คนที่ยืนอยู่ข้างเรา ตลอดมา คือคนในครอบครัวไงค่ะ ไม่เคยทิ้งไม่เคยซ้ำเติมเลย แม้แต่น้อย กลับปกป้อง กลับปลอดโยน สิ่งที่เกิดขึ้นมานั้น ทุกคนในครอบครัว จะช่วยกันแก้ ช่วยกันขัดเกลาให้มันดีขึ้น
เราเป็นคนหนึ่งที่ เจอเรื่อง ร้าย ๆมา เราท้องทั้งยังเรียนไม่จบ ทั้งแฟนยังไม่ค่อยเต็มใจที่จะรับผิดชอบ เรื่องบอกฝ่ายผู้ใหญ่ ให้เราบอกเอง จนวันที่เรากับแฟนได้ทำพิธีผูกข้อมือ วันนั้นเป็นวันแรกที่เห็นพ่อร้องไห้ (แม้จะไม่ใช่พ่อที่ให้กำเนิดเรามาก็ตาม) เราไม่อยากจากบ้านไปเลย เราไม่อยากผูกข้อแล้วมาถึงตอนนั้น อยากเป็นลูกของพ่อกับแม่ที่ยัง ติดแจ ถึงแม้เราจะเรียน ใกล้จบปริญญาแล้วก้อตาม ยิ่งพอได้ไปอยู่บ้านแฟน เรายิ่งแปลกพวก เราคิดว่าแฟนอาจจะรักเรามากขึ้นหรือ ดูแลเราดีกว่าเดิม ปล่าวเลย เรื่องกลับแย่ลงไปอีก ถึงขนาดที่พูดกับเราเค้ายังไม่อยากพูด เราถามคำเค้าตอบคำ เป็นแบบนี้เป็นอาทิตย์ จนทนไม่ไหว เราถามว่าอยากอยู่คนเดียวเหมือนเดิมไหม อยากกลับไปใช้ชีวิตที่เป็นอิสระเหมือนเดิมไหม เราจะออกจากชีวิตให้ เค้าทำท่าครุ่นคิด แล้วบอกว่าไม่รู้สิ เราถามอีกทีว่าอยากอยู่ด้วยกันไหม เค้าก้อตอบว่าไม่รู้สิ เรารู้แล้ว ว่าเค้าลำบากใจที่ ต้องอยู่กับเรา เราเลยแยกตัวออกมา กลับหอ มานอนร้องไห้ โทรหาแม่ ร้องไห้ให้แม่ฟัง คำพูดของแม่ที่พูดกับเรา มีแต่ให้กำลังใจ มีแต่บอกให้อดทน เรารู้เลยว่า กว่าแม่จะเลี้ยงเรามาถึงขนาดนี้ แม่ต้องทนขนาดไหนแม่ต้องร้องไห้ บ่อยแค่ไหน จากนี้ สิ่งที่อยู่ข้างเรา คือคนในครอบครัว ไม่ใช่สิ่งที่เราวิ่งตาม สิ่งที่เรากำลังมองหา แต่สิ่งนั้น อยู่ตรงนี้มานาน นานจนเราเกือบลืมมันไป....
คนที่ยืนอยู่ข้างเรา.......แต่เรากลับมองไม่เห็น
เราเป็นคนหนึ่งที่ เจอเรื่อง ร้าย ๆมา เราท้องทั้งยังเรียนไม่จบ ทั้งแฟนยังไม่ค่อยเต็มใจที่จะรับผิดชอบ เรื่องบอกฝ่ายผู้ใหญ่ ให้เราบอกเอง จนวันที่เรากับแฟนได้ทำพิธีผูกข้อมือ วันนั้นเป็นวันแรกที่เห็นพ่อร้องไห้ (แม้จะไม่ใช่พ่อที่ให้กำเนิดเรามาก็ตาม) เราไม่อยากจากบ้านไปเลย เราไม่อยากผูกข้อแล้วมาถึงตอนนั้น อยากเป็นลูกของพ่อกับแม่ที่ยัง ติดแจ ถึงแม้เราจะเรียน ใกล้จบปริญญาแล้วก้อตาม ยิ่งพอได้ไปอยู่บ้านแฟน เรายิ่งแปลกพวก เราคิดว่าแฟนอาจจะรักเรามากขึ้นหรือ ดูแลเราดีกว่าเดิม ปล่าวเลย เรื่องกลับแย่ลงไปอีก ถึงขนาดที่พูดกับเราเค้ายังไม่อยากพูด เราถามคำเค้าตอบคำ เป็นแบบนี้เป็นอาทิตย์ จนทนไม่ไหว เราถามว่าอยากอยู่คนเดียวเหมือนเดิมไหม อยากกลับไปใช้ชีวิตที่เป็นอิสระเหมือนเดิมไหม เราจะออกจากชีวิตให้ เค้าทำท่าครุ่นคิด แล้วบอกว่าไม่รู้สิ เราถามอีกทีว่าอยากอยู่ด้วยกันไหม เค้าก้อตอบว่าไม่รู้สิ เรารู้แล้ว ว่าเค้าลำบากใจที่ ต้องอยู่กับเรา เราเลยแยกตัวออกมา กลับหอ มานอนร้องไห้ โทรหาแม่ ร้องไห้ให้แม่ฟัง คำพูดของแม่ที่พูดกับเรา มีแต่ให้กำลังใจ มีแต่บอกให้อดทน เรารู้เลยว่า กว่าแม่จะเลี้ยงเรามาถึงขนาดนี้ แม่ต้องทนขนาดไหนแม่ต้องร้องไห้ บ่อยแค่ไหน จากนี้ สิ่งที่อยู่ข้างเรา คือคนในครอบครัว ไม่ใช่สิ่งที่เราวิ่งตาม สิ่งที่เรากำลังมองหา แต่สิ่งนั้น อยู่ตรงนี้มานาน นานจนเราเกือบลืมมันไป....