ผมอยากรู้ว่าเธอคิดยังไงและผมควรทำตัวยังไง ช่วยทีครับ

คือเรื่องนี้เกิดขึ้นมาราวๆ ปีกับอีกหนึ่งเดือนเศษๆเห็นจะได้ ผมมีโอกาสได้รู้จักผู้หญิงคนนึงผ่านทางเฟสบุ๊คครับเธอแก่กว่าผม2ปี ผม21เธออายุ23 เราเริ่มคุยกันทางเฟสบุ๊ค และในไลน์ และเริ่มโทรคุยกันทุกวัน จนถึง ณ ปัจจุบันนี้ แต่เราไม่ได้เป็นแฟนกันนะครับ เธอคุยกับผมได้ทุกเรื่อง ในวันที่ผมท้อ ผมร้องไห้ ผมเหนื่อยเรื่องเรียน หรือมีปัญหากับที่บ้าน ก็มีเธอนี้แหละครับคอยให้คำปรึกษา คอยรับฟังผมเสมอ  เป็นคนที่ผมคุยด้วยและรู้สึกว่ามันมีความสุขมากๆ แต่ผมก็ทำเรื่องแย่ๆกับเธอไว้หลายเรื่องเช่นกัน ในระหว่างที่ผมคุยกับเธอ ผมก็ไปครบผู้หญิงคนอื่น ผมทำให้เธอต้องรู้สึกเสียใจ อย่างงี้ประมาณ2ครั้งได้ แต่เธอก็กลับมาคุยกับผมทุกครั้ง ให้โอกาสผมได้แก้ตัวเสมอให้โอกาสผมได้คุยกับเธอเสมอ จนมาเมื่อสามเดือนที่แล้ว ผมติดเพื่อน ติดเที่ยว ติดกินเหล้า ติดเกม จนไม่มีเวลาได้คุยกับเธอ เธอหายไปอีกครั้ง หายไปร่วมเดือน และก็กลับพร้อมพร้อมคำพูดที่ว่า ปลง เธอบอกกับผมว่าเธอปลงกับผมแล้ว แต่เธอก็ยังคุยกับผมนะครับ ให้คำปรึกษา ได้ทุกเรื่องเหมือนเคย ณ ตอนนี้ มันทำให้ผมเริ่มอยากจะหยุด และคุยกับเธอให้จิงจังที่สุดไปเลย แต่มันเริ่มกับกันตรงที่ว่า ผมสนใจเธอมากขึ้น แต่เหมือนเธอไม่ค่อยมีเวลาให้ผมสนใจเธอสักเท่าไรเลย ผมเริ่มรู้สึกได้ว่าผมเลว อย่างไม่มีข้อสงสัย ที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ TT แต่เธอก็ยังคุยกับผมนะครับ ผมไม่เคยคิดว่าการที่เราเจอคนแปลกหน้าใน โซเชลเน๊ทเวิค ต่างๆ มันจะทำให้เราเกิดความผูกพัน อะไรมากมายขนาดนี้ ก็คงเป็นแค่เพื่อนคุยยามที่เราเหงา แบบชั่วครู่ชั่วคราว จนเมื่อไม่นานมานี้ผมมีโอกาสได้เจอเธอครับ หลังจากที่1ปีเต็มๆที่เราคุยกันในโทรศัพท์ มันเป็นงานเลี้ยง บายเนียร์ รุ่นพี่ที่เรียนจบ มันเป็นความบังเอิญแบบสุดๆ และผมก็ดีใจมากๆที่ได้เจอเธอมันสุยอดไปเลย เพราะก่อนหน้านั้นผมขอที่จะเธอหลายครั้ง แต่เธอปฏิเสธผมมาตลอด กับเหตุผลของคำว่า ปลงนี้แหละครับ วันนั้นเราเจอกันครั้งแรก แต่การครั้งแรกที่เจอกัน เราไม่มีการเขินอาย ไม่มีการดูเชิงไรทั้งนั้น เราจับมือกัน คุยกัน หยอกเล่นกัน โอบกัน แกล้งกัน จนทำให้เพื่อนๆผมคิดว่า เราเป็นแฟนกันจริงๆ การกระทำวันนั้นมันออกมาเองครับ ออกมาจากความรู้สึกล้วนๆ และผมก็คิดว่าเธอก็เช่นกัน ผมรู้สึกดีใจมากๆ ดีใจสุดๆๆไปเลย หลังจากวันนั้น ผมก็เพ้อมาก คิดถึง เธอคนนั้นมากๆ มันทำให้ผมรู้คำตอบของตัวเองเลยครับ มันไม่ใช้ความผูกพัน แต่มันคือความรัก ผมรักเธออย่างไม่มีข้อสงสัย แต่ที่ผมสงสัยคือ เธอคิดแบบเดียวกับผมรึเปล่า เพราะในระหว่างที่ผมรู้จักกับเธอ ก็มีหนุ่มมาจีบเธอด้วยเช่นกัน รวมผมแล้วก็ราวๆ3คนเห็นจะได้ เธอเป็นคนเก่ง น่ารัก อบอุ่น ถึงจะติสหน่อยๆ ฮ๋าๆ เธอเรียนเก่ง สอบติดข้าราชการทำเนียบแบบสดๆร้อน ป้ายแดงเลยหล่ะ และหนุ่มๆที่มาจีบเธอแต่ละคนก็ไม่ธรรมดา คนแรก จบวิศวะพระนครเหนือ ทำงานโตโยต้า เท่ระเบิด อีกคนจบนิติศาสตร์รามคำแหง3ปี ส่วนตัวเธอก็ทำงานรับราชการเป็นคนเก่ง รูปร่างหน้าตาก็ดี ทุกคนที่พูดมา มีหน้าที่การงานที่มั่นคงแบบสุดๆ เมื่อเทียบกับตัวผม มันต่างกันมาก ผมเป็นแค่เด็กมหาลัย ที่ยังเรียนไม่จบ ยังไม่รู้เลยว่าจบไปจะไปทำอะไร ทุกวันนี้ยังเที่ยวเล่น แบบไม่รู้จักโตสักที แต่ก็แปลกผมงงตรงที่ทำไมเธอถึงเลือกที่จะคุยผม เลือกที่จะให้โอกาสผมเสมอ เธอให้โอกาสผมบ่อยมากๆ แน่นอนผมดีใจ แต่เวลาที่มองดูตัวผมเองแล้ว ผมไม่เหมาะกับเธอเลย TT ผมทั้งเจ้าชู้เอาแต่ใจ ติดเที่ยว เมื่อเทียบก่ะพวกพี่ๆที่กล่าวไว้ ผมก็เหมือนเด็กเกรียนๆคนนึงเลยแหละครับ ยิ่งเธอมีอายุมากกว่าผม2ปี มีรากฐานที่มั่นคงยิ่งทำให้ผมแบบโว้ววเราควรทำยังไงดี แต่มันก็เป็นข้อดีตรงที่ว่าผมจะพยายามดูแลเธอให้ดียิ่งขึ้น มันเป็นเหมือนแรงกระตุ้นแบบบอกไม่ถูก แต่มันก็น่าแปลก ใครจะเชื่อหล่ะครับ อะไรหลายๆอย่างในตัวผมเปลี่ยนไป จากเป็นคนไม่ยอมใคร งี้เง้า แต่ทำไมก่ะเธอคนนี้ผมถึงยอม แน่นอนผมรู้ว่าผมรักเธอ แต่ผมอยากจะรู้แค่ว่าเธอนั้นรักผมรึเปล่า? เพราะเธอไม่เคยบอกผมเลย ปล.ขอคุณครับที่ทนอ่านข้อความไร้สาระของผมจนจบ แต่ผมอยากจะมาแชร์ประสบการณ์และขอคำแนะนำว่าควรทำยังไงดี เธอรักผมรึเปล่าและเธอรู้สึกอย่างที่ผมเป็นรึเปล่า