ก่อนอื่นต้องบอกโปรไฟล์ตัวเองและผู้หญิงที่ผมรักในเรื่องนี้ก่อนเพราะมันเป็นสาเหตุ
ผมเรียนจบมาสองปีแล้ว เป็นวิศวกร โครงค่ายมือถือ เงินเดือน 28,xxx ฐานะทางบ้านกลางๆไม่เดือนร้อนส่วนตัวผม คนต่างจังหวัด
ผู้หญิงที่ผมรักเธอยังเรียนอยู่อายุห่างจากผม 4ปี เรียนกฏหมายเรียนเก่งอนาคตดีชีวิตเธอคงเป็น อัยการหรือ ผู้พิพักษา ถ้าสอบไม่ติดเธอคงทำกิจการที่บ้านบ้านรวยเป็นเจ้าของกิจการ ปั้ม ปตท ในต่างจังหวัด
เรื่องคือ ผมรู้จักเธอเมื่อประมาณสามปีก่อนเราคุยกันและตกลงเป็นแฟนกันเราคบกันสักได้ระยะและเลิกกันด้วยดี ระหว่างที่เลิกกันก็ยังมีคนคุยบ้างประมาณว่าถ้าผมคิดถึงเธอก่อนผมก็จะโทรหาเธอ แล้วหยุดคุยกันหลายๆเดือน ถ้าเธอคิดถึงผมก่อนเธอก็โทรหาผม ช่วงเวลาสองสามปีนี้เป็นแบบนี้ตลอดไม่ว่าผมหรือเธอจะเปลี่ยนเบอร์ถ้ารู้สึกคิดถึงเราจะหาทางติดต่อกันแล้วกลับมาคุยกันอีกจนไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเธอหาเบอร์ใหม่ผมและติดต่อกับมาแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเหมือนทุกครั้งเราตกลงว่าจะศึกษากันใหม่เพื่อที่จะคบกันผมกับเธอคุยกันทางโทรศัพท์เหมือนทั่วไปแต่ครั้งนี้เธอชอบเล่าถึงชีวิตของเธอในช่วงเวลาที่ผ่านรวมถึงเรื่องความรักว่าในตอนที่เราเลิกคบกันเธอมีคนเข้ามาจีบเธอเยอะไม่ว่าจะเป็นตำรวจ นักบิน เพราะพี่ชายเป็นนักเรียนนายร้อยเธอเลยมีคนในแวดวงนายร้อยมาจีบแต่เธอก็ผมเธอคบแต่ก็เลิกเพราะเธอเรียนหนักไม่มีเวลาให้ หนุ่มๆพวกนี้เลยทนไม่ไหวแต่ระหว่างผมกับเธอผมค่อนข้างเข้าใจเธอในทุกๆเรื่องค่อยให้คำแนะนำค่อยห่วงใยค่อยให้กำลังใจทุกอย่างนี้คือการคุยกันทางโทรศัพท์เนื่องจากผมมาทำงานต่างจังหวัดทุกวันเราจะคุยกันเป็นชั่วโมงแต่ผมเองจะพูดเสมอว่าพี่ไม่มีไรเลยนะบ้านจนแค่พอมีกินไม่เหมือนหนุ่มนักบินหรือพวกตำตวรนายร้อยเท่ๆที่เธอเคยคบผมพูดประจำและก็ค่อยถามเธอว่ามาเลือกพี่ทำใมพี่โคตรกระจอก แต่ทุกครั้งเธอก็จะเงียบๆแล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุยจนวันนึ่งเธอพูดออกมาว่าถ้าเธอจะเลือกใครสักคนเธอไม่ได้เลือกเพราะความรักอย่างเดียว ผมเลยอึ้งไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร หลังจากนั้นผมเริ่มคิดว่าผมต้อยต่ำมากเมื่อเทียบกับผู้ชายทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเธอผมมันแค่มนุษย์เงินเดือนธรรมดามันเลยเป็นปมในใจผมจึงความคิดว่าผมไม่ดึงเธอลงมาอยู่กับผมผมคงดูแลเธอได้ไม่ดีเท่าครอบครัวเธอผมคงมีให้แค่ความรักความสื่อสัตย์ความอบอุ่น(น้ำเน่าจังแต่มันจริงผมเป็นผู้ชายที่ไม่ชอบเห็นผู้หญิงร้องไห้ไม่รู้เป็นไร) แต่มันคงไม่เพียงพอผมจึงตัดสินใจที่จะไม่ติดต่อกับเธอ แต่ผมเองไม่กล้าบอกเธอจึงใช่วิธีค่อยๆหายไม่โทรหาเธอและในที่สุดก็เลื่อกที่จะ บล็อกเบอร์และไลท์ ตอนนี้เราขาดการติดต่อกันมาประมาณสามอาทิตย์
คิดว่าผมทำถูกใมครับ
ปล.ทุกวันนี้ผมเองยังไม่รู้เลยว่าผมตัดสินใจผิดหรือถูก
ถ้าเธอจะเลือกใครสักคนเธอไม่ได้เลือกเพราะความรักอย่างเดียว
ผมเรียนจบมาสองปีแล้ว เป็นวิศวกร โครงค่ายมือถือ เงินเดือน 28,xxx ฐานะทางบ้านกลางๆไม่เดือนร้อนส่วนตัวผม คนต่างจังหวัด
ผู้หญิงที่ผมรักเธอยังเรียนอยู่อายุห่างจากผม 4ปี เรียนกฏหมายเรียนเก่งอนาคตดีชีวิตเธอคงเป็น อัยการหรือ ผู้พิพักษา ถ้าสอบไม่ติดเธอคงทำกิจการที่บ้านบ้านรวยเป็นเจ้าของกิจการ ปั้ม ปตท ในต่างจังหวัด
เรื่องคือ ผมรู้จักเธอเมื่อประมาณสามปีก่อนเราคุยกันและตกลงเป็นแฟนกันเราคบกันสักได้ระยะและเลิกกันด้วยดี ระหว่างที่เลิกกันก็ยังมีคนคุยบ้างประมาณว่าถ้าผมคิดถึงเธอก่อนผมก็จะโทรหาเธอ แล้วหยุดคุยกันหลายๆเดือน ถ้าเธอคิดถึงผมก่อนเธอก็โทรหาผม ช่วงเวลาสองสามปีนี้เป็นแบบนี้ตลอดไม่ว่าผมหรือเธอจะเปลี่ยนเบอร์ถ้ารู้สึกคิดถึงเราจะหาทางติดต่อกันแล้วกลับมาคุยกันอีกจนไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเธอหาเบอร์ใหม่ผมและติดต่อกับมาแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเหมือนทุกครั้งเราตกลงว่าจะศึกษากันใหม่เพื่อที่จะคบกันผมกับเธอคุยกันทางโทรศัพท์เหมือนทั่วไปแต่ครั้งนี้เธอชอบเล่าถึงชีวิตของเธอในช่วงเวลาที่ผ่านรวมถึงเรื่องความรักว่าในตอนที่เราเลิกคบกันเธอมีคนเข้ามาจีบเธอเยอะไม่ว่าจะเป็นตำรวจ นักบิน เพราะพี่ชายเป็นนักเรียนนายร้อยเธอเลยมีคนในแวดวงนายร้อยมาจีบแต่เธอก็ผมเธอคบแต่ก็เลิกเพราะเธอเรียนหนักไม่มีเวลาให้ หนุ่มๆพวกนี้เลยทนไม่ไหวแต่ระหว่างผมกับเธอผมค่อนข้างเข้าใจเธอในทุกๆเรื่องค่อยให้คำแนะนำค่อยห่วงใยค่อยให้กำลังใจทุกอย่างนี้คือการคุยกันทางโทรศัพท์เนื่องจากผมมาทำงานต่างจังหวัดทุกวันเราจะคุยกันเป็นชั่วโมงแต่ผมเองจะพูดเสมอว่าพี่ไม่มีไรเลยนะบ้านจนแค่พอมีกินไม่เหมือนหนุ่มนักบินหรือพวกตำตวรนายร้อยเท่ๆที่เธอเคยคบผมพูดประจำและก็ค่อยถามเธอว่ามาเลือกพี่ทำใมพี่โคตรกระจอก แต่ทุกครั้งเธอก็จะเงียบๆแล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุยจนวันนึ่งเธอพูดออกมาว่าถ้าเธอจะเลือกใครสักคนเธอไม่ได้เลือกเพราะความรักอย่างเดียว ผมเลยอึ้งไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร หลังจากนั้นผมเริ่มคิดว่าผมต้อยต่ำมากเมื่อเทียบกับผู้ชายทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเธอผมมันแค่มนุษย์เงินเดือนธรรมดามันเลยเป็นปมในใจผมจึงความคิดว่าผมไม่ดึงเธอลงมาอยู่กับผมผมคงดูแลเธอได้ไม่ดีเท่าครอบครัวเธอผมคงมีให้แค่ความรักความสื่อสัตย์ความอบอุ่น(น้ำเน่าจังแต่มันจริงผมเป็นผู้ชายที่ไม่ชอบเห็นผู้หญิงร้องไห้ไม่รู้เป็นไร) แต่มันคงไม่เพียงพอผมจึงตัดสินใจที่จะไม่ติดต่อกับเธอ แต่ผมเองไม่กล้าบอกเธอจึงใช่วิธีค่อยๆหายไม่โทรหาเธอและในที่สุดก็เลื่อกที่จะ บล็อกเบอร์และไลท์ ตอนนี้เราขาดการติดต่อกันมาประมาณสามอาทิตย์
คิดว่าผมทำถูกใมครับ
ปล.ทุกวันนี้ผมเองยังไม่รู้เลยว่าผมตัดสินใจผิดหรือถูก