วันนี้น้องสาวส่งข้อความมาบอกว่าคุณตาเสียแล้ว

ตอนแรกก็คิดว่าอำรึเปล่า เพราะเมื่อวานแม่ยังเล่าให้ฟังอยู่เลยว่าตายังป่วนที่บ้านเหมือนปกติ
สักพักโทรไปหาแม่ แม่เราก็ไม่รับสาย ไม่โทรกลับ
โทรไปหาป้าป้าก็เสียงเครือๆ ทีนี้รู้แล้วว่าเรื่องจริง

เรื่องราวต่างๆในหัวก็ค่อยๆผุดออกมาค่ะ

ตั้งแต่ที่เรายังเด็ก

เวลาที่โดนแม่ตี ยายตี มีตาคนเดียวที่คอยปกป้อง
เวลานั่งรถกลับบ้านมาตอนเย็นมีตาคนเดียวที่นั่งรอการกลับมาของเรา
อยากนั่งชิงช้า ตาก็ทำให้นั่ง
อยากกินอะไร ตาก็เจียดบำนาญมาซื้อให้
มีเราคนเดียวที่ตากอดและหอม ทุกคนจะรู้ว่าเราเป็นหลานรักของตา
ตาภูมิใจมากที่เราสอบติดโรงเรียนดีๆมาตลอด
พูดตลอดว่าอยากจะมางานรับปริญญาของเราเสมอ
ขอตายหลังเรารับปริญญาก็พอ

จนกระทั่งตาเราป่วยด้วยโรคอัลไซเมอร์ จำเราไม่ค่อยได้
เพราะเรามาเรียนที่กรุงเทพ เวลากลับไปบางทีตาก็จำได้บ้างไม่ได้บ้าง
จนเมื่อสามปีก่อน ตาเราก็ทำให้เรากลัวขึ้นมาค่ะ ขอไม่เล่าเหตุการณืละกันนะคะ
จนเราห่างเหินกับตา ไม่กล้าเข้าไปกอด ไปหอมเหมือนที่เคยทำมาตลอด

พอไม่มีเราเข้าไปเล่นด้วยแล้ว ตาก็เหงาค่ะ
เพราะตาเราค่อนข้างอารมณ์ร้าย ทุกทีจะมีแต่เราที่เข้าหาได้

ตาได้เล่นแต่กะหมาที่เลี้ยงเอาไว้ บางทีที่เรากลับไป
เราก็จะเห็นตานั่งเหงาๆทั้งวันที่เก้าอี้ตัวโปรด
ในใจเราอยากเข้าไปหานะ แต่เราก็กลัวค่ะ
เราก้มักจะซื้อโดนัทที่ตาชอบ เวลาเราไปเที่ยวที่ไหน
เราก็จะซื้อขนมมาให้ตาเสมอ แต่ก็ไม่ได้เข้าไปใกล้ชิดอะไรมาก
ปิดเทอมก็ทำกับข้าวให้กิน ซื้อของกินที่ตาชอบมาให้
จนไม่นานมานี้ก็คิดว่าจะลืมความกลัวครั้งนั้นไป
จะเข้าไปกอดไปหอมตาเหมือนเดิมแล้ว

แต่ก็ไม่ทันแล้วค่ะ
ตาเราไม่รอเราแล้วค่ะ
เรายังเรียนไม่จบเลย แต่ตาก็รองานรับปริญญาของเราไม่ได้แล้วค่ะ

ที่มาตั้งกระทู้นี้เพราะว่าอยากให้หลายๆคนที่อาจมีเรื่องบาดหมางกะญาติผู้ใหญ่หรือคนในครอบครัว
ให้อภัยกันเถอะค่ะ ถ้ามันไม่ได้ร้ายแรงอะไรมาก
ไม่งั้นอาจจะเสียใจแบบเราก็ได้ค่ะ