น้องท๊อปฟี้4เดือน ชิสุ วันแรกเริ่มอาการประสบการสยอง วันที่20 ที่อาการ กทมเปรียนไปหนาวอีกวัน เช้ามา น้องมีอาการซึม กินน้ำนิดหน่อยไม่กินอาหาร เลย แม้แต่น้ำหวานของโปรดก็ไม่กิน เอาแต่นอน มีเดินไปเดินมาบ้าง แต่สายๆ เริ่มอ้วกออกมา1รอบเป็นฟองสีเหลือง เรารีบเปิดคอมละปรึกษาอากูเกิลทันที
อาการคือรวมๆ เราคิดว่าเพราะไม่หม่ำข้าวแน่เลยท้องว่างเลยอ้วกออกมา ก็เลยเบาใจนิดนึง
พอวันที่21อาการก็เริ่มมีให้เห็น อ้วกออกมาเป้นฟองสีขาวๆ
เย็นเลยรีบพาไปคลีนิคใกล้บ้าน เพราะอุ้มน้องแล้วรู้สึกอุ่นๆ แต่วัดไข้ออกมาก้ไม่มี หมอเลย ให้น้ำเกลือ + ฉีดยาแก้ไข้ +ปฎิชีวนะเบื่องต้น พอกลับมา อ้วกเยอะกว่าเดิมอีก ใจไม่ดีอีกแล้ว ตกกลางคืน ถ่ายออกมา1รอบ เป็นน้ำ+เนื้อ เราคิดว่าป่วยเลยเป้นแบบนี้ เริ่มหาข้อมูลกะอากูเพิ่มขึ้น
วันที่22 อาการก้ยังเหมือนเดิม เราให้น้ำเกลือแร่ กับป้อน น้ำผึ่งผสมน้ำให้น้องกิน ดูอาการโดยรวม ซึมหนักเข้าไปอีกคือน้องอ๊วกออกมาเป็นฟองขาว ใจคิดว่าเป้นหวัดรึป่าวน๊า ตกเย็นไปให้นำเกลืออีกรอบกลัวเสียน้ำเยอะจะช็อค
วันที่23 อาการไม่ดีขึ้นเลย เรียกก็ไม่มาหา นอนละลืมตามองเราอย่างเดียว และอ้วก เกือบ10รอบวันนั้น ใจไม่ดีเลย พอตกกลางคืน เห้นน้องเดินๆ ไปฉี่ สักพักเราได้กลิ่นไรแปลกๆ ว๊ายยยยย ตกใจมากมือสั่นเลย น้องถ่ายพุ่งออกมาเป็นสีกาแฟข้นๆ แล้วกลิ่นที่ออกมา คุณเคยกินหอยแคลงมะคะ แบบสุกไม่มาก กลิ่นประมาณนั้นเลย ไม่ไหวแล้วอากูแบบนี้ไม่ปกติแล้ว อากูให้ชื่อหมอ ชูศักดิ์มา เราใจจดใจจอดูนาริกา เมื่อไหรจะเช้าๆๆ นอนไงก็นอนไม่หลับเครียดมาก
วันที่ 24 เช้า ตื่นมา รอเวลา โทรปรึกษา หมอ ชูศักดิ์ คำแรกหมอถาม อยู่ไหน พันอาไร อายุเท่าไหร ทำวัคซีนอาไรมาบ้าง พอถึงวัคซีนนี้แหละ บอกหมอไปยังไม่ได้ทำ โดนหมอสวดพักนึง หมอบอกว่า หมาเราติดเชื้อพาโวแล้วละ แต่อยู่กรุงเทพ ติดต่อหมอเดี่ยวลูกศิตของหมอได้เลย เราเลยขอเบอร์แล้วรีบติดต่อไปทันที โทรหาหมอเดียว บอกว่าน้องถ่ายออกมาเป้นแบบนี้ๆ จะพาไปรักษา ถามที่อยู่หมอเรียบร้อย นั่งมองดูเวลา อยากให้ถึง5โมงเย็นไวๆ ปรึกษาแฟนเรื่องเงิน เรื่องรักษา แฟนรีรอรังเรส่วนตัวเราเราไม่บอกจะรอให้หมาใกล้ตายก่อนเหรอถึงหาหมอเงินไม่มีก็ยืมมาก่อน ชีวิต1ชีวิตนะ สรุปแฟนก็ตามใจพามารักษา ถึงมือหมอ เกือบ1ทุ่ม รถติดมากแถววัดเสมียน มาถึงมีเพื่อนๆที่เป้นแบบนี้หลายคนเลย ในนั้นเหมือนศูนรวมความเศร้าเลย พอถึงคิวหมอถามอาการ แล้วตรวจด้วยที่เทส รอ5นาที อุ๊ย หาเราไม่เป้น เราดีใจ ตัวลอยเลย เราก็ค่อยดูโอวขีดไม่ขึ้นๆ สักพักระหว่างนั้นก็ ผ่านไปเกือบ20นาที หมอเดินมาที่เคาร์เตอร์ บอก เสียใจด้วยนะ น้องเป็นพาโว เราห๊าาาาาาา ไปยื่นดูมองดู มันขึ้นจิงๆ เป็นขีดอีกขีดจางๆ เกือบพลาดไปแย้ว มือสั้นเลย สรุป น้องเป้นพาโวไวรัสที่เรากลัวจิงๆ แต่น้องเชื้อยังน้อยอยู่ คือเพิ่งจะเริ่มเป็นนี้เอง เลยเริ่มรักษา ก่อนกลับ หมอให้คอยป้อนโยเกิตรสธรรมชาติกับน้อง ไม่ต้องให้น้ำ ส่วนอาหารไม่ต้องพูดถึง กลับมาก้รีบไปซื้อโยเกิตมา บรรเลง ทุก1ชม ครั่งละ1CC จนตี4 ง่วงหลับ
วันที่25 เช้า เราคิดไปเองป่าวหว่า วันเดียวเองนะ น้องเดินตามเราได้แต่ ยังซึม เหมือนเดิมแต่การรับรู้ของเค้า ดีขึ้นมา จากที่ก่อนหน้านี้ได้แต่นอนแล้วลืมตาดูอย่างเดียว อ้วก1รอบบนที่นอน ระหว่างเราหลับ มีแรงหนีเวลาเราจะเอาโยเกิตป้อนด้วยเรียกว่าวันนี้เริ่มเหนื่อยเลย ไล่จับมาป้อนโยเกิต ยังทำเหมือนเดิมคะในวันนี้ป้อนทุก1ชม ตกเย็นพาน้องไปหาหมอ คุณหมอถามอาการ เราก้บอกซึมอยู่นิดหน่อย แต่ดูดีขึ้น แล้วถึงคิวเอาน้องเข้าไปรักษา
น้องร้องลั่นเลยเราตกใจรีบไปแอบดู ฮ่าๆ หมอบอกเปรียนสปีชี่ จาก ชิสุ เป็นบางแก้ว กัดถุงมือผู้ช่วยหมอขาดเลย หมอบอกแรงเยอะแล้วดีขึ้นมากแล้ว
เตรียมไห้ AD ลองทานได้แล้ว กลับมาถึงบ้านก้ป้อนโยเกิตเหมือนเดิม หมด1กระปุกพอดี ทำให้ใจเสียนิดนึง อ้วก อีก 2รอบ เป้นสีเหลือง ตอน4 ทุ่ม แล้วก็ตอน5ทุ่มครึ่ง แต่น้องดูดีขึ้นมากจริงๆ ทำเหมือนเดิมคะป้อนถึงตี4 หลับไป
วันที่26 เช้าตื่นมา ด้วยอาการนอนไม่พอติดกัน เลยตื่นสาย10โมง อุ๊ย มีตัวไรมานอนข้างๆ (ปกตินอนด้วยกันตั่งแต่ป่วยไม่ยอมขึ้นมานอนด้วยเลยอยู่แต่ที่นอนตัวเอง) พอเราขยับตัวเค้าลืมตาตืนมาสายหางกระโดด ขึ้นบนตัวแล้วมาจูปปาก น้ำตาไหลเลยคะ มันคือเค้าจะทำแบบนี้ปกติทุกเช้าก่อนที่เค้าจะป่วย
เรากอดเค้าแล้วร้องไห้ออกมาเลย ดีใจที่ได้ลูกหมูกลับคืนมา เรารีบอาบน้ำ แต่งตัว ออกมาหาน้องท็อปฟี้ เดินไปไหนทีอปฟี่เดินตาม มีไปคาปขอเล่นมาหาเรา เราโยนให้ น้องวิ่งไปเก้บได้แล้ว เหมือนว่าจะหายแย้วดีใจที่สุด แล้วเค้าก็มานั่งที่วางอาหารปกติของเค้า จะให้ตอนเช้า เค้าก้มอง เราคิดในใจกินให้ได้นะลูกนะ ถ้ากินได้คือลูกหายแน่ๆ ตักAdมาใส่ชามให้เค้าครึ่งช้อน แต่จะป้อนโยเกิตให้หนีก่อนเราเลย ใส่โยเกิตลงในถ้วย แล้วเอาADวางบน โอว อคุรคะ กินหมดเลย พอก่อนๆ น้องมองหน้าจะเอาอีกร้องโวยวาย เราต้องใจแข็งคะ เดี่ยวลำไส้ทำงานหนักเกินไป ให้บ่อยๆทีละน้อยๆ ชมละครั่งพอ ตกเย้น พาแว๊นมอไซไปหาหมอ จากสะพานใหม่ ถึงวัดสเมียน วันนี้เลยมาถึงไว ได้เจอ เจ้าของหมูตุ๋น ด้วยคุณหมอเลยบอกว่าได้เลือดจากน้องออกัส หรือออสก้าหว่าไม่แน่ใจ ช่วงนี้มึนไปหมดนอนไม่พอ ที่เอามาทำยาให้น้องท็อปพี้ แล้วก็ได้เวลาตรวจ สรุปน้องหายแย้วคร๊าาาา ดีใจผุดๆ จากที่นอนซม กลายเป้นลูกลิงอีกครั่ง ไม่มีคำบรรยายได้เลยว่าดีใจแค่ไหน น้องกลับมาเป็นลูกหมูจมซนเหมือนเดิมแย้ว หมอให้ทานน้ำได้แล้ว แต่ทีละน้อยๆ อย่าให้เยอะเดี่ยวจะกินแด่น้ำจนไม่อยากอาหาร
สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณคุณหมอเดียว ที่เอาท็อปฟี้กลับมาให้เราเหมือนเดิมได้ ขอ ขอบคุณ คุณแม่หมูตุ๋นที่ ให้เลือดน้องออกัสมารักษาน้องท้อปฟี้ ขอบคุณมากๆเลยคะ
ปล. ถ้าคุณมัวคิดเยอะคิดรังเล รอจนหมาคุณใกล้ตายแล้วคุณถึงมาหาหมอ มันอาจจะสายเกินไปที่จะช่วยชีวิตน้อยๆที่จะรักเราไปจนตลดชีวิตของเค้าได้นะคะ ถ้ามีโอกาสรอดเพิ่มแม้น้อยนิด เราก็ต้องเพิ่มโอกาสนั้นให้เค้าคะ เมื่อน้องป่วย เวลาทุกนาทีมีค่ามาก อย่ามั่วแต่รังเร ไม่มีอะไร100เปอเซนหลอกคะ แต่ถ้ามันดีกว่ามีทางเลือกมากกว่าเราไม่รังเรที่จะเลือก น้องหมาเราถึงมือหมอไว ถ่ายเน่ามาแ่ค1รอบเราก็ พุ่งเลยคะ ขอบคุณทุกคนที่ทนอ่านนะคะ อยากมาแชร์ให้ทุกคนได้อ่าน ขอบคุณมากคร๊า
น้องท๊อปฟี้VS ลำไส้อักเสบ พาโวไวรัส
อาการคือรวมๆ เราคิดว่าเพราะไม่หม่ำข้าวแน่เลยท้องว่างเลยอ้วกออกมา ก็เลยเบาใจนิดนึง
พอวันที่21อาการก็เริ่มมีให้เห็น อ้วกออกมาเป้นฟองสีขาวๆ
เย็นเลยรีบพาไปคลีนิคใกล้บ้าน เพราะอุ้มน้องแล้วรู้สึกอุ่นๆ แต่วัดไข้ออกมาก้ไม่มี หมอเลย ให้น้ำเกลือ + ฉีดยาแก้ไข้ +ปฎิชีวนะเบื่องต้น พอกลับมา อ้วกเยอะกว่าเดิมอีก ใจไม่ดีอีกแล้ว ตกกลางคืน ถ่ายออกมา1รอบ เป็นน้ำ+เนื้อ เราคิดว่าป่วยเลยเป้นแบบนี้ เริ่มหาข้อมูลกะอากูเพิ่มขึ้น
วันที่22 อาการก้ยังเหมือนเดิม เราให้น้ำเกลือแร่ กับป้อน น้ำผึ่งผสมน้ำให้น้องกิน ดูอาการโดยรวม ซึมหนักเข้าไปอีกคือน้องอ๊วกออกมาเป็นฟองขาว ใจคิดว่าเป้นหวัดรึป่าวน๊า ตกเย็นไปให้นำเกลืออีกรอบกลัวเสียน้ำเยอะจะช็อค
วันที่23 อาการไม่ดีขึ้นเลย เรียกก็ไม่มาหา นอนละลืมตามองเราอย่างเดียว และอ้วก เกือบ10รอบวันนั้น ใจไม่ดีเลย พอตกกลางคืน เห้นน้องเดินๆ ไปฉี่ สักพักเราได้กลิ่นไรแปลกๆ ว๊ายยยยย ตกใจมากมือสั่นเลย น้องถ่ายพุ่งออกมาเป็นสีกาแฟข้นๆ แล้วกลิ่นที่ออกมา คุณเคยกินหอยแคลงมะคะ แบบสุกไม่มาก กลิ่นประมาณนั้นเลย ไม่ไหวแล้วอากูแบบนี้ไม่ปกติแล้ว อากูให้ชื่อหมอ ชูศักดิ์มา เราใจจดใจจอดูนาริกา เมื่อไหรจะเช้าๆๆ นอนไงก็นอนไม่หลับเครียดมาก
วันที่ 24 เช้า ตื่นมา รอเวลา โทรปรึกษา หมอ ชูศักดิ์ คำแรกหมอถาม อยู่ไหน พันอาไร อายุเท่าไหร ทำวัคซีนอาไรมาบ้าง พอถึงวัคซีนนี้แหละ บอกหมอไปยังไม่ได้ทำ โดนหมอสวดพักนึง หมอบอกว่า หมาเราติดเชื้อพาโวแล้วละ แต่อยู่กรุงเทพ ติดต่อหมอเดี่ยวลูกศิตของหมอได้เลย เราเลยขอเบอร์แล้วรีบติดต่อไปทันที โทรหาหมอเดียว บอกว่าน้องถ่ายออกมาเป้นแบบนี้ๆ จะพาไปรักษา ถามที่อยู่หมอเรียบร้อย นั่งมองดูเวลา อยากให้ถึง5โมงเย็นไวๆ ปรึกษาแฟนเรื่องเงิน เรื่องรักษา แฟนรีรอรังเรส่วนตัวเราเราไม่บอกจะรอให้หมาใกล้ตายก่อนเหรอถึงหาหมอเงินไม่มีก็ยืมมาก่อน ชีวิต1ชีวิตนะ สรุปแฟนก็ตามใจพามารักษา ถึงมือหมอ เกือบ1ทุ่ม รถติดมากแถววัดเสมียน มาถึงมีเพื่อนๆที่เป้นแบบนี้หลายคนเลย ในนั้นเหมือนศูนรวมความเศร้าเลย พอถึงคิวหมอถามอาการ แล้วตรวจด้วยที่เทส รอ5นาที อุ๊ย หาเราไม่เป้น เราดีใจ ตัวลอยเลย เราก็ค่อยดูโอวขีดไม่ขึ้นๆ สักพักระหว่างนั้นก็ ผ่านไปเกือบ20นาที หมอเดินมาที่เคาร์เตอร์ บอก เสียใจด้วยนะ น้องเป็นพาโว เราห๊าาาาาาา ไปยื่นดูมองดู มันขึ้นจิงๆ เป็นขีดอีกขีดจางๆ เกือบพลาดไปแย้ว มือสั้นเลย สรุป น้องเป้นพาโวไวรัสที่เรากลัวจิงๆ แต่น้องเชื้อยังน้อยอยู่ คือเพิ่งจะเริ่มเป็นนี้เอง เลยเริ่มรักษา ก่อนกลับ หมอให้คอยป้อนโยเกิตรสธรรมชาติกับน้อง ไม่ต้องให้น้ำ ส่วนอาหารไม่ต้องพูดถึง กลับมาก้รีบไปซื้อโยเกิตมา บรรเลง ทุก1ชม ครั่งละ1CC จนตี4 ง่วงหลับ
วันที่25 เช้า เราคิดไปเองป่าวหว่า วันเดียวเองนะ น้องเดินตามเราได้แต่ ยังซึม เหมือนเดิมแต่การรับรู้ของเค้า ดีขึ้นมา จากที่ก่อนหน้านี้ได้แต่นอนแล้วลืมตาดูอย่างเดียว อ้วก1รอบบนที่นอน ระหว่างเราหลับ มีแรงหนีเวลาเราจะเอาโยเกิตป้อนด้วยเรียกว่าวันนี้เริ่มเหนื่อยเลย ไล่จับมาป้อนโยเกิต ยังทำเหมือนเดิมคะในวันนี้ป้อนทุก1ชม ตกเย็นพาน้องไปหาหมอ คุณหมอถามอาการ เราก้บอกซึมอยู่นิดหน่อย แต่ดูดีขึ้น แล้วถึงคิวเอาน้องเข้าไปรักษา
น้องร้องลั่นเลยเราตกใจรีบไปแอบดู ฮ่าๆ หมอบอกเปรียนสปีชี่ จาก ชิสุ เป็นบางแก้ว กัดถุงมือผู้ช่วยหมอขาดเลย หมอบอกแรงเยอะแล้วดีขึ้นมากแล้ว
เตรียมไห้ AD ลองทานได้แล้ว กลับมาถึงบ้านก้ป้อนโยเกิตเหมือนเดิม หมด1กระปุกพอดี ทำให้ใจเสียนิดนึง อ้วก อีก 2รอบ เป้นสีเหลือง ตอน4 ทุ่ม แล้วก็ตอน5ทุ่มครึ่ง แต่น้องดูดีขึ้นมากจริงๆ ทำเหมือนเดิมคะป้อนถึงตี4 หลับไป
วันที่26 เช้าตื่นมา ด้วยอาการนอนไม่พอติดกัน เลยตื่นสาย10โมง อุ๊ย มีตัวไรมานอนข้างๆ (ปกตินอนด้วยกันตั่งแต่ป่วยไม่ยอมขึ้นมานอนด้วยเลยอยู่แต่ที่นอนตัวเอง) พอเราขยับตัวเค้าลืมตาตืนมาสายหางกระโดด ขึ้นบนตัวแล้วมาจูปปาก น้ำตาไหลเลยคะ มันคือเค้าจะทำแบบนี้ปกติทุกเช้าก่อนที่เค้าจะป่วย
เรากอดเค้าแล้วร้องไห้ออกมาเลย ดีใจที่ได้ลูกหมูกลับคืนมา เรารีบอาบน้ำ แต่งตัว ออกมาหาน้องท็อปฟี้ เดินไปไหนทีอปฟี่เดินตาม มีไปคาปขอเล่นมาหาเรา เราโยนให้ น้องวิ่งไปเก้บได้แล้ว เหมือนว่าจะหายแย้วดีใจที่สุด แล้วเค้าก็มานั่งที่วางอาหารปกติของเค้า จะให้ตอนเช้า เค้าก้มอง เราคิดในใจกินให้ได้นะลูกนะ ถ้ากินได้คือลูกหายแน่ๆ ตักAdมาใส่ชามให้เค้าครึ่งช้อน แต่จะป้อนโยเกิตให้หนีก่อนเราเลย ใส่โยเกิตลงในถ้วย แล้วเอาADวางบน โอว อคุรคะ กินหมดเลย พอก่อนๆ น้องมองหน้าจะเอาอีกร้องโวยวาย เราต้องใจแข็งคะ เดี่ยวลำไส้ทำงานหนักเกินไป ให้บ่อยๆทีละน้อยๆ ชมละครั่งพอ ตกเย้น พาแว๊นมอไซไปหาหมอ จากสะพานใหม่ ถึงวัดสเมียน วันนี้เลยมาถึงไว ได้เจอ เจ้าของหมูตุ๋น ด้วยคุณหมอเลยบอกว่าได้เลือดจากน้องออกัส หรือออสก้าหว่าไม่แน่ใจ ช่วงนี้มึนไปหมดนอนไม่พอ ที่เอามาทำยาให้น้องท็อปพี้ แล้วก็ได้เวลาตรวจ สรุปน้องหายแย้วคร๊าาาา ดีใจผุดๆ จากที่นอนซม กลายเป้นลูกลิงอีกครั่ง ไม่มีคำบรรยายได้เลยว่าดีใจแค่ไหน น้องกลับมาเป็นลูกหมูจมซนเหมือนเดิมแย้ว หมอให้ทานน้ำได้แล้ว แต่ทีละน้อยๆ อย่าให้เยอะเดี่ยวจะกินแด่น้ำจนไม่อยากอาหาร
สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณคุณหมอเดียว ที่เอาท็อปฟี้กลับมาให้เราเหมือนเดิมได้ ขอ ขอบคุณ คุณแม่หมูตุ๋นที่ ให้เลือดน้องออกัสมารักษาน้องท้อปฟี้ ขอบคุณมากๆเลยคะ
ปล. ถ้าคุณมัวคิดเยอะคิดรังเล รอจนหมาคุณใกล้ตายแล้วคุณถึงมาหาหมอ มันอาจจะสายเกินไปที่จะช่วยชีวิตน้อยๆที่จะรักเราไปจนตลดชีวิตของเค้าได้นะคะ ถ้ามีโอกาสรอดเพิ่มแม้น้อยนิด เราก็ต้องเพิ่มโอกาสนั้นให้เค้าคะ เมื่อน้องป่วย เวลาทุกนาทีมีค่ามาก อย่ามั่วแต่รังเร ไม่มีอะไร100เปอเซนหลอกคะ แต่ถ้ามันดีกว่ามีทางเลือกมากกว่าเราไม่รังเรที่จะเลือก น้องหมาเราถึงมือหมอไว ถ่ายเน่ามาแ่ค1รอบเราก็ พุ่งเลยคะ ขอบคุณทุกคนที่ทนอ่านนะคะ อยากมาแชร์ให้ทุกคนได้อ่าน ขอบคุณมากคร๊า