ชีวิตเราเลือกเองได้ สุดท้ายผมก็ทำได้

ก่อนอื่นผมต้องบอกก่อนว่า บ้านผมยากจนมาก มีพี่น้อง 2 คน ผมเป็นคนน้องมีพี่สาวคนหนึ่ง ตอนนี้ผม อายุ 26 ปีพี่สาวอายุ 29 ปี ตอนผม อายุ 11 ปีพ่อเสีย จากนั้นมาเเม่ก็ต้องส่งเสียผมเเละพี่สาวมาตลอด เเม่ผมมีอาชีพ ขายส้มตำไก่ย่างเช่าเเผงลอยขายอยู่ใน กทม. รายได้เดือนละประมาณหนึ่งหมื่นบาท แม่ไม่สะดวกในเรื่องที่พักเลยฝากผมกับพี่สาวอยู่กับป้าที่ ตจว. เเม่ส่งเงินมาให้ตลอดทุกอาทิตย์ ผมได้เงินอาทิตย์ละ 200 บาทพี่สาวได้ 400บาท เเละเเม่ยังส่งค่ากินค่าให้ป้าอีกเดือนละ4000บาทมันเป็นช่วงที่ผมคิดว่า เเย่สุดในชีวิตต้องจากเเม่มาอยู่กับป้าซึ่งเหมือนในละครเลย ใจร้ายมาก ให้รีดเสื้อ กรอกน้ำล้างจาน ล้างรถ ดูเเลบ้านใช้งานผมกับพี่สาวสารพัด เเต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก มาอาศัยอยู่กับเค้า พอจะขึ้น ม.1พี่สาวผมขึ้นม.4เป็นช่วงที่ใช้เงินเยอะมากทั้งค่าเทอมค่าเสื้อผ้า เเต่เเม่ก็ไม่เคยบ่นซักคำผมมาอยู่กับป้าร้องไห้เเทบทุกวัน เวลาเเม่โทรมาตอนคำ่ๆป้ามักจะบอกว่าหลานนอนไปเเล้ว ผมเลยต้องเก็บเงินโทรตู้ไปหาแม่ จนพอผมจะขึ้น ม.4พี่สาวผมจบ ม.6ทนไม่ไหวหนีออกจากบ้านไปเหลือผมคนเดียว คิดดูว่าผมเรียนที่ รร.วัดเเถวบ้าน เรียนพิเศษนี้อย่าหวัง เพราะไม่มีเงินจริงๆ ป้าไม่ให้เรียนต้องอ่านเอง ผมเลยเรียนอย่างตั้งใจมากตอน ม.ต้น พร้อมอ่านหนังสือเอง โดยผมจำได้ว่าขอเงินป้า 500บาท เพื่อสมัครรับหนังสือรายเดือนของสำนักพิมพ์เเม็คผมอ่านเเละทำข้อสอบจากในนั้น ป้าก็บอกว่าถ้าไม่มีหนังสือมาจะหักเงินรายสัปดาห์ ผมคิดว่าผมต้องสอบให้ได้ใน รร. ประจำจังหวัดใน ม.ปลาย ผมบอกแม่ แม่บอกว่าให้ไปสอบดู จากนั้นผมก็ขอป้า ป้าก็ตามเคย ห้ามไม่ให้ไปกลัวเราเสียคน วันที่สอบผมก็แอบไปสอบ อ้อผมลืมบอกไปว่าป้าผมรับเด็กมาเลี้ยงหนึ่งคน ซึ่งในสายตามผมเด็กคนนี้ร้ายกาจมาก แต่ผมก็ทำไรไม่ได้เพราะเป็นลูกเลี้ยงป้า เเละที่ป้าหวาดระเเวงผมก็เนื่องจากเด็กคนนี้มันชอบขโมยเงินป้าเเละเอาไปฟ้องว่าผมเอาไป ผมก็โดนด่าสารพัด จนพักหลังๆป้าบอกให้ลูกเลี้ยงเฝ้าห้องตอนเช้าขณะป้าอาบน้ำ เพราะระเเวงผมจะขโมยเเต่ผมก็ไม่สนใจ เพราะคนที่ขโมยไม่ใช้ผม วันประกาศผลสอบ รร นี้เป็น รร ประจำจังหวัดมีชื่อเสียงมาก ผลปรากฎว่าผมสอบติด เค้ารับเเค่ 100คน สำหรับเด็กนอกพื้นที่ ผมดีใจมากไปสอบเอง ไปฟังผลเอง ผมโทรบอกเเม่ แม่ดีใจมากผมกลับมาบ้านบอกป้า เเต่ตอนนั้นลุงอยู่ด้วย ซึ่งลุงผมเป็นทหาร เป็นคนตรงๆ ดุเเต่มีเหตุผล ลุงอนุญาตให้ผมเรียนได้ เเต่ป้าบอกว่า จะให้ค่าขนมเท่าเดิม ผมเลยเอาไงเอากันตัดสินใจเรียนเเละเเอบขอค่ารถเเม่เพิ่ม ผมเรียน ม.ปลายได้อย่างไม่มีปัญหา เลือกวิทย์คณิตฯสอบคัดมาเรื่อยๆคนอยู่ห้องคิง อ่านหนังสือเองตลอด เพื่อนๆทุกคนก็เรียนพิเศษ ใครเรียนพิเศษมากก็จะมองมารวยเก่ง หลายๆคนก็ถามผมว่า เรียนพิเศษ ไหน ผมก็บอกว่าเรียนเเถวบ้าน มีครูส่วนตัว ผมจำได้ว่าผมรักแม่มาก เเม่ไม่เคยเสียใจกับผมเลยเรื่องการเรียน ผมเรียนดีมาตลอดก็ว่าได้ เรื่องป้าตัดทิ้ง เพราะผมไม่ให้ความสำคัญกับเค้าเท่าไหร่ สุดท้ายก่อนสอบมหาวิทยาลัย ผมก็หวังเล็กๆว่าจะเรียน เเพทย์ ทันตเเพทย์ คือเป็นความฝันของผมมาตั้งเเต่เล็ก ๆ บ้านผมยายเก็บของเก่า ขาย เเม่ ขายส้มตำ ญาติพี่น้อง ทำนา ทำไร่ ตอนผมเรียน ม.ปลาย ได้ยินประโยคหนึ่งทำให้ผมจำใส่ใจเสมอคือ ถ้าคนในครอบครัวไม่มีใครทะเยอทยานก็ต้องอยู่เเบบนั้นไปเรื่อยๆจนก็จนตลอด  ตระกูลผมไม่มีใครเป็นเเพทย์เลยซักคน จนวันนี้ผมสามารถหลุดพ้นจากวงจรเลวร้าย ผมมีลูกมีหลานผมจะปลูกฝังความเชื่อมั่นเเละเอาอดีตของผมเป็นตัวอย่างให้ลูกๆหลานได้เห็น ตอนนี้ผมเรียนจบมหาวิทยาลัย เเล้วโดยการรับสอนพิเศษ เลี้ยงตัวเองขณะเรียน ปัจจุบันใช้ทุนอยู่ รพ.ชุมชน ภาคอิสาน มีความสุขมาก ส่งเงินให้เเม่ สร้างบ้าน ให้เเม่ เเละผมมั่นใจว่าสิ่งที่ผมเขียนเป็นเรื่องจริง ลำบากมากจริงๆ ขอบคุณที่อ่านกันนะครับ