สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิป เราตัดสินใจจะปรึกษาปัญหาที่สร้างความทรมานมานานมากแล้ว คือเรื่องมันเกิดตอนเราอายุ12 ขอเกริ่นหน่อยนะคะ เรามีเพือนสนิทมากอยู่สองคน ซึ่งเป็นพี่ คนนึงดป็นกระเทย แก่กว่าเรา12 ปี อีกคนเป็นญาติ เป็นผู้หญิง แก่กว่า5ปีคะ ซึ่งเราสามคนสนิมทกันมาก บ้านใกล้กัน ไปไหนไปด้วยกันตลอด แล้วเราก็จะเป็นเด็กอ้วน ไม่ค่อยมีเพื่อน และก็ขี้อาย ไม่กล้าเข้าสังคม อายตัวเองเพราะคิดว่าอ้วนอย่างนี้จะมีใครมาสน จะมีใครมาชอบ เลยทำให้เราอยู่แต่กับพี่สองคนนั้น วันหนึ่ง เราขอแทนพี่กะเทยว่า 1 และพี่ผู้หญิงว่า 2 พี่1 มีอาการคล้ายวัณโรค เลยไม่มีแต่คนกลัว และพี่ 2เป็นคนแรงๆ คะชอบด่า ขี้โมโห คือพี่2ชอบบ่นว่าอย่าไปยุ่งกับพี่1 นะ และก็นินทาไปเรื่อยไปคะ นินทาทุกคน ด้วยที่ว่าเราค่อนข้างรักพี่1มากกว่า เพราะพี่2ชอบด่า เราตลอด เราผิดเองนะคะที่ไปบอกพี่1ว่าพี่2นินทาและพี่1ก็นินทากลับแต่เราไม่ได้บอกพี่2นะ มันเป็นแบบนี้มาสักพัก จนวันนึง พี่2รู้ว่าพี่1รู้แล้วเราขอโทษคะที่เราจำอะไรไม่ค่อยได้มากมันเกือบ8ปีมาแล้ว ตอนนั้นทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดค่ะ จากสนิทก็ห่างกัน และช่วงนั้นพี่1จะทำงาน และพี่2จะติดเพื่อน อยู่แต่ในห้องของตัวเองตามภาษาวัยรุ่น สรุปเราก็อยู่คนเดียว เราเป็นคนขี้กลัว คิดมาก เพราะไอ้ความอ้วนที่ทำให้เราไม่มั้นใจในตัวเอง เราเลยชอบอยู่คนเดียวมากกว่า ไม่มีเพื่อนสนิทที่ ร
ร.ร. แต่พี่2จะอยู่บ้านไงค่ะ เราก็จะไปนั่งเล่นด้วยได้ จนมาวันปีใหม่ของปีนึง คือเรามีพี่แท้ๆเป็นผู้ชายคนนึง มีแฟนและพาแฟนมาอยู่บ้านด้วย (เราขอเสริมหน่อยนะ คือเรากับพี่ชายสนิทกันมาก ๆ และมันก็ชอบแกล้งเรา เราก็จะฟ้องแม่ 55 แต่มันก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราเปลี่ยนไปคะ) ต่อจากเรื่องแรกนะคะพ่อแม่เราจะสนิทกับพ่อแม่ของพี่2 เพราะพ่อของเราเป็นญาตกัน ช่วงเย็นเราก็จัดงาน ทำอะไรกินกัน หน้าบ้านของพี่2 อยู่เป็นครอบครัวเลย พอช่วงมืดกลุ่มพี่1 ก็มานั่งตรงหน้าบ้านเรา มันไม่ไกลกัน จะมีพี่ชายเรา แฟนพี่ เพื่อนพี่เรา พี่1 เราจะรู้จักทุกคนและอายุของพวกเขาก็เท่าๆกัน คือเพื่อนกันเลย พอตกดึกเราไปนั่งกับพี่1 อยู่ๆพี่หนึ่งก็พูดมาว่า ทำไมไม่ไปอยู่นู้นหละ และก็พูดกับแฟนพี่เราว่า เนี้ยเดี๋ยวก็มีคนเอาข่าวไปบอก ประมาณว่าเราว่าที่มานั่งกับเขาเพราะจะเอาเรื่องของเขาไปบอกพี่2 เราเข้าใจคะว่าเราอยู่กับพี่2มากกว่า เพราะพี่1ทำงานหนัก จนเขาคิดว่าเราเอาเรื่องของเขาไปนินทากับพี่2 จากนั้นพี่1ก็ไม่คุย ไม่ทัก ไม่มองเราอีกเลย เพื่อนๆจะเชื่อไหมค่ะว่าช่วงนั้นเราเสียใจมาก ร้องไห้ แบบจะเป็นบ้าเพราะเราไม่เหลือใครจริง ๆ เราเข้ากับคนอื่นยากเลยไม่ค่อยมีเพื่อน มีก็ไม่สนิทเราไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนที่ม.เลยตลอด3ปี มอต้น เราไม่เหลือใครจริงๆคะ พ่อแม่ก็ชอบทะเลาะกันช่วงนั้น มันปรึกษาใครไม่ได้ ไม่มีคนเข้าใจเรา เราเหงา พี่2ก็ติดเพื่อน แฟน เหมือนเดิม *ตั้งแต่ตอนนั้นคะ ใจเราที่มันอ่อนแอตั้งแต่เด็กแล้ว เจอเรื่องนี้เลยทำให้เราต่อต้านคนอื่นคะ คือแบบมองทุกอย่างแง่ลบ เราเป็นคนสับเพล่า ซุ่มซ่าน ไม่ค่อยรู้เรื่อง มักจะชอบเด็กคนอื่นชอบด่าเรา เราไม่ชอบเล่นกับคนอื่นเพราะกลัวโดนด่า แบบเล่นแพ่เเล้วด่าเรา เรามันอ้วนไง ไม่แข็งแรง เราเลยเกลียดทุกคน เรารู้สึกไม่ดีเวลาต้องอยู่กับคนอื่น เราเก็บตัวมากขึ้น ไม่ออกไปไหน อารมณ์ร้ายขึ้น โมโหง่าย คิดแต่เหตุผลว่าทำไมพี่1ถึงไม่คุยกับเรา ถ้าไม่เป็นเราจะไม่รู้เลยนะว่าทำไมเราถึแคร์เรื่องที่มันผ่านมาแล้ว เพราะมันคือทุกอย่างของเราจริงๆ อย่างกับเราฝากความสุขไว้กับเขา เขาเฮฮา ตลก พอเขาไป เราจะไปตลก สนุกกับใครหละ เมื่อเราไม่มีใครที่สนิทเลย ในผิดมากนะที่เราคิดอย่างนั้นมาตั้งแต่เด็ก จากนั้นเราขอย้อนไปเรื่องพี่เรานะ เราชอบทะเลาะกับมันบ่อย แล้วก็ดีกัน แต่มีวันนึงเราทะเลาะกับมันแรงอะเพราะอารมณ์เราร้ายขึ้น หลังจากเจอเรื่องนั้น เลยทำให้การทะเลาะครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราคุยกับเขา เราไม่คุย ไม่มอง นี่พี่แท้ๆนะ แล้วพี่เขาก็โตมากพอจนมีสังคมของเขาแล้วหละ เราเป็นว่า เราอาการหนักมากขึ้น ขั้นซึมเศร้า เราเกลียดตัวเอง เราโทษตัวเอง ด่าตัวเอง ต่อต้านคนอื่น ต่อต้านความสุข จนเราสร้างโลกของเราเองคือ เราสามารถอยู่กับตัวเองได้ ทำให้ตัวเองมีคงามสุขได้ ฟังเพลงบ้าง เล้นเกมส์บ้าง วาดรูปบ้าง จนสรุปเราไม่เอาอะไรเลย เราหยาบขึ้น หมายถึงจิตใจแข็งขึ้นะค่ะ ไม่ใช่หาเรื่องใคร ติดยา ประมาณนี้ เราคิดมาจลอดว่าเรามีวคามสุขกับการเจ็บปวด เราเคยกรีดข้อมือ กรีดตัวเอง เเละเราก็มัอาการปวดหัวรักษาไม่หายมาจนถึงตอนนี้ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองนะว่าทำไมเราถึงไม่อยากหลุดพ้นจากจุดนี้ เราเลยมาติดได้ตอนนี้ว่าการที่เราเจอคงามเจ็บปวดตอนนั้น เราสร้างโลกตัวเอง เราไม่อยากใเพื่อน มันทำให้คุ้นเคยจนเกินรักษา และการที้เราชอบอยู่ตงคนเดียวทำให้เราไม่อยากไปไหน ไม่อยากเจอใคร และตอนนี้เรา19 แล้ว เรายังใช้ชีวิตเหมือนเดิม ลืมเรื่องเก่าๆได้หมดแล้ว ดีขึ้นอย่างมสก มีเพื่อน ไปเที่ยวกับเพื่อน แต่! มีสิ่งนึงติดตัวเราคะ คือการที่มีโลกส่วนตัว การที่เครียดง่าย ปวดหัวไม่หาย ยังกรีดตัวเองเมื่อเครียดมากแต่นานๆที ยังชอบโทษตัวเอง ยังเกลัยดตัวเอง ยังมีอากานเหมือนเก่าทุกอย่คะแค่ลืมเรื่องเก่าแล้วและเปิดใจมากขึ้น เราชอบร้องไห้ ชอบแบกปัญหาไว้คนเดัยว ไม่มีคนปรึกษา แก้ปัญหาด้วยตัวเองมาตลอด มีอคติกับความสุข ไม่อยากมีและคิดตลอดว่าตัวเองจะไม่มีความสุข แปลกนะคะอาการทั้งหมดกลับทำให้เราดัขึ้น หมายถึงเราชอบอยู่กับความทุกข์ เราชอบเพ้อฝัน มันไม่สามารถหลุดจากตรงนี้และคิดว่าเรามีความสุขกับตัวเรา คืออยู่กับตัวเองแล้วดีกว่าคนอื่น เราไม่กล้าสบตาคนอื่น กลัวสายตาคน อึดอัดเมื่อต้องอยู่กับคนที่ไม่สนิทจริงๆ* แต่ความจริงก็คือความจริง อีกใจนึงมันอยากมีเพื่อน อยากมีแฟน อยากมีชีวิตใหม่ ตอนนี้มันตีกันไปหมด แบบไม่รู้จะอยู่เพื่ออะไร จะอยู่แบบนี้ไปนานแค่ไหน เพื่อนที่สามารถอ่านเรื่องยาวๆของเราจบได้ ก็ไม่ต้องสงสัยนะว่าทำไมเราไม่ไปหาหมอ เราอยากคะ แต่เราว่ามันไม่หายมันไม่มียา มันใช้แค่การโน้มน้าวให้เราคิดบวก คิดดีขึ้น เลิกเครียดแต่ลึกๆใจเรามันต่อต้านการเปลี่ยนแปลงอยู่คะ มันนานและฝังลึกเกินไป ถ้าคิดว่าเราบ้า ไม่คะเราเหมือนคนปกติมากๆ หัวเรา กวนที แต่งตัว ไปเที่ยว ไม่มีคนสังเกตได้เพราะเราเก็บทุกอย่างไว้ในใจ ถ้าเกิดท้อ เครียดขึ้นมา เวลาอยู่คนเดียวจะฟุ้งซ่านค่ะ เรารู้สึกทรมาน เราอยากมีชีวิตเหมือนคนอื่น เพื่อนๆคะ เราควรทำไงดี เราควรจะหยุดยังไง เรากลัวการเปลี่ยนแปลงมาก สมองเราช้ากว่าคนปกติเพราะเครียดบ่อย เราอยากมีเพื่อนแต่เรากลัว เราทักคนไม่เป็น อ่อตอนนี้เราผอมลงละนะ แบบอวบๆหละ55 ขอบคุณมากนะ ขอบคุณจริงๆที่ให้เราได้ระบายความทุกข์มาตลอด7 - 8ปี เราไม่เคยบอกใครมาก่อนเลย ♥
ขอให้เราได้ระบายบางสิ่งหน่อยนะค่ะ และขอให้เพื่อนๆช่วยแสดงความคิดเห็นหน่อย (ด่าได้คะ)
ร.ร. แต่พี่2จะอยู่บ้านไงค่ะ เราก็จะไปนั่งเล่นด้วยได้ จนมาวันปีใหม่ของปีนึง คือเรามีพี่แท้ๆเป็นผู้ชายคนนึง มีแฟนและพาแฟนมาอยู่บ้านด้วย (เราขอเสริมหน่อยนะ คือเรากับพี่ชายสนิทกันมาก ๆ และมันก็ชอบแกล้งเรา เราก็จะฟ้องแม่ 55 แต่มันก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราเปลี่ยนไปคะ) ต่อจากเรื่องแรกนะคะพ่อแม่เราจะสนิทกับพ่อแม่ของพี่2 เพราะพ่อของเราเป็นญาตกัน ช่วงเย็นเราก็จัดงาน ทำอะไรกินกัน หน้าบ้านของพี่2 อยู่เป็นครอบครัวเลย พอช่วงมืดกลุ่มพี่1 ก็มานั่งตรงหน้าบ้านเรา มันไม่ไกลกัน จะมีพี่ชายเรา แฟนพี่ เพื่อนพี่เรา พี่1 เราจะรู้จักทุกคนและอายุของพวกเขาก็เท่าๆกัน คือเพื่อนกันเลย พอตกดึกเราไปนั่งกับพี่1 อยู่ๆพี่หนึ่งก็พูดมาว่า ทำไมไม่ไปอยู่นู้นหละ และก็พูดกับแฟนพี่เราว่า เนี้ยเดี๋ยวก็มีคนเอาข่าวไปบอก ประมาณว่าเราว่าที่มานั่งกับเขาเพราะจะเอาเรื่องของเขาไปบอกพี่2 เราเข้าใจคะว่าเราอยู่กับพี่2มากกว่า เพราะพี่1ทำงานหนัก จนเขาคิดว่าเราเอาเรื่องของเขาไปนินทากับพี่2 จากนั้นพี่1ก็ไม่คุย ไม่ทัก ไม่มองเราอีกเลย เพื่อนๆจะเชื่อไหมค่ะว่าช่วงนั้นเราเสียใจมาก ร้องไห้ แบบจะเป็นบ้าเพราะเราไม่เหลือใครจริง ๆ เราเข้ากับคนอื่นยากเลยไม่ค่อยมีเพื่อน มีก็ไม่สนิทเราไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนที่ม.เลยตลอด3ปี มอต้น เราไม่เหลือใครจริงๆคะ พ่อแม่ก็ชอบทะเลาะกันช่วงนั้น มันปรึกษาใครไม่ได้ ไม่มีคนเข้าใจเรา เราเหงา พี่2ก็ติดเพื่อน แฟน เหมือนเดิม *ตั้งแต่ตอนนั้นคะ ใจเราที่มันอ่อนแอตั้งแต่เด็กแล้ว เจอเรื่องนี้เลยทำให้เราต่อต้านคนอื่นคะ คือแบบมองทุกอย่างแง่ลบ เราเป็นคนสับเพล่า ซุ่มซ่าน ไม่ค่อยรู้เรื่อง มักจะชอบเด็กคนอื่นชอบด่าเรา เราไม่ชอบเล่นกับคนอื่นเพราะกลัวโดนด่า แบบเล่นแพ่เเล้วด่าเรา เรามันอ้วนไง ไม่แข็งแรง เราเลยเกลียดทุกคน เรารู้สึกไม่ดีเวลาต้องอยู่กับคนอื่น เราเก็บตัวมากขึ้น ไม่ออกไปไหน อารมณ์ร้ายขึ้น โมโหง่าย คิดแต่เหตุผลว่าทำไมพี่1ถึงไม่คุยกับเรา ถ้าไม่เป็นเราจะไม่รู้เลยนะว่าทำไมเราถึแคร์เรื่องที่มันผ่านมาแล้ว เพราะมันคือทุกอย่างของเราจริงๆ อย่างกับเราฝากความสุขไว้กับเขา เขาเฮฮา ตลก พอเขาไป เราจะไปตลก สนุกกับใครหละ เมื่อเราไม่มีใครที่สนิทเลย ในผิดมากนะที่เราคิดอย่างนั้นมาตั้งแต่เด็ก จากนั้นเราขอย้อนไปเรื่องพี่เรานะ เราชอบทะเลาะกับมันบ่อย แล้วก็ดีกัน แต่มีวันนึงเราทะเลาะกับมันแรงอะเพราะอารมณ์เราร้ายขึ้น หลังจากเจอเรื่องนั้น เลยทำให้การทะเลาะครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราคุยกับเขา เราไม่คุย ไม่มอง นี่พี่แท้ๆนะ แล้วพี่เขาก็โตมากพอจนมีสังคมของเขาแล้วหละ เราเป็นว่า เราอาการหนักมากขึ้น ขั้นซึมเศร้า เราเกลียดตัวเอง เราโทษตัวเอง ด่าตัวเอง ต่อต้านคนอื่น ต่อต้านความสุข จนเราสร้างโลกของเราเองคือ เราสามารถอยู่กับตัวเองได้ ทำให้ตัวเองมีคงามสุขได้ ฟังเพลงบ้าง เล้นเกมส์บ้าง วาดรูปบ้าง จนสรุปเราไม่เอาอะไรเลย เราหยาบขึ้น หมายถึงจิตใจแข็งขึ้นะค่ะ ไม่ใช่หาเรื่องใคร ติดยา ประมาณนี้ เราคิดมาจลอดว่าเรามีวคามสุขกับการเจ็บปวด เราเคยกรีดข้อมือ กรีดตัวเอง เเละเราก็มัอาการปวดหัวรักษาไม่หายมาจนถึงตอนนี้ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองนะว่าทำไมเราถึงไม่อยากหลุดพ้นจากจุดนี้ เราเลยมาติดได้ตอนนี้ว่าการที่เราเจอคงามเจ็บปวดตอนนั้น เราสร้างโลกตัวเอง เราไม่อยากใเพื่อน มันทำให้คุ้นเคยจนเกินรักษา และการที้เราชอบอยู่ตงคนเดียวทำให้เราไม่อยากไปไหน ไม่อยากเจอใคร และตอนนี้เรา19 แล้ว เรายังใช้ชีวิตเหมือนเดิม ลืมเรื่องเก่าๆได้หมดแล้ว ดีขึ้นอย่างมสก มีเพื่อน ไปเที่ยวกับเพื่อน แต่! มีสิ่งนึงติดตัวเราคะ คือการที่มีโลกส่วนตัว การที่เครียดง่าย ปวดหัวไม่หาย ยังกรีดตัวเองเมื่อเครียดมากแต่นานๆที ยังชอบโทษตัวเอง ยังเกลัยดตัวเอง ยังมีอากานเหมือนเก่าทุกอย่คะแค่ลืมเรื่องเก่าแล้วและเปิดใจมากขึ้น เราชอบร้องไห้ ชอบแบกปัญหาไว้คนเดัยว ไม่มีคนปรึกษา แก้ปัญหาด้วยตัวเองมาตลอด มีอคติกับความสุข ไม่อยากมีและคิดตลอดว่าตัวเองจะไม่มีความสุข แปลกนะคะอาการทั้งหมดกลับทำให้เราดัขึ้น หมายถึงเราชอบอยู่กับความทุกข์ เราชอบเพ้อฝัน มันไม่สามารถหลุดจากตรงนี้และคิดว่าเรามีความสุขกับตัวเรา คืออยู่กับตัวเองแล้วดีกว่าคนอื่น เราไม่กล้าสบตาคนอื่น กลัวสายตาคน อึดอัดเมื่อต้องอยู่กับคนที่ไม่สนิทจริงๆ* แต่ความจริงก็คือความจริง อีกใจนึงมันอยากมีเพื่อน อยากมีแฟน อยากมีชีวิตใหม่ ตอนนี้มันตีกันไปหมด แบบไม่รู้จะอยู่เพื่ออะไร จะอยู่แบบนี้ไปนานแค่ไหน เพื่อนที่สามารถอ่านเรื่องยาวๆของเราจบได้ ก็ไม่ต้องสงสัยนะว่าทำไมเราไม่ไปหาหมอ เราอยากคะ แต่เราว่ามันไม่หายมันไม่มียา มันใช้แค่การโน้มน้าวให้เราคิดบวก คิดดีขึ้น เลิกเครียดแต่ลึกๆใจเรามันต่อต้านการเปลี่ยนแปลงอยู่คะ มันนานและฝังลึกเกินไป ถ้าคิดว่าเราบ้า ไม่คะเราเหมือนคนปกติมากๆ หัวเรา กวนที แต่งตัว ไปเที่ยว ไม่มีคนสังเกตได้เพราะเราเก็บทุกอย่างไว้ในใจ ถ้าเกิดท้อ เครียดขึ้นมา เวลาอยู่คนเดียวจะฟุ้งซ่านค่ะ เรารู้สึกทรมาน เราอยากมีชีวิตเหมือนคนอื่น เพื่อนๆคะ เราควรทำไงดี เราควรจะหยุดยังไง เรากลัวการเปลี่ยนแปลงมาก สมองเราช้ากว่าคนปกติเพราะเครียดบ่อย เราอยากมีเพื่อนแต่เรากลัว เราทักคนไม่เป็น อ่อตอนนี้เราผอมลงละนะ แบบอวบๆหละ55 ขอบคุณมากนะ ขอบคุณจริงๆที่ให้เราได้ระบายความทุกข์มาตลอด7 - 8ปี เราไม่เคยบอกใครมาก่อนเลย ♥