เสียพ่อไป....ชีวิตเปลี่ยนหน้ามือหลังมือ

พ่อของผมเป็นทหารครับ ท่านเก่งมากยอมรับเลยครับว่าพ่อผมเก่งจริงๆมีความรู้ความสามารถมากที่สุดของกองทัพเลยก็ว่าได้ที่1ห้อง1โรงเรียนมหาวชิราวุธ นักเรียนดีเด่นเตรียมทหารและจปร. นักเรียนทุนอเมริกา นักเรียนทุนมหาลัยAIT  แต่ท่านทำงานหนักมาตลอดชีวิต ท่านต้องไปๆมาๆสามจังหวัดบ่อยๆเสี่ยงมากครับไม่ค่อยได้อยุ่กับผมอย่างมากก็เสาร์อาทิตย์ ผมซึ่งเป็นลูกยอมรับยังเด็กย่างเข้าวัยรุ่นอายุ13 ไม่เที่ยว ไม่เล่น  แต่ไม่ค่อยขยันแต่เป็นคนหัวดีไม่อ่านหนังสือก็ยังได้ท็อปของชั้น
ท่านพูดเสมอว่า วันที่เห็นศพป๊าคลุมธงชาติมาแล้วจะเสียใจ ผมก็แอบเสียใจอยุ่ลึกๆเหมือนกันแต่ก็คิดว่าคงเป็นไปไม่ได้หรอก
...
10 กันยายน 2556 วันเกิดพ่อของผม
ก่อนผมจะสอบกปลายภาคเทอม1ที่ผ่านมา ผมโทรไปสุขสันต์วันเกิดพ่อผม พ่อผมสัญญาว่าจะมาติวหนังสือให้ ผมดีใจมากครับ ไม่คิดอะไรมาก...
...
11 กันยายน 2556 เวลา 20.15 น.
โทรศัพท์ย่าดังขึ้น(ผมอยุ่กับย่า) บอกว่าพ่อผมรถชน ผมตกใจมากทุกคนในบ้านตกใจ ย่าผมร้องไห้น้ารีบขับรถไปดูที่รพ.ที่พ่อส่งไปโดยด่วน
ผมช็อคสุดๆติดต่อทุกคนทุกทาง แต่ช่วยอะไรไม่ได้เลย ผมได้แต่คิดว่าคงชนธรรมดาไม่อะไรมาก แล้วก็หลับไป
...
12 กันยายน 2556 เวลา 04.00 น. (เท่าที่จำได้)
ผมตื่นขึ้นมาปวดขามากปวดเหมือนขาจะขาดเลยครับข้างซ้าย แล้วพอหายก็หลับต่อ // มาทราบทีหลังว่าพ่อผมเสียชีวิตเวลานั้น
...
13 กันยายน 2556
ผมก็ไปเยี่ยมพ่อตามปกติคิดว่ามารพ.เฉยๆ ไปๆมาๆน้าขับรถเข้าวัด ตอนนั้นตกใจแล้ว เดินลงจากรถเห็นศพพ่อคลุมอยุ่ ตอนนั้นทุกอย่างมันหยุดหมด ไม่มีอะไรเลย ได้แค่กลั้นน้ำตาแล้วกราบเท้าพ่อ แล้วแอบไปร้องไห้ที่อื่น


มาวันนี้พ่อไม่มีแล้ว พ่อหวังว่าจะให้ผมเป็นนายร้อย จปร.เหมือนพ่อ นั้นคือสิ่งเดียวที่ทำให้ผมมีชีวิตจนวันนี้ พ่อของเราทุกคนต่อให้ตัวไปแล้วแต่จิตใจยังอยุ่เรา พ่อผมทิ้งหลายอย่างไว้ให้ผมมากมาย แม้ท่านไปแล้ว ท่านก็ยังมีทุกอย่างที่ทำไว้เพื่อเรา
.......
.......
ชีวิตคนเราก็มีเท่านี้ล่ะครับ จะตายจะอยุ่ก็ยังไม่รู้ ทำให้ท่านได้เห็นครับแล้วจะไม่เป้นแบบผมที่ทำให้ท่านได้ไม่เต็มที่