เบื่อ เบื่อๆๆๆ เบื่อมาก เกลียดมาก รำคานมาก ไม่มีคำไหนจะนิยามได้เลย
ฉันมีแฟนคนแรกตอน ม.3 เราเรียนด้วยกันตั้งแต่ ม.2 เลิกกัน ม.4 คบกันแค่ 1 ปี สาเหตุเพราะการอยากลองใจ พอจับได้แล้วดันไม่ยอมรับ
(ฉันค่อนข้างไม่ชอบคนประเภทนี้) เท่านั้นแหละค่ะ ทะเลาะกัน ...กู มาหมดเลย ทะเลาะอยู่สักเกือบๆอาทิตย์
แบบ... เลิกเลยมั้ย?? เออ เลิก!! ..แค่นี้เองค่ะ ประโยคสิ้นสุดของเราทั้งคู่ ฉันจัดการร่องรอยของรักครั้งนี้อย่างหมดสิ้น
ทิ้งทุกอย่าง เผาตุ๊กตา ทำลายต้นกุหลาย ทุบกระถาง แบบไม่เหลือร่องรอยไห้จำเลยจริงๆค่ะ เหมือนทุกอย่างจะจบ........
แต่!!!!!!........... มันไม่จบค่ะ ถ้านับจากเลิกกันจนถึงตอนนี้ก็ราวๆ 4-5 ปีได้ค่ะ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา
มันพยายามติดต่อฉัน อ่อ..ตอนปีหนึ่ง บังเอิญหรือจงใจก็ไม่รู้
เรียนที่เดียวกัน หลังจากรับน้องเสร็จกำลังจะกลับ
มันวิ่งมาขวางหน้าฉัน ทำตาบ๊องแบ๊วใสซื่อ พร้อมกับประโยค"...อย่าหนีสิ คุยกันดีๆก่อน หันหน้าคุยกันนะ" โหวววววววว ว ว ว แมร่ง งง ง
ตอนนั้นแบบอารมณ์มันเลือดขึ้นหน้าจริงๆค่ะ สมองสั่งการให้ง้างมือ แล้วตาเล็งไปที่หน้ามัน แต่...เพื่อนค่ะเพื่อน เพื่อนผู้แสนดี
วิ่งมาขวางไว้ มายืนตรงกลาง แล้วคว้ามือฉันไว้ แหม...เสียดาย และแล้วมันก็รอดไป เพราะเพื่อนผู้แสนดีของฉันลากฉันกลับไปซะก่อน
เกือบได้ตบหน้าคนกลางตลาดแล้ว (แต่มาคิดตอนนี้ ถ้าเพื่อนไม่ห้ามคงเรื่องใหญ่น่าดูชุดนศ.ทั้งคู่ เสื่อมเสียมาก ..ขอบคุณเพื่อนค่ะ)
แล้วก็เป็นแบบนี้เรื่อยๆ อยู่ที่ม.มันก็เอาแต่มองฉัน มองจนเพื่อนถามว่า ไอ้คนนั้นมันมองแกแปลกๆนะ(เพื่อนใหม่ที่ม.ไม่รู้จักมันค่ะ) คือแบบเวลามันเห็นฉัน
มันจะมีท่าทางแปลกๆจนสังเกตได้ชัดเลยค่ะ ฉันโคตรอึดอัดเลย ในเฟสก็พยายามแอดเพื่อน ข้อความคุย ทุกอย่างที่มันคิดได้มันทำหมดค่ะ
วันเกิดก็ฝากเพื่อนเอาของขวัญมาให้ แต่เราคงรับหรอกนะ หึ !!! ในบรรดาเพื่อนเก่าที่ฉันสนิทๆ ไม่วายได้คุยกับมันหมดค่ะ มันจะโทรไปถามว่า
วันนี้ฉันทำอะไร สบายดีมั้ย เรียนอะไร เป็นยังไงบ้าง มีปัญหาอะไรรึป่าว เพื่อนๆฉันเอือมระอามาก ฉันทั้งเกรงใจเพื่อนทั้งโมโหมัน
ฉันเปลี่ยนเบอร์ใหม่แต่มันก็ยังโทรมาได้อยู่ เพราะมันยืมโทรศัพท์เพื่อน ผญ.ของฉันไปแล้วแอบเอาเบอร์ของฉัน จนฉันต้องเปลี่ยนเบอร์บ่อยๆ
ถึงขั้นบอกเพื่อนว่า ห้าม...ไห้มันยืมไปอีกนะ !! อ่อ..มีช่วงตอนน้ำถ่วมค่ะ กำลังอพยพไป ตจว. มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา ฉันอยู่ท้ายรถกะบะเสียงดังวุ่นวาย
ฟังไม่ค่อยถนัด "ฮัลโลๆๆๆ... ไครน่ะ??..." ไอ้เราก็นึกว่าเพื่อนๆเป็นห่วงเลยโทรมาถามว่าถึงไหนแล้ว ด้วยความซื้อบื้อ "เรากำลังจะถึง... แล้ว"
เสียงปลายสายตอบกลับมาว่า"รักษาเนื้อรักษาตัวดีๆนะ เป็นห่วง" เท่านั้นแหละ ฉันแทบอยากเข้าไปในสายกระทืบๆๆๆๆๆมันค่ะ
ฉันทั้งโมโหมันทั้งโมโหตัวเองที่รับสาย ช่วงนั้นมันสถานการฉุกเฉิน ก็ต้องรับสายไว้ก่อน เลยซวยไป
อันนี้ไม่อยากเชื่อ แต่คิดว่าใช่ค่ะ ช่วงที่กลับตวจ.นั่นแหละ พี่ที่บ้านเค้าดูดวงให้ แบบไพ่ยิปซีค่ะ เค้าก็พูดๆๆๆไป จนมาถึงเรื่องนี้...ความรัก
เค้าถามว่า"มีแฟนยัง??" ฉันก็ว่าไม่มี เค้าไม่เชื่อค่ะ เค้าบอกว่ามีคนๆหนึ่ง ที่เฝ้าดูฉันอยู่ตลอดเวลา ทั้งรักและเป็นห่วงมากกกกกก
แบบว่า จะกินยังไง? อยู่ยังไง? (ช่วงน้ำถ่วม คงเปนสาเหตุที่มันโทมามั้งค่ะ) นั้นแหละค่ะสมองฉันนึกถึงไอ้บ้านั้นทันที ใช่ๆต้องใช่แน่ๆ ไม่ดีใจเลยค่ะ อารมณ์เสียทันที ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ตลอดค่ะ จนมันมีแฟน แต่มันก็ยังตามฉันอยู่นะค่ะ เพื่อนๆทุกคนบอกว่า มันรักฉันมากกกกกกกกกก
สงสารผญ.คนนั้น ฉันก็สงสาร คบทั้งๆที่ไม่มีหัวใจไห้ แล้วมันก็เลิกกัน ภาระกิจในชีวิตไอ้บ้านั่นยังคงดำเนินต่อไปค่ะ ฉันเบื่อ ๆๆ ๆ ๆ ๆรำคานๆ ๆ ๆ
ฉันอยากได้เบอร์แม่มันมากค่ะ หรือญาติสนิทๆของมันก็ได้ จะโทรไปบอกว่าไห้ดูแลหน่อย อย่าไห้มายุ่งกับฉันอีก ตอนนั้นคิดเลยค่ะ
ถ้าได้เบอร์มานี่จะโทรไปเลย ทนไม่ไหวแล้ว รำคานมากๆ ๆ ๆๆ แต่ลึกๆรู้สึกไม่ดีเท่าไรที่ดึงบุพการีเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย แต่ก็นะไม่มีเบอร์..รอดไป...
เรื่องน่าแปลกอีกเรื่อง ถ้ามันถามเรื่องฉันกับเพื่อนๆ หรือ ถ้ามันจะเจ็บป่วยอะไร ฉันจะฝันถึงมันก่อนเสมอค่ะ ทุกครั้งเลย
จนเพื่อนๆพูดกันว่า...แกกับมันคงเป็นเนื้อคู่กันแน่ๆ...(ขึ้นเลย ปรี๊ดเลย) และอีกอย่าง ที่ฉันไม่เข้าใจ ตั้งแต่เลิกกับมันตอนม. 4 จนถึงตอนนี้
ฉันไม่มีไครเข้ามาเลยค่ะ ไม่มีคนหลงทางมาเลย ใช่ว่าจะขี้เหร่มาก พอไปวัดไปวาได้ เหมือนกับว่ายังรอกันและกันอย่างงั้นแหละ
มันก็รอฉัน ฉันก็รอมัน.. ภาวนาอย่าให้เป็นแบบนั้นเลย
ที่ฉันมาเขียนกระทู้นี้เพราะ กำลังจะนอน บังเอินเห็นข้อความในเฟส
"กลับมานะ คุยกัน หันหน้ามาคุยกันนะ อย่าหนีกันไปแบบ ไม่งั้นเค้าจะไปที่บ้านเลยนะ อ่านหน่อยสิ ตอบเค้าหน่อย " หืมม มม ม อ่าน เหี้ยม ไรล่ะ
แบบอารมณ์เลือดขึ้นหน้า เบื่อ รำคาน เกลียดๆๆ ๆๆ ๆๆ ๆ หาคำไหนมานิยามไม่ได้จิงๆ ฉันพยายามไม่คิดอะไรนะค่ะ ไม่อยากมีกรรมข้องเกี่ยว
ในชาติหน้าหรือชาตินี้ แต่มันทนไม่ได้ มันแบบ อยากจะด่าคำหยาบๆคายๆ ออกมาจริงๆ ผญ.อื่นไม่มีหรือไง ฉันดีอะไรนักหนาถึงได้ตื้ออยู่ได้ มันหมดแล้วหรอคนอ่ะ จริงๆคือฉันถามตัวเองมาตลอดว่า มีดีอะไร ไปทำอะไรไห้มัน มันถึงได้หลงขนาดนี้ ฉันนึกไม่ออกและก็หาคำตอบไม่ได้
เรื่องนี้มันยังดำเนินต่อไป ตราบใดที่ไอ้บ้านั่นยังใช้ชีวิตไปกับการตามตื้อผญ.ที่มองมันยิ่งกว่าเห็บหมา .... ฉันควรทำยังไงดี??
ภาวะนาให้มันเจอคนดีและรักกันไปพันปีเลยยยยยยยยยย
ปล.ขอโทษที่มีคำไม่สุภาพนะค่ะ
ตื้ออยู่ได้ เบื่อ!!!!!!!!!!
ฉันมีแฟนคนแรกตอน ม.3 เราเรียนด้วยกันตั้งแต่ ม.2 เลิกกัน ม.4 คบกันแค่ 1 ปี สาเหตุเพราะการอยากลองใจ พอจับได้แล้วดันไม่ยอมรับ
(ฉันค่อนข้างไม่ชอบคนประเภทนี้) เท่านั้นแหละค่ะ ทะเลาะกัน ...กู มาหมดเลย ทะเลาะอยู่สักเกือบๆอาทิตย์
แบบ... เลิกเลยมั้ย?? เออ เลิก!! ..แค่นี้เองค่ะ ประโยคสิ้นสุดของเราทั้งคู่ ฉันจัดการร่องรอยของรักครั้งนี้อย่างหมดสิ้น
ทิ้งทุกอย่าง เผาตุ๊กตา ทำลายต้นกุหลาย ทุบกระถาง แบบไม่เหลือร่องรอยไห้จำเลยจริงๆค่ะ เหมือนทุกอย่างจะจบ........
แต่!!!!!!........... มันไม่จบค่ะ ถ้านับจากเลิกกันจนถึงตอนนี้ก็ราวๆ 4-5 ปีได้ค่ะ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา
มันพยายามติดต่อฉัน อ่อ..ตอนปีหนึ่ง บังเอิญหรือจงใจก็ไม่รู้
มันวิ่งมาขวางหน้าฉัน ทำตาบ๊องแบ๊วใสซื่อ พร้อมกับประโยค"...อย่าหนีสิ คุยกันดีๆก่อน หันหน้าคุยกันนะ" โหวววววววว ว ว ว แมร่ง งง ง
ตอนนั้นแบบอารมณ์มันเลือดขึ้นหน้าจริงๆค่ะ สมองสั่งการให้ง้างมือ แล้วตาเล็งไปที่หน้ามัน แต่...เพื่อนค่ะเพื่อน เพื่อนผู้แสนดี
วิ่งมาขวางไว้ มายืนตรงกลาง แล้วคว้ามือฉันไว้ แหม...เสียดาย และแล้วมันก็รอดไป เพราะเพื่อนผู้แสนดีของฉันลากฉันกลับไปซะก่อน
เกือบได้ตบหน้าคนกลางตลาดแล้ว (แต่มาคิดตอนนี้ ถ้าเพื่อนไม่ห้ามคงเรื่องใหญ่น่าดูชุดนศ.ทั้งคู่ เสื่อมเสียมาก ..ขอบคุณเพื่อนค่ะ)
แล้วก็เป็นแบบนี้เรื่อยๆ อยู่ที่ม.มันก็เอาแต่มองฉัน มองจนเพื่อนถามว่า ไอ้คนนั้นมันมองแกแปลกๆนะ(เพื่อนใหม่ที่ม.ไม่รู้จักมันค่ะ) คือแบบเวลามันเห็นฉัน
มันจะมีท่าทางแปลกๆจนสังเกตได้ชัดเลยค่ะ ฉันโคตรอึดอัดเลย ในเฟสก็พยายามแอดเพื่อน ข้อความคุย ทุกอย่างที่มันคิดได้มันทำหมดค่ะ
วันเกิดก็ฝากเพื่อนเอาของขวัญมาให้ แต่เราคงรับหรอกนะ หึ !!! ในบรรดาเพื่อนเก่าที่ฉันสนิทๆ ไม่วายได้คุยกับมันหมดค่ะ มันจะโทรไปถามว่า
วันนี้ฉันทำอะไร สบายดีมั้ย เรียนอะไร เป็นยังไงบ้าง มีปัญหาอะไรรึป่าว เพื่อนๆฉันเอือมระอามาก ฉันทั้งเกรงใจเพื่อนทั้งโมโหมัน
ฉันเปลี่ยนเบอร์ใหม่แต่มันก็ยังโทรมาได้อยู่ เพราะมันยืมโทรศัพท์เพื่อน ผญ.ของฉันไปแล้วแอบเอาเบอร์ของฉัน จนฉันต้องเปลี่ยนเบอร์บ่อยๆ
ถึงขั้นบอกเพื่อนว่า ห้าม...ไห้มันยืมไปอีกนะ !! อ่อ..มีช่วงตอนน้ำถ่วมค่ะ กำลังอพยพไป ตจว. มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา ฉันอยู่ท้ายรถกะบะเสียงดังวุ่นวาย
ฟังไม่ค่อยถนัด "ฮัลโลๆๆๆ... ไครน่ะ??..." ไอ้เราก็นึกว่าเพื่อนๆเป็นห่วงเลยโทรมาถามว่าถึงไหนแล้ว ด้วยความซื้อบื้อ "เรากำลังจะถึง... แล้ว"
เสียงปลายสายตอบกลับมาว่า"รักษาเนื้อรักษาตัวดีๆนะ เป็นห่วง" เท่านั้นแหละ ฉันแทบอยากเข้าไปในสายกระทืบๆๆๆๆๆมันค่ะ
ฉันทั้งโมโหมันทั้งโมโหตัวเองที่รับสาย ช่วงนั้นมันสถานการฉุกเฉิน ก็ต้องรับสายไว้ก่อน เลยซวยไป
อันนี้ไม่อยากเชื่อ แต่คิดว่าใช่ค่ะ ช่วงที่กลับตวจ.นั่นแหละ พี่ที่บ้านเค้าดูดวงให้ แบบไพ่ยิปซีค่ะ เค้าก็พูดๆๆๆไป จนมาถึงเรื่องนี้...ความรัก
เค้าถามว่า"มีแฟนยัง??" ฉันก็ว่าไม่มี เค้าไม่เชื่อค่ะ เค้าบอกว่ามีคนๆหนึ่ง ที่เฝ้าดูฉันอยู่ตลอดเวลา ทั้งรักและเป็นห่วงมากกกกกก
แบบว่า จะกินยังไง? อยู่ยังไง? (ช่วงน้ำถ่วม คงเปนสาเหตุที่มันโทมามั้งค่ะ) นั้นแหละค่ะสมองฉันนึกถึงไอ้บ้านั้นทันที ใช่ๆต้องใช่แน่ๆ ไม่ดีใจเลยค่ะ อารมณ์เสียทันที ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ตลอดค่ะ จนมันมีแฟน แต่มันก็ยังตามฉันอยู่นะค่ะ เพื่อนๆทุกคนบอกว่า มันรักฉันมากกกกกกกกกก
สงสารผญ.คนนั้น ฉันก็สงสาร คบทั้งๆที่ไม่มีหัวใจไห้ แล้วมันก็เลิกกัน ภาระกิจในชีวิตไอ้บ้านั่นยังคงดำเนินต่อไปค่ะ ฉันเบื่อ ๆๆ ๆ ๆ ๆรำคานๆ ๆ ๆ
ฉันอยากได้เบอร์แม่มันมากค่ะ หรือญาติสนิทๆของมันก็ได้ จะโทรไปบอกว่าไห้ดูแลหน่อย อย่าไห้มายุ่งกับฉันอีก ตอนนั้นคิดเลยค่ะ
ถ้าได้เบอร์มานี่จะโทรไปเลย ทนไม่ไหวแล้ว รำคานมากๆ ๆ ๆๆ แต่ลึกๆรู้สึกไม่ดีเท่าไรที่ดึงบุพการีเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย แต่ก็นะไม่มีเบอร์..รอดไป...
เรื่องน่าแปลกอีกเรื่อง ถ้ามันถามเรื่องฉันกับเพื่อนๆ หรือ ถ้ามันจะเจ็บป่วยอะไร ฉันจะฝันถึงมันก่อนเสมอค่ะ ทุกครั้งเลย
จนเพื่อนๆพูดกันว่า...แกกับมันคงเป็นเนื้อคู่กันแน่ๆ...(ขึ้นเลย ปรี๊ดเลย) และอีกอย่าง ที่ฉันไม่เข้าใจ ตั้งแต่เลิกกับมันตอนม. 4 จนถึงตอนนี้
ฉันไม่มีไครเข้ามาเลยค่ะ ไม่มีคนหลงทางมาเลย ใช่ว่าจะขี้เหร่มาก พอไปวัดไปวาได้ เหมือนกับว่ายังรอกันและกันอย่างงั้นแหละ
มันก็รอฉัน ฉันก็รอมัน.. ภาวนาอย่าให้เป็นแบบนั้นเลย
"กลับมานะ คุยกัน หันหน้ามาคุยกันนะ อย่าหนีกันไปแบบ ไม่งั้นเค้าจะไปที่บ้านเลยนะ อ่านหน่อยสิ ตอบเค้าหน่อย " หืมม มม ม อ่าน เหี้ยม ไรล่ะ
แบบอารมณ์เลือดขึ้นหน้า เบื่อ รำคาน เกลียดๆๆ ๆๆ ๆๆ ๆ หาคำไหนมานิยามไม่ได้จิงๆ ฉันพยายามไม่คิดอะไรนะค่ะ ไม่อยากมีกรรมข้องเกี่ยว
ในชาติหน้าหรือชาตินี้ แต่มันทนไม่ได้ มันแบบ อยากจะด่าคำหยาบๆคายๆ ออกมาจริงๆ ผญ.อื่นไม่มีหรือไง ฉันดีอะไรนักหนาถึงได้ตื้ออยู่ได้ มันหมดแล้วหรอคนอ่ะ จริงๆคือฉันถามตัวเองมาตลอดว่า มีดีอะไร ไปทำอะไรไห้มัน มันถึงได้หลงขนาดนี้ ฉันนึกไม่ออกและก็หาคำตอบไม่ได้
เรื่องนี้มันยังดำเนินต่อไป ตราบใดที่ไอ้บ้านั่นยังใช้ชีวิตไปกับการตามตื้อผญ.ที่มองมันยิ่งกว่าเห็บหมา .... ฉันควรทำยังไงดี??
ภาวะนาให้มันเจอคนดีและรักกันไปพันปีเลยยยยยยยยยย
ปล.ขอโทษที่มีคำไม่สุภาพนะค่ะ