ในตอนนี้(ที่กำลังตั้งกระทู้) เราเพิ่งดูหนังเรื่อง Her จบไปค่ะ รู้สึกโหวงๆพิกล
เสียน้ำตาไปหลายลิตรเหมือนกันจนเมาน้ำหูน้ำตาไปหมด
จู่ๆก็นึกย้อนไปถึงสิ่งที่ทำเคยทำแล้วรู้สึกตัวเองทำไมโดดเดี่ยววังเวงขนาดนี้
เราไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่รู้เพราะอะไร รู้สึกบางครั้งทั้งโกรธและผิดหวังในตัวเองแปลกๆ สงสัยและอยากมองเห็นตัวเอง
ยิ่งเรื่องความสัมพันธ์ยิ่งแทบไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบคนรักกับใคร
ที่ทำบ่อยๆก็นั่งขอบประตูที่ระเบียงมองท้องฟ้าตอนกลางคืน สร้างสมาธิให้ตัวเองรู้สึกสงบ
ออกไปวิ่งที่สนามมหาลัยคนเดียวประจำโดยเฉพาะในวันที่เครียดสุดๆ
ขับรถไปเรื่อยๆช่วงกลางคืนอย่างไม่มีเป้าหมาย มองผู้คนรอบคูเมืองเชียงใหม่ที่กำลังใช้ชีวิต
และพอนึกถึงตอนคุยกับเพื่อนคนหนึ่งแล้วบอกว่าเราเคยไปกินหมูกระทะคนเดียวในวันแม่
วันนั้นฝนตกด้วย แต่อยากกินมากเลยฝ่าฝนไปกินคนเดียวเพราะไม่มีใครไปด้วย
เขาบอกว่ามันมักจะเป็นการที่กลุ่มเพื่อนไปนั่งกินนั่งคุยกัน การมองเห็นคนกินหมูกระทะคนเดียวมันเศร้า
เขาต้องเลยจุดที่เรียกว่าเหงาแล้วถึงจะทำได้
ดูหนังโรงคนเดียวยังไม่เคย ตอนแรกก็ว่าจะไปแต่โปรแกรมไม่มีหนังถูกใจเท่าไหร่...
ปล.เราอาจจะพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง อย่าถือสาเลยนะคะ
มีเรื่องหรือเหตุการณ์อะไรที่เคยทำเรื่องที่รู้สึกว่าตัวเองเหงาสุดๆบ้างมั้ย
เสียน้ำตาไปหลายลิตรเหมือนกันจนเมาน้ำหูน้ำตาไปหมด
จู่ๆก็นึกย้อนไปถึงสิ่งที่ทำเคยทำแล้วรู้สึกตัวเองทำไมโดดเดี่ยววังเวงขนาดนี้
เราไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่รู้เพราะอะไร รู้สึกบางครั้งทั้งโกรธและผิดหวังในตัวเองแปลกๆ สงสัยและอยากมองเห็นตัวเอง
ยิ่งเรื่องความสัมพันธ์ยิ่งแทบไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบคนรักกับใคร
ที่ทำบ่อยๆก็นั่งขอบประตูที่ระเบียงมองท้องฟ้าตอนกลางคืน สร้างสมาธิให้ตัวเองรู้สึกสงบ
ออกไปวิ่งที่สนามมหาลัยคนเดียวประจำโดยเฉพาะในวันที่เครียดสุดๆ
ขับรถไปเรื่อยๆช่วงกลางคืนอย่างไม่มีเป้าหมาย มองผู้คนรอบคูเมืองเชียงใหม่ที่กำลังใช้ชีวิต
และพอนึกถึงตอนคุยกับเพื่อนคนหนึ่งแล้วบอกว่าเราเคยไปกินหมูกระทะคนเดียวในวันแม่
วันนั้นฝนตกด้วย แต่อยากกินมากเลยฝ่าฝนไปกินคนเดียวเพราะไม่มีใครไปด้วย
เขาบอกว่ามันมักจะเป็นการที่กลุ่มเพื่อนไปนั่งกินนั่งคุยกัน การมองเห็นคนกินหมูกระทะคนเดียวมันเศร้า
เขาต้องเลยจุดที่เรียกว่าเหงาแล้วถึงจะทำได้
ดูหนังโรงคนเดียวยังไม่เคย ตอนแรกก็ว่าจะไปแต่โปรแกรมไม่มีหนังถูกใจเท่าไหร่...
ปล.เราอาจจะพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง อย่าถือสาเลยนะคะ