อ่านเจอบทความดีๆ มาจาก blog นึงจ้า
คุณพ่อน่ารักมาก
เลยเอามาฝากให้อ่านกัน.....
เราเป็นคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ครับ … เป็นลูกสาวคนแรก ชื่อ “น้องปุยเมฆ” วัยเดือนกว่าๆ
ผมทำงานประจำ ส่วนภรรยาผมเปิดร้านเครื่องเขียน … ตอนนี้เราเลี้ยงน้องที่ร้านครับ
ช่วงสองสามสัปดาห์แรกหลังจากน้องคลอดยังไม่ยังไม่มีเรื่องราวใดเพราะน้องนอนอย่างเดียว
แต่ความหรรษามันเริ่มหลังจากนั้น … เมื่อน้องเริ่มร้องกระจองอแง และ เริ่มกลับเวลา
กลางวันน้องหลับ แต่กลางคืนจะตื่นและร้อง กลางวันเธอทำงาน กลางคืนเลี้ยงน้อง
จึงทำให้เธอนอนพักผ่อนน้อย หลายวันเข้าๆ จนเกิดเป็นอาการเหนื่อยเมื่อยล้าสะสม
และเมื่อนั้นมันคือคราวเคราะห์ของผม …
ผมทำงานกลับมาผมโดนตลอด เธอเริ่มจากบ่นงึมงำๆ หัวฟัดหัวเหวี่ยงๆ ฟาดงวงฟาดงา แปร๊นๆ
จนถึงขั้นจะเอางาแทงใส่พุ่งกะทิผม … เจอหลายวันเข้าผมก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ ต้องเจอเถียง
“ตรูก็ทำงานหนักนะโว้ย!!! เหนื่อยเหมือนกันนะเฮ้ย!!! วันวันไม่ได้นั่งอยู่เฉยๆ”
ไม่ได้พูดออกไปนะ แค่คิดในใจเฉยๆ เพราะถ้าพูดเถียงเดี๋ยวเจอท่าหนุมานเหยียบกรุงลงกา
เถียงในใจท่าจะดีกว่า ….
หลังจากโดนเหวี่ยงวีนอยู่หลายวันผมก็ไปทุ่มสมองครุ่นคิด ทำอย่างไรดี????
ในที่สุดผมก็ปิ๊งแว๊ปข้อเสนอที่เธอต้องพึงพอใจเป็นแน่ ฮึฮึฮึ ….
เย็นวันถัดมา ผมเริ่มดำเนินกลยุทธ์ … ด้วยยุทธวิธีที่แผ่วเบา
โอบกอดจากด้านหลัง … จุมพิตซอกคอนิดนึงพอเป็นกระษัย
“อะไร!!!!” เธอถามเสียงเข้ม ปนรำคาญ
“เหนื่อยมั้ยจ๊ะ” ผมพูดเบาๆ ข้างใบหู … ตามด้วยจุมพิตเบาๆอีกที
“ป๊ารู้ว่านู๋เหนื่อย เอาอย่างนี้ เดี๋ยวกลางคืนป๊าช่วยเลี้ยงน้องเอง” ผมพูดต่อ
“ฮึ!!!ให้มันจริงเหอะ” น้ำเสียงผ่อนลงเยอะ ไม่รู้จากจุมพิตหรือคำพูด
แต่จะอะไรก็ช่างเถอะอย่างน้อยวันนี้ก็คงโดนวีนไม่มากเพราะผมชิงจังหวะทำตามแผนก่อน …
ลูกผู้ชายอย่างผม พูดแล้วไม่คืนคำ บอกช่วยเลี้ยงก็คือช่วยเลี้ยง
เริ่มจากการอุ้มท่านั่ง ท่านอน เล่นคุย ให้นม ตอนนี้ผมแอ๊ดวานซ์ไปถึงร้องเพลงกล่อมนอน
แถมบรรลุท่าอุ้มเดินระดับแปด อุ้มเดินไปมาได้เป็นชั่วโมงๆกลางดึก ไม่รู้ทำได้ไง เก่งจริงๆพ่อใครหว่า
ใครอยากมีสามีแบบนี้บ้าง?????
คุณพ่อน่ารักมาก
เลยเอามาฝากให้อ่านกัน.....
เราเป็นคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ครับ … เป็นลูกสาวคนแรก ชื่อ “น้องปุยเมฆ” วัยเดือนกว่าๆ
ผมทำงานประจำ ส่วนภรรยาผมเปิดร้านเครื่องเขียน … ตอนนี้เราเลี้ยงน้องที่ร้านครับ
ช่วงสองสามสัปดาห์แรกหลังจากน้องคลอดยังไม่ยังไม่มีเรื่องราวใดเพราะน้องนอนอย่างเดียว
แต่ความหรรษามันเริ่มหลังจากนั้น … เมื่อน้องเริ่มร้องกระจองอแง และ เริ่มกลับเวลา
กลางวันน้องหลับ แต่กลางคืนจะตื่นและร้อง กลางวันเธอทำงาน กลางคืนเลี้ยงน้อง
จึงทำให้เธอนอนพักผ่อนน้อย หลายวันเข้าๆ จนเกิดเป็นอาการเหนื่อยเมื่อยล้าสะสม
และเมื่อนั้นมันคือคราวเคราะห์ของผม …
ผมทำงานกลับมาผมโดนตลอด เธอเริ่มจากบ่นงึมงำๆ หัวฟัดหัวเหวี่ยงๆ ฟาดงวงฟาดงา แปร๊นๆ
จนถึงขั้นจะเอางาแทงใส่พุ่งกะทิผม … เจอหลายวันเข้าผมก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ ต้องเจอเถียง
“ตรูก็ทำงานหนักนะโว้ย!!! เหนื่อยเหมือนกันนะเฮ้ย!!! วันวันไม่ได้นั่งอยู่เฉยๆ”
ไม่ได้พูดออกไปนะ แค่คิดในใจเฉยๆ เพราะถ้าพูดเถียงเดี๋ยวเจอท่าหนุมานเหยียบกรุงลงกา
เถียงในใจท่าจะดีกว่า ….
หลังจากโดนเหวี่ยงวีนอยู่หลายวันผมก็ไปทุ่มสมองครุ่นคิด ทำอย่างไรดี????
ในที่สุดผมก็ปิ๊งแว๊ปข้อเสนอที่เธอต้องพึงพอใจเป็นแน่ ฮึฮึฮึ ….
เย็นวันถัดมา ผมเริ่มดำเนินกลยุทธ์ … ด้วยยุทธวิธีที่แผ่วเบา
โอบกอดจากด้านหลัง … จุมพิตซอกคอนิดนึงพอเป็นกระษัย
“อะไร!!!!” เธอถามเสียงเข้ม ปนรำคาญ
“เหนื่อยมั้ยจ๊ะ” ผมพูดเบาๆ ข้างใบหู … ตามด้วยจุมพิตเบาๆอีกที
“ป๊ารู้ว่านู๋เหนื่อย เอาอย่างนี้ เดี๋ยวกลางคืนป๊าช่วยเลี้ยงน้องเอง” ผมพูดต่อ
“ฮึ!!!ให้มันจริงเหอะ” น้ำเสียงผ่อนลงเยอะ ไม่รู้จากจุมพิตหรือคำพูด
แต่จะอะไรก็ช่างเถอะอย่างน้อยวันนี้ก็คงโดนวีนไม่มากเพราะผมชิงจังหวะทำตามแผนก่อน …
ลูกผู้ชายอย่างผม พูดแล้วไม่คืนคำ บอกช่วยเลี้ยงก็คือช่วยเลี้ยง
เริ่มจากการอุ้มท่านั่ง ท่านอน เล่นคุย ให้นม ตอนนี้ผมแอ๊ดวานซ์ไปถึงร้องเพลงกล่อมนอน
แถมบรรลุท่าอุ้มเดินระดับแปด อุ้มเดินไปมาได้เป็นชั่วโมงๆกลางดึก ไม่รู้ทำได้ไง เก่งจริงๆพ่อใครหว่า