[Liverpool] ตกรอบจนได้ ... นะจ๊ะ

คนบอกแฟนหงส์แมร่งขี้เห่อจังวะไอ้หร่าน แค่บอลเล่นดีนิดๆหน่อยๆ ทำมาตั้งกระทู้โม้ไรกันเยอะแยะ
คือ ถ้าพี่ไม่ได้ลุ้นแล้วแป้กติดๆกันมา 4-5 ปีแบบพวกผม พี่ก็ไม่เข้าใจความรู้สึกอ่ะฮะ
ถ้าพี่บอกว่า ทีมเล็กๆทีมอื่นเขาก็ไม่ได้ไปกัน แต่แบบด้วยระดับทีม และ ผลงานในอดีตที่แมร่งค้ำคอ
กับการไม่ได้ไปเตะบอลถ้วยบิ๊กเอียร์มา 6-7 ปีแล้ว แมร่งเป็นอะไรที่น่าเศร้านะ
พวกพี่บางคนที่พูดๆักันอยู่ ต่อให้ไม่ได้แชมป์ลีก ยังได้ไปเตะบิ๊กเอียร์ ยังได้ไปเตะยูโรป้า
แต่พวกผมไม่ใช่ไง ...

นั่นทำให้ตอนได้เห็นทีมตัวเองเล่นดี แบบสูสีกับทีมใหญ่(อีกครั้ง)แล้วมันชวนปลื้มขนาดไหน
ต่อให้คราวนี้พวกผมจะตกรอบ(อีกแล้ว)ก็ตามที

ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงดีกว่าก่อนหน้านี้เราเป็นไง แต่เอาเป็นว่า
ก่อนหน้านี้เราไม่ใช่แบบนี้ คือ เราไม่ได้สู้ด้วยนักเตะ+แ็ท็คติค+ระบบ แบบนี้
"ทีมที่ไม่เคยขาดศูนย์หน้าระดับโลก" นั่นคือ แอธแลติโก มาดริดเหรอ?
ผมว่านั่นหมายถึงลิเวอร์พูลด้วย
แม้ระยะหลังเราจะแป้กเวทียุโรป แต่เราไม่เคยขาดศูนย์หน้าตัวปั่นสกอร์

ผมยังจำได้ตอนที่ เฟอร์นานโด ตอร์เรสอยากย้ายมาอยู่ในแอนฟิลด์
เขาติดป้ายผ้า You'll never walk alone ตอนลงซ้อมกับแอธฯมาดริด
บอกเลย ผมหลงรักไอ้หมอนี่ตอนนั้นแหละ
พอมันย้ายมา ก็ยกให้แมร่งเป็นพระเจ้าเลย หล่อสลัด เล่นอย่างพลิ้ว ตอนมันยิงประตูยิ่งโคตรหล่อ
แล้วแมร่งยืนคู่กับกัปตันนะ โห น้ำตาผมไหลด้วยบางที
คือคิดไว้ว่า เฮ้ย นี่หล่ะวะ ยุคของเรา มันมาแล้ว

สุดท้าย พอเราแป้ก ไม่ได้ไปเ่ล่น แชมเปี้ยนลีกส์
ฝันแมร่งก็สลายอีกรอบ แล้วแมร่งก็หนีกรูไปอีกคน
ปล่อยกัปตันกรูหน้าแหกอีกเหมือนเดิม บอกเลยว่า ตอร์เรสแมร่งทำผมอกหักแบบเจ็บปวดจริงๆ
ออกแนวเข็ดขยาดพอสมควรนะ ตอนนั้นผมคิดเลยว่า ผมไม่อยากให้ทีมซื้อสตาร์
มันไม่เหมาะกับทีมเรา ผมอยากได้นักเตะไม่ต้องดังมาก ที่มาแล้ว มาอยู่กันแบบครอบครัว

ตอนหลุยส์มา ผมแอบตะหงิดนิดนึงนะ เพราะสถานการณ์แมร่งคล้ายไอ้ตอส
มาอยู่ทีมเราตอนเป็นดาวรุ่งกำัลังฮอตๆจากอีกลีกส์นึง ชื่อเสียงมีปัญหามาพอควร
แรกๆก็ยังไม่ได้โชว์ของไรมาก จนหลุยส์มาอยู่กับเราได้สักพัก
แมร่งต้องยกให้เป็นไอดอลอีกแล้ว คือ โอเค ไอ้ลูกพี่หลุยส์นี่แมร่งปัญหาเยอะจริงๆ
แต่ตอนเค้าทำตัวดีแล้วเรารักชิบหอยเลย โดยเฉพาะฤดูกาลนี้
บางครั้งตอนเห็นพี่แกเล่น ผมยังคิดเลยนะว่า ทีมเราเล็กไปสำหรับคุณว่ะหลุยส์

โอเค เรามันทีมยิ่งใหญ่ ไร้เทียมทาน ในอดีต แต่ปัจจุบัน แมร่งไม่ใช่ว่ะเห้ย
ผมคิดภาพว่า นักเตะแบบหลุยส์ ถ้าได้อยู่ในทีมที่มีผู้เล่นระดับโลกคอยเสิร์ฟบอลให้
มันจะบ้าพลังขนาดไหน

5-1 กับอาร์เซนอลอาจน่าประทับใจ 2-3 กับฟูแล่มอาจเต็มไปด้วยช็อตซึ้งๆ
แต่ 2-1 กับอาร์เซนอล ในบอลถ้วยเพียงถ้วยเดียวที่เรายังมีโอกาสเล่น ณ ตอนนี้
การแพ้แล้วตกรอบ แน่นอนว่า มันทำให้ผมเสียใจนะ
หมายถึงเสียใจและเสียดายจริงๆ

ในบางเกมมันจะมีอารมณ์ประมาณว่า "แพ้แต่ไม่เสียใจเพราะเราเล่นได้ดีแล้ว" ผมเคยมีอารมณ์แบบนั้นอยู่บ่อยๆ
แต่ไม่ใช่เกมนี้ว่ะ คือ ครั้งนี้แมร่งเสียดายจริงๆ เสียใจด้วย
คือแมร่งเ่ล่นได้ สู้ได้ เล่นดีด้วย
แต่เราแพ้

ผมประทับใจตรงที่เราไม่ได้ต้องอาศัยความพลิ้วของกองหน้าเพียงอย่างเดียวอีกต่อไป
ฟุตบอลเล่นกันเป็นทีม ตอนนี้เราเป็นแบบนั้นจริงๆ มันจะมีสถานการณ์ในทีมฟุตบอลบางทีมแบบที่ว่า
ทำไงก็ได้ แค่ผ่านบอลไปให้ถึงกองหน้า เดี๋ยวมันจัดการให้เอง

ก่อนหน้านี้คนบอก หลุยซ์ ซัวเรสแบกทีม เราเองก็รู้สึกแบบนั้น
ผมว่าตอนต้นฤดูกาลทีมเราทดลองการเล่นหลายแบบๆ เพื่อพยายามหาจุดที่เหมาะสมที่สุด
อาจเพราะ เราไม่ได้ต้องการให้หลุยส์ ซัวเรซ แบกทีม อย่างที่ใครๆพูดกัน

นั่นทำใหุ้ทุกอย่างเปลี่ยนไป มันไม่ใช่แบบนั้นอีกแล้ว ตอนนี้ผมว่าุทุกคนสำคัญเ่ท่าๆกัน
ผมว่า BR เจ๋งนะ ตอนนี้เขาทำให้ทีมที่มีแต่นักเตะธรรมดา
เค้นศักยภาพออกมาเ็ป็นจุดเด่นได้เกือบหมดแล้ว

วันนี้เราแพ้อาร์เซนอล แบบที่ผมประัทับใจ (และเสียใจ)
อาร์เซนอลเล่นบอลพื้น เราก็หาญกล้าเล่นบอลโด่ง สลับทะลุช่อง
หากเป็นเมื่อก่อน ผมคงเซ็ง เมิงจะเล่นบอลโด่งทำมะเกลืออะไร
คิดว่าจะพักบอลหรือเปิดกันแม่นเหรอวะ
บอลทะลุช่องนี่ ต้องกล้ามากเลยนะถึงเล่นกัน

แต่ประเด็นคือตอนนี้ เราแมร่งเล่นได้ และเล่นได้ดีด้วย
วันทัช แบบที่ตอนต้นฤดูกาลผมเห็นแค่ประปราย
กลายมาเป็นสไตล์การเล่นในระยะหลังมานี้

เจอร์ราร์ดเคยเปิดไปดาวอังคาร หรือ เลือกยิงเองประจำ
คราวนี้ผมได้เห็นลูกครอส ลูกเปิด ลูกแทงทะลุช่องสวยๆจากกัปตันเกือบตลอด
หลุยส์ ซัวเรซ เคยชงเอง กินเอง หล่อเอง ตอนนี้เขากระดกบอลให้สเตอร์ริดจ์
เปิดให้สเตอร์ลิง แม้แต่เล่นชิ่งกับเฮนโด้ จนกว่าจะไม่มีใครนั่นแหละ เขาถึงเลือกยิงเอง
สเตอร์ลิง คอยสปรินท์ขึ้นมารอที่หน้ากรอบเขตโทษตลอด
บางครั้งผมยัง งง ว่าไอ้ลิ่งมาตอนไหน คือ แมร่งเร็วจริงๆ วิ่งไม่มีหมด
ยังไม่ต้องพูดถึงเฮนโด้ ผึ้งงานจอมขยันของเรา ใครไม่วิ่ง ผมวิ่ง ใครนิ่ง ผมจัดการเอง

วันนี้อาร์เซนอล แพ็คเกมรับรวดเร็ว เราก็พยายามเคาะหาทางเจาะ ด้วยการเคาะรอหาช่องเสียบ
ไม่ใช่ทะเล่อทะล่าเข้าไปแบบเมื่อก่อน หรือเลือกยิงจากนอกกรอบแบบที่ชอบทำ
จนบางครั้งผมเองยังหงุดหงิด ถ้าหลังเค้าปึ้กขนาดนี้
ลองยิงไกลแมร่งเลยเหอะ แต่เราไม่มีลูกแบบนั้นแล้ว เราเล่นเป็นทีม เคาะรอคนเข้าไปเจาะ รอโอกาสทำประตู
เจาะจากตรงกลางไม่ได้ เราก็มาทางริมเส้น เรามีปีกที่สามารถลากตัวประกบตามมาได้ 3-4 ตัว
และสามารถลากไปต่อได้จนสุดเส้น แม้สุดท้ายจะถูกบีบออกได้ตลอด แต่ เราก็ไม่หยุดพยายามที่จะทำแบบนั้น

กลายเป็นว่า เกมนี้ระบบการเล่นเราทำได้ดีมาก แต่ดันมีปัญหากับการทำประตูแทน
ฟาเบียงสกี้ เหนียวหนึบ
กองหลังอาเซนอลแพ็คเกมรับรวดเร็วชนิดที่ว่า
เพียงแค่สเตอร์ริดจ์เสียจังหวะไปครั้งเดียว เขาก็หมดโอกาสยิงแล้ว

การตกรอบ FA Cup ทำให้เราเหลือ เกมลีกส์ให้ลงเล่นอย่างเดียว (จริงๆ)ซะที
แชมป์ลีกอยากได้มั้ย อยากได้สิครับ ผมคิดว่า ถ้าเราได้มันต้องไม่ใช่แค่เก่ง แต่ต้อง +เฮงด้วย
อยากให้กัปตันชูถ้วยสักที ฝันลมๆแล้งๆ ก็คงใช่
แต่เชียร์แบบมีความหวัง มันก็ลุ้นดี

เกมนี้ผมคงพูดแบบมูริณโญ่ ทีมที่ทำได้ดีกว่า ได้ชัยชนะไปในที่สุด
ฟุตบอลมันง่ายๆแบบนี้

ผมตั้งกระทู้นี้ เพราะอยากบันทึกช่วงเวลาสำคัญของทีม และ ของอารมณ์ความรู้สึกตัวเองเก็บไว้
และอยากรู้ว่าคนอื่นๆจะคิดเหมือนกันไหม

หากมันรบกวนความรู้สึกใคร หรือ แฟนบอลท่านไหน
หรือคิดว่า ผมอวยทีมออกหน้าออกตา ผมเว่อร์วังอลังการตลอด
ก็อยากจะบอกว่า ความรู้สึกผมกับลิเวอร์พูล มันอลังการและเยอะแบบนี้แหละครับ
ท่านไม่เว่อร์ แต่ผมเว่อร์ จบนะ