สุดปลายฝัน บทที่ ๑๘ + ปกและเล่นเกมชิงหนังสือ บ่มไวน์ใส่รัก

นิยายบ่มไวน์ใส่รักของผู้เขียน กำลังจะวางแผงเดือนนี้ค่ะ (สำนักพิมพ์บอกว่าต้นเดือน เลยหวังว่าน่าจะภายในวันสองวันนี้ค่ะ) มีเกมมาให้เล่นชิงหนังสือทั้งหมด 7 เล่ม พร้อมลายเซ็น โดยพูดถึงนิยายสุดปลายฝัน ที่กำลังลงอยู่ตอนนี้ ชอบ ไม่ชอบ หรือไม่ อย่างไร ไม่ว่าจะเป็นตัวละคร การบรรยาย การใช้ภาษา เขียนอะไรก็ได้ ใครเขียนถูกใจที่สุดรับหนังสือบ่มไวน์ใส่รักไปเลยค่ะ

ร่วมเล่นเกมที่นี่ค่ะ https://www.facebook.com/RungdhiwaNovelworks/posts/10153781102935183


บทก่อนหน้า
บทนำ   http://pantip.com/topic/31223069
บทที่ ๑ http://pantip.com/topic/31235568
บทที่ ๒ http://pantip.com/topic/31253339
บทที่ ๓ http://pantip.com/topic/31265981
บทที่ ๔ http://pantip.com/topic/31283288
บทที่ ๕ http://pantip.com/topic/31298274
บทที่ ๖ http://pantip.com/topic/31319220
บทที่ ๗ http://pantip.com/topic/31337858
บทที่ ๘ http://pantip.com/topic/31362571
บทที่ ๙ http://pantip.com/topic/31377764
บทที่ ๑๐ http://pantip.com/topic/31398623
บทที่ ๑๑ http://pantip.com/topic/31409848
บทที่ ๑๒ http://pantip.com/topic/31428977
บทที่ ๑๓ http://pantip.com/topic/31455877
บทที่ ๑๔ http://pantip.com/topic/31481664
บทที่ ๑๕ http://pantip.com/topic/31529577
บทที่ ๑๖ http://pantip.com/topic/31556525
บทที่ ๑๗ http://pantip.com/topic/31580257

บทที่ ๑๘

ณัฐญาณ์เดินออกจากห้องพักรับรองที่มารดาของคนรักพักอยู่ราวกับหุ่นยนต์ ทุกย่างก้าวเป็นไปอย่างอัตโนมัติ ในหัวว่างเปล่า รู้เพียงแต่ว่าต้องหนีให้ห่างจากผู้หญิงใจร้ายคนนั้น

หญิงสาวรู้สึกช็อคกับการถูกเหยียดเชื้อชาติซึ่ง ๆ หน้า เวลาหลายปีที่เธออาศัยอยู่ในประเทศอังกฤษ รวมทั้งเดินทางท่องเที่ยวในอีกหลายประเทศทั่วยุโรป ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่จะถูกปฏิบัติอย่างดูถูกเหยียดหยาม เพียงเพราะเธอเป็นคนเอเชีย แต่กับมารดาของคนรัก นางไม่ลังเลเลยที่จะบอกให้เธอรู้ว่า เธอไม่มีค่าพอกับการเป็นภรรยาของวิลเลียม แคมพ์เบลล์ เพียงเพราะเธอไม่ใช่คนผิวขาวอย่างพวกเขาเท่านั้นเอง เธอเป็นคนต่างเชื้อชาติที่ผู้หญิงเจ้ายศเจ้าอย่างอย่างมาร์กาเร็ต แคมพ์เบลล์ มองว่าไม่มีค่าความเป็นคนเท่ากับตน แม้ว่านางจะทำเป็นเห็นอกเห็นใจเธอก็เถอะ แต่ใจความสำคัญก็คือ ณัฐญาณ์ไม่ใช่สะใภ้ที่มารดาของเขาต้องการ เพียงเพราะชาติกำเนิดที่แตกต่างกัน

วิลเลียม... เขากำลังคบหาดูใจอยู่กับบุตรสาวของท่านเทศมนตรีอย่างที่มารดาของเขาว่าจริง ๆ หรือ มันจะเป็นไปได้อย่างไร เพียงชั่วเวลาไม่กี่วันที่เขารู้จักผู้หญิงคนนั้น เขาจะเปลี่ยนใจได้ง่ายดายขนาดนั้นเชียวหรือ เขาที่ทำท่ารักเธอสุดหัวจิตหัวใจ จะเปลี่ยนใจไปหาผู้หญิงคนอื่นเพียงชั่วข้ามคืนเท่านั้นหรือ ยากที่จะเชื่อ...

แต่หากไม่ใช่ ทำไมเขาจึงเชื้อเชิญท่านเทศมนตรีกับลูกสาวมาที่นี่เล่า ทั้ง ๆ ที่เธอก็อยู่ที่นี่ทั้งคน เขาจะเชิญผู้หญิงคนอื่นมาใช้เวลาเรียนรู้กันที่นี่ทำไม ถ้าหากไม่ใช่เขาเห็นด้วยกับมารดาของเขา เขาตระหนักถึงความจริงที่ว่า เธอมีคุณสมบัติที่ไม่เหมาะสมที่จะเป็นภรรยาของเขา จึงเปิดใจเรียนรู้ผู้หญิงคนอื่นที่เหมาะสมมากกว่า แต่เขาก็รู้ดีว่าเธอไปไหนไม่ได้ จึงบอกมารดาของเขาว่า จะยังเก็บเธอไว้อยู่ ในฐานะเมียลับ ๆ ?

เป็นไปไม่ได้... หนึ่งปีที่รู้จักกับวิลเลียม แคมพ์เบลล์มา เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น ผู้ชายอย่างวิลเลียม ไม่มีทางที่จะทำเรื่องบัดสีเช่นนั้นแน่ เธอแน่ใจ
แน่ใจหรือ... แน่ใจได้อย่างไร เวลาเพียงหนึ่งปี ยาวนานพอที่จะรู้จักคนคนหนึ่งได้ถ่องแท้จริง ๆ หรือ เธอจะแน่ใจได้อย่างไรว่า ตัวตนจริง ๆ ของชายหนุ่มเป็นอย่างที่เขาแสดงออกกับเธอ บางทีเขาอาจจะมีความคิดความเชื่ออย่างเดียวกันกับมารดาของเขาก็ได้ นางเป็นคนเลี้ยงเขามานี่นา แม่กับลูกจะคิดแตกต่างกันไปได้สักกี่มากน้อย เธอไม่ควรจะลืมว่าเขามีชีวิตอยู่คนละยุคสมัยกับเธอ และออสเตรเลียก็เคยเป็นประเทศที่ผู้คนเหยียดเชื้อชาติอย่างรุนแรง เธอรู้ว่าในช่วงเวลาหนึ่งถึงกับมีนโยบาย White Australia ซึ่งเป็นนโยบายที่สนับสนุนการอพยพเข้ามาตั้งรกรากของคนผิวขาวและกีดกันคนผิวสีอื่นโดยเฉพาะคนเอเชีย แล้วชายหนุ่มที่เติบโตมาในสังคมที่มีค่านิยมแบบนั้น จะคิดต่างกับผู้คนในสังคมได้อย่างไร

แต่ลึก ๆ เธอก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้นไม่ใช่หรือณัฐ หญิงสาวถามตนเอง หากเขารังเกียจคนที่มีเชื้อชาติและสีผิวต่างกับเขา เขาจะปฏิบัติกับเธออย่างยกย่องให้เกียรตินับตั้งแต่วันแรกที่เธอปรากฏตัวที่นี่หรือ เขาจะปฏิบัติต่อโมราน หัวหน้าคนงานชาวกูรีของเขา ราวกับคนสำคัญเช่นนี้หรือ หากเขาแสร้งทำเป็นไม่รังเกียจ เวลาหนึ่งปีกับเธอก็อาจจะเป็นไปได้ แต่เธอไม่คิดว่าจะมีใครแสร้งทำได้เป็นสิบ ๆ ปี เท่ากับเวลาทั้งหมดที่เขาใช้ชีวิตร่วมกับชาวพื้นเมือง และทุกคนที่นี่ดูรักและเคารพเขาอย่างจริงใจ หากเขาไม่จริงใจแล้ว พวกกูรีก็น่าจะรู้ได้ตั้งแต่แรก ๆ

ณัฐญาณ์เดินมาถึงห้องนอนของตนโดยไม่รู้ตัว หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปก่อนจะโถมตัวนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง และตัดสินใจที่จะขังตนเองอยู่แต่ในห้องนี้เท่านั้น ในเมื่อมารดาของชายหนุ่มแสดงออกชัดเจนว่ารังเกียจเธอ ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะรักษามารยาทต่อกันอีกต่อไป ใครจะทำอะไรก็เชิญตามสะดวกเถิด เธอก็จะอยู่อย่างสงบเสงี่ยมในมุมของเธอตามที่ถูกร้องขอ และตัดสินใจได้ว่า เธอจะไม่ไปร่วมโต๊ะอาหารเย็นเย็นนี้ เพราะไม่สามารถจะไปแสร้งทำหน้าชื่นอยู่ได้ ทั้ง ๆ ที่คู่หมั้นของเธอกำลังระรื่นอยู่กับผู้หญิงอื่น

หญิงสาวถอนหายใจยาว นับแต่ลงจากเรือพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น เธอก็ไม่ได้เห็นคนรักอีกเลย เขาไปไหนของเขา กำลังใช้เวลาอยู่กับผู้หญิงคนนั้นอย่างที่มารดาของเขาบอกอย่างนั้นหรือ และแม้เธอไม่อยากจะเชื่อน้ำคำของคุณนายแคมพ์เบลล์เพียงใด ก็จะอดที่จะคิดมากไม่ได้ เมื่อวิลเลียมเงียบหายไปเช่นนี้
ฉันไม่อยากจะเชื่อหรอกนะคะวิลเลียม ว่าคุณกำลังมีผู้หญิงอีกคน แต่คุณหายเงียบไปกับเขาตั้งแต่กลับมาถึง คุณไม่ทักไม่ทายฉัน ราวกับคนไม่รู้จักกัน แบบนี้จะให้ฉันคิดอย่างไรคะ

เมื่อเวลาล่วงเลยจนพลบค่ำ แต่ก็ยังไม่เห็นคนรักแม้แต่เงา จิตใจที่พยายามทำให้เข้มแข็งมาตลอดทั้งวันก็หมดสิ้นเรี่ยวแรง น้ำตาที่กลั้นไว้ก็หลั่งไหลอย่างห้ามไม่อยู่ ภาพจินตนาการที่พยายามจะไม่คิดถึง ก็ปรากฏขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้

เขาทำอะไรอยู่ กำลังพรอดรักอยู่กับผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม ผู้หญิงที่เหมาะสมกันด้วยประการทั้งปวง อ้อมแขนแกร่งที่เคยโอบกอดเธอ ตอนนี้เป็นของผู้หญิงคนนั้นสินะ ริมฝีปากอุ่นที่เคยมอบจุมพิตอ่อนหวาน บัดนี้ก็คงจะกำลังทำแบบเดียวกันกับผู้หญิงอีกคนกระมัง

ณัฐญาณ์รู้สึกราวกับหัวใจถูกบีบ แม้เพียงจินตนาการว่าเขากำลังอยู่กับคนอื่นเธอยังเจ็บปวดเพียงนี้ เธอจะยอมรับความจริงที่จะเป็นเพียงผู้หญิงในเงามืด ในขณะที่เขามีภรรยาที่เป็นที่เชิดหน้าชูตาของสกุลได้อย่างไร ไม่... เธอทำไม่ได้ หากเขาจะมีคนอื่น เธอก็พร้อมที่จะไป

ไป... ไปไหน… เธอจะไปไหนได้ เธอติดอยู่ที่นี่ ไม่มีที่ไป แม้จะอยากหนีไปเพียงใดก็ตาม

นี่มันเวรกรรมอะไรของเธอกันนะณัฐญาณ์

เหลือบสายตาดูเวลาบนนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง สี่ทุ่ม... และเธอก็ยังไม่เห็นวิลเลียมแม้แต่เงา...