ก่อนอื่นต้องขอเล่าให้ฟังก่อนว่า เรากับสามีอายุเท่ากัน ใกล้ ๆ เฉียด ๆ 40
ปกติคุยกันเหมือนเพื่อน ไม่ทะเลาะกัน (มีแต่เม้ง ๆ กันนิด ๆ หน่อย ๆ)
แต่เรานิสัยเสียชอบพูดเสียงดัง เวลาเราหมั่นไส้ (ไม่ใช่หมั่นเขี้ยว) สามี
เราจะดึงหูเค้ามาแทะ ๆ กัด ๆ ลูกเห็นก็จะขำ
เรื่องมีอยู่ว่า สามีขับรถพาเราไปทำแผลที่โรงพยาบาล
มีลูกชายคนโต 9 ขวบ กับคนเล็ก 2 ขวบไปด้วย กำลังจะถึงบ้าน เราจะซื้อกับข้าว
ตั้งใจให้เค้าจอดรถ เพื่อให้เราลงซื้อของ แล้วเราจะเดินเข้าบ้านเอง
คุณสามีก็จะจอดให้นั่นแหล่ะ เราบอกว่า เธอจอดรถชิดซ้ายให้ชั้นด้วย
โน่น ๆ ๆ ที่ว่าง ๆ ซ้ายมือ เลยร้านขายของไปนิดนึง..
สามีก็บอกว่าไม่เอาจะจอดหน้าร้านขายของ
เราก็บอกว่า โน่น ๆ ๆ เลยไปเส่ะ (เริ่มมีน้ำโห) ว่าง ๆ จอดง่าย ๆ
สามียังดื้อ ไม่เอา ๆ จะจอดหน้าร้านจะได้ลงไปซื้อเลย
เราก็ออกแนว เซ็ง ๆ เลยเสียงดังไปว่า ว่าง ๆ ไมไม่จอด เราก็หน้านิ่วคิ้วขมวด
สามีจอดรถปุ๊บ หน้าเราก็หงิกเป็นตรูด
ก่อนจะลงเราบอกเธอขับกลับบ้านไปเลยนะ เดี๋ยวชั้นเดินกลับเอง
จะก้าวขาลงเท่านั้นแหล่ะ อิลูกเล็ก แหกปากร้อง
แม่ ๆ ๆ ๆ ๆ แล้วก็แผดเสียงขึ้นมาว่า แม่ ๆ ๆ ๆ เราก็ต้องอุ้มมาด้วย
สามีขับรถกลับบ้าน.... กรรมตกที่เราละ ต้องอุ้มอิลูกเล็ก
หิ้วของปุเลง ๆ ไปด้วย เพราะลูกไม่ได้ใส่รองเท้า หอบหิ้วกันกลับมาอย่างทุลักทุเล..
เกือบละ..เกือบถึงบ้าน คุณสามีที่รักกำลังจะขี่มอเตอร์ไซด์ออกมารับ...ดีใจสุด ๆ
อีก 3 หลังจะถึงบ้านแล้ว ...
ส่งเราหน้าบ้าน เรายังหน้าหงิกอยู่..
ซื้อน้ำแข็งให้ด้วย...จ้า..สามีรับคำแล้วรีบบึ่งรถไปซื้อ...
ยัง...เรื่องมันยังไม่จบ
เจ้าลูกคนโตมารับของไปจากมือเรา แล้วบอกเราว่า แม่ครับ ๆ
เมื่อกี๊พ่อถามหนูว่า ดูสิอย่างนี้แม่กับพ่อจะอยู่ด้วยกันอีกนานมั้ย
เราก็ขำ ๆ นะ อ่อ..พ่อบอกแบบนั้นหรอครับ...แล้วลูกว่ายังไง...
หนูก็บอกพ่อว่า ให้พ่อนึกถึงวันที่พ่อแต่งงานกับแม่สิครับ พ่อรู้สึกยังไง
เราเลยถามลูกว่า แล้วพ่อตอบว่าอะไร..เค้าว่าพ่อยิ้ม แล้วพ่อก็พูดอีกว่า..
ก็แม่ชอบเสียงดังใส่พ่อนี่นา..ลูกเลยบอกพ่อไปว่า
เมื่อเช้าตอนพ่อตื่นนอน พ่อโกรธแม่หรือเปล่า...
เราได้ฟัง ก็อมยิ้มขำ ๆ ..ประจวบเหมาะ คุณสามีซื้อน้ำแข็งกลับมาพอดี
เราเลยหันไปถามสามีว่า เธอ ๆ มีคนอยากจะหย่ากับชั้นหรอ...
สามีเราเค้าก็ขำนะ ประมาณว่าลูกฟ้อง...เขิน ๆ คงไม่นึกว่าลูกจะเล่าให้ฟัง...เราเลยไปกระซิบ
พูดกับสามีว่า..อายลูกหรือเปล่าโดนลูกสอนหน่ะ.. ก็หัวเราะกร๊าก ๆ ๆ กันไป พ่อแม่ ลูกก็มอง งง ๆ
เหมือนจะเป็นเรื่องไร้สาระ แต่เรากลับมองว่า คำพูดไม่กี่ประโยคของลูก
ทำไมมันรู้สึกอิ่มเอม มันเติมเต็มหัวใจเรา ทำให้ความทรงจำที่มันเลือน ๆ ไปในวันแต่งงานกลับมา
ทำให้บรรยากาศความรัก ความสุขวันนั้นมันกลับมา
เหมือนที่ผู้ใหญ่อวยพร สอนเราในวันที่แต่งงานกัน ว่า "ถ้ามีเรื่องขัดเคืองใจกัน ให้นึกถึงวันนี้ วันที่ลูกแต่งงานกันนะ"
ลูกเราชอบพูดเสมอ ๆ ว่า ร่างกายของเค้า ครึ่งนึงมีพ่อ อีกครึ่งนึงมีแม่ มันผสม ๆ กันเลยออกมาเป็นตัวเค้า
เราทึ่งเล็ก ๆ ที่ลูกพูดแบบนั้น..แต่เราพูดกับลูกเสมอ ๆ ว่า ลูกครับ แม่สัญญาครับ แม่จะทำทุกวันให้ครบครัวเรามีความสุข...
พ่อครับ ให้พ่อนึกถึงวันที่แต่งงานกับแม่นะครับ..
ปกติคุยกันเหมือนเพื่อน ไม่ทะเลาะกัน (มีแต่เม้ง ๆ กันนิด ๆ หน่อย ๆ)
แต่เรานิสัยเสียชอบพูดเสียงดัง เวลาเราหมั่นไส้ (ไม่ใช่หมั่นเขี้ยว) สามี
เราจะดึงหูเค้ามาแทะ ๆ กัด ๆ ลูกเห็นก็จะขำ
เรื่องมีอยู่ว่า สามีขับรถพาเราไปทำแผลที่โรงพยาบาล
มีลูกชายคนโต 9 ขวบ กับคนเล็ก 2 ขวบไปด้วย กำลังจะถึงบ้าน เราจะซื้อกับข้าว
ตั้งใจให้เค้าจอดรถ เพื่อให้เราลงซื้อของ แล้วเราจะเดินเข้าบ้านเอง
คุณสามีก็จะจอดให้นั่นแหล่ะ เราบอกว่า เธอจอดรถชิดซ้ายให้ชั้นด้วย
โน่น ๆ ๆ ที่ว่าง ๆ ซ้ายมือ เลยร้านขายของไปนิดนึง..
สามีก็บอกว่าไม่เอาจะจอดหน้าร้านขายของ
เราก็บอกว่า โน่น ๆ ๆ เลยไปเส่ะ (เริ่มมีน้ำโห) ว่าง ๆ จอดง่าย ๆ
สามียังดื้อ ไม่เอา ๆ จะจอดหน้าร้านจะได้ลงไปซื้อเลย
เราก็ออกแนว เซ็ง ๆ เลยเสียงดังไปว่า ว่าง ๆ ไมไม่จอด เราก็หน้านิ่วคิ้วขมวด
สามีจอดรถปุ๊บ หน้าเราก็หงิกเป็นตรูด
ก่อนจะลงเราบอกเธอขับกลับบ้านไปเลยนะ เดี๋ยวชั้นเดินกลับเอง
จะก้าวขาลงเท่านั้นแหล่ะ อิลูกเล็ก แหกปากร้อง
แม่ ๆ ๆ ๆ ๆ แล้วก็แผดเสียงขึ้นมาว่า แม่ ๆ ๆ ๆ เราก็ต้องอุ้มมาด้วย
สามีขับรถกลับบ้าน.... กรรมตกที่เราละ ต้องอุ้มอิลูกเล็ก
หิ้วของปุเลง ๆ ไปด้วย เพราะลูกไม่ได้ใส่รองเท้า หอบหิ้วกันกลับมาอย่างทุลักทุเล..
เกือบละ..เกือบถึงบ้าน คุณสามีที่รักกำลังจะขี่มอเตอร์ไซด์ออกมารับ...ดีใจสุด ๆ
อีก 3 หลังจะถึงบ้านแล้ว ...
ซื้อน้ำแข็งให้ด้วย...จ้า..สามีรับคำแล้วรีบบึ่งรถไปซื้อ...
ยัง...เรื่องมันยังไม่จบ
เจ้าลูกคนโตมารับของไปจากมือเรา แล้วบอกเราว่า แม่ครับ ๆ
เมื่อกี๊พ่อถามหนูว่า ดูสิอย่างนี้แม่กับพ่อจะอยู่ด้วยกันอีกนานมั้ย
เราก็ขำ ๆ นะ อ่อ..พ่อบอกแบบนั้นหรอครับ...แล้วลูกว่ายังไง...
หนูก็บอกพ่อว่า ให้พ่อนึกถึงวันที่พ่อแต่งงานกับแม่สิครับ พ่อรู้สึกยังไง
เราเลยถามลูกว่า แล้วพ่อตอบว่าอะไร..เค้าว่าพ่อยิ้ม แล้วพ่อก็พูดอีกว่า..
ก็แม่ชอบเสียงดังใส่พ่อนี่นา..ลูกเลยบอกพ่อไปว่า
เมื่อเช้าตอนพ่อตื่นนอน พ่อโกรธแม่หรือเปล่า...
เราได้ฟัง ก็อมยิ้มขำ ๆ ..ประจวบเหมาะ คุณสามีซื้อน้ำแข็งกลับมาพอดี
เราเลยหันไปถามสามีว่า เธอ ๆ มีคนอยากจะหย่ากับชั้นหรอ...
สามีเราเค้าก็ขำนะ ประมาณว่าลูกฟ้อง...เขิน ๆ คงไม่นึกว่าลูกจะเล่าให้ฟัง...เราเลยไปกระซิบ
พูดกับสามีว่า..อายลูกหรือเปล่าโดนลูกสอนหน่ะ.. ก็หัวเราะกร๊าก ๆ ๆ กันไป พ่อแม่ ลูกก็มอง งง ๆ
เหมือนจะเป็นเรื่องไร้สาระ แต่เรากลับมองว่า คำพูดไม่กี่ประโยคของลูก
ทำไมมันรู้สึกอิ่มเอม มันเติมเต็มหัวใจเรา ทำให้ความทรงจำที่มันเลือน ๆ ไปในวันแต่งงานกลับมา
ทำให้บรรยากาศความรัก ความสุขวันนั้นมันกลับมา
เหมือนที่ผู้ใหญ่อวยพร สอนเราในวันที่แต่งงานกัน ว่า "ถ้ามีเรื่องขัดเคืองใจกัน ให้นึกถึงวันนี้ วันที่ลูกแต่งงานกันนะ"
ลูกเราชอบพูดเสมอ ๆ ว่า ร่างกายของเค้า ครึ่งนึงมีพ่อ อีกครึ่งนึงมีแม่ มันผสม ๆ กันเลยออกมาเป็นตัวเค้า
เราทึ่งเล็ก ๆ ที่ลูกพูดแบบนั้น..แต่เราพูดกับลูกเสมอ ๆ ว่า ลูกครับ แม่สัญญาครับ แม่จะทำทุกวันให้ครบครัวเรามีความสุข...