ก่อนอื่นต้องขอเล่ารายละเอียดเรื่องราวก่อน เรื่องมีอยู่ว่า
ผมได้ไปเจอผู้หญิงคนนึง ตอนนั้นรู้สึกแค่ว่าเธอน่ารักดี เลยเข้าไปขอไลน์มา หลังจากนั้นเราก็ได้คุยกัน และได้เจอกันหลังจากวันนั้น2-3ครั้ง
เราคุยกันจนผมรู้สึกว่าเราสนิทกันเร็วมากๆ จนเธอเองก็คิดเหมือนกัน ประมาณว่ามันเร็วไปรึเปล่าเวลาแค่แปปเดียว วันนั้นเราจึงตกลงว่าจะเว้นระยะห่างซึ่งกันและกัน หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นผมก็รู้สึกว่าเรื่องที่เราคุยนั้นมันน้อยลง เนื่องจากผมไม่ได้ไปเจอ ไม่ได้ไปหาเธอเลย ทำให้บทสนทนาเรานั้นมันแทบจะไม่มีอะไรเลย นอกจากถามทุกข์สุข เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย ทานข้าวยัง จนผมเองก็คิดมาตลอดว่า วันนึงคงไปไม่รอด ในที่สุดวันนั้นก็มาถึง เธอบอกกับผมว่า เธอรู้สึกอึดอัดที่เป็นแบบนี้ แล้วก็บอกให้คุยเป็นพี่น้อง หรือเพื่อนแทนดีมั้ย ซึ่งในใจผมตอนนั้นก็ช๊อคคไป10วิ และรู้สึกเคว้งคว้างขึ้นมา รู้สึกเหมือนสูญเสียอะไรบางอย่างในชีวิตไป ผมรู้ทันทีเรยว่าผมนั้นรักเธอเข้าแล้ว ผมจึงพยายามพูดทุกอย่าง หาเหตุผลต่างๆนานา เพื่อจะรั้งเธอไว้ ตอนนั้นคิดแค่ว่าต้องทำอะไรก็ยอมเพื่อไม่ให้เธอไป วันนั้นผมแอบร้องไห้หนักมาก ซึ่งโดยตัวผมเองนั้นไม่เคยร้องไห้ให้ผู้หญิงคนไหนเลย จนเธอก็เอ่ยปากให้โอกาสผมอีกครั้ง แต่ๆๆๆ
เธอก็บอกอีกว่า โอกาสที่ให้ไปนั้นถ้าสุดท้ายแล้วความรู้สึกของเธอมันยังเหมือนเดิม ห้ามมาว่าเธอทีหลังแล้วกัน
จนหลังจากนั้นผมก็เริ่มเปลี่ยนตัวเองใหม่ พยามยามไปเจอเธอให้บ่อยขึ้น พยามยามดูแลเธอ พยายามอยู่กับเธอเวลาเธอทุกข์ใจ พยายามเอาใจใส่เธอมากขึ้น จนผมนั้นคิดว่าเธอนั้นคงร็สึกดีเหมือนกัน แต่เปล่าเรย ยิ่งผมเข้าใกล้เธอ ยิ่งสนิทกับเธอมากเท่าไร เธอกลับบอกว่า คนที่ไม่ใช่ยังไงก็ยังไม่ใช่ แล้วถ้านานๆไปมันยังเป็นแบบอยู่ล่ะ ผมจะไม่เสียใจหรอ เธอไม่อยากให้ความหวัง
ผมก็เรยบอกเธอไปว่า ที่ผมทำไปทุกอย่างนั้นผมมีความสุขที่อยากจะทำ ผมไม่รู้หรอกว่าอนาคตมันจะเป็นยังไง แค่อยากทำทุกวันให้มีความสุข ซึ่งในอนาคตผมอาจจะเปลี่ยนใจเธอก็ได้ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเท่าไร แต่ผมก็จะทำมันไปเรื่อยๆ ในเมื่อ ผมมีความสุขที่ได้ทำ (ปัญหาในครั้งนี้ก็คือ) ว่า ในทุกครั้งที่ผมนั้นรู้สึกว่าใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นเธอเองก็คงรู้สึกเช่นกัน เธอก็จะพูดเบรคผมด้วยคำพูดเหล่านั้น คอยพูดเตือนไม่ให้ผมลืมประโยคที่เธอเคยบอก
ผมควรจะทำแบบนี้ต่อไปโดยยังมีความหวังให้กับตัวเองต่อไปดีรึเปล่า????
ผมยังควรหวังกับผู้หญิงคนนี้ต่อไปไหมครับ
ผมได้ไปเจอผู้หญิงคนนึง ตอนนั้นรู้สึกแค่ว่าเธอน่ารักดี เลยเข้าไปขอไลน์มา หลังจากนั้นเราก็ได้คุยกัน และได้เจอกันหลังจากวันนั้น2-3ครั้ง
เราคุยกันจนผมรู้สึกว่าเราสนิทกันเร็วมากๆ จนเธอเองก็คิดเหมือนกัน ประมาณว่ามันเร็วไปรึเปล่าเวลาแค่แปปเดียว วันนั้นเราจึงตกลงว่าจะเว้นระยะห่างซึ่งกันและกัน หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นผมก็รู้สึกว่าเรื่องที่เราคุยนั้นมันน้อยลง เนื่องจากผมไม่ได้ไปเจอ ไม่ได้ไปหาเธอเลย ทำให้บทสนทนาเรานั้นมันแทบจะไม่มีอะไรเลย นอกจากถามทุกข์สุข เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย ทานข้าวยัง จนผมเองก็คิดมาตลอดว่า วันนึงคงไปไม่รอด ในที่สุดวันนั้นก็มาถึง เธอบอกกับผมว่า เธอรู้สึกอึดอัดที่เป็นแบบนี้ แล้วก็บอกให้คุยเป็นพี่น้อง หรือเพื่อนแทนดีมั้ย ซึ่งในใจผมตอนนั้นก็ช๊อคคไป10วิ และรู้สึกเคว้งคว้างขึ้นมา รู้สึกเหมือนสูญเสียอะไรบางอย่างในชีวิตไป ผมรู้ทันทีเรยว่าผมนั้นรักเธอเข้าแล้ว ผมจึงพยายามพูดทุกอย่าง หาเหตุผลต่างๆนานา เพื่อจะรั้งเธอไว้ ตอนนั้นคิดแค่ว่าต้องทำอะไรก็ยอมเพื่อไม่ให้เธอไป วันนั้นผมแอบร้องไห้หนักมาก ซึ่งโดยตัวผมเองนั้นไม่เคยร้องไห้ให้ผู้หญิงคนไหนเลย จนเธอก็เอ่ยปากให้โอกาสผมอีกครั้ง แต่ๆๆๆ
เธอก็บอกอีกว่า โอกาสที่ให้ไปนั้นถ้าสุดท้ายแล้วความรู้สึกของเธอมันยังเหมือนเดิม ห้ามมาว่าเธอทีหลังแล้วกัน
จนหลังจากนั้นผมก็เริ่มเปลี่ยนตัวเองใหม่ พยามยามไปเจอเธอให้บ่อยขึ้น พยามยามดูแลเธอ พยายามอยู่กับเธอเวลาเธอทุกข์ใจ พยายามเอาใจใส่เธอมากขึ้น จนผมนั้นคิดว่าเธอนั้นคงร็สึกดีเหมือนกัน แต่เปล่าเรย ยิ่งผมเข้าใกล้เธอ ยิ่งสนิทกับเธอมากเท่าไร เธอกลับบอกว่า คนที่ไม่ใช่ยังไงก็ยังไม่ใช่ แล้วถ้านานๆไปมันยังเป็นแบบอยู่ล่ะ ผมจะไม่เสียใจหรอ เธอไม่อยากให้ความหวัง
ผมก็เรยบอกเธอไปว่า ที่ผมทำไปทุกอย่างนั้นผมมีความสุขที่อยากจะทำ ผมไม่รู้หรอกว่าอนาคตมันจะเป็นยังไง แค่อยากทำทุกวันให้มีความสุข ซึ่งในอนาคตผมอาจจะเปลี่ยนใจเธอก็ได้ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเท่าไร แต่ผมก็จะทำมันไปเรื่อยๆ ในเมื่อ ผมมีความสุขที่ได้ทำ (ปัญหาในครั้งนี้ก็คือ) ว่า ในทุกครั้งที่ผมนั้นรู้สึกว่าใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นเธอเองก็คงรู้สึกเช่นกัน เธอก็จะพูดเบรคผมด้วยคำพูดเหล่านั้น คอยพูดเตือนไม่ให้ผมลืมประโยคที่เธอเคยบอก
ผมควรจะทำแบบนี้ต่อไปโดยยังมีความหวังให้กับตัวเองต่อไปดีรึเปล่า????