เมื่อเข้ากับสังคมในคณะไม่ได้ "ซิ่ว" หรือ "เรียนต่อ" กันคะ?

แค่อยากอ่านประสบการณ์ของคนอื่นๆบ้างค่ะ
สำหรับตัวเรา รู้ตั้งแต่แรกๆแล้วว่ามันไม่ใช่แนว (เลือกเพราะแม่ )
พอเข้ามาใหม่ๆก็ลองปรับตัว เข้ากิจกรรม เข้ากับกลุ่มเพื่อน ช่วงแรกๆมันก็พอไหวอยู่
แต่ไปๆมาๆมันก็ไม่ใช่ รู้สึกฝืน ทรมาน ไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่ไหวแล้วจริงๆ ก็เลยห่างๆออกมา จนกลายเป็นปลีกวิเวก
ตอนนั้นทุกข์ใจมาก อยากซิ่ว อยากหนีไปจากที่นี่ ไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย ใครไม่เป็นคงไม่เข้าใจ
แต่เผอิญว่า พอไปได้กับวิชาเรียน คือถ้าเป็นปัญหาเรียนไม่ไหวก็คงซิ่ว
แต่ไม่อยากให้พ่อแม่รู้ว่าซิ่วเพราะเข้ากับเพื่อนไม่ได้ก็เลยทนเรียนต่อมาเรื่อยๆ
ทรมานมากกกกกกกกกก เหมือนใช้ชีวิตอยู่ในสังคมที่อยู่กันคนละโลก ไม่ค่อยอยากจะไปพบเจอใครในคณะ
ออกแนว "คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก"
แต่ที่สุดก็ทนมาจนถึงปี 4 แล้ว แม่เจ้า ทนมาได้ไง 555555555 ตอนนี้ก็ยังทุกข์ใจอยู่บ้างนะคะ แต่คิดว่าอีกไม่นานก็จะได้หลุดพ้นแล้ว
บางทีก็นึกเสียดายช่วงเวลาทุกๆโมเม้นท์ของชีวิตที่น่าจะมีความสุขให้มากที่สุด ถ้าซิ่วไปตอนนั้นอาจจะได้เจออะไรดีๆกว่านี้
แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่ามันเป็นบทเรียนที่ยากลำบากอันนึงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตซึ่งเราต้องฝ่าฟันไป

   เลยอยากรู้ว่ามีพี่ๆน้องๆเพื่อนๆคนไหนที่มีปัญหากับคณะหรือมหาลัยที่เรียนบ้าง แล้วเลือกที่จะซิ่วหรือทนเรียนกันคะ?
อันนี้เฉพาะคนที่มีปัญหาทุกข์ระทมนะคะ 555 ส่วนคนที่มีความสุขเรายินดีด้วยจริงๆค่า