เมื่อไม่เหลือใคร จะหาความสุขจากไหน ( แค่ขอบ่น ขอระบาย)

จิตใจที่ห่อเหี่ยว  ปล่อยวางไม่ลง สับสน วุ่นวาย

ตั้งแต่เสียแม่ไป  แม้จะนานหลายเดือนแล้ว  แต่มันก็ยังเคว้งคว้าง

บางที  แค่นั้งดูทีวี เจอนางเอกนั่งร้องไห้ โทรหาพ่อ  แล้วพูดว่า แค่อยากมีใครสักคนคุยด้วย

ฟังแค่นั้น  ก็นั่งร้องไห้ซะ

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราไม่ค่อยมีใครหรอก  จริงๆ จะว่าไปแล้ว  ชีวิตเราก็มีแต่แม่  แม้จัะแต่งงาน  มีแฟน  แต่มันก็ไม่มีใครมาแทนแม่ได้

ในทุกๆวัน  เราจะโทรคุยกับแม่  เม้าโน่นนิด นี่หน่อย  คุยทุกวัน จนเป็นธรรมดาของชีวิต

มาในวันนึง  ที่เราไม่มีแม่ให้โทรหา   หยิบโทรศัพท์มาว่างเปล่า

มีเรื่องอยากบ่น  อยากเม้า ก็ไม่รู้จะไปบ่นกับใคร

แฟนงานเยอะ  วันๆทำแต่งาน  และเราก็คงเป็นแฟนที่เข้าใจ  ไม่ได้อยากคุย  ไม่ได้อยากบ่นกะเค้า  แต่แม่เราไม่อยู่แล้ว  เราเลยเหมือนไม่เหลือใคร  ไม่มีคนคุยด้วย

แม้เพื่อนโทรมา  มันก็เบื่อ ก็เซ็งที่จะรับสาย  มันไม่ใช่อ่ะ

ทุกวันนี้  อยากหาความสุขกับอะไร  บางวัน  นั่งคุยคนเดียว  "นี่หม่ามี้ เรามีอะไรจะเล่าให้ฟัง  วันนี้เราไปทำไรมา  เจอลูกค้าแบบนี้  เจอเรื่องราวนั้นนี้   คุยๆไปดู ได้แต่กับแค่ความทรงจำ  ความคิดถึง  แต่ไม่มีแม่ให้คุยด้วยแล้ว"

มองซ้าย มองขวา  ความสุขอยู่ที่ไหนน้อออ

การเป็นเด็กติดแม่  มันไม่ดีแบบนี้นี่เอง