วันนี้ผมนั่งทบทวนตัวเอง ว่าทำไมต้องเป็นเสื้อแดง

กระทู้สนทนา
ในกลุ่มเพื่อนๆที่คบหากันมา  ส่วนใหญ่ที่ดูดีมีการศึกษา มีฐานะดี มีตำแหน่งงานดี มักเป็นเหลืองกันหมด
ทำไมเราไม่เหมือนเขาวะ  ทำไมเราต้องเป็นเสื้อแดงด้วย  เวลาเขาคุยเฮฮากันเรื่องการเมือง พอเราเข้าไป
เขาก็เปลี่ยนเรื่องคุยกันทันที เพื่อนๆที่รักกันมาก สนิทกันจนเกือบจะได้เป็นดองกันก็เหลือง ครู-อาจารย์ที่เคารพ
นับถือกันก็เหลือง  คนที่มีบุณคุณหลายคนก็เหลือง  
      
       ในบรรดาเพื่อนๆผมที่เป็นแดง ส่วนใหญ่มักเป็นคนที่บอกได้ตามตรงว่าประสพความสำเร็จน้อยกว่า  เรานี่คิดผิดหรือเปล่า
เราโดนทักษิณมอมเมาหรือ  เราโง่หรือ  ทำไม คนฉลาด คนรวย คนดี ส่วนใหญ่ที่เรารู้จักและตระหนักแน่ว่าเขาดี จึงเหลือง
เราแดงโด่เด่อยู่คนเดียว  เราลองทบทวนดูอีกทีไหม แต่ไม่ว่าจะมองไปมุมไหนๆ  ไม่ว่าจะคิดแง่ใดๆ  หรือจะใช้ตรรกะใดๆมา
อธิบายเรื่องราวที่ประสพพบเห็นได้ด้วยตนเอง ใช้ความรู้ ใช้ประสพการณ์ ใช้ทักษะทั้งหมดที่มีในชีวิตมาตัดสิน  ก็ยังไม่เห็นมุม
ไหนเลย  ที่จะทำให้เห็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่แดงทำจะผิดไปทั้งหมด  และที่เหลืองทำจะถูกไปทั้งหมด  หนำซ้ำส่วนใหญ่แล้ว
หลักๆแล้ว ยังไงๆ แดงก็ถูกมากกว่า
      
       เอาเถอะถึงอย่างไรแม้ว่าจะเป็นแดง และประกาศตัวชัดว่าแดง ก็ยังได้รับความเมตตาจากครู อาจารย์ จากผู้มีบุญคุณ และได้
รับความรัก ความสนิทสนมจากเพื่อนเหลืองเหมิอนเดิม     ความสัมพันธ์ของสองฝั่งสีในส่วนของผมยังดำเนินไปได้ตามปกติ แต่ต้อง
พยายามหาทางเลี่ยงที่จะไม่พูดถึงการเมือง  ไม่ต่อล้อ ต่อเถียงกันในเรื่องสีเสื้อ  เวลาเราพบปะกัน มีเรื่องมากมายที่เราคุยกันได้
มีงานการมากมายที่เราทำร่วมกันได้ แม้จะแตกต่างกันเรื่องความคิด  ผมก็ยังอยากอยู่ในประเทศเดียวกันกับทุกคนที่รู้จัก คบหากัน
ยังอยากเป็นเพื่อน ยังอยากเป็นศิษย์ ยังอยากเป็นน้องและอยากเป็นพี่กับคนเหล่านี้อยู่

    ขอโทษครับที่ผมไม่อาจเปลี่ยนสีได้  ขอโทษที่ผมไม่อาจร่วมวงพูดคุยในเรื่องการเมืองได้ และขอโทษที่ผมไม่สามารถทรยศต่อตนเองได้
ขอบคุณครูอาจารย์ที่สั่งสอนให้ผมรู้จักคิดด้วยตัวเอง แม้ว่าสิ่งที่ผมคิดอาจแตกต่างไป  ขอบคุณเพื่อนๆที่ยังให้ความสนิทสนมคบหาเหมือนเดิม
และขอบคุณเจ้าของงานหลายท่านที่ยังให้งานทำแม้รู้ว่าผมต่างสี ขอบคุณจริงๆครับ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่