ทราบมาว่าคุณหมอก้องเป็นหมอทหาร เพราะเหตุนี้หรือเปล่าจึงทำให้ดูเข้มแข็งกว่าคนปกติทั่วไป
ผมไม่ใช่คนเข้มแข็งครับ อาจดูเหมือนเข้มแข็งนะ แต่จริงๆ แล้ว ผมเป็นคนหวั่นไหวง่าย ยิ่งถ้าเป็นคนที่ผมเคารพรักด้วยแล้วบ่อน้ำตาแตกง่ายทุกที แต่ตอนเป็นเด็กผมไม่ใช่คนแบบนี้เลยนะ ผมกวนประสาทมาก คิดว่าตัวเองเจ๋งสุด ๆ ที่เป็นเด็กลพบุรี แต่สอบติดมัธยมปลายที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาในกรุงเทพฯ พอสอบได้ก็เรียนไปไม่ได้คิดอะไร ตอนขึ้น ม. 5 ไม่ชอบอาจารย์วิชาชีววิทยา เพราะท่านจู้จี้ขี้บ่น ผมก็เลยไม่ตั้งใจเรียน
เย็นวันหนึ่งอาจารย์ท่านนี้เรียกผมขึ้นไปพบที่ห้องพักครู ผมคิดว่าตัวเองต้องโดนด่าแน่ ๆ พอไปถึง ท่านกลับยิ้มอย่างมีเมตตาพร้อมบอกว่า
“ลูกเป็นอย่างไรบ้าง เรื่องเรียนมีปัญหาอะไรไหม”
ผมตอบไปว่า “ไม่มีครับ แค่ผมเกลียดวิชานี้”
แต่จริง ๆ ในใจคิดว่า เพราะผมเกลียดอาจารย์ไง
แล้วอาจารย์ก็พูดว่า “ครูชื่อสมญาติ สมแปลว่า เสมอ สมญาติก็แปลว่าเสมอญาติ ถ้าลูกมีปัญหาอะไร ลูกปรึกษาญาติคนนี้ได้เสมอนะ”
ได้ยินแค่นี้ใจผมก็อ่อนยวบแล้ว ท่านถามต่อว่า “ลูกคิดว่าจะมีอายุอยู่ถึงเท่าไหร่” ผมตอบกวน ๆ ว่า “หกสิบก็ตายได้แล้วครับ”
เพราะคิดว่าอาจารย์น่าจะใกล้หกสิบปีแล้ว ท่านยิ้มแล้วสอนว่า “แสดงว่าตอนนี้ลูกยังมีอายุอยู่ไม่ถึงครึ่งหนึ่งของชีวิตเลย ลูกอายุแค่สิบเจ็ดปี ยังมีชีวิตเหลืออีกตั้งสี่สิบกว่าปี ลูกจะใช้ชีวิตอย่างไร ประกอบอาชีพอะไร และมีสภาพทางสังคมอย่างไร ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่สามปีนี้หรอกเหรอ ถ้าลูกตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด แล้วสอบเข้าคณะที่ชอบ ได้ทำงานที่อยากทำ เพื่อสร้างความมั่นคงให้ชีวิตที่ยังเหลืออยู่อีกตั้งสี่สิบกว่าปีจะไม่ดีกว่าหรือ” (น้ำตาเริ่มไหล)
ตอนนั้นผมบอกตัวเองว่า เออว่ะ! ทำไมกูโง่จัง ทำไมคิดไม่ได้ จากนั้นผมก็เปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ทั้งหมด หันมาตั้งใจเรียนทุกวิชา และคว้าเกรดสี่ชีววิทยาได้ในที่สุด ทุกวันนี้ผมยังรำลึกถึงบุญคุณของอาจารย์ สมญาติ โตสวัสด์ิ เสมอ ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ชีวิตของผมจะเป็นอย่างไร
เวลานี้ผมพยายามทำหลาย ๆ อย่าง ทั้งเป็นหมอทหาร นักแสดง และวิทยากร ซึ่งทุกงานที่ทำ ผมตั้งใจให้เกิดประโยชน์ต่อสังคมสูงสุด เพราะผมรู้แล้วว่า ชาตินี้ผมควรทำดีเพื่ออะไร...
"หมอก้อง" เผย ไม่เคยชอบวิชา"ชีววิทยา" จนกระทั่งเปลี่ยนความคิด ชีวิตก็เปลี่ยน !!!!!
ผมไม่ใช่คนเข้มแข็งครับ อาจดูเหมือนเข้มแข็งนะ แต่จริงๆ แล้ว ผมเป็นคนหวั่นไหวง่าย ยิ่งถ้าเป็นคนที่ผมเคารพรักด้วยแล้วบ่อน้ำตาแตกง่ายทุกที แต่ตอนเป็นเด็กผมไม่ใช่คนแบบนี้เลยนะ ผมกวนประสาทมาก คิดว่าตัวเองเจ๋งสุด ๆ ที่เป็นเด็กลพบุรี แต่สอบติดมัธยมปลายที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาในกรุงเทพฯ พอสอบได้ก็เรียนไปไม่ได้คิดอะไร ตอนขึ้น ม. 5 ไม่ชอบอาจารย์วิชาชีววิทยา เพราะท่านจู้จี้ขี้บ่น ผมก็เลยไม่ตั้งใจเรียน
“ลูกเป็นอย่างไรบ้าง เรื่องเรียนมีปัญหาอะไรไหม”
ผมตอบไปว่า “ไม่มีครับ แค่ผมเกลียดวิชานี้”
แต่จริง ๆ ในใจคิดว่า เพราะผมเกลียดอาจารย์ไง
แล้วอาจารย์ก็พูดว่า “ครูชื่อสมญาติ สมแปลว่า เสมอ สมญาติก็แปลว่าเสมอญาติ ถ้าลูกมีปัญหาอะไร ลูกปรึกษาญาติคนนี้ได้เสมอนะ”
ได้ยินแค่นี้ใจผมก็อ่อนยวบแล้ว ท่านถามต่อว่า “ลูกคิดว่าจะมีอายุอยู่ถึงเท่าไหร่” ผมตอบกวน ๆ ว่า “หกสิบก็ตายได้แล้วครับ”
เพราะคิดว่าอาจารย์น่าจะใกล้หกสิบปีแล้ว ท่านยิ้มแล้วสอนว่า “แสดงว่าตอนนี้ลูกยังมีอายุอยู่ไม่ถึงครึ่งหนึ่งของชีวิตเลย ลูกอายุแค่สิบเจ็ดปี ยังมีชีวิตเหลืออีกตั้งสี่สิบกว่าปี ลูกจะใช้ชีวิตอย่างไร ประกอบอาชีพอะไร และมีสภาพทางสังคมอย่างไร ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่สามปีนี้หรอกเหรอ ถ้าลูกตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด แล้วสอบเข้าคณะที่ชอบ ได้ทำงานที่อยากทำ เพื่อสร้างความมั่นคงให้ชีวิตที่ยังเหลืออยู่อีกตั้งสี่สิบกว่าปีจะไม่ดีกว่าหรือ” (น้ำตาเริ่มไหล)
ตอนนั้นผมบอกตัวเองว่า เออว่ะ! ทำไมกูโง่จัง ทำไมคิดไม่ได้ จากนั้นผมก็เปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ทั้งหมด หันมาตั้งใจเรียนทุกวิชา และคว้าเกรดสี่ชีววิทยาได้ในที่สุด ทุกวันนี้ผมยังรำลึกถึงบุญคุณของอาจารย์ สมญาติ โตสวัสด์ิ เสมอ ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ชีวิตของผมจะเป็นอย่างไร
เวลานี้ผมพยายามทำหลาย ๆ อย่าง ทั้งเป็นหมอทหาร นักแสดง และวิทยากร ซึ่งทุกงานที่ทำ ผมตั้งใจให้เกิดประโยชน์ต่อสังคมสูงสุด เพราะผมรู้แล้วว่า ชาตินี้ผมควรทำดีเพื่ออะไร...