เราจะสู้ไปด้วยกันนะ

เราเคยบ่นไปแล้วแหละครั้งนึงกับเรื่องแฟน ตอนนั้นอารมณ์สิ้นหวังกับเค้าจริงๆ เอะอะร้องไห้ ทะเลาะกันจะเลิกท่าเดียว มีแต่เค้าที่รั้งไว้ บอกว่าไม่เหลือใครแล้ว ให้อยู่กับเค้านะ เค้าก็เชื่อฟังเราทุกอย่างเราด่าหรือบ่นอะไรก็ทนฟัง เราอาจไม่เคยรู้หรือเค้าไม่เคยบอกว่าเค้ามีปัญหาอะไรอยู่ เลยทำให้เราไม่เข้าใจกัน เรามันแย่จริงๆ

แฟนเพิ่งเรียนจบปลายปีที่แล้ว ทางบ้านเค้าบอกไม่ส่งตังให้แล้วนะ ตอนแรกเราก็เฉยๆไม่เป็นไรยอมอดกันสักนิด แต่พอนานเข้าเป็นเวลา4เดือน ทางบ้านเค้าส่งเงินมาแค่4ครั้ง ครั้งละ 1500บ้า้ง 1000บ้าง ซึ่งตอนนั้นยังไม่ไ่ด้งานก็อดกันไป แย่หน่อยถึงขนาดไม่มีเงินสักบาท หุงข้าวยืมตังเพื่อนซื้อไข่มาต้มกินเหยาะน้ำปลา เวลานั้นมันวิเศษจริงๆนะ แล้วเค้าก็พูดขำๆว่า เราจะอดไปด้วยกันเนอะ แล้วเราก็หัวเราะ

เวลาอดที่ผ่านมา4เดือน มันช่วยพิสูจน์เราได้ดีว่า เราจะไม่ทิ้งกันไปไหน ตอนนี้เค้าได้งานแล้วค่อนข้างโอเค เงินเดือนพอเลี้ยงตัวเองได้ วันไปสัมภาษณ์เราก็นั่งรถตู้ไปด้วยกัน ต่อวินมอเตอร์ไซค์ไปถึงโรงงาน เรานั่งรอในโรงอาหารอากาศร้อนๆแต่เราก็มีความสุข เราจดจำเวลาเหล่านั้นได้ดี วันที่เรายังไม่มีอะไร วันที่ต้องนั่งรถลำบากไปด้วยกัน อดด้วยกัน เศร้าด้วยกัน สายงานพวกวิศวกร คงจะเริ่มงานเดือนหน้าแล้ว เข้ามาบอกว่ายินดีด้วยนะ เธอเก่งที่สุดสำหรับเราแล้ว ส่วนเราอีก2ปีจะตามไปแน่นอน จะได้รีบมีรถขับไม่ต้องนั่งวินมอเตอร์ไซค์แล้วนะเธอ

ยิ้มมมมมม