ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ สำหรับตัวเราเอง เรารู้ว่าเรากำลังจะต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนั้นค่ะ
เรากับแฟน(จะกลายเป็นอดีตอย่างเป็นทางการเร็วๆนี้) มีปัญหาเกี่ยวกับครอบครัวฝั่งเขามาซักระยะแล้วค่ะ เรากับเขาเคยวางแผนกันว่าจะแต่งงานกัน แต่มันจะไม่เกิดขึ้นก่อนที่ครอบครัวของเราสองคนจะต้องมาทำความรู้จักกันก่อน แต่พอถึงเวลาที่เขาตัดสินใจพาครอบครัวเขามาพบครอบครัวเรา ปัญหามันก็เกิด แบบว่า...เข้ากันไม่ได้ คุณแม่เขาไม่ปลื้ม (คุณแม่เขาไม่ปลื้มเรามาตั้งแต่รู้ว่าเราคบกับแฟนแล้วล่ะค่ะ ด้วยเหตุผลอันใดนั้น เราขอเดาว่าเขาหวงลูก และอยากหาศรีภรรยาให้กับลูกชายตัวเองค่ะ เคยเกริ่นบอกลูกชายหลายครั้ง แต่ลูกชายไม่ยอม จนมาเจอเรานี่ล่ะ)
เอาเป็นว่าไม่ว่าจะด้วยเหตุการณ์ใดๆก็ตามหลังจากการพบปะกันอย่างเป็นทางการเพื่อทำความรู้จักกันแล้วนั้น เรากับเขาก็มีอันต้องจบกันไปตามระเบียบ สามปีของเรากลายเป็นฝุ่นผงไปเลย เราคุยกันแบบเปิดอกกันเมื่อตอนสิ้นปีที่แล้วค่ะ เขาบอกประมาณว่าเขาจะไม่เป็นคนบอกลา แต่ถ้าตัวเราเองรอเขาไม่ได้ เราสามารถบอกเขาเลิกเขาได้เลย แต่เขาจะไม่เป็นคนพูด (ไลน์คุยกันค่ะ) เราอึ้งไปในแวบแรกที่เห็นตัวอักษรบนหน้าจอประมาณสองนาที ก่อนจะสูดหายใจลึกๆและพิมพ์กลับไปว่าถ้าเขาอยากบอกลา ก็ขอให้พูดออกมา เราอยากให้เขาแสดงความกล้าที่จะบอกเลิกเรา อย่าบอกให้เรารอในเมื่อเราเองก็รู้ดีว่ารอไปมันก็ไม่ได้อะไร
สุดท้ายแล้วก็โทรคุยกัน จบแบบไม่จบ เพราะเขาขอเวลาเราหนึ่งเดือน ขอเวลาเพื่อไปคุยกับครอบครัวเขาอีกครั้ง เขายังทำใจไม่ได้....ณ จุดนี้คือสำหรับเรา เราก็เริ่มทำใจแล้วค่ะ ตอนคุยกันเราก็ร้องไห้ แต่ร้องแบบเงียบๆ แบบเพื่อนๆเคยไหม คุยกันไปเสียงปกติ แต่ที่จริงน้ำตามันไหลไม่หยุดอ่ะ เราเป็นแบบนั้นค่ะ แล้วเราก็ให้เขา หนึ่งเดือนใช่ไหมที่เขาอยากได้ ก็ได้ค่ะ เราให้ แล้วเราก็วางสายกันไป
ถึงวันนี้ก็ครบเดือนแล้ว เราคิดว่าเขาคงจะทำใจได้ เพราะเขานัดเจอ ซึ่งเราก็พร้อมที่จะไปเจอนะคะ ปัญหาอยู่ตรงนี้ค่ะ
ถ้าเขาเริ่มปฏิบัติการบอกเลิกเรา เราควรทำตัวยังไงให้เขาไม่รู้สึกเฟลดีคะ ขอบอกก่อนว่าหลังจากที่เราคุยกับเขาทางโทรศัพท์จบเมื่อตอนสิ้นปี เราก็เดินไปบอกแม่เรา เราร้องไห้ ไม่ฟูมฟาย แต่เราร้องไห้เพราะเราเสียใจ แม่เราปลอบเราและบอกว่ายังมีผู้ชายที่ดีอีกมากรอเราอยู่ข้างนอกนั่น บนถนนกลาดเกลื่อนเต็มไปหมด ไม่ต้องเสียใจเพราะลูกแม่ไม่ได้ทำอะไรผิด แค่ครองตัวรักษาตัวไว้เพื่อรอคนที่ดีมารับเราไป แค่นั้นก็พอ เรายิ่งร้องหนักเลย แล้วก็โอเค เราขอร้องไห้วันเดียวแล้วจะไม่ร้องอีกแล้ว ยืนก็ร้อง เดินก็ร้อง ล้างจานไปยังร้องไปเลยค่ะ แต่หลังจากนั้นเป็นโหมดการเยียวยาตัวเองค่ะ ทำอาหาร แต่งบ้าน เรียนโท ทำงาน ช้อปปิ้ง ถ่ายรูป เวลานึกถึงเขาเราก็จะมีโหมดปกป้องตัวเองคือไม่ต้องไปนึกถึงเขา ไม่เข้าไปดูหน้าวอลในเฟสบุ๊คของเขา(เราไม่ส่องเลยค่ะ ไม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว หักดิบสุดๆ) เราทำแบบนั้นได้มาทั้งเดือนจนถึงจุดที่นึกถึงเขาเราก็ไม่เจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว
จนวันนี้ เขาก็ส่งข้อความมาขอนัดเจอ ก็น่าจะบอกเลิกกันอย่างเป็นทางการนี่ล่ะค่ะ ซึ่งเรายิ่งกว่าพร้อม เพราะเรารู้ดีว่าความเศร้าที่เราเคยมีมันหมดไปแล้วล่ะ เราแค่อยากรู้ว่าถ้าเกิดถึงตอนที่เขาบอกเลิกเรา เราควรจะทำหน้ายังไงดีคะ ให้เขาไม่รู้สึกเฟลเท่าไหร่ จะบอกว่าเราทำใจเร็วมันก็โอเวอร์ แบบเราหักดิบตัวเองค่ะ มันก็เลยทำใจได้เร็วกว่าปกติ
ถ้าถึงตอนช่วงเวลาบอกเลิก แล้วเราจะแค่นั่งฟังเฉยๆ น้ำตาคงไม่มีอีกแล้ว แต่ถ้าเราเฉยเกินไป เขาจะหาว่าเราเป็นพวกผู้หญิงหัวใจด้านชาหรือเปล่าคะ แต่ให้เราไปนั่งร้องไห้เสียใจมันก็ไม่ใช่อ่ะค่ะ หรือให้เราหัวเราะก็คงไม่ได้มันไม่ถูกกาละเทศะ แต่ถ้าให้เรายิ้มมันก็คงจะไม่ใช่อีกแหละ เขาคงจะงง ว่ามาบอกเลิกนะ แล้วนี่มายิ้มอะไร (อย่างน้อยๆเราก็แคร์เขานะคะ เพราะคนเคยคบกันมาตั้งสามปี เป็นสามปีที่ดีนะคะ เลยไม่อยากให้จบแบบไม่สวยค่ะ)
เราควรทำหน้ายังไงคะ นิ่งๆ แล้วบอกขอบคุณก่อนจะแยกย้ายกันไปดีไหมคะ....
คิดแล้วมันปวดตับจังค่ะ
ป.ล. กระทู้ชวนสนทนา แต่เรากลับลงท้ายกระทู้ด้วยคำถาม ขอโทษทีค่า
แวบแรกเมื่อถูกบอกเลิก เพื่อนๆมีปฏิกริยาอย่างไรกันบ้างคะ (มาแชร์ประสบการณ์กันนะคะ)
เรากับแฟน(จะกลายเป็นอดีตอย่างเป็นทางการเร็วๆนี้) มีปัญหาเกี่ยวกับครอบครัวฝั่งเขามาซักระยะแล้วค่ะ เรากับเขาเคยวางแผนกันว่าจะแต่งงานกัน แต่มันจะไม่เกิดขึ้นก่อนที่ครอบครัวของเราสองคนจะต้องมาทำความรู้จักกันก่อน แต่พอถึงเวลาที่เขาตัดสินใจพาครอบครัวเขามาพบครอบครัวเรา ปัญหามันก็เกิด แบบว่า...เข้ากันไม่ได้ คุณแม่เขาไม่ปลื้ม (คุณแม่เขาไม่ปลื้มเรามาตั้งแต่รู้ว่าเราคบกับแฟนแล้วล่ะค่ะ ด้วยเหตุผลอันใดนั้น เราขอเดาว่าเขาหวงลูก และอยากหาศรีภรรยาให้กับลูกชายตัวเองค่ะ เคยเกริ่นบอกลูกชายหลายครั้ง แต่ลูกชายไม่ยอม จนมาเจอเรานี่ล่ะ)
เอาเป็นว่าไม่ว่าจะด้วยเหตุการณ์ใดๆก็ตามหลังจากการพบปะกันอย่างเป็นทางการเพื่อทำความรู้จักกันแล้วนั้น เรากับเขาก็มีอันต้องจบกันไปตามระเบียบ สามปีของเรากลายเป็นฝุ่นผงไปเลย เราคุยกันแบบเปิดอกกันเมื่อตอนสิ้นปีที่แล้วค่ะ เขาบอกประมาณว่าเขาจะไม่เป็นคนบอกลา แต่ถ้าตัวเราเองรอเขาไม่ได้ เราสามารถบอกเขาเลิกเขาได้เลย แต่เขาจะไม่เป็นคนพูด (ไลน์คุยกันค่ะ) เราอึ้งไปในแวบแรกที่เห็นตัวอักษรบนหน้าจอประมาณสองนาที ก่อนจะสูดหายใจลึกๆและพิมพ์กลับไปว่าถ้าเขาอยากบอกลา ก็ขอให้พูดออกมา เราอยากให้เขาแสดงความกล้าที่จะบอกเลิกเรา อย่าบอกให้เรารอในเมื่อเราเองก็รู้ดีว่ารอไปมันก็ไม่ได้อะไร
สุดท้ายแล้วก็โทรคุยกัน จบแบบไม่จบ เพราะเขาขอเวลาเราหนึ่งเดือน ขอเวลาเพื่อไปคุยกับครอบครัวเขาอีกครั้ง เขายังทำใจไม่ได้....ณ จุดนี้คือสำหรับเรา เราก็เริ่มทำใจแล้วค่ะ ตอนคุยกันเราก็ร้องไห้ แต่ร้องแบบเงียบๆ แบบเพื่อนๆเคยไหม คุยกันไปเสียงปกติ แต่ที่จริงน้ำตามันไหลไม่หยุดอ่ะ เราเป็นแบบนั้นค่ะ แล้วเราก็ให้เขา หนึ่งเดือนใช่ไหมที่เขาอยากได้ ก็ได้ค่ะ เราให้ แล้วเราก็วางสายกันไป
ถึงวันนี้ก็ครบเดือนแล้ว เราคิดว่าเขาคงจะทำใจได้ เพราะเขานัดเจอ ซึ่งเราก็พร้อมที่จะไปเจอนะคะ ปัญหาอยู่ตรงนี้ค่ะ
ถ้าเขาเริ่มปฏิบัติการบอกเลิกเรา เราควรทำตัวยังไงให้เขาไม่รู้สึกเฟลดีคะ ขอบอกก่อนว่าหลังจากที่เราคุยกับเขาทางโทรศัพท์จบเมื่อตอนสิ้นปี เราก็เดินไปบอกแม่เรา เราร้องไห้ ไม่ฟูมฟาย แต่เราร้องไห้เพราะเราเสียใจ แม่เราปลอบเราและบอกว่ายังมีผู้ชายที่ดีอีกมากรอเราอยู่ข้างนอกนั่น บนถนนกลาดเกลื่อนเต็มไปหมด ไม่ต้องเสียใจเพราะลูกแม่ไม่ได้ทำอะไรผิด แค่ครองตัวรักษาตัวไว้เพื่อรอคนที่ดีมารับเราไป แค่นั้นก็พอ เรายิ่งร้องหนักเลย แล้วก็โอเค เราขอร้องไห้วันเดียวแล้วจะไม่ร้องอีกแล้ว ยืนก็ร้อง เดินก็ร้อง ล้างจานไปยังร้องไปเลยค่ะ แต่หลังจากนั้นเป็นโหมดการเยียวยาตัวเองค่ะ ทำอาหาร แต่งบ้าน เรียนโท ทำงาน ช้อปปิ้ง ถ่ายรูป เวลานึกถึงเขาเราก็จะมีโหมดปกป้องตัวเองคือไม่ต้องไปนึกถึงเขา ไม่เข้าไปดูหน้าวอลในเฟสบุ๊คของเขา(เราไม่ส่องเลยค่ะ ไม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว หักดิบสุดๆ) เราทำแบบนั้นได้มาทั้งเดือนจนถึงจุดที่นึกถึงเขาเราก็ไม่เจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว
จนวันนี้ เขาก็ส่งข้อความมาขอนัดเจอ ก็น่าจะบอกเลิกกันอย่างเป็นทางการนี่ล่ะค่ะ ซึ่งเรายิ่งกว่าพร้อม เพราะเรารู้ดีว่าความเศร้าที่เราเคยมีมันหมดไปแล้วล่ะ เราแค่อยากรู้ว่าถ้าเกิดถึงตอนที่เขาบอกเลิกเรา เราควรจะทำหน้ายังไงดีคะ ให้เขาไม่รู้สึกเฟลเท่าไหร่ จะบอกว่าเราทำใจเร็วมันก็โอเวอร์ แบบเราหักดิบตัวเองค่ะ มันก็เลยทำใจได้เร็วกว่าปกติ
ถ้าถึงตอนช่วงเวลาบอกเลิก แล้วเราจะแค่นั่งฟังเฉยๆ น้ำตาคงไม่มีอีกแล้ว แต่ถ้าเราเฉยเกินไป เขาจะหาว่าเราเป็นพวกผู้หญิงหัวใจด้านชาหรือเปล่าคะ แต่ให้เราไปนั่งร้องไห้เสียใจมันก็ไม่ใช่อ่ะค่ะ หรือให้เราหัวเราะก็คงไม่ได้มันไม่ถูกกาละเทศะ แต่ถ้าให้เรายิ้มมันก็คงจะไม่ใช่อีกแหละ เขาคงจะงง ว่ามาบอกเลิกนะ แล้วนี่มายิ้มอะไร (อย่างน้อยๆเราก็แคร์เขานะคะ เพราะคนเคยคบกันมาตั้งสามปี เป็นสามปีที่ดีนะคะ เลยไม่อยากให้จบแบบไม่สวยค่ะ)
เราควรทำหน้ายังไงคะ นิ่งๆ แล้วบอกขอบคุณก่อนจะแยกย้ายกันไปดีไหมคะ....
คิดแล้วมันปวดตับจังค่ะ
ป.ล. กระทู้ชวนสนทนา แต่เรากลับลงท้ายกระทู้ด้วยคำถาม ขอโทษทีค่า