ชีพจร...ลงเท้า (อีกแล้ว)

สวัสดีครับ...

สัปดาห์ที่ผ่านมา ทางพะเยาได้โทรศัพท์มาบอกว่า ญาติผู้ใหญ่ที่ผมเคารพนับถือนั้น ถึงแก่กรรมแล้ว หลังจากนอนป่วยที่โรงพยาบาลด้วยอาการกระดูกคอเสื่อมทับเส้นประสาท แถมด้วยอาการของรูมาตอยด์ที่เรื้อรังมานานจนกระดูกกร่อน กลายเป็นเจ้าหญิงนิทรานานร่วมสองเดือน

งานนี้ไม่ไปไม่ได้แล้วครับ ตอนแรกว่าจะลาพักผ่อนไปงานศพ ที่มีกำหนดพระราชทานเพลิงศพในวันเสาร์ที่ผ่านมา แต่บังเอิญทางหน่วยงานผมกำลังจัดสัมมนาเจ้าหน้าที่ลุ่มน้ำที่เขาใหญ่ ทิ้งให้ผมเฝ้าห้องเพื่อเข้าประชุมสรุปงานวิจัยด้านยุทธศาสตร์ลุ่มน้ำในวันพุธ จึงตัดสินใจขอป่วยชั่วคราวสักสองวัน แล้วลาพักผ่อนช่วงวันจันทร์-อังคาร เผื่อเดินทางกลับ ซึ่งทางหน่วยงานได้กลับมาแล้ว เจ้าหน้าที่คงครบครัน



ครั้นเสร็จสรรพ เวลาเจ็ดนาฬิกา ก็เยื้องย่างลากกระเป๋าไปยังสถานีขนส่งหมอชิต 2 (เรียกตามภาษาชาวบ้าน) ซื้อตั๋วขึ้นรถทัวร์ไปขอนแก่น วันพฤหัสนี้ยามปลอด ทั้งคันมีผู้โดยสารเพียง 8 คนเท่านั้นเอง

ที่ไปขอนแก่น เพราะไปรวมพลกับน้องที่นั่นก่อน เพื่อล้อหมุนจริงๆ เดินทางไปพะเยากันล่ะ นัยว่าจะลองประสิทธิภาพรถเก๋งคันใหม่ด้วย เพราะตั้งแต่ซื้อมา วนเวียนอยู่ในตัวเมืองเท่านั้น