ตามนั้น...
เรามักจะเห็นประเด็นดังกล่าวในหนังสยองขวัญเกรดบี หรือ ในการ์ตูนแนวไซไฟอยู่บ่อยๆ โดยเจ้าสิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างขึ้นด้วยวิธีการผิดธรรมชาติ อันเป็นการท้าทายพระเจ้านั้นมักจะหันกลับมาทำร้ายมนุษย์ผู้สร้าง หรือไม่ก็ทำให้เกิดโศกนาฎกรรมขึ้น กลายเป็นปีศาจ อสุรกายที่ชั่วร้ายไป อาทิเช่น พวกแฟรงเก้นสไตน์ โฮมุนคิวลัส โกเลม มนุษย์โคลน เป็นต้น
คิดยังไงกับประเด็นที่ว่านี้ครับ ?
ลองสมมติเหตุการณ์จำลองขึ้นมา ถ้าวันหนึ่งคุณลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วพบว่าตัวเองเป็นสิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างขึ้น มีสติปัญญาดังเช่นมนุษย์ แต่กลับไม่มีส่วนใดที่คล้ายมนุษย์เลยแม้แต่น้อย รูปร่างของคุณดูราวกับก้อนเนื้อเละๆ ที่เคลือบไปด้วยน้ำเมือกเหลวๆ สีคล้ำ และประกอบไปด้วยระยางค์หนวดเส้นยาวๆ ที่เต็มไปด้วยปุ่มปมจำนวนมากเลื้อยไปมาบนพื้น
มนุษย์ที่คุณพบเจอเป็นคนแรก คือมนุษย์ผู้ชายวัยกลางคนที่กำลังแสยะยิ้มด้วยใบหน้าที่มันเยิ้มไปด้วยหยาดเหงื่อ คำพูดที่ได้ยินจากปากของเขาเป็นประโยคแรก "ในที่สุด ฉันก็ทำสำเร็จจนได้"
คุณเรียกชายคนนั้นว่า "พ่อ" เขาได้สอนวิทยาการต่างๆ ให้กับคุณ เขาพึงพอใจเมื่อเห็นคุณเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว และมีท่าทีผิดหวังเล็กน้อยเมื่อพบว่าคุณไม่สามารถกินอะไรได้นอกจากเครื่องในของสัตว์และชิ้นเนื้อสดๆ
วันหนึ่งชายคนนั้นก็ได้หายไปจากห้อง
คุณเฝ้ารอคอยการกลับมาของเขาอยู่นานแสนนาน จนในที่สุดคุณก็พบว่าตนเองถูกทอดทิ้งไว้เพียงลำพัง ...
เมื่อทนต่อความอ้างว้างและความหิวกระหายต่อไปไม่ไหว คุณจึงตัดสินใจคืบคลานออกจากห้องมาสู่โลกภายนอก
คุณแอบเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งเห็นพ่อแม่ลูกอยู่กันพร้อมหน้า พวกเขาพูดคุยหยอกล้อกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข
คุณเฝ้ามองภาพนั้นอย่างนึกคิดอิจฉาและปรารถนาจะเป็นส่วนหนึ่ง
ฉันคือตัวอะไรกันแน่ ทำไมถึงไม่มีใครเลยที่เป็นเหมือนกับฉัน... เป็นคำถามที่ผุดพรายขึ้นมาในหัวโดยอัตโนมัติ
ในค่ำคืนที่คุณไต่คืบคลานไปบนเพดานของห้องนอน เด็กสาวคนลูกเห็นคุณเข้าและส่งเสียงกรีดร้อง คุณคว้าตัวเธอไว้อย่างรวดเร็ว และพยายามทำให้เธอหยุดส่งเสียงร้อง "กร๊อบ" ได้ผล เด็กสาวหยุดส่งเสียงร้อง และหยุดลมหายใจ... ร่างกายนั้นแม้จะยังคงอุ่นอยู่แต่ไม่ติงไหวใดๆ อีกแล้ว กลิ่นของอาหารอันโอชะทำให้คุณรู้สึกหิว แต่คุณยังไม่สามารถจัดการกับเธอได้ในตอนนี้ เพราะโสตประสาตอันฉับไว ทำให้คุณได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังใกล้เข้ามา หากถูกพบเข้าตอนนี้ต้องแย่แน่ๆ คุณตัดสินใจ ไต่ขึ้นมาบนร่างของเด็กสาว แล้วแทรกเข้าไปในช่องปากของเธอจนหมดทั้งตัวเพื่อใช้เป็นที่หลบซ่อน กลไกร่างกายของมนุษย์ไม่สามารถควบคุมได้ง่ายดายนักในทีแรก คุณต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการที่จะยึดครองเส้นประสาทและควบคุมอวัยวะทั้งหมด
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ จู่ๆ ก็ส่งเสียงร้องซะลั่นบ้าน"
"มะ...ไม่มี...อะไร"
"โธ่เอ๊ย ทีหลังอย่าทำให้ตกใจแบบนี้สิ รีบเข้านอนซะ พรุ่งนี้จะได้ไปโรงเรียนแต่เช้า"
"ค่ะ...พี่ชาย"
"พี่ชายงั้นเหรอ ?" เขาทำหน้างุนงงเล็กน้อย ก่อนจะปิดประตูห้องแล้วเดินจากไป
"โรงเรียน..." เด็กสาวเอ่ยขึ้นมาอย่างปราศจากความหมาย "พรุ่งนี้เราต้องไปโรงเรียนสินะ"
ทำไมมนุษย์จึงไม่ควรสร้างสิ่งมีชีวิตชนิดใหม่ด้วยวิธีการที่ผิดธรรมชาติขึ้นมาล่ะครับ
เรามักจะเห็นประเด็นดังกล่าวในหนังสยองขวัญเกรดบี หรือ ในการ์ตูนแนวไซไฟอยู่บ่อยๆ โดยเจ้าสิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างขึ้นด้วยวิธีการผิดธรรมชาติ อันเป็นการท้าทายพระเจ้านั้นมักจะหันกลับมาทำร้ายมนุษย์ผู้สร้าง หรือไม่ก็ทำให้เกิดโศกนาฎกรรมขึ้น กลายเป็นปีศาจ อสุรกายที่ชั่วร้ายไป อาทิเช่น พวกแฟรงเก้นสไตน์ โฮมุนคิวลัส โกเลม มนุษย์โคลน เป็นต้น
คิดยังไงกับประเด็นที่ว่านี้ครับ ?
ลองสมมติเหตุการณ์จำลองขึ้นมา ถ้าวันหนึ่งคุณลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วพบว่าตัวเองเป็นสิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างขึ้น มีสติปัญญาดังเช่นมนุษย์ แต่กลับไม่มีส่วนใดที่คล้ายมนุษย์เลยแม้แต่น้อย รูปร่างของคุณดูราวกับก้อนเนื้อเละๆ ที่เคลือบไปด้วยน้ำเมือกเหลวๆ สีคล้ำ และประกอบไปด้วยระยางค์หนวดเส้นยาวๆ ที่เต็มไปด้วยปุ่มปมจำนวนมากเลื้อยไปมาบนพื้น
มนุษย์ที่คุณพบเจอเป็นคนแรก คือมนุษย์ผู้ชายวัยกลางคนที่กำลังแสยะยิ้มด้วยใบหน้าที่มันเยิ้มไปด้วยหยาดเหงื่อ คำพูดที่ได้ยินจากปากของเขาเป็นประโยคแรก "ในที่สุด ฉันก็ทำสำเร็จจนได้"
คุณเรียกชายคนนั้นว่า "พ่อ" เขาได้สอนวิทยาการต่างๆ ให้กับคุณ เขาพึงพอใจเมื่อเห็นคุณเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว และมีท่าทีผิดหวังเล็กน้อยเมื่อพบว่าคุณไม่สามารถกินอะไรได้นอกจากเครื่องในของสัตว์และชิ้นเนื้อสดๆ
วันหนึ่งชายคนนั้นก็ได้หายไปจากห้อง
คุณเฝ้ารอคอยการกลับมาของเขาอยู่นานแสนนาน จนในที่สุดคุณก็พบว่าตนเองถูกทอดทิ้งไว้เพียงลำพัง ...
เมื่อทนต่อความอ้างว้างและความหิวกระหายต่อไปไม่ไหว คุณจึงตัดสินใจคืบคลานออกจากห้องมาสู่โลกภายนอก
คุณแอบเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งเห็นพ่อแม่ลูกอยู่กันพร้อมหน้า พวกเขาพูดคุยหยอกล้อกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข
คุณเฝ้ามองภาพนั้นอย่างนึกคิดอิจฉาและปรารถนาจะเป็นส่วนหนึ่ง
ฉันคือตัวอะไรกันแน่ ทำไมถึงไม่มีใครเลยที่เป็นเหมือนกับฉัน... เป็นคำถามที่ผุดพรายขึ้นมาในหัวโดยอัตโนมัติ
ในค่ำคืนที่คุณไต่คืบคลานไปบนเพดานของห้องนอน เด็กสาวคนลูกเห็นคุณเข้าและส่งเสียงกรีดร้อง คุณคว้าตัวเธอไว้อย่างรวดเร็ว และพยายามทำให้เธอหยุดส่งเสียงร้อง "กร๊อบ" ได้ผล เด็กสาวหยุดส่งเสียงร้อง และหยุดลมหายใจ... ร่างกายนั้นแม้จะยังคงอุ่นอยู่แต่ไม่ติงไหวใดๆ อีกแล้ว กลิ่นของอาหารอันโอชะทำให้คุณรู้สึกหิว แต่คุณยังไม่สามารถจัดการกับเธอได้ในตอนนี้ เพราะโสตประสาตอันฉับไว ทำให้คุณได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังใกล้เข้ามา หากถูกพบเข้าตอนนี้ต้องแย่แน่ๆ คุณตัดสินใจ ไต่ขึ้นมาบนร่างของเด็กสาว แล้วแทรกเข้าไปในช่องปากของเธอจนหมดทั้งตัวเพื่อใช้เป็นที่หลบซ่อน กลไกร่างกายของมนุษย์ไม่สามารถควบคุมได้ง่ายดายนักในทีแรก คุณต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการที่จะยึดครองเส้นประสาทและควบคุมอวัยวะทั้งหมด
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ จู่ๆ ก็ส่งเสียงร้องซะลั่นบ้าน"
"มะ...ไม่มี...อะไร"
"โธ่เอ๊ย ทีหลังอย่าทำให้ตกใจแบบนี้สิ รีบเข้านอนซะ พรุ่งนี้จะได้ไปโรงเรียนแต่เช้า"
"ค่ะ...พี่ชาย"
"พี่ชายงั้นเหรอ ?" เขาทำหน้างุนงงเล็กน้อย ก่อนจะปิดประตูห้องแล้วเดินจากไป
"โรงเรียน..." เด็กสาวเอ่ยขึ้นมาอย่างปราศจากความหมาย "พรุ่งนี้เราต้องไปโรงเรียนสินะ"