เคยเป็นเช่นนั้นกันมาบ้างหรือเปล่าเอ่ย ?
ด้วยความรู้สึกนานัปการกับสถานที่แห่งนั้น-ที่ทำให้เราต้องเผลอใจ..
เรื่องของเราออกแนวเศร้าๆ ขอ spoil ไว้นะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ช่วงนี้เราออกพเนจรจากสถานที่อันอบอุ่นคุ้นเคยมาเกือบเดือนแล้วละ
ต้นสายปลายเหตุล้วนมิใช่สิ่งที่จะเข้ามารบกวนสงบสุขแจ่มใสในใจของเราได้เลย
แต่ความคิดถึง-ความหวนหาอาวรณ์มันห้ามกันไม่ได้นี่นะ
วันนี้คนขับ taxi พาเราผ่าน "บ้าน" อีกหลังของเราโดยบังเอิญ..
แว่บแรกก็ดีใจนะคะ "คิดถึง-คิดถึง-คิดถึง.." เราคุยกับตัวเองในใจ
แล้วมองไปทั่วบริเวณริมรั้วที่รถแล่นผ่านอย่างใจจดใจจ่ออยู่กับภาพตรงหน้า
รู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง..
"อย่าสิ..อย่าร้องไห้, น้ำตาเจ้ากรรม หยุดสิ..หยุด" เราสั่งใจของตัวเองอย่างยากเย็น
เข้าใจเลยค่ะ ว่าอาการ "ขบฟัน" เพื่อสะกดใจนั้น มันเป็นอย่างไร 
เคยมั้ยคะ ? ที่เผลอใจน้ำตาร่วงยามผ่านสถานที่บางแห่ง..
ด้วยความรู้สึกนานัปการกับสถานที่แห่งนั้น-ที่ทำให้เราต้องเผลอใจ..
เรื่องของเราออกแนวเศร้าๆ ขอ spoil ไว้นะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้