเป๋า 555)
ไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นวัยรุ่นแล้วต้องไปเที่ยวกลางคืน มันสนุกตรงไหน แค่ได้อยู่ห้อง อ่านหนังสือซักเล่ม ฟังเพลง จิบกาแฟ มันก็สุขจะแย่แล้ว ทำไมความคิดผมถึงกลายเป็นเรื่องแปลกๆเนิร์ดๆ ผมไม่ใช่เด็กที่ขยันเรียนแบบนั้นอยู่ละ เรียนก็ไม่ได้เก่งซักหน่อย
ตอนเช้าอากาศดีๆ ผมเดินดูท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้าสวยงาม ตอนค่ำๆดาวก็เปล่งประกายสวยจะตาย แต่แปลกที่พอผมมองกลับมาบนพื้นทีไรก็เห็นแต่คนที่เร่งรีบมุ่งไปข้างหน้า แล้วมองเหมือนว่าผมแปลกซะงั้น ไม่รู้จะรีบไปไหนกัน หรือบางทีผมอาจจะกำลังขวางทางเค้าอยู่มั้ง เหอๆ
จริงๆจะให้เล่าก็คงได้อีกยาว แต่คิดว่าคงพอเข้าใจสภาวะโลกคู่ขนานที่ผมกำลังอธิบาย ถ้าไม่เข้าใจผมก็พอเข้าใจได้ เพราะเส้นขนานต้องอาศัยเส้นตัดมาทำให้มันเชื่อมกันได้
บ้ามาพอละ เหอะๆ ผมควรทำลายโลกคู่ขนานที่ผมสร้างขึ้นมาทิ้ง แล้วกระโดดกลับไปอยู่ในโลกที่คนอื่นๆเค้าอยู่กันหรือเปล่า ถ้าสายเกินไปผมคงได้หลุดออกไปตลอดกาลแน่ แต่ถ้าผมกลับไป ตอนนั้นผมคงไม่ใช่ผมอีกต่อไปแล้วล่ะมั้ง
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ แอบมาเพ้อตอนดึกๆ ตื่นเช้ามาคงหาย เหอๆ
รู้สึกเหมือนว่าผมอยู่โลกคู่ขนานเลยแฮะ
แม้จะมีเพื่อนที่พอจะเข้าใจกันบ้าง แต่มันก็เป็นเหมือนแค่ทางเล็กๆขีดมาตัดเชื่อมระหว่างสองโลกเข้าด้วยกัน อันที่จริงแล้วผมก็ยังไม่เข้าใจเพื่อนที่ผมสนิทในหลายๆเรื่อง และคิดว่าเพื่อนผมก็คงไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมตัดสินใจทำไปในหลายๆอย่างที่ผ่านมา
ไม่เข้าใจว่าคนที่ทุกข์ใจทำไมต้องไปกินเหล้า ผมเคยลองดื่มมันจนเมาครั้งหนึ่ง สุดท้ายมันก็แค่ทำให้ผมพูดระบายอะไรออกมามากกว่าเดิมนิดหน่อยเท่านั้นเอง แต่สุดท้ายทุกอย่างก็เหมือนเดิม (มีอย่างนึงที่เปลี่ยนไปคือตังค์ในกระเป๋า 555)
ไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นวัยรุ่นแล้วต้องไปเที่ยวกลางคืน มันสนุกตรงไหน แค่ได้อยู่ห้อง อ่านหนังสือซักเล่ม ฟังเพลง จิบกาแฟ มันก็สุขจะแย่แล้ว ทำไมความคิดผมถึงกลายเป็นเรื่องแปลกๆเนิร์ดๆ ผมไม่ใช่เด็กที่ขยันเรียนแบบนั้นอยู่ละ เรียนก็ไม่ได้เก่งซักหน่อย
ตอนเช้าอากาศดีๆ ผมเดินดูท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้าสวยงาม ตอนค่ำๆดาวก็เปล่งประกายสวยจะตาย แต่แปลกที่พอผมมองกลับมาบนพื้นทีไรก็เห็นแต่คนที่เร่งรีบมุ่งไปข้างหน้า แล้วมองเหมือนว่าผมแปลกซะงั้น ไม่รู้จะรีบไปไหนกัน หรือบางทีผมอาจจะกำลังขวางทางเค้าอยู่มั้ง เหอๆ
จริงๆจะให้เล่าก็คงได้อีกยาว แต่คิดว่าคงพอเข้าใจสภาวะโลกคู่ขนานที่ผมกำลังอธิบาย ถ้าไม่เข้าใจผมก็พอเข้าใจได้ เพราะเส้นขนานต้องอาศัยเส้นตัดมาทำให้มันเชื่อมกันได้
บ้ามาพอละ เหอะๆ ผมควรทำลายโลกคู่ขนานที่ผมสร้างขึ้นมาทิ้ง แล้วกระโดดกลับไปอยู่ในโลกที่คนอื่นๆเค้าอยู่กันหรือเปล่า ถ้าสายเกินไปผมคงได้หลุดออกไปตลอดกาลแน่ แต่ถ้าผมกลับไป ตอนนั้นผมคงไม่ใช่ผมอีกต่อไปแล้วล่ะมั้ง
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ แอบมาเพ้อตอนดึกๆ ตื่นเช้ามาคงหาย เหอๆ