ผู้ปฎิบัติพึงใช้อุบายปัญญาฟังธรรมเทศสนาทุกเมื่อ ถึงจะอยู่คนเดียวก็ตาม
คืออาศัยการสำเหนียกกำหนดพิจรณาธรรมอยู่ทั้งกลางวันกลางคืน
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ก็เป็นรูปธรรมที่มีอยู่ปรากฏอยู่ได้เห็นอยู่
ได้ยิน ได้สูด ดม ลิ้ม เลีย และสัมผัสอยู่
รูป เสียง กลิ่น รส โผฎฐัพพะ( คำว่าโผฎฐัพพะ คือสิ่งที่มาถูกต้องกาย, สิ่งที่กายสัมผัสแตะต้องได้ ได้แก่ อารมณ์หรือสัมผัสที่มีลักษณะเย็น ร้อน อ่อน แข็ง หยาบ ละเอียดเป็นต้น ซึ่งมากระทบหรือสัมผัสกับกาย และกายสามารถรู้สึกได้ถึงลักษณะนั้น เช่น น้ำกระเซ็นมาถูกแขน แขนก็รู้สึกถึงสิ่งที่มาถูกนั้น)
ก็มีปรากฎอยู่ได้เห็นอยู่ ได้ยินอยู่ ได้สูดดม ลิ้ม เลีย และสัมผัสอยู่ จิตใจเล่าก็มีอยู่
ความคิดนึกรู้สึกในอารมณ์ต่างๆทั้งดีทั้งร้ายก็มีอยู่ ความเสื่อมความเจริญทั้งภายนอกภายในก็มีอยู่
ธรรมชาติอันมีอยู่โดยธรรมดา เขาก็แสดงความจริงความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ให้ปรากฎอยู่ทุกเมื่อ
เช่นใบไม้มันเหลืองมันหล่นมาจากต้น ก็แสดงความไม่เที่ยงให้เห็น
ดังผู้ปฎิบัติมาพิจรณาด้วยสติปัญญา
โดยอุบายนี้อยู่เสมอแล้ว ชื่อได้ฟังธรรมอยู่ทุกเมื่อ
ทั้งกลางวันและกลางคืน
เรื่อง ได้ฟังธรรมทุกเมื่อ
คืออาศัยการสำเหนียกกำหนดพิจรณาธรรมอยู่ทั้งกลางวันกลางคืน
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ก็เป็นรูปธรรมที่มีอยู่ปรากฏอยู่ได้เห็นอยู่
ได้ยิน ได้สูด ดม ลิ้ม เลีย และสัมผัสอยู่
รูป เสียง กลิ่น รส โผฎฐัพพะ( คำว่าโผฎฐัพพะ คือสิ่งที่มาถูกต้องกาย, สิ่งที่กายสัมผัสแตะต้องได้ ได้แก่ อารมณ์หรือสัมผัสที่มีลักษณะเย็น ร้อน อ่อน แข็ง หยาบ ละเอียดเป็นต้น ซึ่งมากระทบหรือสัมผัสกับกาย และกายสามารถรู้สึกได้ถึงลักษณะนั้น เช่น น้ำกระเซ็นมาถูกแขน แขนก็รู้สึกถึงสิ่งที่มาถูกนั้น)
ก็มีปรากฎอยู่ได้เห็นอยู่ ได้ยินอยู่ ได้สูดดม ลิ้ม เลีย และสัมผัสอยู่ จิตใจเล่าก็มีอยู่
ความคิดนึกรู้สึกในอารมณ์ต่างๆทั้งดีทั้งร้ายก็มีอยู่ ความเสื่อมความเจริญทั้งภายนอกภายในก็มีอยู่
ธรรมชาติอันมีอยู่โดยธรรมดา เขาก็แสดงความจริงความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ให้ปรากฎอยู่ทุกเมื่อ
เช่นใบไม้มันเหลืองมันหล่นมาจากต้น ก็แสดงความไม่เที่ยงให้เห็น
ดังผู้ปฎิบัติมาพิจรณาด้วยสติปัญญา
โดยอุบายนี้อยู่เสมอแล้ว ชื่อได้ฟังธรรมอยู่ทุกเมื่อ
ทั้งกลางวันและกลางคืน