บันทึกชีวิตมนุษย์เงินเดือน #1: เงินเดือนเป็นเพียงภาพลวงตา หนี้สินและความยากจนสิของจริง

วันนี้เป็นวันเงินเดือนออก แน่นอนมันคือวันที่มีความสุขที่สุดของมนุษย์เงินเดือน แต่ความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน หลังจากที่ต่อคิวยาวเหยียดที่หน้าตู้เอทีเอ็มเพื่อเช็คตัวเลขในบัญชีอยู่นานแสนนาน (ทำไมพวกคนข้างหน้ามันกดเงินกันช้าจังฟระ) เราก็ได้ชื่นชมกับรางวัลของความเหนื่อยยากตลอดเดือนอย่างอิ่มเอมใจ ผมอยากยืนจ้องตัวเลขในบัญชีตัวเองพร้อมกับเปิดเพลงบรรเลงเบาๆ  แล้วจินตนาการว่ากำลังเต้นรำอยู่กลางทุ่งดอกไม้ที่มีกลีบและใบเป็นแบงค์พัน แต่จิตสังหารของคนข้างหลังช่วยดึงผมออกมาจากความฝัน ตอนนี้เขาคงคิดเหมือนที่ผมคิดเมื่อกี้ว่า ทำไมคนข้างหน้ากดเงินนานจังฟระ ผมจึงต้องตัดใจจิ้มนิ้วลงไปกดตัวเลขเพื่อโอนเงินไปจ่ายหนี้สินต่างๆอย่างเร็วที่สุด เสียดายก็เสียดาย เพราะอยากให้เงินอยู่ในบัญชีนานกว่านี้อีกหน่อย กลัวกดผิดก็กลัว แต่กลัวคนข้างหลังเอาบัตรเอทีเอ็มปาดคอเพราะรอนานมากกว่า เพียงอึดใจต่อมา เงินเดือนของผมก็อันตรธานหายไปในอากาศจนเกือบหมด

                 เฮ้อ ทำไงได้ ภาระที่ยิ่งใหญ่ มาพร้อมกับค่าใช้จ่ายที่ใหญ่ยิ่ง แต่เงินเดือนของผมกลับน้อยนิดเหลือเกินเมื่อเทียบกับสิ่งที่ต้องจ่ายไป

                 หลังจากเดินตัวเบาออกมาจากธนาคาร ตอนแรกผมคิดว่าวันนี้เงินเดือนออก อยากกินอะไรดีๆสักมื้อ แต่พอเห็นเงินที่เหลือในกระเป๋า จะพอกินข้าวแกงครบ3มื้อจนถึงเดือนหน้ารึป่าวนะ สุดท้ายผมก็ตัดใจนั่งกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางอย่างระเหี่ยใจ ระหว่างกำลังเคี้ยวลูกชิ้นแป้งแต่งกลิ่นเนื้อหมูอย่างเอร็ดอร่อย ชายชราคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกับขันในมือ ก่อนเอ่ยปากขอเงินกินข้าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ผมไม่ใช่คนใจบุญ แต่ก็อดสงสารไม่ได้เลยควักเศษเหรียญในกระเป๋าหย่อนใส่ขันลงไปโดยไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่าให้ไปกี่บาท (พูดเหมือนเยอะ)

                 แล้วผมก็เกิดนิมิตในใจว่า เราโชคดีแล้วนะที่ไม่ต้องขอใครกิน อย่างน้อยเราก็มีเงินซื้อข้าวกินให้อิ่มท้อง มีเงินจ่ายค่าหอไว้ซุกหัวนอน และมีเงินไว้เลี้ยงพ่อแม่ แค่นี้ก็ดีกว่าหลายๆคนที่เขามีน้อยกว่าเราแล้ว คิดได้แบบนั้นผมก็รู้สึกมีความสุขในชีวิตมนุษย์เงินเดือนขึ้นมา

                 จนกระทั่งควักกระเป๋าตังค์ออกมาจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยว...เฮ้อ เงินที่เหลือจะพอซื้อข้าวกินถึงสิ้นเดือนหน้ามั้ยนะ. TT^TT