ขอให้พื้นที่เล็กๆตรงนี้ระบายเรื่องเพื่อนหน่อยนะคะ
ก่อนอื่นเลย ต้องบอกว่า เราเป็นคนโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร เพื่อนที่สนิทใจจริงๆมีแค่ 5 คน ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของส่วนตัวและจะไม่ยุ่งกับของคนอื่น แต่เราเป็นคนที่เกรงใจคนอื่น(ไม่อยากผิดใจกับใครมากเท่าไหร่)
เรารู้จักเพื่อนคนนี้มานานพอควร ตอนแรกๆเค้าก็นิสัยดี น่ารักๆ ช่วยเหลือคนอื่น เฮฮาไปไหนไปกัน แล้วบ้านอยู่ใกล้กันด้วย ก็เลยสนิทกันมากหน่อย รู้สึกดีที่มีเพื่อนอยู่ใกล้ๆกัน ไปหากันได้ แต่กลับกลายเป็นว่า สนิทกันมากจนลืมเรื่องของความเกรงใจ ความเป็นส่วนตัว
เริ่มแรกเลยนะ.... ตอนแรกที่รู้จักกัน เราอาศัยรถเค้าตอนช่วงเลิกเรียน ทางเดียวกันกลับด้วยกัน(เพื่อนเป็นคนชวนก่อน) เราก็เห็นใจเค้านะ เลิกเรียนเหนื่อยๆ ต้องนั่งรถ(แม่เป็นคนขับ)ไปส่งเราที่บ้านก่อน ที่บ้านเราก็เกรงใจเค้าแหละ จนในที่สุดปะป๊าซื้อมอไซค์ (ป๊าอยากได้มานานล่ะ5555)
มีมอไซค์ล่ะ ก็ดีมาหน่อยไม่ต้องลำบากแม่เพื่อนและตัวเพื่อน ...ผ่านไปสัก 2-3 เดือน มะมี๊ให้รถเรา ด้วยเหตุผลที่ว่า "หนูจะได้ปลอดภัย ไม่โดนลมโดนฝน ป๊าจะได้ไม่ต้องขี่มอไซค์ตอนมืดๆ แต่ค่าน้ำมันออกเองนะ^^" (อ้าวมี๊!!! T^T)พอได้รถปุ๊บเราก็นึกในใจ จะได้ส่งเพื่อนบ้างตอนแทนที่เค้ามาส่งเรา แต่เชื่อไหมคะว่า หลังจากที่เราไปส่งเค้าเกือบเดือนกว่าๆ เค้าก็เรียกใช้บริการอย่างกับเป็นรถแท๊กซี่ บางทีโทรมาบอกให้ไปรับ แล้วบ้านเราอยู่ก่อนบ้านเค้า เราต้องอ้อมรถไกลมาก เราเลยบอก "ให้ออกมารอป้ายรถเมล์หน้าบ้านเราได้ไหม" เค้าบอก"ไกลไป"?) เราก็บอกอีก"งั้นป้ายหน้าบ้านแกก็ได้" คำตอบที่ได้คือ "ไม่อะ ไม่มีรถออก ไม่อยากเดิน นั่งรออยู่หน้าบ้านล่ะนะ รีบมาด้วย"
อยากขับรถชนมากอะ สุดท้ายเราก็ต้องไปรับถึงบ้าน พอหลังจากนี้เราก็ไม่ไปอีก ให้เหตุผลแบบ ไม่ว่าง อยู่ข้างนอก รถเข้าอู่ บลาๆๆๆๆ
เรื่องที่สอง...ไม่รู้เป็นยังไงชอบเล่นที่บ้าน... ทุกครั้งที่มาบ้านต่อให้เราอยู่ในบ้านหรือนอกบ้าน เค้าจะเดินตัวปลิวเข้าบ้านไปเลย เรานี้แบบ เฮ้ย อะไรวะ กุยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ เมิงทั้งกุ 2-3 คำ ล่ะกุยังไม่ได้ชวนให้เข้าบ้าน เดินหน้าตาเฉยเข้าไป เท่านี้ยังไม่พอ มีหน้ามาถ้าป๊ากะมี๊เรา "หิวจัง มีอะไรกินบ้าง" ก็อยากจะตอบไปนะ
อะ กินป่ะ? // ล่ะที่บ้านเรามีลูกหมาตัวนึงตัวปุย เพื่อนก็เข้ามาเล่น อุ้มบ้างกอดบ้าง ตั้งฉายาทุเรศๆให้ ล่ะชอบให้เลียมือเลียเท้า แล้วแบบว่า ก่อนเข้าบ้านไม่เคยล้างเท้าล้างมือ ไอ้เราก็กลัวหมาจะติดเชื้อโรค แต่ปกติเราล้างมือ/เท้า เรายังไม่ให้เลียเล๊ยย พอเราอุ้มหมาออก มันยังบอก เอาออกทำไม หมากำลังทำความสะอาดเท้าเราอยู่นะ (สลัดค่ะ!!) //
เรื่องที่สาม... ของใช้ส่วนตัว... อีกครั้งนะ เราไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของส่วนตัว นี่ก็ชอบมาปริ๊นงานที่บ้านเรา แรกๆเราให้ หลังๆมานี่ สั่งไม่บันยะบันยัง เหมือนเป็นร้านรับถ่ายเอกสาร เคยถามไปทำไมไม่ฝากแม่แกปริ๊นหรือว่าซื้อเครื่องเอง คำตอบที่ได้ "เปลืองตังค์" // รองเท้าผ้าใบ เป็นไปไม่ได้เลยว่าบ้านไหนจะไม่มีรองเท้าผ้าใบ ทุกบ้านจะมีอย่างน้อยคู่สองคู่ แต่เพื่อนมาขอยืม บอกที่บ้านไม่มี เหอะ!!! กุยังเมิงใส่ไปวิ่งอยู่บ่อยๆ จะโกหกก็ให้เนียนหน่อย แล้วเท้าเรากับเพื่อนคนละไซส์กัน กลับมาอีกทีสภาพดูไม่ได้เลย ละไม่ทำความสะอาดให้อีก // ห้องนอน ปกติเราเปิดห้องตลอดน้องหมาเราเข้าไปเล่น(มีครั้งนึงไม่รู้ว่าตัวแสบนอนในตู้เสื้อผ้า เราปิดห้องซะดิบดี เปิดอีกทีตอนดึก 5555 โดนตัวแสบงอน) มาๆต่อๆๆ เพื่อนเรานี่น๊าา เท้าก็ไม่ล้าง มาถึงกระโดดขึ้นเตียงเรา นอนกลิ้งไปกลิ้งมา ย่ำๆอีกตะหาก แล้วมันมีเศษขี้ตีน เศษดิน หล่นบนที่นอนเรา เลยด่ามันไปยกใหญ่ แต่ก็นะ อย่างมันจะรู้สึกหรอ บอกตรงๆขยะแขยงมากค่ะ เตียงมีเศษสกปรกเต็มไปหมด เราต้องมาบิ๊ก คลีนนิ่งทั้งวัน ตอนนี้ไม่ให้ขึ้นข้างบนอีกเลย // ชุดชั้นใน!!!! อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ ขอยืมกระทั่งชุดชั้นใน มันก็เหมือนของสงวนของเราป่ะ ของใช้ส่วนตัวสุดๆ ของที่ไม่ควรยืมกันสักนิด
ครั้งแรกที่มายืมเพราะ เพื่อนมาขอค้างบ้านเราแบบกระทั้นหัน (ทะเลาะกับที่บ้าน) เราเกลี้ยกล่อมให้มันใจเย็น ให้กลับไปที่บ้าน เดี๋ยวทุกคนเป็นห่วง แต่ก็ไม่ยืนยันจะนอนบ้านเรา ตอนนั้นมันดึกมากแล้วก็เลยให้พักก่อน(ป๊ากะมี๊เราไม่สนับสนุนนะ แต่เห็นมันดึก) บอกให้มันขึ้นไปอาบน้ำนอน สักพักเราขึ้นตามไป ทันเห็นมันค้นห้องแล้วถือชั้นในเรา ทีนี้ล่ะเป็นเรื่อง เราดึงชุดกลับ มันก็บ่นใส่ หาว่าเรางก ไม่ยอมให้ยืม โอ้โห! เรานี่ปรี๊ดเลย ด่ากลับบ้าง "มันเป็นของส่วนตัว ถ้าอยากเปลี่ยน แล้วจะเ-ือกหนีออกจากบ้านทำไม ถ้ากลัวมันเน่า ก็ให้เน่าไป ฮิเมิงไม่ใช่ฮิกุ หรือไม่ ก็ไม่ต้องใส่" มันก็ทำท่าไม่พอใจหน่อยๆ
ครั้งที่สอง มันอยู่ที่มหาลัย เรายังอยู่บ้างอยู่(เรียนช่วงบ่ายๆ^_____^) ช่วงนั้นมันเป็นประจำเดือนอยู่ มาล่ะ โทรมาล่ะ เราก็นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้โทรมาขอยืมชั้นใน เพราะชั้นในมันเปื้อน เอามาให้หน่อยนะ โธ่ๆๆๆๆแม่คุณคะ แค่ปกติตอนไม่เปื้อนเรายังไม่ให้ ละนี่เปื้อนเลือด คิดหรอว่าเราจะให้ ใส่ไม่ได้ก็อย่าใส่เลยนะ ...วันนั้นมันงอนเราทั้งวัน ขอโทษเถอะ กุ ไม่ ง้อ!!!
เรื่องที่สี่ เรื่องสุดท้าย... ความสงบสุขภายในบ้าน... เพื่อนเราคนนี้เก่งภาษาเกาหลี(มากแค่ไหนไม่รู้) แล้วมันรับสอนตามสถานที่ ผลกรรมมันก็มาตกอยู่ที่เราเพราะ เพื่อนบ้านเราอยากเรียน เราก็แนะนำเพื่อนเราไป นัดกันเรีบยร้อย ถึงวันมาเรียน เพื่อนเดินเข้าบ้านเราเฉย ห้ามแทบไม่ทัน ถาม มาทำอะไร วันนี้มีสอนไม่ใช่หรอ มันบอก ใช่ไง มาสอนบ้านแก อึ้งค่ะอึ้งมาก เราก็ให้มันไปสอนบ้านที่จ้างมัน ก็ลงอิหรอบเดิม ช่วงแรกสอนที่บ้านโน้น ช่วงหลังชวนคนบ้านโน้นมาเรียนในบ้าน ตอนนั้นเราอยู่ชั้นสองเล่นกับมี๊ อยู่ๆได้ยินเสียงคนคุยกัน เราเลยลงมาดู ดูปร๊าดเดียว ของขึ้นเลย บอกได้เลยว่า ไม่เคยโกรธ โมโหอะไรเท่านี้มาก่อน หยามหน้ากันเกินไปล่ะ เอาคนอื่นมานั่งสอนหนังสือกันในบ้าน โดยที่ไม่บอกเราหรือใครในบ้าน เข้ามาทั้งๆที่เราไม่ได้ชวนสักนิด พอมันเห็นเรา แทนที่มันจะสำเหนียก กลับบอกให้หาอะไรให้กินหน่อย คราวนี้เราด่าลั่นบ้าน แต่ก็ยังหน้าหนา เดือดร้อนมี๊เราต้องลงมาไล่ มี๊เราเป็นอาจารย์ ต้องตรวจข้อสอบ ตรวจ IS เตรียมสอน บางทีเหนื่อยๆก็มาพักดูทีวี เพื่อนเราบอกกับมี๊ว่าไงทราบไหมคะ มันบอก "ก็ไม่ต้องเปิดสิคะ หนูจะสอนเบาๆก็ได้" เมิงพูดแบบนี้กับคนที่เลี้ยงดูกุมาหรอ ขนาดกุเป็นลูก ทะเลาะกันกับมี๊แทบทุกสัปดาห์ ยังไม่กล้าพูดแบบนี้เลย ทีนี้เราไม่พูดอะไร เดินไปเปิดทีวีเปิดเสียงดังที่สุด เปิดช่องหนังบู้ เสียงปืน ระเบิดลั่นบ้าน มันก็หันมามองเราแบบเคืองๆ แล้วสิ้นสุดการสอนภายใน 30 นาที จากปกติ 2 ชั่วโมง เย้!!!
จบซะทีกับการระบายความในใจ เรามองปัญหาแบบนี้ว่า อยู่ที่การเลี้ยงดูของพ่อแม่ บางครอบครัวรักลูกมากยิ่งมีลูกสาวคนเดียวยิ่งตามใจเป็นพิเศษ คุณกลัวลูกจะงอน จะไม่รัหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่การที่ตามใจลูกมากขนาดนี้กลับกลายเป็นว่า คุณทำร้ายเค้าทางอ้อม ในขณะเดียวกัน เด็กที่มาจากครอบครัวที่มีความเข้มงวดจนเกินไป มันก็จะทำให้เค้าไม่มีความคิด ตัดสินใจอะไรไม่เป็น เพราะมันไปจำกัดจินตนาการเค้าอยู่
เป็นการระบายที่ยาวมากๆ ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาอ่านนะคะ แล้วก็ต้องขอโทษที่ทำให้เสียเวลาเล็กๆน้อยๆ(หราาา) >_____<
ใครมีเพื่อนที่นิสัยแบบนี้ ก็ช่วยๆเตือนเค้าบ้างนะคะ จะได้ไม่ติดนิสัยแบบนี้ไปเรื่อยๆ เพราะคนที่เค้าจะว่า เค้าไม่ได้ว่าโดยตรง แต่จะอ้อมไปถึงพ่อแม่
Thank you very much ขอบคุณค่าาาาา จุ๊บๆ>///<
ระบายเรื่องเพื่อน แล้วใครมีเพื่อนแบบนี้งบ้างคะ
ก่อนอื่นเลย ต้องบอกว่า เราเป็นคนโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร เพื่อนที่สนิทใจจริงๆมีแค่ 5 คน ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของส่วนตัวและจะไม่ยุ่งกับของคนอื่น แต่เราเป็นคนที่เกรงใจคนอื่น(ไม่อยากผิดใจกับใครมากเท่าไหร่)
เรารู้จักเพื่อนคนนี้มานานพอควร ตอนแรกๆเค้าก็นิสัยดี น่ารักๆ ช่วยเหลือคนอื่น เฮฮาไปไหนไปกัน แล้วบ้านอยู่ใกล้กันด้วย ก็เลยสนิทกันมากหน่อย รู้สึกดีที่มีเพื่อนอยู่ใกล้ๆกัน ไปหากันได้ แต่กลับกลายเป็นว่า สนิทกันมากจนลืมเรื่องของความเกรงใจ ความเป็นส่วนตัว
เริ่มแรกเลยนะ.... ตอนแรกที่รู้จักกัน เราอาศัยรถเค้าตอนช่วงเลิกเรียน ทางเดียวกันกลับด้วยกัน(เพื่อนเป็นคนชวนก่อน) เราก็เห็นใจเค้านะ เลิกเรียนเหนื่อยๆ ต้องนั่งรถ(แม่เป็นคนขับ)ไปส่งเราที่บ้านก่อน ที่บ้านเราก็เกรงใจเค้าแหละ จนในที่สุดปะป๊าซื้อมอไซค์ (ป๊าอยากได้มานานล่ะ5555)
มีมอไซค์ล่ะ ก็ดีมาหน่อยไม่ต้องลำบากแม่เพื่อนและตัวเพื่อน ...ผ่านไปสัก 2-3 เดือน มะมี๊ให้รถเรา ด้วยเหตุผลที่ว่า "หนูจะได้ปลอดภัย ไม่โดนลมโดนฝน ป๊าจะได้ไม่ต้องขี่มอไซค์ตอนมืดๆ แต่ค่าน้ำมันออกเองนะ^^" (อ้าวมี๊!!! T^T)พอได้รถปุ๊บเราก็นึกในใจ จะได้ส่งเพื่อนบ้างตอนแทนที่เค้ามาส่งเรา แต่เชื่อไหมคะว่า หลังจากที่เราไปส่งเค้าเกือบเดือนกว่าๆ เค้าก็เรียกใช้บริการอย่างกับเป็นรถแท๊กซี่ บางทีโทรมาบอกให้ไปรับ แล้วบ้านเราอยู่ก่อนบ้านเค้า เราต้องอ้อมรถไกลมาก เราเลยบอก "ให้ออกมารอป้ายรถเมล์หน้าบ้านเราได้ไหม" เค้าบอก"ไกลไป"?) เราก็บอกอีก"งั้นป้ายหน้าบ้านแกก็ได้" คำตอบที่ได้คือ "ไม่อะ ไม่มีรถออก ไม่อยากเดิน นั่งรออยู่หน้าบ้านล่ะนะ รีบมาด้วย"
เรื่องที่สอง...ไม่รู้เป็นยังไงชอบเล่นที่บ้าน... ทุกครั้งที่มาบ้านต่อให้เราอยู่ในบ้านหรือนอกบ้าน เค้าจะเดินตัวปลิวเข้าบ้านไปเลย เรานี้แบบ เฮ้ย อะไรวะ กุยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ เมิงทั้งกุ 2-3 คำ ล่ะกุยังไม่ได้ชวนให้เข้าบ้าน เดินหน้าตาเฉยเข้าไป เท่านี้ยังไม่พอ มีหน้ามาถ้าป๊ากะมี๊เรา "หิวจัง มีอะไรกินบ้าง" ก็อยากจะตอบไปนะ
เรื่องที่สาม... ของใช้ส่วนตัว... อีกครั้งนะ เราไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของส่วนตัว นี่ก็ชอบมาปริ๊นงานที่บ้านเรา แรกๆเราให้ หลังๆมานี่ สั่งไม่บันยะบันยัง เหมือนเป็นร้านรับถ่ายเอกสาร เคยถามไปทำไมไม่ฝากแม่แกปริ๊นหรือว่าซื้อเครื่องเอง คำตอบที่ได้ "เปลืองตังค์" // รองเท้าผ้าใบ เป็นไปไม่ได้เลยว่าบ้านไหนจะไม่มีรองเท้าผ้าใบ ทุกบ้านจะมีอย่างน้อยคู่สองคู่ แต่เพื่อนมาขอยืม บอกที่บ้านไม่มี เหอะ!!! กุยังเมิงใส่ไปวิ่งอยู่บ่อยๆ จะโกหกก็ให้เนียนหน่อย แล้วเท้าเรากับเพื่อนคนละไซส์กัน กลับมาอีกทีสภาพดูไม่ได้เลย ละไม่ทำความสะอาดให้อีก // ห้องนอน ปกติเราเปิดห้องตลอดน้องหมาเราเข้าไปเล่น(มีครั้งนึงไม่รู้ว่าตัวแสบนอนในตู้เสื้อผ้า เราปิดห้องซะดิบดี เปิดอีกทีตอนดึก 5555 โดนตัวแสบงอน) มาๆต่อๆๆ เพื่อนเรานี่น๊าา เท้าก็ไม่ล้าง มาถึงกระโดดขึ้นเตียงเรา นอนกลิ้งไปกลิ้งมา ย่ำๆอีกตะหาก แล้วมันมีเศษขี้ตีน เศษดิน หล่นบนที่นอนเรา เลยด่ามันไปยกใหญ่ แต่ก็นะ อย่างมันจะรู้สึกหรอ บอกตรงๆขยะแขยงมากค่ะ เตียงมีเศษสกปรกเต็มไปหมด เราต้องมาบิ๊ก คลีนนิ่งทั้งวัน ตอนนี้ไม่ให้ขึ้นข้างบนอีกเลย // ชุดชั้นใน!!!! อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ ขอยืมกระทั่งชุดชั้นใน มันก็เหมือนของสงวนของเราป่ะ ของใช้ส่วนตัวสุดๆ ของที่ไม่ควรยืมกันสักนิด
ครั้งแรกที่มายืมเพราะ เพื่อนมาขอค้างบ้านเราแบบกระทั้นหัน (ทะเลาะกับที่บ้าน) เราเกลี้ยกล่อมให้มันใจเย็น ให้กลับไปที่บ้าน เดี๋ยวทุกคนเป็นห่วง แต่ก็ไม่ยืนยันจะนอนบ้านเรา ตอนนั้นมันดึกมากแล้วก็เลยให้พักก่อน(ป๊ากะมี๊เราไม่สนับสนุนนะ แต่เห็นมันดึก) บอกให้มันขึ้นไปอาบน้ำนอน สักพักเราขึ้นตามไป ทันเห็นมันค้นห้องแล้วถือชั้นในเรา ทีนี้ล่ะเป็นเรื่อง เราดึงชุดกลับ มันก็บ่นใส่ หาว่าเรางก ไม่ยอมให้ยืม โอ้โห! เรานี่ปรี๊ดเลย ด่ากลับบ้าง "มันเป็นของส่วนตัว ถ้าอยากเปลี่ยน แล้วจะเ-ือกหนีออกจากบ้านทำไม ถ้ากลัวมันเน่า ก็ให้เน่าไป ฮิเมิงไม่ใช่ฮิกุ หรือไม่ ก็ไม่ต้องใส่" มันก็ทำท่าไม่พอใจหน่อยๆ
ครั้งที่สอง มันอยู่ที่มหาลัย เรายังอยู่บ้างอยู่(เรียนช่วงบ่ายๆ^_____^) ช่วงนั้นมันเป็นประจำเดือนอยู่ มาล่ะ โทรมาล่ะ เราก็นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้โทรมาขอยืมชั้นใน เพราะชั้นในมันเปื้อน เอามาให้หน่อยนะ โธ่ๆๆๆๆแม่คุณคะ แค่ปกติตอนไม่เปื้อนเรายังไม่ให้ ละนี่เปื้อนเลือด คิดหรอว่าเราจะให้ ใส่ไม่ได้ก็อย่าใส่เลยนะ ...วันนั้นมันงอนเราทั้งวัน ขอโทษเถอะ กุ ไม่ ง้อ!!!
เรื่องที่สี่ เรื่องสุดท้าย... ความสงบสุขภายในบ้าน... เพื่อนเราคนนี้เก่งภาษาเกาหลี(มากแค่ไหนไม่รู้) แล้วมันรับสอนตามสถานที่ ผลกรรมมันก็มาตกอยู่ที่เราเพราะ เพื่อนบ้านเราอยากเรียน เราก็แนะนำเพื่อนเราไป นัดกันเรีบยร้อย ถึงวันมาเรียน เพื่อนเดินเข้าบ้านเราเฉย ห้ามแทบไม่ทัน ถาม มาทำอะไร วันนี้มีสอนไม่ใช่หรอ มันบอก ใช่ไง มาสอนบ้านแก อึ้งค่ะอึ้งมาก เราก็ให้มันไปสอนบ้านที่จ้างมัน ก็ลงอิหรอบเดิม ช่วงแรกสอนที่บ้านโน้น ช่วงหลังชวนคนบ้านโน้นมาเรียนในบ้าน ตอนนั้นเราอยู่ชั้นสองเล่นกับมี๊ อยู่ๆได้ยินเสียงคนคุยกัน เราเลยลงมาดู ดูปร๊าดเดียว ของขึ้นเลย บอกได้เลยว่า ไม่เคยโกรธ โมโหอะไรเท่านี้มาก่อน หยามหน้ากันเกินไปล่ะ เอาคนอื่นมานั่งสอนหนังสือกันในบ้าน โดยที่ไม่บอกเราหรือใครในบ้าน เข้ามาทั้งๆที่เราไม่ได้ชวนสักนิด พอมันเห็นเรา แทนที่มันจะสำเหนียก กลับบอกให้หาอะไรให้กินหน่อย คราวนี้เราด่าลั่นบ้าน แต่ก็ยังหน้าหนา เดือดร้อนมี๊เราต้องลงมาไล่ มี๊เราเป็นอาจารย์ ต้องตรวจข้อสอบ ตรวจ IS เตรียมสอน บางทีเหนื่อยๆก็มาพักดูทีวี เพื่อนเราบอกกับมี๊ว่าไงทราบไหมคะ มันบอก "ก็ไม่ต้องเปิดสิคะ หนูจะสอนเบาๆก็ได้" เมิงพูดแบบนี้กับคนที่เลี้ยงดูกุมาหรอ ขนาดกุเป็นลูก ทะเลาะกันกับมี๊แทบทุกสัปดาห์ ยังไม่กล้าพูดแบบนี้เลย ทีนี้เราไม่พูดอะไร เดินไปเปิดทีวีเปิดเสียงดังที่สุด เปิดช่องหนังบู้ เสียงปืน ระเบิดลั่นบ้าน มันก็หันมามองเราแบบเคืองๆ แล้วสิ้นสุดการสอนภายใน 30 นาที จากปกติ 2 ชั่วโมง เย้!!!
จบซะทีกับการระบายความในใจ เรามองปัญหาแบบนี้ว่า อยู่ที่การเลี้ยงดูของพ่อแม่ บางครอบครัวรักลูกมากยิ่งมีลูกสาวคนเดียวยิ่งตามใจเป็นพิเศษ คุณกลัวลูกจะงอน จะไม่รัหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่การที่ตามใจลูกมากขนาดนี้กลับกลายเป็นว่า คุณทำร้ายเค้าทางอ้อม ในขณะเดียวกัน เด็กที่มาจากครอบครัวที่มีความเข้มงวดจนเกินไป มันก็จะทำให้เค้าไม่มีความคิด ตัดสินใจอะไรไม่เป็น เพราะมันไปจำกัดจินตนาการเค้าอยู่
เป็นการระบายที่ยาวมากๆ ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาอ่านนะคะ แล้วก็ต้องขอโทษที่ทำให้เสียเวลาเล็กๆน้อยๆ(หราาา) >_____<
ใครมีเพื่อนที่นิสัยแบบนี้ ก็ช่วยๆเตือนเค้าบ้างนะคะ จะได้ไม่ติดนิสัยแบบนี้ไปเรื่อยๆ เพราะคนที่เค้าจะว่า เค้าไม่ได้ว่าโดยตรง แต่จะอ้อมไปถึงพ่อแม่
Thank you very much ขอบคุณค่าาาาา จุ๊บๆ>///<