20 ก.พ. 57 เวลาประมาณเที่ยงกว่าๆๆ
อยากจะขอพื้นที่แชร์ประสบการณ์ประทับใจคะวันนี้เราต้องไปทำธุระแถวอ่อนนุช จึงเดินทางโดยสารbtsสายสุขุมวิท พอขึ้นจากสยามก็ยืนตรงขอบประตูฝั่งซ้าย คนเยอะพอสมควร ยืนไปเรื่อยจนถึงประมาณสถานีอโศกเราก็มีอาการหน้ามืด มันดำหมดเลย มองไม่เห็นอะไรเลย เหมือนปิดไฟเราก็ยืนเอามือจับราวข้างๆไว้แน่น หูก็ได้ยินเสียงประกาศสถานีต่างๆไปเรื่อย จะก้าวขาลงก็ไม่กล้า จะเรียกให้คนที่ยืนข้างๆช่วย ก็ไม่แน่ใจว่าเขายังยืนอยู่รึป่าว คือมันมองไม่เห็นเลยคะ ในใจก็ตั้งสติสิๆๆๆพยายามเรียกชื่อตัวเอง หลับตาแล้วลืมตาใหม่ ส่ายหัวไปมา ทำอยู่หลายครั้ง ก็ยังมองไม่เห็น เหงื่อเริ่มออก มือเริ่มเย็นและชา จนถึงสถานีปุณณวิถี เรารอให้ประตูรถปิด แล้วเริ่มใช้เท้าเขยิบมาตามพื้นเรื่อยๆมือก็จับตามขอบกระจก แล้วใช้มือคลำๆๆตรงเก้าอี้ที่นั่งข้างกระจก ตาก็มองไม่เห็น พอคลำรู้สึกว่าที่นั่งว่าง เลยนั่งลง หลับตา และส่ายหัว เขย่าๆๆไปมาอีกหลายรอบ อาการเริ่มดีขึ้น เริ่มมองเห็นเป็นแสงสว่างลางๆ เห็นคุณป้า2ท่าน นั่งฝั่งตรงข้าม เราก็หลับตา เหงื่อออกเหมือนคนไปอาบน้ำมา หันไปเห็นคุณผู้ชายที่นั่งข้างๆเขาคงตกใจ สงสัยว่าเราเป็นอะไรนี่ ผีเข้ารึป่าว 555 อาการก็ยังไม่ดีขึ้น คุณป้าถามว่า "จะเป็นลมเหรอ" เราบอกว่า "หน้ามืดคะ มองไม่เห็นอะไรเลยคะ" คุณป้าจึงเดินมาหาเราและเอาพิมเสนยื่นให้บอกให้เอามือลูบป้ายที่จมูก และเอาพิมเสนป้ายที่หลังข้อมือไว้ให้เราดม เรายกมือไหว้สัปหงกเลย ปลื้มใจดีใจน้ำตาจะไหล และพูดว่า ขอบคุณคะๆๆๆ อาการเราดีขึ้น และป้าอีกท่านก็ฉีกลูกอม#มายมิ้นท์ เชอร์รี่มิ้น# ห่อสีแดง ยื่นให้เราและบอกว่า
"น้ำตาลช่วยได้"เราไหว้ขอบคุณคะๆๆก็รับมาอม ท่านสองคนดูมีความสุขหัวเราะใส่กันและพูดว่า"ดีนะเจอคนแก่555" เราก็ยิ้มปลื้ม ดีใจ พอถึงสถานีอุดมสุขเราต้องลงและย้อนกลับไปสถานีอ่อนนุชเพราะนัดไว้บ่ายโมง เราหันมายกมือไหว้กล่าวขอบคุณพวกท่านทั้งสอง และท่านยังบอกเราอีกว่า "เดินลงบันไดระวังๆนะหนู" เราขอบคุณท่านและไปทำธุระต่อ
***เราเก็บห่อลูกอมไว้ด้วยความประทับใจ เรากลับมาเล่าให้เพื่อนฟัง ถ้าไม่ได้คุณป้า2ท่าน เราคงแย่แน่ๆเลย เราดีใจที่สังคมเราน่าอยู่
***เราสัญญาว่าประสบการณ์ครั้งนี้จะสอนให้เราดูแลคนไทยด้วยกัน มีน้ำใจต่อกันคะ แม้เป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สร้างความปราบปลื้มใจอย่างมากที่สุดให้เรา และเป็นแรงบันดาลใจ เป็นตัวอย่างให้เราทำดีต่อไปคะ
สุดท้ายนี้ขอขอบพระคุณ คุณป้าทั้งสองท่านมากๆเลยนะคะ หนูสัญญาคะว่าหนูจะเป็นคนดีมีน้ำใจคะ
))))
ขอพื้นที่แชร์ความประทับใจบนBTSคะ
20 ก.พ. 57 เวลาประมาณเที่ยงกว่าๆๆ
อยากจะขอพื้นที่แชร์ประสบการณ์ประทับใจคะวันนี้เราต้องไปทำธุระแถวอ่อนนุช จึงเดินทางโดยสารbtsสายสุขุมวิท พอขึ้นจากสยามก็ยืนตรงขอบประตูฝั่งซ้าย คนเยอะพอสมควร ยืนไปเรื่อยจนถึงประมาณสถานีอโศกเราก็มีอาการหน้ามืด มันดำหมดเลย มองไม่เห็นอะไรเลย เหมือนปิดไฟเราก็ยืนเอามือจับราวข้างๆไว้แน่น หูก็ได้ยินเสียงประกาศสถานีต่างๆไปเรื่อย จะก้าวขาลงก็ไม่กล้า จะเรียกให้คนที่ยืนข้างๆช่วย ก็ไม่แน่ใจว่าเขายังยืนอยู่รึป่าว คือมันมองไม่เห็นเลยคะ ในใจก็ตั้งสติสิๆๆๆพยายามเรียกชื่อตัวเอง หลับตาแล้วลืมตาใหม่ ส่ายหัวไปมา ทำอยู่หลายครั้ง ก็ยังมองไม่เห็น เหงื่อเริ่มออก มือเริ่มเย็นและชา จนถึงสถานีปุณณวิถี เรารอให้ประตูรถปิด แล้วเริ่มใช้เท้าเขยิบมาตามพื้นเรื่อยๆมือก็จับตามขอบกระจก แล้วใช้มือคลำๆๆตรงเก้าอี้ที่นั่งข้างกระจก ตาก็มองไม่เห็น พอคลำรู้สึกว่าที่นั่งว่าง เลยนั่งลง หลับตา และส่ายหัว เขย่าๆๆไปมาอีกหลายรอบ อาการเริ่มดีขึ้น เริ่มมองเห็นเป็นแสงสว่างลางๆ เห็นคุณป้า2ท่าน นั่งฝั่งตรงข้าม เราก็หลับตา เหงื่อออกเหมือนคนไปอาบน้ำมา หันไปเห็นคุณผู้ชายที่นั่งข้างๆเขาคงตกใจ สงสัยว่าเราเป็นอะไรนี่ ผีเข้ารึป่าว 555 อาการก็ยังไม่ดีขึ้น คุณป้าถามว่า "จะเป็นลมเหรอ" เราบอกว่า "หน้ามืดคะ มองไม่เห็นอะไรเลยคะ" คุณป้าจึงเดินมาหาเราและเอาพิมเสนยื่นให้บอกให้เอามือลูบป้ายที่จมูก และเอาพิมเสนป้ายที่หลังข้อมือไว้ให้เราดม เรายกมือไหว้สัปหงกเลย ปลื้มใจดีใจน้ำตาจะไหล และพูดว่า ขอบคุณคะๆๆๆ อาการเราดีขึ้น และป้าอีกท่านก็ฉีกลูกอม#มายมิ้นท์ เชอร์รี่มิ้น# ห่อสีแดง ยื่นให้เราและบอกว่า
"น้ำตาลช่วยได้"เราไหว้ขอบคุณคะๆๆก็รับมาอม ท่านสองคนดูมีความสุขหัวเราะใส่กันและพูดว่า"ดีนะเจอคนแก่555" เราก็ยิ้มปลื้ม ดีใจ พอถึงสถานีอุดมสุขเราต้องลงและย้อนกลับไปสถานีอ่อนนุชเพราะนัดไว้บ่ายโมง เราหันมายกมือไหว้กล่าวขอบคุณพวกท่านทั้งสอง และท่านยังบอกเราอีกว่า "เดินลงบันไดระวังๆนะหนู" เราขอบคุณท่านและไปทำธุระต่อ
***เราเก็บห่อลูกอมไว้ด้วยความประทับใจ เรากลับมาเล่าให้เพื่อนฟัง ถ้าไม่ได้คุณป้า2ท่าน เราคงแย่แน่ๆเลย เราดีใจที่สังคมเราน่าอยู่
***เราสัญญาว่าประสบการณ์ครั้งนี้จะสอนให้เราดูแลคนไทยด้วยกัน มีน้ำใจต่อกันคะ แม้เป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สร้างความปราบปลื้มใจอย่างมากที่สุดให้เรา และเป็นแรงบันดาลใจ เป็นตัวอย่างให้เราทำดีต่อไปคะ
สุดท้ายนี้ขอขอบพระคุณ คุณป้าทั้งสองท่านมากๆเลยนะคะ หนูสัญญาคะว่าหนูจะเป็นคนดีมีน้ำใจคะ