มรณาสันนวิถี
ดีกว่าคู่ควรค่า อย่างสาสม
เมื่อกฏเกณฑ์สิ้นไร้ทุกระทม
เหมือนเชือกปมแก้เท่าไรก็ไม่คลาย

ตาชั่งเอียงเอนเอ กระเท่เร่
ดังทะเลบ้าคลั่งหลังฟ้าฝน
ทุกตารางปฐพีมาผจญ
กฎเกณฑ์คนคิดทำไมไยไม่ทำ

เหม่อมองฟ้าสีเทา มัวครุ่นคิด
ปลายมีดชิดตรึกตาปทุมถัน
พลันกดแรงลงไปด้ามมีดชัน
ชะชักงันไม่ทันไรปลายมีดจม

เลือดไหนรินปนเปื้อน สายน้ำฝน  
ปลดเปลื้องทนระทวยม้วยด้วยอาสัญ
ตาถลนลิ้นจุกปากเลือดจุกตัน
พลางกัดฟันให้มันจบภพนี้ไป