ขอกำลังใจหน่อยครับ

ตอนนี้ผมรุ้สึกท้อแท้เหลือเกิน รู้สึกเหมือนทุกอย่างในชีวิตมันล้มเหลว ทำอะไรก็ผิดพลาดไปหมด ตอนนี้ผมอายุ 20ปี เรียนอยู่ ปี1 มหาวิทยาลัยใน กทม ผมมีตัวคนเดียวกับพี่ชาย ซึ่งเขาก็ดูแลได้แค่ตัวเขาเองก็เหมือนตัวคนเดียว พ่อผมเสียตั้งแต่อายุ 12 แม่ผมไม่เคยเห็นหน้าตั้งแต่ จำความได้ ตอนพ่อเสียผมเลยได้ไปอยู่กับแม่นมซึ่งพ่อผมเคยจ้างมาเลี้ยงดูตอนเด็กๆ แทนแม่ของพ่อ ซึ่งทางแม่บุญธรรมเขาก็ยากจน ไม่มีเงินส่งให้เรียน ผมก็ได้กระเสรือกระสนหาทางเรียนมาจน จบ ม.6 เลยตัดใจ ยอมอดทน เรียนอีก 4ปี ไม่ยอมเรียนราม แต่สุดท้าย จะครบ 1 ปี ผมทำงานทุกอย่างที่พ่อจะมีมาให้ ขอทุนทุกอย่างที่มหาลัยมี แต่พอจะจบปี 1 ผมรุ้สึกว่าผมไม่ไหวแล้วพองานไม่มี เงินก็ไม่มี ค่าใช้จ่ายต่างๆ ค่าหอ ค่ากิน คอมที่ใช้คู่ชีวิตก็มาพังเลยหมดทางหารายได้ไปอีกทาง งานไม่มีก็ต้องไปหา เสียเวลาเรียน เกรดก็ตก แต่ก็พยายามดึงตัวเองให้มีความหวัง ให้มีกำลังใจ แต่มาตอนนี้รู้สึกท้อแท้เหลือเกินครับ เหมือนชีวิตเดินมาผิดทาง กระเสรือกกระสนมากเกินไป อยากระบาย อยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก อยากหาคนระบายด้วยครับ