ณ ความทรงจำสีชมพู จาก นสภ. ถึง นศพ.
วันนี้ฉันตื่นมาด้วยความเพลียเนื่องจากต้องเคลียร์งานที่อาจารย์แหล่งฝึกได้สั่งไว้...อ้อ! ลืมแนะนำตัวค่ะ ฉันเป็นนิสิตเภสัชศาตร์ของมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่งของภาคเหนือ ตอนนี้ (ณ เวลานั้น) ฉันเป็นนิสิตชั้นปีที่ 4 ที่ต้องออกฝึกประสบการณ์ทั้งในโรงพยาบาลและร้านขายา แน่นอนดิฉันเลือกฝึกโรงพยาบาลก่อน เพราะรู้สึกว่ามันคงเหนื่อยกว่าร้านขายยา (มโนไปเอง) และโรงพยาบาลที่ดิฉันฝึกนี้ก็เป็นโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ๆบ้าน ฉันไปไหนไกลไม่ได้หรอกค่ะ แม่หวง (5555) และเป็นโรงพยาบาลของรัฐแห่งเมืองเหนือสุดในสยาม (จังหวัดอะไรนะ คิคิ)และก็เป็นโรงเรียนแพทย์ แน่นอนที่สุดค่ะแพทย์ตรึม! แต่อย่างว่านะค่ะ แพทย์เค้าเป็นกลุ่มคนที่ดูสีหน้าเครียดๆนะค่ะเวลาเจอ ดูเหมือนหยิ่ง แต่ถ้าได้รู้จักสนิทสนมจะรู้ว่าแพทย์เค้าก็แอบโก๊ะนะค่ะ อิอิ (พอล่ะเดี๋ยวเป็นเรื่อง กิกิ) และแพทย์นี่ล่ะค่ะที่เป็นความทรงจำสีชมพูของฉัน !
อ้าวแนะนำตัวซะยาวเลย เริ่มแล้วนะค่ะ.....
เช้านี้ฉันรู้สึกไม่สดใสเลยค่ะ เพราะนอนน้อย งานเยอะ นอนดึกทุกวัน ฉันเลยต้องเดินไปหาอะไรหม่ำๆก่อนไปทำงาน แน่นอนค่ะระหว่างที่ฉันเดินเป็นตึกเด็กค่ะ เสียงเด็กเล่นของเล่น ร้องไห้โยเย อื้ออึงเต็มตึก ฉันก็รีบๆเดินผ่านไป ทันใดนั้นเองฉันก็เห็นเทพบุตร คนอะไรหล่ออ่ะ ดูดี ตั้งแต่เคยเจอ (เว่อร์ม่ะ 555) หมายความว่าตั้งแต่มาฝึกงานเนีย คนที่ฉันเจอคือหมอนะค่ะ อยู่ปี 6 หรือที่เรียกว่า extern อะฮ้า ออร่านี่เปล่งประกายเจิศจรัสรัศมีมาแต่ไกล ณ วินาทีนี้ขออึ้งแป๊บๆนะค่ะ ถ้าให้จินตนาการคงคิดถึงโฆษณาที่พระเอกเดินมาแล้วมีวิ้งๆฟรุ้งฟริ้งอะไรประมาณนั้น 555
ตอนนั้นฉันสับสนไปหมด จะเดินหรือจะหยุด แล้วจะหยุดทำไม ก็เลยเดินก้มๆหน้า แท้จริงแล้วเขิลมาก เขิลสุดๆ ขนาดพี่หมอเค้าแค่ปลายตามองอ่ะนะ 555 (สรรพนามการเรียกเริ่มเปลี่ยนเป็น 'พี่หมอ' ฮ่าาาา) หลังจากเดินสวนกันฉันก็เริ่มคิดไม่ออกว่าสหกรณ์โรงพยาบาลไปทางไหน ทั้งๆที่เดินไปอยู่ทุกวัน เอ๊ะ รึจะหันหลังกลับตามพี่หมอไปดี แต่ก็ดูใจง่ายไปเนอะ ฮ่าาา ตัดสินใจเดินเป๋ๆต่อไปจนถึงสหกรณ์โรงพยาบาลจนได้ ตอนเดินนี่ไม่ต้องให้บรรยายถึงฟินนะค่ะ ยิ้มใจแก้มนี่จะฉีกอยู่แล้วค่ะ
และหลังจากนั้นอีกประมาณ 3-4 วันที่ฉันมโนเพ้อพกไปต่างๆนาๆก็ถึงวันที่ฉันต้องขึ้นไปราวน์วอร์ดกับอาจารย์แหล่งฝึกเพื่อเก็บข้อมูลการแพ้ยาของผู้ป่วย ทีมฉันมี 4 คนค่ะ ฉันคือ 1 ในนั้นซึ่งเป็นน้องเล็กสุดเดินช้าสุดเพราะขาสั้น 555 วันนี้เราต้องไปเก้บเคสบนวอร์ดเฉลิมพระเกียรติ (อร้ายๆๆๆจะมีใครรู้จักมั้ยเนี่ย ฮ่าาา) จำชั้นไม่ได้ค่ะ 555 ซึ่งทีมฉันเนี่ยทุกคนใส่แมส (mask) หรือหน้ากากสีเขียวๆอ่ะค่ะ ใส่ทุกคน ซึ่งก็ทำให้ระบุความแตกต่างได้เฉพาะอาจารย์กับนิสิตเท่านั้น ฉันเลยต้องเนียนเป็นนิสิตปี 6 ไปกับพี่ๆเค้า ตอนที่ทีมฉันเดินเข้าไปนั้น
ขณะนั้นเนี่ยกำลังมีแพทย์ พยาบาลกำลังช่วยชีวิตผู้ป่วยอยู่ด้วยการทำวิธีที่เรียกว่า CPR หรือการช่วยฟื้นคืนชีพนะค่ะ แน่นอนค่ะคนที่กำลังปั้มหัวใจผู้ป่วยคนนั้นคือ พี่หมอ ของอิฉันค๊าาาา (ของอิฉัน! 5555) อร้ายยยยยย หล่อแถมเก่งสุดๆๆๆ ทันใดนั้นเองสายตาคู่นั้นของพี่หมอเริ่มขยับมาที่ทีมดิฉัน ลองนึกภาพนะค่ะ คุณหมอกำลังช่วยชีวิตผู้ป่วยอยู่ เหงื่อนี่ท่วมหน้า เปียกโชค เค้าหันมามองทีมฉันค่ะ โอ้ยตายๆๆๆๆๆ อิฉันกำลังหายใจไม่ออก (มโนสุดๆ) แต่คุณหมอเค้ามองมาไม่น่านนะค่ะ แป๊บเดียวแล้วก็ปั้มๆๆๆๆต่อ ทีมดิฉันก็ยืนไกลๆ เข้าไปยุ่งไม่ได้ค่ะ เรามีหน้าที่มาตามเคสผู้ป่วยแพ้ยาค่ะ 555 ไม่เกี่ยวกับเลย แต่ใจนี่ไปช่วยถึงขอบเตียงล่ะค่ะ คิคิ
พอทีมฉันทำงานเสร็จก็เตรียมไปเขียนชาร์จผู้ป่วยในห้องพักพยาบาล แน่นอนที่สุดพี่หมออยู่ในห้องนั้น แถมไม่พอยังมองมาด้วยค่ะ กรี๊ดดดดดดดตีลังกา 88 ตลบ แต่เพ้อได้ไม่นาน คิดได้ นี่ฉันต้องเขียนชาร์จผู้ป่วยนี่นา บรรจงเขียนเลยค่ะ ไม่ใช่อะไรนะเขียนไม่ออกเขิลจุง ^^ หลังจากเขียนเสร็จด้วยความไม่อยากตึกนี้ไปไหน มองหาก่อนสิค่ะ ฉันอาจจะไม่มีโอกาสเจอพี่หมออีกแล้วก็เป็นได้ คือมันใกล้จะหมดเวลาการฝึกในโรงพยาบาลของดิฉันแล้วค่ะ คิดว่าเราคงไม่มีโอกาสเจออีกแน่ๆ พอลงตึกมาฉันกับพี่ๆปี 6 ก็เม้ามอยหอยสังข์เรื่องพี่หมอคนนั้นทุกคนยืนยัน นั่งยัน นอนยัน ตีลังกายัน ได้เลยว่า พี่เค้าทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์ คนอะไรเป็นหมอแถมยังเพอร์เฟคขนาดนี้...หลังจากวันนั้นมาฉันเรียกพี่หมอคนนั้นว่า ''เทพบุตร CPR'' เก๋ไก๋สไลด์เดอร์ป่ะล่ะ
หลังจากนั้นฉันก็ได้เจอพี่หมอคนนี้บ่อยๆนะค่ะแถวที่เดิมตึกเด็กนั่นแหละค่ะ ถึงแม้ดิฉันจะไม่ได้ฝึกอยู่แถวนั้นแต่ฉันก็เดินไปแถวนั้นทุกวัน! 555 เพื่ออะไรนะหรือ....แค่อยากสบตา อั้ยย่ะ!......
ไม่รู้ว่าใครอยากอ่านมั้ย....แต่เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังต่อนะค่ะ ^^
ณ ความทรงจำสีชมพู
วันนี้ฉันตื่นมาด้วยความเพลียเนื่องจากต้องเคลียร์งานที่อาจารย์แหล่งฝึกได้สั่งไว้...อ้อ! ลืมแนะนำตัวค่ะ ฉันเป็นนิสิตเภสัชศาตร์ของมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่งของภาคเหนือ ตอนนี้ (ณ เวลานั้น) ฉันเป็นนิสิตชั้นปีที่ 4 ที่ต้องออกฝึกประสบการณ์ทั้งในโรงพยาบาลและร้านขายา แน่นอนดิฉันเลือกฝึกโรงพยาบาลก่อน เพราะรู้สึกว่ามันคงเหนื่อยกว่าร้านขายยา (มโนไปเอง) และโรงพยาบาลที่ดิฉันฝึกนี้ก็เป็นโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ๆบ้าน ฉันไปไหนไกลไม่ได้หรอกค่ะ แม่หวง (5555) และเป็นโรงพยาบาลของรัฐแห่งเมืองเหนือสุดในสยาม (จังหวัดอะไรนะ คิคิ)และก็เป็นโรงเรียนแพทย์ แน่นอนที่สุดค่ะแพทย์ตรึม! แต่อย่างว่านะค่ะ แพทย์เค้าเป็นกลุ่มคนที่ดูสีหน้าเครียดๆนะค่ะเวลาเจอ ดูเหมือนหยิ่ง แต่ถ้าได้รู้จักสนิทสนมจะรู้ว่าแพทย์เค้าก็แอบโก๊ะนะค่ะ อิอิ (พอล่ะเดี๋ยวเป็นเรื่อง กิกิ) และแพทย์นี่ล่ะค่ะที่เป็นความทรงจำสีชมพูของฉัน !
อ้าวแนะนำตัวซะยาวเลย เริ่มแล้วนะค่ะ.....
เช้านี้ฉันรู้สึกไม่สดใสเลยค่ะ เพราะนอนน้อย งานเยอะ นอนดึกทุกวัน ฉันเลยต้องเดินไปหาอะไรหม่ำๆก่อนไปทำงาน แน่นอนค่ะระหว่างที่ฉันเดินเป็นตึกเด็กค่ะ เสียงเด็กเล่นของเล่น ร้องไห้โยเย อื้ออึงเต็มตึก ฉันก็รีบๆเดินผ่านไป ทันใดนั้นเองฉันก็เห็นเทพบุตร คนอะไรหล่ออ่ะ ดูดี ตั้งแต่เคยเจอ (เว่อร์ม่ะ 555) หมายความว่าตั้งแต่มาฝึกงานเนีย คนที่ฉันเจอคือหมอนะค่ะ อยู่ปี 6 หรือที่เรียกว่า extern อะฮ้า ออร่านี่เปล่งประกายเจิศจรัสรัศมีมาแต่ไกล ณ วินาทีนี้ขออึ้งแป๊บๆนะค่ะ ถ้าให้จินตนาการคงคิดถึงโฆษณาที่พระเอกเดินมาแล้วมีวิ้งๆฟรุ้งฟริ้งอะไรประมาณนั้น 555
ตอนนั้นฉันสับสนไปหมด จะเดินหรือจะหยุด แล้วจะหยุดทำไม ก็เลยเดินก้มๆหน้า แท้จริงแล้วเขิลมาก เขิลสุดๆ ขนาดพี่หมอเค้าแค่ปลายตามองอ่ะนะ 555 (สรรพนามการเรียกเริ่มเปลี่ยนเป็น 'พี่หมอ' ฮ่าาาา) หลังจากเดินสวนกันฉันก็เริ่มคิดไม่ออกว่าสหกรณ์โรงพยาบาลไปทางไหน ทั้งๆที่เดินไปอยู่ทุกวัน เอ๊ะ รึจะหันหลังกลับตามพี่หมอไปดี แต่ก็ดูใจง่ายไปเนอะ ฮ่าาา ตัดสินใจเดินเป๋ๆต่อไปจนถึงสหกรณ์โรงพยาบาลจนได้ ตอนเดินนี่ไม่ต้องให้บรรยายถึงฟินนะค่ะ ยิ้มใจแก้มนี่จะฉีกอยู่แล้วค่ะ
และหลังจากนั้นอีกประมาณ 3-4 วันที่ฉันมโนเพ้อพกไปต่างๆนาๆก็ถึงวันที่ฉันต้องขึ้นไปราวน์วอร์ดกับอาจารย์แหล่งฝึกเพื่อเก็บข้อมูลการแพ้ยาของผู้ป่วย ทีมฉันมี 4 คนค่ะ ฉันคือ 1 ในนั้นซึ่งเป็นน้องเล็กสุดเดินช้าสุดเพราะขาสั้น 555 วันนี้เราต้องไปเก้บเคสบนวอร์ดเฉลิมพระเกียรติ (อร้ายๆๆๆจะมีใครรู้จักมั้ยเนี่ย ฮ่าาา) จำชั้นไม่ได้ค่ะ 555 ซึ่งทีมฉันเนี่ยทุกคนใส่แมส (mask) หรือหน้ากากสีเขียวๆอ่ะค่ะ ใส่ทุกคน ซึ่งก็ทำให้ระบุความแตกต่างได้เฉพาะอาจารย์กับนิสิตเท่านั้น ฉันเลยต้องเนียนเป็นนิสิตปี 6 ไปกับพี่ๆเค้า ตอนที่ทีมฉันเดินเข้าไปนั้น
ขณะนั้นเนี่ยกำลังมีแพทย์ พยาบาลกำลังช่วยชีวิตผู้ป่วยอยู่ด้วยการทำวิธีที่เรียกว่า CPR หรือการช่วยฟื้นคืนชีพนะค่ะ แน่นอนค่ะคนที่กำลังปั้มหัวใจผู้ป่วยคนนั้นคือ พี่หมอ ของอิฉันค๊าาาา (ของอิฉัน! 5555) อร้ายยยยยย หล่อแถมเก่งสุดๆๆๆ ทันใดนั้นเองสายตาคู่นั้นของพี่หมอเริ่มขยับมาที่ทีมดิฉัน ลองนึกภาพนะค่ะ คุณหมอกำลังช่วยชีวิตผู้ป่วยอยู่ เหงื่อนี่ท่วมหน้า เปียกโชค เค้าหันมามองทีมฉันค่ะ โอ้ยตายๆๆๆๆๆ อิฉันกำลังหายใจไม่ออก (มโนสุดๆ) แต่คุณหมอเค้ามองมาไม่น่านนะค่ะ แป๊บเดียวแล้วก็ปั้มๆๆๆๆต่อ ทีมดิฉันก็ยืนไกลๆ เข้าไปยุ่งไม่ได้ค่ะ เรามีหน้าที่มาตามเคสผู้ป่วยแพ้ยาค่ะ 555 ไม่เกี่ยวกับเลย แต่ใจนี่ไปช่วยถึงขอบเตียงล่ะค่ะ คิคิ
พอทีมฉันทำงานเสร็จก็เตรียมไปเขียนชาร์จผู้ป่วยในห้องพักพยาบาล แน่นอนที่สุดพี่หมออยู่ในห้องนั้น แถมไม่พอยังมองมาด้วยค่ะ กรี๊ดดดดดดดตีลังกา 88 ตลบ แต่เพ้อได้ไม่นาน คิดได้ นี่ฉันต้องเขียนชาร์จผู้ป่วยนี่นา บรรจงเขียนเลยค่ะ ไม่ใช่อะไรนะเขียนไม่ออกเขิลจุง ^^ หลังจากเขียนเสร็จด้วยความไม่อยากตึกนี้ไปไหน มองหาก่อนสิค่ะ ฉันอาจจะไม่มีโอกาสเจอพี่หมออีกแล้วก็เป็นได้ คือมันใกล้จะหมดเวลาการฝึกในโรงพยาบาลของดิฉันแล้วค่ะ คิดว่าเราคงไม่มีโอกาสเจออีกแน่ๆ พอลงตึกมาฉันกับพี่ๆปี 6 ก็เม้ามอยหอยสังข์เรื่องพี่หมอคนนั้นทุกคนยืนยัน นั่งยัน นอนยัน ตีลังกายัน ได้เลยว่า พี่เค้าทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์ คนอะไรเป็นหมอแถมยังเพอร์เฟคขนาดนี้...หลังจากวันนั้นมาฉันเรียกพี่หมอคนนั้นว่า ''เทพบุตร CPR'' เก๋ไก๋สไลด์เดอร์ป่ะล่ะ
หลังจากนั้นฉันก็ได้เจอพี่หมอคนนี้บ่อยๆนะค่ะแถวที่เดิมตึกเด็กนั่นแหละค่ะ ถึงแม้ดิฉันจะไม่ได้ฝึกอยู่แถวนั้นแต่ฉันก็เดินไปแถวนั้นทุกวัน! 555 เพื่ออะไรนะหรือ....แค่อยากสบตา อั้ยย่ะ!......
ไม่รู้ว่าใครอยากอ่านมั้ย....แต่เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังต่อนะค่ะ ^^