สามัญสำนึก คือความรู้สึกธรรมดาๆที่ไม่ประกอบด้วยปัญญาจะบอกว่า มีเรา คือมีเราที่รับรู้สิ่งต่างๆได้ มีเราที่รู้สึกสิ่งต่างๆได้ มีเราที่คิดนึกปรุงแต่งได้ แล้วอย่างนี้จะบอกว่าไม่มีเราได้อย่างไร?
แม้ตำรามากมายก็บอกว่ามีเราที่เวียนว่ายตายเกิด มีนรก - สวรรค์เอาไว้รองรับเราเมื่อตายแล้ว แล้วอย่างนี้จะบอกว่าไม่มีเราได้อย่างไร?
แม้ใครๆเขาก็บอกว่ามีเรากันทั่วบ้านทั่วเมือง แล้วใครจะมาบอกว่าไม่มีเรา ก็เท่ากับเป็นคนบ้าเท่านั้น
แต่เหตุผลกลับบอกว่า "ไม่มีเราอยู่จริง" เพราะร่างกายก็เป็นสิ่งปรุงแต่งมาจากรูปธาตุ (คือดิน น้ำ ไฟ ลม) ส่วนจิตใจก็เป็นสิ่งปรุงแต่งมากจาก การรับรู้ (วิญญาณ) ความรู้สึก (เวทนา ) ความจำได้ (สัญญา) และการคิดปรุงแต่งของจิต (สังขาร) ดังนั้นจึงจะหาสิ่งที่เป็นตัวตน (อัตตา) ของเรา ในร่างกายและจิตใจนี้ไม่มี จะมีก็เพียงความรู้สึกว่ามีเราชั่วคราว (อนัตตา) หรือเรามายา (หลอกลวงว่ามีจริง) เท่านั้น
แล้วอย่างนี้จะเลือกอะไร? ระหว่าง สามัญสำนึก +ตำรา + และมีคนบอกมา กับ เหตุผล?
เมื่อความรู้สึกบอกว่า มีเรา แต่เหตุผลบอกว่า ไม่มีเราอยู่จริง แล้วอย่างนี้จะเลือกอะไร?
แม้ตำรามากมายก็บอกว่ามีเราที่เวียนว่ายตายเกิด มีนรก - สวรรค์เอาไว้รองรับเราเมื่อตายแล้ว แล้วอย่างนี้จะบอกว่าไม่มีเราได้อย่างไร?
แม้ใครๆเขาก็บอกว่ามีเรากันทั่วบ้านทั่วเมือง แล้วใครจะมาบอกว่าไม่มีเรา ก็เท่ากับเป็นคนบ้าเท่านั้น
แต่เหตุผลกลับบอกว่า "ไม่มีเราอยู่จริง" เพราะร่างกายก็เป็นสิ่งปรุงแต่งมาจากรูปธาตุ (คือดิน น้ำ ไฟ ลม) ส่วนจิตใจก็เป็นสิ่งปรุงแต่งมากจาก การรับรู้ (วิญญาณ) ความรู้สึก (เวทนา ) ความจำได้ (สัญญา) และการคิดปรุงแต่งของจิต (สังขาร) ดังนั้นจึงจะหาสิ่งที่เป็นตัวตน (อัตตา) ของเรา ในร่างกายและจิตใจนี้ไม่มี จะมีก็เพียงความรู้สึกว่ามีเราชั่วคราว (อนัตตา) หรือเรามายา (หลอกลวงว่ามีจริง) เท่านั้น
แล้วอย่างนี้จะเลือกอะไร? ระหว่าง สามัญสำนึก +ตำรา + และมีคนบอกมา กับ เหตุผล?