ดอกรักเอย . . .
เธอเอง ยังเคย จำได้ไหม
ว่ากว่าเธอ จักเริ่มลิ เริ่มผลิใบ
นั้นมีใคร ห่วงใยเธอ เสมอแม้เงา . . .


. . . เมื่อแรกด้น ต้นขึ้น พ้นพื้นดิน
โลกยังถวิล แลยิ้มให้ จากใจเขา
ครั้นแตกตูม ดอกแย้ม แฉล้มลำเพา
รับแดดเช้า ทุกวัน พลันเติบโต

     คราหยาดฝน มาทักทาย ต้นไม้ใหม่
เธอชุ่มชื่น หฤทัย กระไรอักโข
เริ่มเตรียมตน เตรียมดวงจินต์ ด้วยภิญโญ
ใจพองโต พร้อมเรียนรู้ อยู่ครามครัน

     ทุกเช้าฉัน เยี่ยมทักทาย เปนอย่างไรบ้าง
ความพันผูก ที่ริร่าง เริ่มสร้างสรรค์
พบดอกรัก เสมือนรู้ใจ ยังยิ้มให้กัน
กลีบยังฝัน ก้านยังฟ้อง เธอมองมา

     ครั้นผ่านวัน ผ่านเดือน กาลเคลื่อนคล้อย
ยังทักทาย กันบ่อย บ่อย ละห้อยหา
ครั้นเมื่อเธอ เบ่งบาน ตามกาลเวลา
กลีบเลี้ยงรา เธอยิ่งสะกาว ยิ่งขาว . . . จับใจ . . .

. . . . .

     มาบัดนี้ เธองามเด่น เปนสง่า
บนฟากฟ้า ประกายพราว สกาวใส
ขอเพียงฉัน มองห่าง ห่าง อย่างชื่นใจ
คิดถึงกัน บ้าง . . . ก็ได้ . . . นะ . . . ดอกรัก.


จากคุณ : พจนารถ๓๒๒     
เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 03:42:11