เราเรียน ปวส.บริหารธุรกิจ ในวิทยาลัยแห่งหนึ่งในปีนัง มาเลเซียค่ะ
ต้องบอกก่อนว่า ภาษาอังกฤษของเราไม่แข็งแรง โทเฟลผ่านเกณฑ์วิทยาลัยมานิดหน่อยเอง
ส่วนภาษาจีนและบาฮาซามาเลย์นั้น พูดไม่ได้เลย แต่เราเคยมาเรียนซัมเมอร์ที่ปีนังหนึ่งเดือนเมื่อปีก่อน
เลยคิดว่าน่าจะอยู่ได้ ไม่น่ามีปัญหาอะไร...ซึ่งเราคิดผิด เพราะ ภาษาอังกฤษของเราไม่ดีพอที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
วิทยาลัยของเราใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก เรื่องเรียนจึงพอถูไถ
แต่เรื่องเพื่อนนี่ลำบาก เพราะเราพูดจีนไม่ได้ ที่นี่มีเด็กสัญชาติจีนเยอะมากค่ะ 95% เลย
อินเดีย3% มาเลย์ 1% ต่างชาติอีก 1%
ต่างชาติที่ว่านี่ไม่ใช่ฝรั่งหัวทองนะคะ เป็นชาวจีน ฮ่องกง ไต้หวัน อินโด ไทย ทำนองนี้
ซึ่งส่วนใหญ่มาลงเรียนคณะภาษาจีนค่ะ เด็กไทยที่นี่มี 3 คน เราเป็นคนเดียวที่เรียนบริหาร
ส่วนรุ่นพี่อีกสองคนเรียนวารสารศาสตร์ค่ะ ... เราจึงโดดเดี่ยวแบบสมบูรณ์แบบ ไม่มีเพื่อนชาวไทยเลย
ที่นี่เปิดรับนักเรียนใหม่ทุกเทอม เทอมแรกมกรา เด็กจะเข้าน้อย เพราะเป็นเทอมสั้น
แถมเทอมนี้มีแต่เด็กจีน จะหาเพื่อนก็หายาก เพราะส่วนใหญ่ จะจับกลุ่มกันเองและคุยกันเป็นภาษาจีน
(รุ่นพี่สองคนอยู่กับเพื่อนอินเดียค่ะ เพราะคนอินเดียเขาจะพูดอังกฤษกัน)
ช่วงแรกเราอยู่กับกลุ่มเด็กปีหนึ่งที่อยู่หอเหมือนกัน... รวมเราแล้วมี ๖ คนค่ะ
เราเหมือนส่วนเกิน เพราะพูดจีนไม่ได้ แถมคนอื่นๆเรียนคณะวารสารศาสตร์เหมือนกันหมดเลย
(วิทยาลัยนี้ขึ้นชื่อเรื่องวารสารศาสตร์ค่ะ)
เวลาเรียนไม่ตรงกัน เลยไม่ค่อยสนิทกัน ช่วงหลังๆเวลากินข้าวเย็น มักจะลืมมาชวนเรา
ทั้งๆที่หนึ่งในกลุ่ม มีคนนึงเป็นรูมเมทเราเอง... เขามาขอโทษนะ แต่เราก็แอบน้อยใจบ้างไรบ้าง จะลืมอะไรบ่อยๆ
เพื่อนที่คณะหนักกว่าอีกค่ะ ปีนี้มีผู้หญิงแค่สองคน รวมเราเข้าไปก็เป็นสาม
เราต้องกินข้าวคนเดียวตลอด เพราะคนนึงจะกลับบ้าน แล้วค่อยกลับมาเรียนอีกวิชาตอนเย็น
อีกคนพกข้าวห่อมาเอง แต่ไม่ยอมกินที่โต๊ะโรงอาหาร ไปนั่งกินที่โรงยิม
เราเลยต้องนั่งคนเดียวสองสามชั่วโมงทุกวันเลย เพราะต้องรอเรียนคาบบ่าย ไปไหนไม่ได้
เราลองสมัครชมรมดูค่ะ เผื่อจะได้เพื่อนเพิ่มขึ้น เป็นชมรมดนตรีและการแสดง
กะว่าจะคลายเครียดด้วย แต่ชมรมทำให้เราเครียดกว่าเดิมอีก
เนื่องจากรุ่นพี่ชอบให้เล่นเกม จำชื่อ เรียกชื่อ ไรงิ้ เพราะต้องการให้สมาชิกทุกคนรู้จักกัน
เรามีปัญหาเรื่องจำชื่อมากกกกกก ชื่อภาษาจีนเราจะเรียกไม่ค่อยถูกค่ะ ถ้าฟังครั้งสองครั้งนี่ ลืมแน่ๆ
เล่นเกมทีไร เราโดนทำโทษตลอด ยิ่งพอรู้ว่าเราจำชื่อภาษาจีนไม่ค่อยได้
พี่แกก็ยิ่งแกล้ง จากคนที่มีชื่ออังกฤษ (เด็กจีนที่นี่บางคนจะมีชื่ออิ้งด้วย)
ก็สั่งว่า ให้ใช้ชื่อจริงเล่นเกม ซวยสิคะที่นี้ เอมม่า เอสมันด์ ไวเรนทั้ จัสมิน ทั้งหลายที่เรารู้จัก
ก็กลายเป็นคนที่เราจำชื่อไม่ได้ ฮืออออ
ทำไงดีคะ อยากมีเพื่อนกินข้าว นั่งคุย ไปเที่ยว หรือ ทำกิจกรรมด้วยกัน
แต่เราพูดจีนไม่ได้ พยายามศึกษาอยู่ (แต่ก็ไม่ก้าวหน้าเสียที ยังงูๆปลาๆ) ภาษาอังกฤษก็ไม่เลิศ ฟังบางคำไม่ออก
เราร้องไห้ทุกวันเลย เครียดมาก อยากกลับบ้าน แต่สงสารพ่อแม่ ท่านเสียเงินไปเยอะ ไม่อยากให้ท่านผิดหวัง
มาเรียนมาเลเซีย ภาษาแย่ ไม่มีเพื่อน ทำไงดีคะ
ต้องบอกก่อนว่า ภาษาอังกฤษของเราไม่แข็งแรง โทเฟลผ่านเกณฑ์วิทยาลัยมานิดหน่อยเอง
ส่วนภาษาจีนและบาฮาซามาเลย์นั้น พูดไม่ได้เลย แต่เราเคยมาเรียนซัมเมอร์ที่ปีนังหนึ่งเดือนเมื่อปีก่อน
เลยคิดว่าน่าจะอยู่ได้ ไม่น่ามีปัญหาอะไร...ซึ่งเราคิดผิด เพราะ ภาษาอังกฤษของเราไม่ดีพอที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
วิทยาลัยของเราใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก เรื่องเรียนจึงพอถูไถ
แต่เรื่องเพื่อนนี่ลำบาก เพราะเราพูดจีนไม่ได้ ที่นี่มีเด็กสัญชาติจีนเยอะมากค่ะ 95% เลย
อินเดีย3% มาเลย์ 1% ต่างชาติอีก 1%
ต่างชาติที่ว่านี่ไม่ใช่ฝรั่งหัวทองนะคะ เป็นชาวจีน ฮ่องกง ไต้หวัน อินโด ไทย ทำนองนี้
ซึ่งส่วนใหญ่มาลงเรียนคณะภาษาจีนค่ะ เด็กไทยที่นี่มี 3 คน เราเป็นคนเดียวที่เรียนบริหาร
ส่วนรุ่นพี่อีกสองคนเรียนวารสารศาสตร์ค่ะ ... เราจึงโดดเดี่ยวแบบสมบูรณ์แบบ ไม่มีเพื่อนชาวไทยเลย
ที่นี่เปิดรับนักเรียนใหม่ทุกเทอม เทอมแรกมกรา เด็กจะเข้าน้อย เพราะเป็นเทอมสั้น
แถมเทอมนี้มีแต่เด็กจีน จะหาเพื่อนก็หายาก เพราะส่วนใหญ่ จะจับกลุ่มกันเองและคุยกันเป็นภาษาจีน
(รุ่นพี่สองคนอยู่กับเพื่อนอินเดียค่ะ เพราะคนอินเดียเขาจะพูดอังกฤษกัน)
ช่วงแรกเราอยู่กับกลุ่มเด็กปีหนึ่งที่อยู่หอเหมือนกัน... รวมเราแล้วมี ๖ คนค่ะ
เราเหมือนส่วนเกิน เพราะพูดจีนไม่ได้ แถมคนอื่นๆเรียนคณะวารสารศาสตร์เหมือนกันหมดเลย
(วิทยาลัยนี้ขึ้นชื่อเรื่องวารสารศาสตร์ค่ะ)
เวลาเรียนไม่ตรงกัน เลยไม่ค่อยสนิทกัน ช่วงหลังๆเวลากินข้าวเย็น มักจะลืมมาชวนเรา
ทั้งๆที่หนึ่งในกลุ่ม มีคนนึงเป็นรูมเมทเราเอง... เขามาขอโทษนะ แต่เราก็แอบน้อยใจบ้างไรบ้าง จะลืมอะไรบ่อยๆ
เพื่อนที่คณะหนักกว่าอีกค่ะ ปีนี้มีผู้หญิงแค่สองคน รวมเราเข้าไปก็เป็นสาม
เราต้องกินข้าวคนเดียวตลอด เพราะคนนึงจะกลับบ้าน แล้วค่อยกลับมาเรียนอีกวิชาตอนเย็น
อีกคนพกข้าวห่อมาเอง แต่ไม่ยอมกินที่โต๊ะโรงอาหาร ไปนั่งกินที่โรงยิม
เราเลยต้องนั่งคนเดียวสองสามชั่วโมงทุกวันเลย เพราะต้องรอเรียนคาบบ่าย ไปไหนไม่ได้
เราลองสมัครชมรมดูค่ะ เผื่อจะได้เพื่อนเพิ่มขึ้น เป็นชมรมดนตรีและการแสดง
กะว่าจะคลายเครียดด้วย แต่ชมรมทำให้เราเครียดกว่าเดิมอีก
เนื่องจากรุ่นพี่ชอบให้เล่นเกม จำชื่อ เรียกชื่อ ไรงิ้ เพราะต้องการให้สมาชิกทุกคนรู้จักกัน
เรามีปัญหาเรื่องจำชื่อมากกกกกก ชื่อภาษาจีนเราจะเรียกไม่ค่อยถูกค่ะ ถ้าฟังครั้งสองครั้งนี่ ลืมแน่ๆ
เล่นเกมทีไร เราโดนทำโทษตลอด ยิ่งพอรู้ว่าเราจำชื่อภาษาจีนไม่ค่อยได้
พี่แกก็ยิ่งแกล้ง จากคนที่มีชื่ออังกฤษ (เด็กจีนที่นี่บางคนจะมีชื่ออิ้งด้วย)
ก็สั่งว่า ให้ใช้ชื่อจริงเล่นเกม ซวยสิคะที่นี้ เอมม่า เอสมันด์ ไวเรนทั้ จัสมิน ทั้งหลายที่เรารู้จัก
ก็กลายเป็นคนที่เราจำชื่อไม่ได้ ฮืออออ
ทำไงดีคะ อยากมีเพื่อนกินข้าว นั่งคุย ไปเที่ยว หรือ ทำกิจกรรมด้วยกัน
แต่เราพูดจีนไม่ได้ พยายามศึกษาอยู่ (แต่ก็ไม่ก้าวหน้าเสียที ยังงูๆปลาๆ) ภาษาอังกฤษก็ไม่เลิศ ฟังบางคำไม่ออก
เราร้องไห้ทุกวันเลย เครียดมาก อยากกลับบ้าน แต่สงสารพ่อแม่ ท่านเสียเงินไปเยอะ ไม่อยากให้ท่านผิดหวัง