วันนี้ ได้ยิน เรื่องหนึ่งมา แล้วมีความรู้สึก ว่าชีวิตคนเรามันไม่แฟร์ จริงๆ

คือ มันเป็นเรื่องของเด็กที่ทำงานคะ สนิทกัน เราก็เผอิญไปได้ยินน้องเค้าคุยกะเพื่อน ว่าเธอท้อง ตอนนี้ไม่พร้อมจะมีลูก จะเอาเด็กออก ความที่เราได้ยินมา ก็เจ๋อทันที "เฮ้ยมันบาป น่ะเฟ้ย เวลาทำกันทำไม ไม่คุมกันให้ดี" น้องเค้าก็เลยบอกมาว่า "โถ่พี่ หนุก็คุม แต่มันหลุดมา จะให้ทำไง ถ้าพี่ไม่ให้หนูเอาออก พี่เอาไปเลี้ยงไหมละ หนูยกให้ อยากมีอยู่ไม่ใช่หรอลูกน่ะ" อึ่งเลย คะ ไปไม่ถูก มันดันย้อนปมชีวิตคู่เราเข้าให้ อันนี้คุยแบบไม่ได้โกรธเคืองไรนะคะ ทีนี้เราก็มานั่งคิด เออ น่ะเราอยากมีจะตาย บนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกที ขอให้มีน้อง ไปหาหมอ (ตอนนี้กำลังรักษาอยู่คะ ) ที่ไหนว่าดี เราไปหมด ไม่มาสักที เราพร้อม ทุกอย่าง ฐานะ หน้าที่ ครอบครัว แต่ดันไม่มี ไอ้คนที่ไม่พร้อม ท้องเอาท้องเอา ทำแท้งบ้าง ทิ้งบ้าง สามีเคยพูดว่า เราไปรับเด็กมาเลี้ยงดีไหม ถ้าเราอยากมีลูก เราไม่เห็นด้วยกับเรื่องการรับเด็กมาเลี้ยงไม่ใช่ว่าเราเกลียดเด็ก หรือ อะไรน่ะ เรารักเด็กมากๆ แต่เรากลัวว่า วันหนึ่งเกิดเรามีของเราเองขึ้นมา เราจะรักเด็กที่ขอมาเลี้ยงได้เท่ากับลูกของเราเองหรือเปล่า เราจะลำเอียงกับเด็กหรือป่าว
เฮ้อ ...... ก็แค่อยากเล่าคะ ระบาย หน่อย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ