ประมาณเดือน ก.ย 56
เราเป็นคนนึงที่ชอบคุยกับคนผ่านโลกโซเชี่ยล พูดตามตรงนะคะในโลกขอความเป็นจริงเราไม่มีค่อยจะมีเพื่อนสักเท่าไหร่ หรือเรียกได้ว่าไม่มีเลยดีกว่าจำได้ว่าเคยมีเพื่อนสนิทสุดตอนป.5 แล้วก็ไม่มีอีกเลย เราเลยชอบคุยกับคนในโลกโซเชี่ยล แม้จะรู้ว่ามันมีคนดีและก็ไม่ดีแต่เราก็ยังชอบที่จะอยู่ในโลกโซเชี่ยลมากกว่าโลกความเป็นจิงของเรา
จนวันนึงเราได้คุยกะผู้ชายคนนึง เขาเป็นคนไทยที่ไปเรียนอยู่ที่มาเลเซีย3ปีกว่าแล้ว ตอนนั้นเราเรียนปีสามในขณะที่พี่เค้าใกล้จะจบ แม้เวลาที่มาเลเซียจะเร็วกว่าที่ไทย แต่เราก็คุยกันทุกวันจนถึงเช้าแทบจะทุกวัน เราเริ่มสนิทกันมากขึ้นๆ ไม่รู้สิคะมันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่เคยคุยกับใครแล้วรู้สึกดีเท่าเขาเลย พี่เค้าเป็นคนสุภาพ กวนๆ แล้วก็อารมณ์ดีมากๆๆ เราคุยกันถูกคอมาก แล้วไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราเริ่มชอบเค้าแล้วรู้สึกหวั่นไหวมากๆๆ เวลาเค้าพูดทีเล่นทีจริงเชิงจีบแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะชอบเราจิงๆจังๆ เป็นเวลาเพียงสั้นๆที่เราหลงรักคนในโลกโซเชี่ยว (ซึ่งเราก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นความรักที่จิงใจและไม่น่าจะสมหวังได้)
ประมาณเดือนที่ เป็นช่วงฤดูการสอบ เราอ่านหนังสือหนักมากๆๆ เพราะเราเรียนนิติซึ่งมันจำเป็นต้องท่องหนังสือแล้วก็จำตัวบทเยอะแยะ พี่เค้าก็ทำเซอร์ไพรส์โดยการทำคลิปแล้วเขียนเป็นตัวหนังสือภาษาไทย ว่า"เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆๆ" ตามจิงดูผิวเผินก็ดูเป็นคลิปธรรมดาๆๆแต่ติดตรงที่ว่า เรารู้ว่าเค้าไปเรียนที่มาเลเซียแล้วเขียนภาษาไทยไม่ค่อยได้แล้ว แต่เค้ายังพยายามที่จะเขียนมา มันซึ้งจนบ่อน้ำตาแตก สำหรับเรามันเปนความรู้สึกดีจนบอกไม่ถูกอ่ะ (อาจดูเว่อๆๆเนอะ - -) เป็นเพราะไม่ค่อยมีใครทำอะไรแบบนี้ให้ด้วยมั้งมันเลยดูพิเศษมาก
เราบอกได้เลยว่าเราเป็นคนที่เก็บความรู้สึกไม่ค่อยเก่ง เราเลยตัดสินใจที่จะบอกความรู้สึกว่าเราชอบเค้า ไม่รู้ว่าคำตอบเป็นไงแต่ก็แบบว่าอะนะ แอบหวังลึกๆ เค้าก็อึ้งไปไม่ตอบอะไรกับไม่พูดอะไรต่อแม้สักประโยคเดียว เราก็เตรียมตัดใจล่ะ กินแห้วกระป๋องแน่ๆ แต่จู่ๆก็มีข้อความเข้า พี่เค้าก็บอกว่าพี่ชอบเรานะ เท่านั้นล่ะ ใจหลุดลอย 5555 เหมือนเค้าเป็นรักครั้งแรกเลยอ่ะ ทั้งๆที่เราก็เคยมีแฟนนะแต่ใจก็ไม่เต้นแรงเท่ากันเขาพูดว่าคิดเหมือนกัน ทั้งทีไม่เคยคิดว่าจะจิงจังอะไรกับคนในโลกโซเชี่ยล
แต่เค้ากับเราก็ไม่ได้บอกว่าเราอยู่ในฐานะอะไร ไม่ได้บอกว่าเราคบกันหรือไม่ได้บอกว่าเป็นแฟนกัน เราพยายามจำรายละเอียดเกี่ยวกับเค้าแทบทุกอย่าง ทั้งๆที่เราเป็นคนความจำสั้นมากๆๆ เราไม่เคยทำอะไรเซอไพร์แฟนคนก่อนๆหรือใครแต่เลือกจะทำให้เค้า ทำทุกๆอย่างในสิ่งที่เราไม่เคยยทำให้ใคร เพราะคิดว่าสักวันเราจะได้เจอกันถ้าเค้าเรียนจบแล้วกับมาไทย
จนมาวันนึงเค้าเริ่มไม่ค่อยมีเวลา เราเริ่มคุยกันน้อยลงแล้วเค้าก็ดูยุ่งอยู่ตลอดเวลา เราเลยเริ่มไม่แน่ใจว่าเค้ายังเหมือนเดิมมั้ย แล้วเราอยู่ตรงนี้ในฐานะอะไร เราเริ่มถามตัวเองหนักขึ้นว่าทำไมเราถึงได้รู้สึกชอบเค้ามากๆๆ ทำไมถึงจิงจังนักกับคนที่อยู่ในโลกไซเบอร์ เราเลยถามพี่เค้าไปว่าที่เราอยู่ตรงนี้เราอยู่ในฐานะอะไร เค้าบอกว่าตอบไม่ได้ มันจุกๆเนอะ อาการของคนอกหัก เหมือนต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วจุกๆที่คอ เราเลยถามว่าทำไม่เราถึงคบกันไม่ได้ เป็นเพราะอะไร คำที่เค้าตอบมามันก็เจ็บอยู่นะ "ยังไม่ลืมคนก่อน เพราะแบบนี้ล่ะมั้งเราเลยคบกันไม่ได้"
มันชาๆอือๆๆอ่ะเราตอนนั้น รู้สึกได้คือน้ำตา เราร้องไห้ให้คนในโซเชี่ยลหรือนี่ ได้แต่ถามว่าทำไม? แต่มันหยุดไม่ได้ น้ำตายังคงไหลไปเรื่อยๆ ทั้งหมดที่เราทำคืออะไรไม่รู้เหมือนคนที่บ้าบอ นั่งทำคลิปวิดีโอให้ทั้งๆที่ไม่เคยทำ ทำทุกๆอย่างอ่ะ พยายามจำวันสำคัญ จำทุกๆอย่าง ทั้งที่เป็นคนไม่เคยจำอะไรได้ เค้าก็ไม่ได้บอกให้เรารอนะ ไม่ได้อยากที่จะผูกมัดเราไว้แต่เราก็เลือกที่จะรอ
หลังจากนั้นเค้าก็เหมือนเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วเราก็ไม่ได้คุยกันพักใหญ่ เราเลือกที่จะเป็นคนรอ รอให้เค้าทำใจแล้วตัดใจจากแฟนเก่า รอแบบไม่มีความหวังอะไร แล้วจู่ๆเค้าก็หายไป ไม่ติดต่อ แล้วก็ติดต่อไม่ได้ เราก็ไม่รู้ทำไมเขาถึงหายไปไม่มีอะไรบอกได้ว่าเค้าอยู่ที่ไหนแล้วทำอะไรอยู่ รู้แค่เพียงว่าเค้ากับมาไทยเพราะเรียนจบในเดือนธันวา ทั้งที่เราสัญญาว่าวันจบจะไปงานรับปริญญาเค้าแต่คงจะไม่มีวันนั้นแล้วล่ะ มันคงเป็นแค่คำพูดลอยๆที่ไม่มีวันเป็นจิงเท่านั้น แต่เราก็ดีใจที่ครั้งนึงเราได้คุยกับเค้า แม้มันจะเป็นแค่เวลาสั้นๆที่เราได้คุยกัน แต่มันเป็นความรู้สึกดีๆ และความทรงจำดีๆ
จนถึงวันนี้
เราก็ยังจะรอและก็ได้แต่หวังว่าสักวัน
เราอาจจะเดินสวนทางกัน หรือพบกับเค้าที่ไหนสักแห่งก็ได้
พล่ามๆๆ ถึงใครคนนึง บนโลกโซเชียล
เราเป็นคนนึงที่ชอบคุยกับคนผ่านโลกโซเชี่ยล พูดตามตรงนะคะในโลกขอความเป็นจริงเราไม่มีค่อยจะมีเพื่อนสักเท่าไหร่ หรือเรียกได้ว่าไม่มีเลยดีกว่าจำได้ว่าเคยมีเพื่อนสนิทสุดตอนป.5 แล้วก็ไม่มีอีกเลย เราเลยชอบคุยกับคนในโลกโซเชี่ยล แม้จะรู้ว่ามันมีคนดีและก็ไม่ดีแต่เราก็ยังชอบที่จะอยู่ในโลกโซเชี่ยลมากกว่าโลกความเป็นจิงของเรา
จนวันนึงเราได้คุยกะผู้ชายคนนึง เขาเป็นคนไทยที่ไปเรียนอยู่ที่มาเลเซีย3ปีกว่าแล้ว ตอนนั้นเราเรียนปีสามในขณะที่พี่เค้าใกล้จะจบ แม้เวลาที่มาเลเซียจะเร็วกว่าที่ไทย แต่เราก็คุยกันทุกวันจนถึงเช้าแทบจะทุกวัน เราเริ่มสนิทกันมากขึ้นๆ ไม่รู้สิคะมันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่เคยคุยกับใครแล้วรู้สึกดีเท่าเขาเลย พี่เค้าเป็นคนสุภาพ กวนๆ แล้วก็อารมณ์ดีมากๆๆ เราคุยกันถูกคอมาก แล้วไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราเริ่มชอบเค้าแล้วรู้สึกหวั่นไหวมากๆๆ เวลาเค้าพูดทีเล่นทีจริงเชิงจีบแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะชอบเราจิงๆจังๆ เป็นเวลาเพียงสั้นๆที่เราหลงรักคนในโลกโซเชี่ยว (ซึ่งเราก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นความรักที่จิงใจและไม่น่าจะสมหวังได้)
ประมาณเดือนที่ เป็นช่วงฤดูการสอบ เราอ่านหนังสือหนักมากๆๆ เพราะเราเรียนนิติซึ่งมันจำเป็นต้องท่องหนังสือแล้วก็จำตัวบทเยอะแยะ พี่เค้าก็ทำเซอร์ไพรส์โดยการทำคลิปแล้วเขียนเป็นตัวหนังสือภาษาไทย ว่า"เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆๆ" ตามจิงดูผิวเผินก็ดูเป็นคลิปธรรมดาๆๆแต่ติดตรงที่ว่า เรารู้ว่าเค้าไปเรียนที่มาเลเซียแล้วเขียนภาษาไทยไม่ค่อยได้แล้ว แต่เค้ายังพยายามที่จะเขียนมา มันซึ้งจนบ่อน้ำตาแตก สำหรับเรามันเปนความรู้สึกดีจนบอกไม่ถูกอ่ะ (อาจดูเว่อๆๆเนอะ - -) เป็นเพราะไม่ค่อยมีใครทำอะไรแบบนี้ให้ด้วยมั้งมันเลยดูพิเศษมาก
เราบอกได้เลยว่าเราเป็นคนที่เก็บความรู้สึกไม่ค่อยเก่ง เราเลยตัดสินใจที่จะบอกความรู้สึกว่าเราชอบเค้า ไม่รู้ว่าคำตอบเป็นไงแต่ก็แบบว่าอะนะ แอบหวังลึกๆ เค้าก็อึ้งไปไม่ตอบอะไรกับไม่พูดอะไรต่อแม้สักประโยคเดียว เราก็เตรียมตัดใจล่ะ กินแห้วกระป๋องแน่ๆ แต่จู่ๆก็มีข้อความเข้า พี่เค้าก็บอกว่าพี่ชอบเรานะ เท่านั้นล่ะ ใจหลุดลอย 5555 เหมือนเค้าเป็นรักครั้งแรกเลยอ่ะ ทั้งๆที่เราก็เคยมีแฟนนะแต่ใจก็ไม่เต้นแรงเท่ากันเขาพูดว่าคิดเหมือนกัน ทั้งทีไม่เคยคิดว่าจะจิงจังอะไรกับคนในโลกโซเชี่ยล
แต่เค้ากับเราก็ไม่ได้บอกว่าเราอยู่ในฐานะอะไร ไม่ได้บอกว่าเราคบกันหรือไม่ได้บอกว่าเป็นแฟนกัน เราพยายามจำรายละเอียดเกี่ยวกับเค้าแทบทุกอย่าง ทั้งๆที่เราเป็นคนความจำสั้นมากๆๆ เราไม่เคยทำอะไรเซอไพร์แฟนคนก่อนๆหรือใครแต่เลือกจะทำให้เค้า ทำทุกๆอย่างในสิ่งที่เราไม่เคยยทำให้ใคร เพราะคิดว่าสักวันเราจะได้เจอกันถ้าเค้าเรียนจบแล้วกับมาไทย
จนมาวันนึงเค้าเริ่มไม่ค่อยมีเวลา เราเริ่มคุยกันน้อยลงแล้วเค้าก็ดูยุ่งอยู่ตลอดเวลา เราเลยเริ่มไม่แน่ใจว่าเค้ายังเหมือนเดิมมั้ย แล้วเราอยู่ตรงนี้ในฐานะอะไร เราเริ่มถามตัวเองหนักขึ้นว่าทำไมเราถึงได้รู้สึกชอบเค้ามากๆๆ ทำไมถึงจิงจังนักกับคนที่อยู่ในโลกไซเบอร์ เราเลยถามพี่เค้าไปว่าที่เราอยู่ตรงนี้เราอยู่ในฐานะอะไร เค้าบอกว่าตอบไม่ได้ มันจุกๆเนอะ อาการของคนอกหัก เหมือนต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วจุกๆที่คอ เราเลยถามว่าทำไม่เราถึงคบกันไม่ได้ เป็นเพราะอะไร คำที่เค้าตอบมามันก็เจ็บอยู่นะ "ยังไม่ลืมคนก่อน เพราะแบบนี้ล่ะมั้งเราเลยคบกันไม่ได้"
มันชาๆอือๆๆอ่ะเราตอนนั้น รู้สึกได้คือน้ำตา เราร้องไห้ให้คนในโซเชี่ยลหรือนี่ ได้แต่ถามว่าทำไม? แต่มันหยุดไม่ได้ น้ำตายังคงไหลไปเรื่อยๆ ทั้งหมดที่เราทำคืออะไรไม่รู้เหมือนคนที่บ้าบอ นั่งทำคลิปวิดีโอให้ทั้งๆที่ไม่เคยทำ ทำทุกๆอย่างอ่ะ พยายามจำวันสำคัญ จำทุกๆอย่าง ทั้งที่เป็นคนไม่เคยจำอะไรได้ เค้าก็ไม่ได้บอกให้เรารอนะ ไม่ได้อยากที่จะผูกมัดเราไว้แต่เราก็เลือกที่จะรอ
หลังจากนั้นเค้าก็เหมือนเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วเราก็ไม่ได้คุยกันพักใหญ่ เราเลือกที่จะเป็นคนรอ รอให้เค้าทำใจแล้วตัดใจจากแฟนเก่า รอแบบไม่มีความหวังอะไร แล้วจู่ๆเค้าก็หายไป ไม่ติดต่อ แล้วก็ติดต่อไม่ได้ เราก็ไม่รู้ทำไมเขาถึงหายไปไม่มีอะไรบอกได้ว่าเค้าอยู่ที่ไหนแล้วทำอะไรอยู่ รู้แค่เพียงว่าเค้ากับมาไทยเพราะเรียนจบในเดือนธันวา ทั้งที่เราสัญญาว่าวันจบจะไปงานรับปริญญาเค้าแต่คงจะไม่มีวันนั้นแล้วล่ะ มันคงเป็นแค่คำพูดลอยๆที่ไม่มีวันเป็นจิงเท่านั้น แต่เราก็ดีใจที่ครั้งนึงเราได้คุยกับเค้า แม้มันจะเป็นแค่เวลาสั้นๆที่เราได้คุยกัน แต่มันเป็นความรู้สึกดีๆ และความทรงจำดีๆ
จนถึงวันนี้
เราก็ยังจะรอและก็ได้แต่หวังว่าสักวัน
เราอาจจะเดินสวนทางกัน หรือพบกับเค้าที่ไหนสักแห่งก็ได้