ฝากอ่านด้วยนะเจ้าคะ

แต่ก่อนยังไม่มีลูก ก็ไม่เห็นจะมีเรื่องอะไรที่มาทำให้ไม่บายใจถถึงมีก็มีนิดหน่อย แต่ก็แก้ปัญหาได้ แต่พอมามีลูก ทีนี้มันมืดแปดด้านไปหมด คือ1 เราไม่ได้ทำงาน 2 ต้องเลี้ยงเขาอยู่ตลอดเวลาไปไหนต้องไปด้วยกัน 3 พอเขาโตขึ้น(ตอนนี้4ขวบ)ก็ทำให้เราปวดประสาท เอาแต่ใจ อยากได้ก็ต้องได้ อยากไปไหนก็ต้องไปให้ได้คือว่าถ้าไม่พาไปก็จะพูดอยู่อย่างนั้นแหละจนทำให้เราลำคลาน  ตอนนี้ก็สบายหน่อยไปเรียนแล้ว แต่กลับมาบ้านนี้สิ ปวดหัวกะเขาทุกวัน บอกให้ทำอะไรก็ไม่ทำเช่น อาบน้ำ ก็ต้องมีข้อต่อลองก่อน เล่นของเล่นเทออกมาแล้วก็ไม่ยอมเก็บ ต้องคอยบอกคอยพูด จนทุกวันนี้เราว่าเราเป็นโรคประสาทแบบ
อ่อนๆอยู่แน่ๆเลย เพราะ มีแต่เขาอยู่ในความคิด ไม่ว่าเขาจะทำอะไร จะพูดยังไงตอนไปร.ร จะเล่นกะใคร จะเข้ากะเพื่อนได้ใหม และเขาทำอย่างนั้นอย่างนี้มันถูกต้องหรือเปล่า กะอีเเค่เราเห้นเขา เล่น ทำอะไรต่างๆนานา เราก็เก็บมาคิดแล้วอ่ะ  สามีทำงานก็มีเวลาให้นิดหน่อยค่ะ ให้ลูกนะค่ะ เราก้ok. แต่เวลาเราอยู่กะลูกนี้สิ มันเหมือนลิ้นกฟันมากเลย แทบจะกัดกันทุกวัน บางวันเราก็ตีเขา เมื่อบอกแล้วไม่ฟัง บางวันก็ตีไปตามอารมณ์ค่ะ บางครั้งก็มือไวไปนิดนึง เขาก็มองหน้าเราเลย เหมือนจะถามว่า แม่ตี่ผมทำไม  เราเลยบอกไปว่า ขอโทษนะ แม่มือไวไปหน่อย เวลาเราบอกเขา เขาก็ทำเป็นไม่รับรู้อะไร แต่ที่จริงเขารู้แต่ทำเป็นไม่รู้ เหนื่อยนะคะ มีลูกกะเขา1คน เหนื่อยใจค่ะ เพราะไม่รู้จะแก้ไขปัญหายังไง แต่กำลังกายไหวค่ะ