ขออภัยหากกระทู้นี้อาจไม่เหมาะสมกับคนรักเดียวใจเดียว..
ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนเลยว่าเราเป็นคนที่รักแฟนมาก ตอนนี้คบกันมาแล้ว 3 ปีกว่า
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเรารู้สึกมาตลอดว่าเราดูแลเค้า ซึ่งอาจจะมากไปจนทำให้เค้ารำคาญ
ปีแรก : คบกัน รักกันดีเหมือนกับคู่ข้าวใหม่ปลามันทั่วไป หมั่นไปมาหาสู่กันตลอด
ปีที่ 2 : ก็ยังรักกันดีอยู่ แต่อาจจะไม่ค่อยได้เจอกัน เนื่องจากภาระงานที่มากขึ้นของแต่ละคน
เราก็เรียนอยู่ช่วงนั้นงานกลุ่มมากมายต้องกลับดึกดื่น ส่วนแฟนก็ทำงานหนัก เค้าก็กลับดึก
แต่เราก็รู้สึกน้อยใจเวลาเห็นเพื่อนที่ทำงานกลุ่มด้วยกันมีแฟนมารับ มีแฟนโทรหาเป็นห่วงเป็นใย
ส่วนเราแฟนทำงานเสร็จก็กลับบ้าน ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของแต่ละคน
ปีที่ 3 : เราเริ่มทำงานได้รู้จักคนใหม่เพิ่มขึ้น ส่วนแฟนก็ยังทำงานมีงานเยอะตลอด ต่างคนต่างแยกย้าย
ไปทำงานตจว. เวลาจะเจอกันไม่ค่อยมี บางทีเราทำงานดึก กลับบ้านคนเดียว เค้าก็ไม่ได้โทรมาหาหรือ
เป็นห่วงว่าเราถึงบ้านหรือยัง ระหว่างนั้นเราได้เจอผู้ชายอีกคนนึง เค้าใส่ใจ เป็นห่วง คอยมารับมาส่ง
หาเวลามาเจอเราเสมอ โทรมาคุยกับเราทุกวัน ทำให้เราไม่เหงา และรู้สึกว่ายังมีคนที่เป็นห่วงเรานะ
เค้าก็รู้ว่าเรามีแฟนอยู่แล้ว เมื่อก่อนเราไม่เคยคิดว่าจะชอบเค้าเลย เพราะรู้สึกว่าเรามีแฟนเราอยู่แล้ว
และมองว่าเค้าเป็นพี่และเพื่อนคนนึง แต่เวลาก็เหมือนเดินไปเรื่อยๆ เค้าโทรมาหาเราทุกวัน แรกๆ เราก็
ไม่อยากคุย ไม่ได้สนใจ เราพยายามไม่ห่างกับแฟนเพื่อที่จะไม่ให้เค้ามาแทรกแซงความรักของเรากับแฟนได้
พยายามนัดเจอแฟน พยายามโทรหาแฟน แต่แฟนเราก็ยังทำตัวเหมือนเดิม ไม่มีการโทรตาม ไม่มีการโทรถาม
(คุยกันน้อยมาก) ผ่านไปช่วงนึงมันทำให้เรารู้สึกว่าตลอดเวลา 3 ปีที่ผ่านมาเราเหมือนพยายามอยู่คนเดียว
เราเลยไม่พยายาม ไม่โทรหาแฟน เค้าก็ไม่โทรมา สรุปยิ่งห่างไป และเข้าใกล้กับอีกคนมากขึ้น มันเลยทำให้
เรารู้สึกชอบผู้ชายอีกคนนึง
ตอนนี้เราและผู้ชายอีกคนนึง คิดว่ามันไกลมากมาพอแล้ว เราควรหยุดตรงนี้ แต่การตัดใจมันยากเหลือเกิน
และเรากับแฟนก็เหมือนว่าจะยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆ เค้าไม่พยายามโทรมา ไม่พยายามที่จะทำอะไรเลย
พออยู่ด้วยกัน เรารู้สึกไม่ค่อยมีความสุขเท่ากับอยู่กับอีกคน แต่...จะให้เลิกกับแฟน เค้าก็ไม่ได้ทำผิดอะไร
แต่พอคบกันเค้าก็เหมือนไม่เห็นค่าเรา เราควรทำอย่างไรดีคะ ยอมรับว่าตัวเองไม่ได้ดี ไม่รู้จริงๆค่ะว่าควรทำไงดี
สับสนเหลือเกิน
ผิดไหม ถ้าเราจะนอกใจ?
ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนเลยว่าเราเป็นคนที่รักแฟนมาก ตอนนี้คบกันมาแล้ว 3 ปีกว่า
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเรารู้สึกมาตลอดว่าเราดูแลเค้า ซึ่งอาจจะมากไปจนทำให้เค้ารำคาญ
ปีแรก : คบกัน รักกันดีเหมือนกับคู่ข้าวใหม่ปลามันทั่วไป หมั่นไปมาหาสู่กันตลอด
ปีที่ 2 : ก็ยังรักกันดีอยู่ แต่อาจจะไม่ค่อยได้เจอกัน เนื่องจากภาระงานที่มากขึ้นของแต่ละคน
เราก็เรียนอยู่ช่วงนั้นงานกลุ่มมากมายต้องกลับดึกดื่น ส่วนแฟนก็ทำงานหนัก เค้าก็กลับดึก
แต่เราก็รู้สึกน้อยใจเวลาเห็นเพื่อนที่ทำงานกลุ่มด้วยกันมีแฟนมารับ มีแฟนโทรหาเป็นห่วงเป็นใย
ส่วนเราแฟนทำงานเสร็จก็กลับบ้าน ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของแต่ละคน
ปีที่ 3 : เราเริ่มทำงานได้รู้จักคนใหม่เพิ่มขึ้น ส่วนแฟนก็ยังทำงานมีงานเยอะตลอด ต่างคนต่างแยกย้าย
ไปทำงานตจว. เวลาจะเจอกันไม่ค่อยมี บางทีเราทำงานดึก กลับบ้านคนเดียว เค้าก็ไม่ได้โทรมาหาหรือ
เป็นห่วงว่าเราถึงบ้านหรือยัง ระหว่างนั้นเราได้เจอผู้ชายอีกคนนึง เค้าใส่ใจ เป็นห่วง คอยมารับมาส่ง
หาเวลามาเจอเราเสมอ โทรมาคุยกับเราทุกวัน ทำให้เราไม่เหงา และรู้สึกว่ายังมีคนที่เป็นห่วงเรานะ
เค้าก็รู้ว่าเรามีแฟนอยู่แล้ว เมื่อก่อนเราไม่เคยคิดว่าจะชอบเค้าเลย เพราะรู้สึกว่าเรามีแฟนเราอยู่แล้ว
และมองว่าเค้าเป็นพี่และเพื่อนคนนึง แต่เวลาก็เหมือนเดินไปเรื่อยๆ เค้าโทรมาหาเราทุกวัน แรกๆ เราก็
ไม่อยากคุย ไม่ได้สนใจ เราพยายามไม่ห่างกับแฟนเพื่อที่จะไม่ให้เค้ามาแทรกแซงความรักของเรากับแฟนได้
พยายามนัดเจอแฟน พยายามโทรหาแฟน แต่แฟนเราก็ยังทำตัวเหมือนเดิม ไม่มีการโทรตาม ไม่มีการโทรถาม
(คุยกันน้อยมาก) ผ่านไปช่วงนึงมันทำให้เรารู้สึกว่าตลอดเวลา 3 ปีที่ผ่านมาเราเหมือนพยายามอยู่คนเดียว
เราเลยไม่พยายาม ไม่โทรหาแฟน เค้าก็ไม่โทรมา สรุปยิ่งห่างไป และเข้าใกล้กับอีกคนมากขึ้น มันเลยทำให้
เรารู้สึกชอบผู้ชายอีกคนนึง
ตอนนี้เราและผู้ชายอีกคนนึง คิดว่ามันไกลมากมาพอแล้ว เราควรหยุดตรงนี้ แต่การตัดใจมันยากเหลือเกิน
และเรากับแฟนก็เหมือนว่าจะยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆ เค้าไม่พยายามโทรมา ไม่พยายามที่จะทำอะไรเลย
พออยู่ด้วยกัน เรารู้สึกไม่ค่อยมีความสุขเท่ากับอยู่กับอีกคน แต่...จะให้เลิกกับแฟน เค้าก็ไม่ได้ทำผิดอะไร
แต่พอคบกันเค้าก็เหมือนไม่เห็นค่าเรา เราควรทำอย่างไรดีคะ ยอมรับว่าตัวเองไม่ได้ดี ไม่รู้จริงๆค่ะว่าควรทำไงดี
สับสนเหลือเกิน