ขออนุญาตปรึกษาเรื่องความรักกับเพื่อนๆพี่ๆใน pantip ค่ะ
กระทู้นี้เกิดจากความไม่ make sense ของ ดิฉันเองค่ะ จะเรียกว่าซื่อบื้อก็ได้
เลยจะมาปรึกษาถึงแนวทางเพื่อรักษาหรือปฎิบัติกับรักนี้ให้ดีที่สุด
เนื้อเรื่องอาจจะยาวยืดไปบ้างแต่จะพยายามรวบรัดให้มากที่สุดค่ะ
ดิฉันคบกับผู้ชายคนึงที่อายุห่างกันราวสิบปี รักกันด้วยดีเสมอมา
แต่ด้วยความต่างของอายุจึงทำให้มีเรื่องทะเลาะอยู่บ่อยครั้ง
คือ "ความเห็นไม่ตรงกัน" และ "ไม่มีใครยอมใคร" การตัดบทสนทนา
จึงจบด้วยการวิ่งหนีของดิฉัน และการจบความสัมพันธ์ก็ได้เกิดขึ้น
แต่สุดท้ายก็ยังติดต่อกันเหมือนเดิม เหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ติดอยู่อย่างเดียว
ที่พูดได้ไม่เต็มปาก คือ 'เป็นแฟนกัน'
ความสัมพันธ์เป็นไปแบบนี้เรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้เอ่ยปากชวนไปเที่ยว
ตามที่ได้เคยสัญญากับฉันในตอนแรกๆที่คบกัน ไปกับเพื่อนๆของในที่ทำงาน
และในตอนนั้นดิฉันได้ขอโทรศัพท์ของเขาเล่นเกม และบังเอิญไปเจอ
'ข้อความสนทนากับหญิงสาวคนหนึ่ง' มันหวานมากเลยจนดิฉันยังอิจฉา
แต่ฝ่ายหญิงเขามีแฟนอยู่แล้ว ตอนแรกดิฉันคิดว่าคงเข้าใจผิด เพราะเขาเป็นคนตลกๆ
เลยตรวจสอบให้ถี่ถ้วนย้อนกลับไปดูว่าการสนทนาเป็นไปในแนวทางไหน
คุยกันหนึ่งเดือน สองเดือนให้หลังเป็นยังไง สุดท้ายดิฉันก็น้ำตาตก
มันคงเป็นอย่างที่ดิฉันคิดจริงๆ จึงได้คืนโทรศัพท์ให้กับเขา และถามเขาว่าทำไมไม่บอกดิฉัน
เขาก็ตอบว่าสิทธิ์ของเขาเราเลิกกันแล้ว ตอนนั้นดิฉันไม่เข้าใจเข้ามาก
ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ ที่ผ่านมาที่ทำเหมือนเดิมเกือบทุกๆอย่าง มันคืออะไร
ดิฉันเริ่มกระฟัดกระเฟียด แต่เขาก็ยังชิวๆไม่รู้สึกอะไร มาจับตัวดิฉันก็สะบัดมืออก
ไม่ถามไม่พูดเอาแต่พูด-ดันจนทำให้บรรยากาศในการเที่ยวเสีย
เพราะดิฉันคิดว่า จบก็จบ ไหนๆความรู้สึกเหมือนก็แหลกไปแล้ว เอาให้สุดๆเลย
ร้องไห้ตลอดทางนั่งรถกลับ กทม และดิฉันกดเงินที่พอจะมีอยู่ในบัตรยัดใส่มือคืนเขา (เขาออกค่าใช้จ่ายให้)
จนในที่สุดเขาก็พูดออกมาว่า นั่นรุ่นน้องของเขาเอง เขาคุยเล่นแฟนน้องเขาก็รับรู้
กลับมา กทม ดิฉันก็ถามเขาว่าจะเอายังไงกับความสัมพันธ์ของเรา
ก็ตอบมาสั้นๆว่าพอเถอะ และก็ไม่ติดต่อกับดิฉันอีกเลย ตอนนั้นท้อมากค่ะ
เศร้าเป็นเดือนๆเลย แต่ก็ยังคอยเฝ้าดูเขาตลอด เขาขึ้นสเตตัสในเฟสว่าไม่สบาย
ดิฉันก็ซื้อวิตามิน และนั่งรถเอาไปแขวนที่ห้องพักของเขา เอาขนมไปฝากกับยามหน้าที่ทำงานไปให้เขา
ส่งข้อความเล็กๆน้อยๆวันละหนึ่งข้อความไปหา ดิฉันพยายามทำในสิ่งที่คิดว่าทำได้ให้เขา
และหลังจากนั้นเขาก็รับการติดต่อจากฉันมากขึ้น แต่ที่เปลี่ยนไปคือ ความรู้สึกของเขาไม่เหมือนเดิม
เขาเฉยชา เขาไม่หัวเราะเหมือนแต่ก่อน เขาอารมณ์ขึ้นๆลงๆกับดิฉัน
แต่อย่างน้อยเวลาดิฉันป่วย เขาก็ช่วยเหลือ ขาดเหลือเขาช่วยเรื่องการเงิน
แต่พอถามถึงเรื่องของดิฉันกับเขา เขาก็จะตอบมาแค่ว่า 'มันก็ยังพอมี' 'อย่าคาดหวัง'
'เป็นตัวของตัวเองได้มั้ย' 'อย่าวกมาเรื่องของเรา'
และดิฉันจะชอบพูดถึงเรื่องอนาคต ถ้าไม่ได้รักกับดิฉัน ก็อยากให้วันข้างหน้าของเขา
มีผู้หญิงดีๆ เขาจะโกรธมาก และเขาก็ชอบพูดว่า 'พี่อายุเยอะแล้ว พี่อาจจะไม่มีใครก็ได้
อย่ายัดเยียดสิ่งที่เราไม่รู้ในอนาคตมาให้พี่'
เอาล่ะค่ะท้าวความมายืดยาวขอแนวทางหรืออื่นๆจากทางเพื่อนๆพี่เลยแล้วกันนะคะ
ดิฉันค่อนข้างจะสับสนกับคำพูดของเขาอยู่พอสมควร ไม่เคยเดาใจเขาออกเลยว่า
เขายังรักดิฉันอยู่มั้ย ดิฉันควรจะทำอย่างไรต่อไปดีจะยื้อให้นานที่สุดดีมั้ย หรือควรจะทำอย่างไร
ดิฉันกับเขามีวันจะกลับเป็นเหมือนเดิมมั้ย จะรักกันเหมือนเดิมได้มั้ย
ขอบคุณทุกท่านค่ะ
ฉันควรจะทำอย่างไรต่อไปดี (ปรึกษาเรื่องความรัก)
กระทู้นี้เกิดจากความไม่ make sense ของ ดิฉันเองค่ะ จะเรียกว่าซื่อบื้อก็ได้
เลยจะมาปรึกษาถึงแนวทางเพื่อรักษาหรือปฎิบัติกับรักนี้ให้ดีที่สุด
เนื้อเรื่องอาจจะยาวยืดไปบ้างแต่จะพยายามรวบรัดให้มากที่สุดค่ะ
ดิฉันคบกับผู้ชายคนึงที่อายุห่างกันราวสิบปี รักกันด้วยดีเสมอมา
แต่ด้วยความต่างของอายุจึงทำให้มีเรื่องทะเลาะอยู่บ่อยครั้ง
คือ "ความเห็นไม่ตรงกัน" และ "ไม่มีใครยอมใคร" การตัดบทสนทนา
จึงจบด้วยการวิ่งหนีของดิฉัน และการจบความสัมพันธ์ก็ได้เกิดขึ้น
แต่สุดท้ายก็ยังติดต่อกันเหมือนเดิม เหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ติดอยู่อย่างเดียว
ที่พูดได้ไม่เต็มปาก คือ 'เป็นแฟนกัน'
ความสัมพันธ์เป็นไปแบบนี้เรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้เอ่ยปากชวนไปเที่ยว
ตามที่ได้เคยสัญญากับฉันในตอนแรกๆที่คบกัน ไปกับเพื่อนๆของในที่ทำงาน
และในตอนนั้นดิฉันได้ขอโทรศัพท์ของเขาเล่นเกม และบังเอิญไปเจอ
'ข้อความสนทนากับหญิงสาวคนหนึ่ง' มันหวานมากเลยจนดิฉันยังอิจฉา
แต่ฝ่ายหญิงเขามีแฟนอยู่แล้ว ตอนแรกดิฉันคิดว่าคงเข้าใจผิด เพราะเขาเป็นคนตลกๆ
เลยตรวจสอบให้ถี่ถ้วนย้อนกลับไปดูว่าการสนทนาเป็นไปในแนวทางไหน
คุยกันหนึ่งเดือน สองเดือนให้หลังเป็นยังไง สุดท้ายดิฉันก็น้ำตาตก
มันคงเป็นอย่างที่ดิฉันคิดจริงๆ จึงได้คืนโทรศัพท์ให้กับเขา และถามเขาว่าทำไมไม่บอกดิฉัน
เขาก็ตอบว่าสิทธิ์ของเขาเราเลิกกันแล้ว ตอนนั้นดิฉันไม่เข้าใจเข้ามาก
ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ ที่ผ่านมาที่ทำเหมือนเดิมเกือบทุกๆอย่าง มันคืออะไร
ดิฉันเริ่มกระฟัดกระเฟียด แต่เขาก็ยังชิวๆไม่รู้สึกอะไร มาจับตัวดิฉันก็สะบัดมืออก
ไม่ถามไม่พูดเอาแต่พูด-ดันจนทำให้บรรยากาศในการเที่ยวเสีย
เพราะดิฉันคิดว่า จบก็จบ ไหนๆความรู้สึกเหมือนก็แหลกไปแล้ว เอาให้สุดๆเลย
ร้องไห้ตลอดทางนั่งรถกลับ กทม และดิฉันกดเงินที่พอจะมีอยู่ในบัตรยัดใส่มือคืนเขา (เขาออกค่าใช้จ่ายให้)
จนในที่สุดเขาก็พูดออกมาว่า นั่นรุ่นน้องของเขาเอง เขาคุยเล่นแฟนน้องเขาก็รับรู้
กลับมา กทม ดิฉันก็ถามเขาว่าจะเอายังไงกับความสัมพันธ์ของเรา
ก็ตอบมาสั้นๆว่าพอเถอะ และก็ไม่ติดต่อกับดิฉันอีกเลย ตอนนั้นท้อมากค่ะ
เศร้าเป็นเดือนๆเลย แต่ก็ยังคอยเฝ้าดูเขาตลอด เขาขึ้นสเตตัสในเฟสว่าไม่สบาย
ดิฉันก็ซื้อวิตามิน และนั่งรถเอาไปแขวนที่ห้องพักของเขา เอาขนมไปฝากกับยามหน้าที่ทำงานไปให้เขา
ส่งข้อความเล็กๆน้อยๆวันละหนึ่งข้อความไปหา ดิฉันพยายามทำในสิ่งที่คิดว่าทำได้ให้เขา
และหลังจากนั้นเขาก็รับการติดต่อจากฉันมากขึ้น แต่ที่เปลี่ยนไปคือ ความรู้สึกของเขาไม่เหมือนเดิม
เขาเฉยชา เขาไม่หัวเราะเหมือนแต่ก่อน เขาอารมณ์ขึ้นๆลงๆกับดิฉัน
แต่อย่างน้อยเวลาดิฉันป่วย เขาก็ช่วยเหลือ ขาดเหลือเขาช่วยเรื่องการเงิน
แต่พอถามถึงเรื่องของดิฉันกับเขา เขาก็จะตอบมาแค่ว่า 'มันก็ยังพอมี' 'อย่าคาดหวัง'
'เป็นตัวของตัวเองได้มั้ย' 'อย่าวกมาเรื่องของเรา'
และดิฉันจะชอบพูดถึงเรื่องอนาคต ถ้าไม่ได้รักกับดิฉัน ก็อยากให้วันข้างหน้าของเขา
มีผู้หญิงดีๆ เขาจะโกรธมาก และเขาก็ชอบพูดว่า 'พี่อายุเยอะแล้ว พี่อาจจะไม่มีใครก็ได้
อย่ายัดเยียดสิ่งที่เราไม่รู้ในอนาคตมาให้พี่'
เอาล่ะค่ะท้าวความมายืดยาวขอแนวทางหรืออื่นๆจากทางเพื่อนๆพี่เลยแล้วกันนะคะ
ดิฉันค่อนข้างจะสับสนกับคำพูดของเขาอยู่พอสมควร ไม่เคยเดาใจเขาออกเลยว่า
เขายังรักดิฉันอยู่มั้ย ดิฉันควรจะทำอย่างไรต่อไปดีจะยื้อให้นานที่สุดดีมั้ย หรือควรจะทำอย่างไร
ดิฉันกับเขามีวันจะกลับเป็นเหมือนเดิมมั้ย จะรักกันเหมือนเดิมได้มั้ย
ขอบคุณทุกท่านค่ะ