ความทุกข์ของวันใด ก็พอสำหรับวันนั้น

คนเราควรหลับเมื่อถึงเวลาหลับ   ไม่ใช่ยังต้องคิดโน่นนี่นั่นโนน  ไม่หยุดหย่อน

แต่ละวัน  มันเพียงพอสำหรับทุกสิ่งในวันนั้น
ไม่ว่าจะการงาน   อาหารการกิน   สุขภาพ   หรือความสุข  ความทุกข์ และแม้ความผิดพลาด

มันคงไม่ได้สมบูรณ์  หรือดีพร้อมไปเสียทุกอย่าง
พอถึงเวลาหัวถึงหมอน    เราก็ควรยุติมัน  ปล่อยวางมัน  และปล่อยปลดมันให้ได้
ให้ร่างกายได้กลืนกินเป็นส่วนหนึ่งของ ผืนดิน  หรืออย่างน้อย  ก็กับแนวขนานของผืนแผ่นโลกที่ร่างกายเหยียดยาวยามหลับใหล

ต้องไม่มีตัวฉัน ที่เกาะยึด หรือควบคุมสิ่งต่างๆไว้    ขอเพียงคืนสรรพสิ่งให้กับวันและคืนกลับไป
ให้กฏเกณฑ์ของลมหายใจได้ทำงานไปเองในยามหลับ     ให้ธรรมชาติครอบครองเหนือเจตจำนง   
ให้ร่างกายที่หลับใหลได้กลายเป็นธรรมชาติเสียเอง

การหลับ  คือ  การตายจากตัวตน  ตายจากสำนึกรู้ตัว   
ไปสู่รัตติกาลของหมู่เมฆ  ดวงดาว  และความเงียบที่ไม่เงียบของสำเนียงแห่งแมลง

และถ้ายังมีวันพรุ่งนี้อีก    ก็ขอให้การตื่นได้เป็นสิ่งแรกของการขอบพระคุณ